Gece,
Bugün bir başka sessiz sanki.
Yüreğime çarpan sesler mi çok yalnız?
Yoksa ben miyim her nefeste bu denli yalnızlığı soluyan!
Duyulması zor bir yokluğun ayak sesleri içimde.
Senin bu yalnızlık.
Senin bu yokluk.
Benim varlığına dair hiçbirşeyim yok ki,
Bir kuru sessizlikten başka.
‘’Hiç’’ olanlar bile sende tutuklu.
Oysa, kendime ait bir yalnızlığım bile yok!
Tüm yokluklar sana dair.
Varlığını “ses” sayma, hiç olmadı ki konuşsun!
Anla yada anlama.
Unuttuğun bir çerçeve de silindi hayallerim!
Bir çizgi çektim gerçeklerin üzerine.
Karaladım kendimi, duygularım konuştu!
Sustu korkularım, seni “hayat” bildi tüm çığlıklarım.
Oysa ki, ben duymak istememişim!
Onlar hiç susmamış.
Gece,
Bugün bir başka hüzne dayalı sanki.
Sensizlik koyu bir sessizlik bıraktı avuçlarıma.
Düz gittim, yoruldum.
Eğri gittim, yoruldun.
Bulamadım ben senin yolunu!
Savruldum sessizliğimin haklı\haksız savaşının içinde.
Ve gece, çok fazla ağladı bugün.
Biraz da ağlattı!
Korkma/düşünme.
Sana sığındım ama
Sen yine bilmedin!
“Ah yüreğim” sus.
Bu gece de ölmedi ruhum.
