UMUDUN KADAR VARSIN

Umudun varsa, gün uğurlar, karanlıklar dehlizindeki gecelerini, bahar umudunun büyüklüğünde bir buket bırakır yüreğine… Gözlerin umut ettiğin kadar uzakları görür. Sükûnetin umut ettiklerini haykırıverir derinliklerinde… Umudun varsa kavurucu güneşlere baş kaldıracak yeterlilikte, koylar bambaşka sarmalar hislerini… Deniz dalgalarını fedakârlığın tepelerinden aşırıp ayaklarının altına serer. Okyanus kusursuz fırtınalarını gömer bağrına, yüreğindeki umudunla ancak deli rüzgârların yönünü bambaşka bir iklime savurursun. Yeri ve zamanı geldiğinde yıkıp geçen tayfunların kolundan tutup, hoşluğu yudumlatan meltemlerin kapısına bırakır, bir tutamda olsa avuçlarında kalmış umut… Umudun varsa, ellerin hiç titremeden uzanır, her şeyin alnına müptela semaya, dizlerin dermansızlık bilmeden koşmanın neşesini yudumlar, görülmemiş başkalıklar bir bir dökülür beklemekte ısrar ettiğin rıhtımın sancaklarına… Bulutlar çekinmez rahmet yüklerini kucağına boşaltmaya, çaresizlik bile bir gün uğramaz, kaybedeceğin sandığın zamanlarda gönlünün umut çiçekleriyle süslenmiş kapılarına… Toprak bile koynuna bıraktığını değil, umut ettiğini doldurur avuçlarına, yorgun düşen yüreğini tutup çıkarır bitti hükmü verilmiş zamanın bağrından… Umut işte öyle bir şey ki, umulmadık bir anda beliriveriyor, çok uzak sanılan bilakis tamda derinliklerimizde çırpınan bir yüreğin serin ve mutluluk dolu koylarında… Umudun varsa, atılan taşları bile hissetmezsin simanda, kör kuyuların karanlıkları bile ürkütmez seni, nehirlere teslim edersin masumiyetini, ateşler dokunmaz umudu hisseden yüreğinin surlarına, ayrılığın dağladığı gözleri, umudun serinliği ışığa kavuşturur, yaraların esir aldığı bedenin umududur, faniliği kemirenlerin takatlerini kesen, bir çarmıhtan koparılıp, ötelerin kapısına getiren umudundur. Umut ki, gidilecek olanın kapısındaki eşiğin parkelerinde bekleyen tek solmayan güldür, zor sanılan yolların taşlarını söküp kenara sürükleyen bir yeldir, hazan mevsimindeki bahçelerin çitlerini hazan gülleriyle süsleyen, şafaklardan siyah bulutları silip, maviliğin berraklığını döşeyen, gönülleri kuytu uykularından alıp, mutluluğun hazzıyla süsleyendir. İşte sen ey her şeyi kendine dert edinen yüreğim, bil ki, umudun olduğu müddetçe yalnız kalmazsın, şimdi sil gözyaşlarını, sen şu faniliğin koylarında umudun kadar varsın!

Ellerini ısıtabilecek mi benim ısıttığım gibi

Ellerini ısıtabilecek mi benim ısıttığım gibi Bulabilecek misin başka bir Tende benim Kokumu .? Ellerini ısıtabilecek mi benim ısıttığım gibi .? Omzuna yaslanıp Ağlayabilecek misin .?Ağlasan bile ... Benim omzuma yaslanıp ağladığın günlerdeki gibi  Huzurlu olabilecek misin .? Kurumuş yapraktım ben,bir dalın ucunda güçlükle durabilen... Hafif bir rüzgar yeterdi beni o daldan koparmaya, Fakat sen ; Bir Fırtına gibi esip,herşeyi yerle bir ederek gitmiştin... Bazen kapatıyorum gözlerimi, dokunuşlarını hissediyorum yanımdaymışsın gibi ... İçim çekiliyor ..  Gözlerim ağlamaklı,bir anda süzülüyor yanaklarımdan yaşlar... Ben;sen olmuşum farkına bile varmadan .. İliklerime kadar hissetmişken seni Başka bir ses bölüyor herşeyi .! Alt üst ediyor,ikiye bölünüyorum sanki .! Her Hücrem Tanır-Bilir Seni.. İsmini Mırıldandığımda Ruhum Bedenimde çırpınıyor.. Göğe doğru haykırıyorum sessizce ismini.. Sesleniyorum sana "Sessiz Seslenişlerimi Duyuyor musun.?" diye.. Duymuyorsun... Bu seferde sana seslenişlerimin yerini İsyan sözcükleri alıyor, Ağzımdan çıkan her İsyan sözünde Bir Kesik oluşuyor Boğazımda.. Yüreğim sızlıyor..Sızladıkça Kanıyor...! Kessem neşterle yavaş yavaş Şahdamarımı Biliyorum ki .! Akan kanla beraber,Sende akacaksın içimden... Ancak işte o zaman kurtulacağım, Tüm Vücudumda ve Benliğimde Zehir gibi Dolaşan Sendin

ÖLÜMSÜZLÜĞÜN ADIDIR AŞK

ÖLÜMSÜZLÜĞÜN ADIDIR AŞK Yüreklere şiir, dudaklara mühür ölümsüzlüğün adıdır aşk aşk rüzgara asılmış deniz kokulu bir gecedir belki saçlarını tarayan bir deniz kızınınmehtabı öpen bakışlarında. sahil boylarında sabah olurken aşk göğsüne sığındığımız sımsıcak bir yürektir belki soluğunu soluğumuza kardığımız içimize sevgi taşıyan her bahar gecenin kollarında martılar uyurken aşk üç bin üç yüz altmış beş yıl bir ipek böceği sabrı ile dut yaprağına gökkuşağı rengi güzelliğinde sevgi çiçeği dokumaktır. ve yollara düşüp bir seher vakti bakire bir sümbül kokusuyla yıkayıp tenini bir kumru saflığıyla sevdiğine vermektir kalbini. bir ırmağın nazlı akışında sabahı beklerken aşk ay ışığında soyunan karbeyaz bir kadının tenidir belki belki bir ceylan yavrusudur yüreğimizde yaslanıp uykulu gözlerineöyle nazlı, öyle ürkek dağ doruklarında gezdiren bakışlarını. akşamın kollarında düşler kurarken aşk yıldızların gökyüzüne gülümsemesidir altında her gece gelip geçtiğimiz denizler dalgalanırken ve kanatlanırken duygular martı uçuşlarında konup bir tomurcuğun kızıl dudaklarına gönlünün duasını adamaktır geceye ılık bir düş vakti şairler mehtabın gözlerine şiirler okurken aşk ölümsüzlüğün adıdır belki tutkulu yüreklerde..damardaki kanın Dudataki tadın güneşe aya ve gökyüzüne ışıkla yazılan kalplere hançerle  kazılanyaşamın kaynağı sonsuzluğun en güzel hikayesidir AŞK