HZ. İSA A.S.

HZ. İSA A.S.

Kur ’an-ı Kerîm ’de adı geçen ve israiloğullarına gönderilen peygamberlerden. Hz. İsa (a.s) batılı tarihçilere göre miladi yıldan dört veya beş sene kadar önce doğmuştur.

Yine batılı tarihçilere göre Hz. İsa (a.s) Romalıların elinde bulunan Yahudiye ’de Romalılardan Tiberius iktidarı döneminde otuz yaşlarına doğru peygamberliğini İnsanlara bildirdi. Önce Celile ’de sonra Kudüs ’te insanları hak dine davet etti. Yahudilerin dinini ikmal onların dine kattıklarını düzeltmek için gönderilen Hz. İsa (a.s) kendisine indirilen İncil adlı kutsal kitapta bunu şöyle anlatır: “Ben yok etmeğe değil, tamamlamaya geldim.” Hz. İsa (a.s), Yahudilerin tahrif ettiği Eski Ahid ’i onların anlayışından kurtarmaya, Hz. Musa (a.s) ’in getirdiği akideyi yerleştirmeye ve Yahudilere daha önce bildirilen zahmetli bazı ilahi kanunları hafifletmeye çalıştı.

Memleketi Celile ’de Genaseret gölü kıyısında ilk vaaz ve tebliğlerini bildiren Hz. İsa daha sonra Kudüs ’e gitti. Yahudiler Hz. İsa ’yı, dönemin Romalı Kudüs valisi Pontus Pilatus ’a şikayet ettiler. Havarilerin içinde Yahuda isimli birisi Hz. İsa ’ya ihanet etti ve Hristiyanların inancına göre Hz. İsa çarmıha gerilerek öldürüldü. Kur ’an-i Kerîm ’de ise hadise şöyle anlatılmaktadır: “Halbuki onlar İsa ’yı öldürmediler ve asmadılar. Fakat kendilerine bir benzetme yapıldı” (en-Nisa, 4/156). Rivayete göre Hz. İsa ’ya ihanet eden Yahuda, Romalılar tarafından İsa (a.s.) zannedilerek asılmıştır.

İsa (a.s); orta boylu, kırmızıya çalar beyaz benizli, dağınık, düz saçlı idi. Saçını uzatır, omuzları arasına salardı. Geniş göğüslü, küçük yüzlü çok benli idi: Sırtına yün elbise, ayağına ağaç kabuğundan yapılmış sandal giyer, çoğu zaman da yalınayak yürürdü.

Kendisinin geceleri varıp barınacağı bir evi, ev eşyası ve zevcesi yoktu. Hiç bir şeyi yarın için biriktirip saklamazdı. İsa (a.s) dünyadan yüz çevirir, ahireti özler, Allah ’a ibadete koyulurdu. Yeryüzünde nerede Güneş batarsa orada konaklar iki ayağının üzerinde namaza durur; gece namaz gündüz de oruç ile günlerini geçirirdi (M. Asim Köksal, Peygamberler Tarihi, II. 334, 335). İsa (a.s) göğe kaldırıldığı zaman, yün bir kaftan, bit çift mesti, bir de deri dağarcıktan başka bir şey bırakmamıştı (Abdurrezzak, Musannef, XI, 309).

Kur ’an-ı Kerîm ’e göre Hz. İsa (a.s) ’in annesi Hz. Meryem ’dir. Meryem (a.s), yine Kur ’an ’da ismi geçen dört seçkin aileden biri olan imrân ailesinden idi. Hz. Meryem, Zekeriya (a.s) ’in koruması ve gözetim altındaydı. Meryem, Beytü ’l-Makdis ’te, doğu tarafta özel bir bölmeye yerleştirilmişti. Zekeriya (a.s), Meryem ’in yanına geldikçe orada, rızkını ve yiyeceğini hazır görürdü. Hz. Meryem, Beytü ’l Makdis ’te zikirle, ibadetle hayatını geçiriyordu. iste bu sırada Allah, ona bir beşer sûretiyle Cebrail ’i gönderdi. bu durum, Kur ’an-ı Kerim ’de su şekilde anlatılır: “Meryem dedi ki; ben senden Rahman ’a sığınırım. Eğer O ’ndan korkuyorsan bana dokunma! O da, ben, temiz bir oğlan bağışlamak için Rabbinin sana gönderdiği elçiden başkası değilim, dedi. Meryem; bana bir insan temas etmemişken, ben kötü kadın olmadığım halde nasıl oğlum olabilir? dedi. Cebrail, bu böyledir; çünkü Rabbin, “bu bana kolaydır, onu insanlar için bir mucize ve katımızdan da bir rahmet kılacağız,” diyor, dedi. iş olup bitti. Böylece Meryem, İsa ’ya gebe kalarak bir köşeye çekildi. Doğum sancıları başladı ve başına gelen bu hadiseden dolayı çok üzülerek, keşke bundan önce ölseydim de unutulup gitseydim, dedi” (Meryem, 19/1 8-23).

Cebrail, Meryem (a.s) ’e, babasız doğuracağı çocuğun özelliklerini ve mücadelesini haber vermiş, Meryem ’i teselli etmiş ve ayrılıp gitmişti. Hz. Meryem ’in kendisini Allah ’a ibadete verdiğini ve onun tertemiz bir kadın olduğunu bilenler de bilmeyenler de bu duruma hayret etmiş ve doğumun bu şekilde nasıl olabileceği tartışmasına girmişlerdi. Hz. Meryem ise olayı, çocuğa sormalarını işaret etmişti. Fakat “Onlar, biz beşikteki çocukla nasıl konuşabiliriz? dediler. Çocuk, ben şüphesiz Allah ’ın kuluyum. Bana kitap verdi ve beni peygamber yaptı. Nerede olursam olayım, beni mübarek kıldı. Yaşadığım sürece namaz kılmamı ve zekât vermemi, anneme iyi davranmamı emretti. Beni bedbaht bir zorba kılmadı. Doğduğum gün de, öleceğim gün de, dirileceğim gün de, bana selâm olsun, dedi” (Meryem, 19/23-33).

İsa (a.s) ’in babasız olarak mucizevî bir şekilde doğuşu, Allah ’ın dilemesinden ibaretti. Hatta Allah katında, oluş itibariyle Adem (a.s) ile İsa (a.s) arasında fark yoktu. Nitekim ayet-i kerimede, durum su şekilde izah edilir: “Gerçekten İsa ’nın babasız dünyaya geliş hâli de Allah katında Adem ’in hâli gibidir. Allah, Âdem ’i topraktan yarattı, sonra da ona ol dedi; o da hemen (insan) oluverdi” (Âli imrân, 3/59).

İsa (a.s) otuz yaşında iken peygamberlik görevi aldığında, hemen israiloğullarına durumu bildirdi. İsa (a.s) ’nın çagrısına kulak tıkayan ve ellerindeki Tevrat ’ı tahrif edip pek çok değişiklikler yapan israiloğulları, Hz. İsa (a.s) ’a inanmadılar. Ayrıca Allah, Hz. İsa ’nın risâletini destekleyen mucizelerde gösteriyordu. Kur ’an-ı Kerim ’de zikri geçen mucizeleri şunlardır: İsa (a.s) nın, çamurdan kuş biçiminde bir heykel yapması ve onu üfleyince kuş olup uçması, ölüleri diriltmesi; anadan doğma körleri ve alaca hastalığına tutulmuş olanları tedavi etmesi; gökten sofra indirmesi (el-Mâide, 5/110-115); Havarîlerin ve diğer arkadaşlarının evlerinde ne yediklerini ve neler sakladıklarını söyleyerek gaybdan haber vermesi (Âlu imrân, 3/49).

israiloğulları, İsa (a.s.) ’i ve ona tâbi olanları durdurmak için pek çok yol denediler; sonunda Hz. İsa ’yı öldürmeğe karar verdiler. Ancak Allah, onların planlarını etkisiz hâle getirdi. Yahudiler, İsa (a.s.) ’a benzeyen birini yakalayıp astılar ve “Meryem oğlu İsa Mesih ’i öldürdük” dediler (en-Nisâ, 4/157). Öte yandan Kur ’anı Kerîm, asıl durumu su şekilde açıklar: “Halbuki onlar İsa ’yı öldürmediler ve asmadılar. Fakat kendilerine bir benzetme yapıldı. Ayrılığa düştükleri şeyde, doğrusu şüphededirler. Onların bu öldürme olayına ait bir bilgileri yoktur. Ancak kuru bir zan peşindedirler. Kesin olarak onu öldürmediler, bilakis Allah, onu kendi katına yükseltti. Allah güçlüdür, hâkimdir” (en-Nisâ, 4/157-158).

İsa (a.s) ayette de belirtildiği gibi, öldürülmeden göğe yükseltilmiştir. Mezarı dünyada değildir. Ayrıca Mi ’rac ’da, peygamberimiz kendisini görmüştür. Hz. İsa, göğe yükselmeden önce, havârîlerine ve tüm insanlığa şu müjdeyi vermişti: “Ey israiloğulları! Doğrusu ben, benden önce gelmiş olan, Tevrat ’ı doğrulayan ve benden sonra gelecek ve adı Ahmed olacak bir peygamberi müjdeleyen Allah ’ın size gönderilmiş bir peygamberiyim” (es-Saf, 61/6).

Hz. İsa (a.s) göğe çekildiği sıralarda kendisine inananların sayısı çok azdı. Daha sonra bir ara Hz. İsa ’nın getirdiği inancı kabul edenler çoğaldı ise de, sonunda Hıristiyanlar da israiloğulları gibi yoldan çıktı ve pek çok yanlışlıklara saptılar. Bugün, Hıristiyanların sahip oldukları teslis inancı, İsa (a.s) ’nın göğe yükseltilmesinden hemen sonra ortaya çıkmıştır.

İsa (a.s) ’in annesi Hz. Meryem Hz. İsa ’nın göğe çekilmesinden sonra altı sene kadar daha yaşamış ve ölmüştür (Hakim, Müstedrek, II, 596).

Hz. İsa (a.s) ’a dört büyük ilâhi kitaptan biri olan İncil verilmiştir. Kur ’an-i Kerîm ’de İncil ’in Hz. İsa ’ya verilisi ile ilgili şu bilgiler vardı: “Arkalarından da izlerince Meryem oğlu isa ’yı Tevrat ’ın bir tasdikçisi olarak gönderdik; ona da bir hidâyet, bir nur bulunan İncil ’i, ondan evvelki Tevrat ’ın bir tasdikçisi ve sakınanlara bir hidâyet ve öğüt olmak üzere verdik” (el-Mâide, 5/11). Ancak bu İncil de Tevrat gibi tahrifata ugramış: tır. Bununla birlikte Allah Teâlâ tarafindan son peygamber Hz. Muhammed (s.a.s) ’e indirilen Kur ’an-ı Kerîm, Zebur, Tevrat ve İncil ’in hükümlerini ve geçerliliklerini ortadan kaldırmıştır. Hz. İsâ İslâm âlimlerinin çoğunluğuna göre cisim ve ruhuyla göğe yükseltilmiştir. Kıyamet vaktine yakın yeryüzüne inecek, haçı kıracak, domuzu öldürecek ve İslâm şeriatiyla hükmedecektir (bk. Buhârî, Buyu ’, 102).

Hz. İsa bedeniyle göğe yükseltildiğinden, Kur ’an-ı Kerim ’de bildirilen “ölümden evvel” (en-Nisa, 4/159) ve “öleceğim güne ve diri olarak ba ’ş edileceğim güne” (et-Tevbe, 9/34) mealindeki ayetler Hz. İsa ’nın nüzûlünden sonraki ölümünü anlatır. Hz. İsa gökten Arz-i Mukaddes ’e inecek, elinde bir Kargı olacak; Afik denilen bir yerde ortaya çıkacak ve Kargı ile Deccâl ’i öldürecek ve sabah namazında Kudüs ’e gelecektir. imam kendi yerini ona vermek isteyecek fakat o imâm ’ın gerisinde Hz. Peygamber (s.a.s) ’in şeriatına uygun olarak namazını kılacaktır. Sonra domuzu öldürecek ve haçı kıracak, sinagoglar ve kiliseleri yıkacak ve kendisine iman etmeyen bütün Hıristiyanlarla savaşacaktır.

Hz. İsa nüzûlünden sonra kırk sene daha yaşayacak, öldüğünde Müslümanlar namazını kılacak ve İslâm dinine uygun olarak gömülecektir.

Masonların Saklı Tarihi Tuncar Tuğcu

Masonların Saklı Tarihi Tuncar Tuğcu

Osm.İmp.ve Tür.Cum.sınırları içersinde yabancı ve ulusal masonluk

Osm.İmp.ve Tür.Cum.sınırları içersinde

yabancı ve ulusal masonluk

masonluk-masonlar Ferhat Bakuş

masonluk-masonlar

Ferhat Bakuş

Yecüc ve Mecüc Unutturulan Din

Yecüc ve Mecüc Unutturulan Din

Selefi Davetin Zaferi kitab ve sunnet

Selefi Davetin Zaferi kitab ve sunnet

İslam'da Bilim ve Teknik - Fuat Sezgin TARIH

İslam'da Bilim ve Teknik-Fuat Sezgin

TARIH 

Ahmed Cevdet Pasha

Ahmed Cevdet Pasha

Ahmed Cevdet Paşa ve Mecelle Sevdamız İlahiyat Yolumuz Hakikat

Ahmed Cevdet Paşa ve Mecelle

Sevdamız İlahiyat Yolumuz Hakikat

DÜNYAYI YÖNETEN GİZLİ ÖRGÜTLER

DÜNYAYI YÖNETEN GİZLİ ÖRGÜTLER

TENKİT TEMELLİ TÜRKÇE HADİS ÇALIŞMALARI BİBLİYOGRAFYASI

TENKİT TEMELLİ TÜRKÇE HADİS ÇALIŞMALARI BİBLİYOGRAFYASI

İnsanın Karakteri Nasıl Oluşur?

Ben küçükken ders çalışmayı hiç sevmezdim. Bana göre okul, çok gereksizdi. Ders dinlemek dünyanın en sıkıcı şeyiydi. Zaten öğretmenlerin anlattıklarından da bir şey anlamazdım. Sınıfın pencerelerinden martıları izlemek çok daha eğlenceliydi. Keşke hiç ders olmasaydı, keşke hiç ödev olmasaydı, keşke okul hep teneffüs olsaydı…

Türlü yalanlar söyleyerek, ödevlerimi sonraki güne ertelerdim. Sınavlardan kötü not alınca çok üzülür; annem, babam sevinsin diye çok çalışmaya karar verirdim ama ders çalışmak için masanın başına oturduğumda bir türlü kendime verdiğim sözü tutamazdım; oyun oynamak çok daha eğlenceli gelirdi.

İlkokulun ilk beş yılı böyle geçti. Ağustos böceği anlayışıyla ilkokul beşinci sınıfa kadar ilerledim ama ilkokul beşte sınıfta kaldım. Sonraki bir iki yıl, kendimi biraz toparladım ama eski alışkanlıklarımdan tam anlamıyla kurtulamadığım için ortaokul ikide tekrar sınıfta kaldım.

Çocukluğumda her yaz, önce babamın sonra da annemin memleketine gider, birkaç hafta kalır, okulların açılmasına kısa bir süre kala İstanbul’a dönerdik. Ortaokul son sınıfa geçtiğim yaz, babamın doğduğu evde bir akşam üzeri hiç unutmadığım bir şey oldu. Ben birinci katın penceresinden dışarıyı seyrederken, benim tam altımda, sokak kapısının girişinde, yengemle bir komşusunun konuşmalarına kulak misafiri oldum. Yengem, köylerindeki bir çocuktan bahsediyordu: Köydeki ilkokul ve ortaokulu bitirdikten sonra liseyi İstanbul’da  okuduğunu ve olağanüstü başarılı olduğu için yurtdışına burslu gittiğini, üniversiteyi birincilikle bitirerek Türkiye’ye döndüğünü, Dış İşleri Bakanlığına girdiğini, çok başarılı bir diplomat olduğunu, gelecekte herkesin ondan bahsedeceğini anlatıyordu.

Yengemin anlattıklarını nefesimi tutarak dinledim. Hiç Türkçe bilmeyen birisi bile, onun ses tonundaki gururu hemen fark edebilirdi. Duyduklarım beni çok etkiledi. O diplomata o kadar imrendim, o kadar onun gibi olmak istedim ki, o gün, o saatte, ben de onun gibi çalışmaya, onun gibi başarılı olmaya karar verdim. Artık başka birisi olacaktım ve en başta annem babam, beni seven herkes benimle gurur duyacaktı. Yıllar sonra Alain De Botton’dan duyduğum gibi, ben de “Dünyadaki takdir pastasından kendime düşen payı alacaktım.”

O gün orada, sanki bir aydınlanma yaşadım. İnsanın yaptığı seçimlerle, kendi geleceğini belirleyebileceğinin ayrımına vardım. Eğer sorumluluklarımı yerine getirirsem daha iyi bir insan olabilirdim. Eğer çok çalışırsam başarılı olabilirdim. Ben de kendimi gösterebilirdim…

O günden sonra sorumluluk almak ve üstendiğim sorumluluğun gereğini yapmak hayatımın merkezine yerleşti. Giderek sorumluluklarımı sevmeye başladım. Yıllar sonra Haluk Şahin’in bir yılbaşı günü yazdığı yazıda okuduğum gibi, mutluluğun tanımlarından birinin de, insanın sorumluluklarını sevmesi olduğunu anladım.

Lise son sınıfta felsefe hocamız Verhelst, “özgür irade” kavramını anlatmak için tahtaya bir deniz ve denizin üzerine küçük bir yelkenli çizmişti. Hayatta hepimiz, kendimizi bir yelkenlinin içinde buluyorduk. Yelkenliyi kendimiz seçmiyorduk. Bazılarının yelkenlisi büyük, sağlam ve konforlu; bazılarının ise küçük hatta hasarlı bile olabiliyordu. İçinde bulunduğumuz denizi biz seçmiyorduk, bazılarının denizi fırtınalı, bazılarının süt liman olabiliyordu. Neye sahip olacağımızı biz seçemiyorduk ama hangi imkânlara sahip olursak olalım, yelkenlinin dümeni elimizdeydi. Hayatta pek çok şey, bizim irademiz dışında belirlense de dümeni nereye kıracağımızı kendimiz seçiyorduk. Denizi, rüzgârı, tekneyi değiştiremezdik ve bunları kabul etmek zorundaydık ama dümen bizdeydi. İşte bu dümen, bizim irademizde olan ve bizim hayatımızı belirleyecek en önemli araçtı.

Felsefe hocamız Verhelst’in anlattıkları beni derinden etkiledi. Benim de bazılarına kıyasla daha az şanslı olduğum pek çok konu vardı. Etrafımda benden çok daha zeki, benden daha iyi espri yapıp herkesi güldürebilen, benden daha iyi futbol, basketbol oynayan, benden çok iyi sesi olup şarkı söylediği zaman kendini dinleten, benden çok daha yer görmüş, benden daha çok bilen, benden daha başarılı arkadaşlarım vardı. Hemen her konuda benden çok daha iyi olanlar vardı ve ben onlarla kendimi kıyasladığım zaman,  sanki bana verilen tekneyle denizi geçemeyecekmişim hissine kapılıyordum. Ama yine de tek çarenin elimdeki dümene sıkı sıkıya sarılmak olduğunu anlamıştım. Çok iyi düşünmeli, çok iyi karar vermeli ve nereye gideceğime odaklanıp, elimden gelenin en iyisi yapmalıydım. Eğer üzerime düşeni yaparsam,  iyi bir yerlere varabilirdim.

İnsan içine doğduğu ülkeyi, ırkını seçemez. İnsan annesini, babasını, ailesini seçemez. Bunların hepsinin insanın hayatı üzerinde son derece önemli etkileri vardır ama insanın hayatını belirleyen sadece kendisine verilenler değildir. Bunlardan daha önemlisi, insanın kendine verilenlere ne yaptığıdır. İnsan her gün birçok karar verir, birçok seçim yapar. Ve aslında en çok bu seçimler, insanın nasıl bir insan olacağını, nasıl bir hayat yaşayacağını belirler.

Çalışmayı ya da aylaklık yapmayı seçmek insanın kendi tercihidir. Sorumluluk almak, üstendiği sorumluluğun gereklerini yerine getirmek; söz verip vermemek, verdiği sözü tutup tutmamak insanın kendi elindedir.

İnsanın ne yediği, ne yemediği kendi elindedir. İnsan isterse, fazla kilolarından kurtulabilir. Yediklerine dikkat ederek istediği gibi bir vücuda sahip olabilir.

Hareket etmek, yürüyüş yapmak insanın kendi elindedir. İnsan isterse, her ortamda her durumda spor yapabilir. (Joseph Pilates kendi ismiyle meşhur olan, egzersiz yöntemini, İkinci Dünya Savaşı sırasında, mahsur kaldığı bir adada geliştirmişti.)

İnsan, arzu ederse daha güler yüzlü, daha arkadaş canlısı olabilir. İnsanın yardım sever olup olmaması, insancıl olup olmaması da kendi tercihidir. Dışa dönük ya da içe dönük olmak gibi doğuştan gelen bir özelliğini bile insan, eğer isterse, dönüştürüp değiştirebilir. Herkesin doğuştan gelen kişilik özellikleri vardır ama bunların hepsi esneyebilen, belirli ölçüde değişebilen özelliklerdir.

İnsanın, istemediği bir alışkanlığı terk etmesi ya da olumlu yeni bir alışkanlık edinmesi de kendi özgür iradesine bağlıdır. Bunların bazıları çok zor olabilir ama önünde sonunda, insan isterse başarabilir.

Ama insan istemezse, kimsenin onu zorla değiştirmesi, dönüştürmesi mümkün değildir. Kendi rızası olmadan, kimse insanı “karakter sahibi” yapamaz. İkinci Dünya savaşında Nazi Kampında hayatını kaybeden Anne Frank’ın da söylediği gibi, “Anne babalar, çocuklarına doğruları öğretirler, onları doğru yola koyarlar ama çocukların karakterlerini oluşturmaları onların kendi seçimlerinde, kendi ellerindedir.”

Hayat sıkıntılarla doludur. Her insan, ömrü boyunca türlü zorluklar, engeller hatta düşmanlıklar ve ihanetlerle karşılaşır; ama insan –eğer isterse- bütün bunlara rağmen kendi yolunu seçip, bu yolda ilerleyebilir ve eğer şans da yardım ederse, arzu ettiği gibi bir insan olabilir, arzu ettiği yere varabilir.

Hayatta sahip olduğumuz imkanlar ve elde ettiğimiz şanslar hiç de adil dağılmıyor maalesef. Bizden daha şanslı, bizden daha imkanlı birçok insan var etrafımızda. Ama bütün bu adaletsizliğe rağmen her insanın seçim özgürlüğünün olması, özgür irade’siyle karar verebilmesi, dünyada çok adaletli dağıtılmış bir özelliktir. İsteyen herkes, bundan yararlanabilir. (Birisinin özgür iradesine engel olmak, insan hakları ihlalidir.)

İnsan, hayat yolculuğunda ilerlerken kendi özgür iradesiyle seçimler yaparak kendi karakterini oluşturur. Helen Keller’in dediği gibi, insan kendini güle oynaya geliştirmez maalesef. İnsan kendi karakterini oluştururken, dener yanılır, acı çeker ama sonunda –eğer isterse- daha iyi bir karaktere sahip olabilir.

Bizi biz yapan, seçimlerimizdir. Hayatta yaptığımız seçimler, bizi dürüst, sözüne güvenilen, sorumluluk sahibi, sevgi dolu, saygılı, alçakgönüllü, adil… iyi karakterli bir insan yapabileceği gibi tam tersine, karaktersiz bir insan da yapabilir.

İnsan, her gün yaptığı seçimler, aldığı kararlarla kendi etinden ve kemiğinden kendi karakterini inşa eder.

USUL 7 İSLAM ARAŞTIRMALARI

USUL 7 İSLAM ARAŞTIRMALARI

İSLAM HUKUKUNDA CENİN HAKKI VE ONURUYLA İLGİLİ HÜKÜMLER

İSLAM HUKUKUNDA CENİN HAKKI VE ONURUYLA İLGİLİ HÜKÜMLER

GİRİŞ

Allah katında en hayırlı ve en üstün varlık insandır. Allah Teâlâ insanı, ruh ve bedenden en güzel bir şekilde yaratıp akıl nimetiyle donatmış, yeryüzündeki tüm canlıları onun hizmetine sunarak halife kılmıştır. Allah, Kur’an-ı Kerim’in pek çok ayetinde insanın yaratılışından, ana rahminde geçirdiği safhalardan, dünyaya gelişinden, dünya ve ahiret hayatından ayrıntılı olarak bahsetmekte, insana verdiği değeri de “biz ademoğlunu mükerrem kıldık/onurlandırdık”[2] ifadesiyle taçlandırmaktadır.

İnsan Allah katında onuru sayesinde değer kazanır. İnsanın onuru, kendisine saygı duyması ve başkaları tarafından saygı duyulmasıyla tezahür eder. İnsan, onurunu doğal olarak kazandığı için bu özelliğinden ne vazgeçer ne de bir başkasına devreder. İnsan ister cenin, ister doğumdan sonra hangi safhada olursa olsun, insan olmakla elde ettiği değerin tanınıp sayılması ve korunması hakkına sahiptir. İnsan onuru hukukla koruma altına alınması gerekir.

İnsan özellikle akıl ve iradesi ile bütün bitki ve hayvan türlerinden farklı niteliklere sahiptir. Ahsen-i takvîm üzere ayrı bir tür olarak yaratılan insan, insan biçiminde yaratılmış, fizikî, aklî ve ruhî tekâmülü, sadece kendi türü içinde cereyan etmiştir.[3]

İnsan henüz dünyaya gelmeden önce ana rahminde cenin aşamasındadır. Belirli safhalardan geçmek suretiyle tekâmül eden cenin, henüz dünyaya gelmeden bir takım haklara ve ehliyete sahip, hukuken koruma altına alınan, sınırlı da olsa hukukî işlemlerin muhatabı kabul edilen bir kişiliktir. Cenin hakkında öngörülen hukukî işlemler, başta hayat olmak üzere nesep ve mülkiyet haklarına yöneliktir. Modern Türk Hukukunda da yer alan cenin hakları ve bunlara yönelik ihlallere ilişkin hükümler, İslam hukukunda genellikle borçlar hukuku, miras, vasiyet ve ceza hukuku bölümlerinde ele alınır.

“İslam Hukukunda Cenin Hakkı ve Onuruyla İlgili Hükümler” başlıklı araştırmanın esasını, “cenin, hukuk nazarında gerçek kişiliğe ve hakiki şahsiyete sahiptir” teması oluşturmaktadır. Araştırmanın birinci bölümünde, ceninin tanımı ve ana rahminde geçirdiği safhalar üzerinde durulacaktır. Bu bölümün sonraki bölümlere belki de en büyük katkısı, ceninin sadece can sahibi olması hali ile ruh sahibi olması halinin belirleme çalışması olacaktır. Zira cenin, hukuk nazarında nesep, miras, vasiyet, vakıf gibi kişilik haklarına sadece can sahibi olmakla mı, yoksa ruh sahibi olduktan sonra mı ulaşmaktadır? Bunun tespit edilmesi hukuki hükümler açısından önem arz etmektedir.

Araştırmanın ikinci bölümünde, Allah’ın haysiyetli ve onurlu kıldığı insanın cenin halinde iken sahip olduğu kişilik ve mülk edinme hakları ile bunların korunmasına yönelik tedbirler üzerinde durulacaktır. Bu bölümün temelini, ceninin hayat hakkından ziyade nesep ve malî hakları oluşturacaktır. İslam Hukukunda eksik vücub ehliyeti yani kısmî hak ehliyetine malik olan ceninin lehine gerçekleşen vakıf, ikrar, miras, vasiyet gibi mülkiyete yönelik haklar ile bunların korunması üzerinde durulacaktır.

Üçüncü bölümde ise ceninin hayat hakkı ele alınıp buna yönelik ihlallere uygulanacak cezaî müeyyideler izah edilecektir. Ceninin hayat hakkının öncelikli olarak korunması gerektiği gibi hayatını sonlandıracak her türlü tehlike ve risklerden de uzak tutulması elzem olduğundan bu bölümde “gurre” cezası üzerinde durulacaktır.

Üçüncü bölümde konuyla bağlantılı olması ve ceninin hayat hakkının korunması amacıyla klonlama ve kök hücre çalışmalarına da yer verilecektir. Özellikle vurgulanmaya çalışılacak husus tedaviye yönelik insan klonlanması çalışmalarının amacı, salt klonlanmış insan elde edilmesi olmadığı; zira kök hücre üretiminin, hastalıkların tedavisinin araştırılmasına hizmet ediyor gibi görünse de, kök hücre elde etmek için embriyonun öldürülmesi gerekliliği, bir insanın hayatını kurtarmak ya da sağlık sorununu gidermek için başka bir insanın hayatına son vermenin ne kadar ahlakî ve hukukî olduğunun sorgulanmasıdır. İnsan onurunun, klonlama ve kök hücre çalışmalarına karşı korunması ihtiyacı, aslında tıp gibi diğer bilim dallarının da üzerinde önemle durduğu bir konudur.[4]

A) CENİNİN TANIMI

Cenîn, “cenne” fiilinden türetilmiş, sözlükte “gizli olan şey, gizlenmiş, örtünmüş, gözle görünmeyen, üstü gömülü, örtülü, gecenin örtmesi,[5] gizlemesi ve anne rahmindeki çocuk” gibi anlamlara gelmektedir. Ceninin çoğulu “ecinne” ve “ecnun”dur.[6]

“Cenne” kelimesindeki “cim” ve “nun” harfleri sürekli örtülü olma ve gizli kalmayı ifade ettiğinden[7] göğüsteki kalbe, toprağın altında insanı saklayan kabre “cenân” denir. Cenazenin örtülmesi yani kefenlenmesine de “icnân” tabiri kullanılır. Yine gözle görülmeyen cin bu kelimeden türemiştir. İnsanı saldırılardan koruduğu ve sakladığı için kalkana “cunne” dendiği gibi, oruca günahlara karşı kalkan olduğundan, imama da cemaatin hatalarını kapattığından “cunne” nitelemesi yapılır. Ayrıca aklın kapalı, örtülü olması haline “cunûn”, bu haldeki insana da “mecnûn” denir.[8] Cahiliye döneminde meleklere görünmedikleri için “cenne” denilmiştir. Ahiret hayatındaki “cennet” de ağaçlarla örtülüp kapandığı için bu ismi almıştır.[9]

Ceninin fıkıhtaki ıstılah anlamı, kelime anlamıyla paralellik arz eder. Şöyle ki cenin; “henüz doğmamış, doğum vaktine kadar ana rahminde saklı olan çocuğa verilen isim”dir. Cenin kelimesi bu manada ayet[10] ve hadislerde[11] geçmekte, insanın dünyaya gelmeden önceki değişim ve gelişim safhalarını ifade etmektedir.

İslam hukukunda ana rahminde yaratılan çocuğun geçirdiği tüm safhalar için cenin tabiri kullanılsa da İslam hukukçuları, cenini hukukî bir şahıs olarak kabul etme açısından farklı tanımlamışlardır. Şafiî hukukçularına göre örf nazarında insanın yaratılışının ilk safhasını oluşturan canlı, henüz şekli belli olsun veya olmasın cenindir.[12] Zahirî âlimlerinden İbn Hazm (v.456/1064)’a göre cenin, alaka safhasındaki canlıya denir.[13] Maliki hukukçularına göre ana rahminde henüz azaları şekillenmemiş bile olsa et parçası (mudğa) halinde bulunan canlı cenindir.[14] Hanbelî hukukçularına göre rahimdeki canlı, insan suretini aldıktan sonra cenin diye adlandırılır.[15] Hanefi hukukçularına göre de ana rahmindeki canlının cenin diye tanımlanması, insan olduğunun yani parmak, tırnak ve saç gibi organların görülmesiyledir.[16] Ceninin tanımlanmasında Şafiî hukukçuları henüz yaratılışının ilk safhasını esas alırken, Hanefilerin en ileri aşamayı benimsedikleri görülmektedir. 

Konunun ayrıntısına girmeden önce şunu belirtilim ki, insanın ana rahminde oluşumunu en sağlıklı bir şekilde izah edecek olan, bu sahanın uzmanı tıp bilginleridir. Bu sebeple konuyla ilgili ayetlerin doğru bir şekilde anlaşılması için tıp biliminden istifade edilmesi gerekecektir. Zira ayetler meseleye daha çok Allah’ın yüce yaratıcılığına dikkat çekmek amacıyla yaklaşmakta, biyolojik ayrıntıları derinlemesine ele almaktan uzak kalmakta, konuyla ilgili detaylı bilginin elde edilmesini ise sahanın uzmanlarına bırakmaktadır. Uzmanların açıklamaları da meselenin dinî ve hukukî boyutunun daha iyi anlaşılmasına katkı sağlamaktadır.[17]

Bununla birlikte Kur’an’da insanın yaratılışı, aklın ve bilimin inceleme alanı dışında tutulmadığı gibi bir muamma olarak da takdim edilmemiştir. Aksine “Onları, kendilerinin de bildikleri şeyden yarattık”[18] ayetiyle bu oluşumun insanın bildiği bir şekilde cereyan ettiğine işaret edilmiştir. Kur’an, bilinen olaylardaki ilahi fiillere dikkatleri çekmek ve insanın bu konudaki bilgisini tanık tutmak suretiyle, Allah’ın kudretini, nimetlerini hatırlatmaktadır. Onun içindir ki Kur’an ne zaman insanın yaratılışından bahsetse mutlaka onun Allah tarafından hikmetli ve sanatlı bir şekilde yaratıldığını belirtir. Bazen bu konuda kısmî ayrıntılara da girerek yaratılışın çeşitli aşamalarından ibretler sunar.[19]

İnsanın yaratılışını anlatan ayetleri genel hatlarıyla incelediğimizde ceninin şu safhalardan geçtiğini görürüz:

1. Nutfe (döllenmiş yumurta): Kur’an-ı Kerim, Hz. Adem’in topraktan yaratılması olayına değindikten sonra insan yaratılışının ilk aşamasında nutfe olduğunu bildirir. Nutfe, erkek sperm hücresinin kadın yumurtasıyla rahim ağzında, fallop denen rahim tüpü içinde en geç yirmi dört saat içinde birleşerek oluşan döllenmiş yumurta veya hücredir ki buna “zigot” adı verilir. Döllenme sonucunda tek bir hücre ve yirmi üç çift kromozom olarak meydana gelen zigot, bu aşamada henüz cenin kabul edilmemektedir. Zira döllenmiş yumurta yeni bir canlının bedenini yapmak üzere mitotik bölünmeye başlamış,[20] rahimdeki yerine henüz yerleşmemiştir. Kur’an-ı Kerim nutfe safhasına on kadar ayetle değinmektedir. Bunlardan birinde şöyle buyrulmaktadır:

اِنَّا خَلَقْنَا الْاِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ اَمْشَاجٍ

“Şüphesiz biz insanı karışım (emşâc) halindeki nutfeden yarattık.”[21]

Müfessirlerin pek çoğuna göre ayette geçen “emşâc” kelimesinden maksat, kadın yumurtası ile erkek suyunun birleşmesiyle meydana gelen fakat henüz “alaka” halini almadığı için rahim duvarına asılmamış karışımdır.[22]

2. Alaka (rahim çeperine, duvarına asılı hücreler topluluğu): Döllenmiş yumurta yani nutfe bir hafta sonra rahim çeperine asılıp tutulan hücreler topluluğu haline gelir ki buna alaka[23] denir. Artık hücreler alaka merhalesinde hayatiyet kazanmış bir cenindir. Cenin alaka aşamasında sadece can sahibidir, henüz kendisine ruh üflenmemiştir.[24] Allah Teâlâ Kur’an’da dört ayetle alaka safhasından bahseder. Bunlardan birinde şöyle buyurur:

ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً

“Sonra nutfeyi alaka (embriyo) yaptık.”[25]

3. Mudğa (belli belirsiz et parçası): Günümüz tıp biliminin izahlarına göre bir haftalıkken alaka olup rahim duvarına asılı duran cenin, 25. günden itibaren bir et parçası görünümüne dönüşerek mudğa safhasına geçer. Mudğa, ilk dört gününde “gayri muhallaka” yani şekilleri belirsiz bir çiğnem et parçası iken, yirmi sekizinci günden itibaren “muhallaka” halini almış, artık yüzü de dahil vücut azaları biçimlenip belirmeye başlamıştır. Ceninin göz, dil, ağız ve dudakların yaratılmasıyla bu süreç beşinci haftayı da kapsayacak şekilde devam eder.[26] Cenin mudğa safhasında artık tam bir insan şeklini alır. Kur’an-ı Kerim mudğa safhasını iki ayetle açıklar. Bunlardan birinde şöyle buyrulur:

فَاِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَغَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِنُبَيِّنَ لَكُمْ

“Biz sizi (önce) topraktan, sonra nutfeden, sonra alakadan (embriyo), sonra şekilleri belirli belirsiz bir çiğnem et parçasından yarattık ki, size (kudretimizi) açıkça gösterelim.”[27]

4. Azm (kıkırdak kemikleri): Altıncı haftada et parçası olarak tanımlanan mudğa, ceninde iskeleti meydana getiren kemiklere dönüşür. Sonra kemiklerin etrafına kas oluşur.[28] Kur’an-ı Kerim bu safhayı azm olarak isimlendirir.

فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا

“Bir çiğnemlik eti kemiklere çevirdik.”[29]

5. Lahm (kemiklere giydirilen et): Yedinci haftanın başından itibaren oluşmaya başlayan kemiklerin üzeri sekizinci haftada ete bürünerek ceninin lahm safhası gerçekleşir. Ceninin ademoğlu suretini alması bu safhada iyice belirginleşmeye başlar. Bu safhanın tamamlanmasıyla cenin hareketlenir.[30] Ayette kemiklerin et ile kaplanması;

فَكَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا

“Kemiklere et giydirdik”[31] ifadesiyle anlatılır.

6. Başka bir varlık haline gelmesi (ruh üflenmesi): Kemiklerin etle kaplanmasından sonra artık ceninin yaratılışı tamamlanmış embriyo safhası da sona ermiştir. Ceninin bir başka varlık haline gelmesi ise kendisine ruh üflenmesiyle olacaktır. Bu safha ayetlerde şu şekilde açıklanır:

ثُمَّ اَنْشَاْنَاهُ خَلْقًا اٰخَرَ

“Sonra onu bir başka yaratılışla inşa ettik.”[32]

ثُمَّ سَوّٰیهُ وَنَفَخَ فٖيهِ مِنْ رُوحِه

“Sonra onu düzeltip tamamladı ve içerisine ruhundan üfledi.”[33]

Bu iki ayet, tam olarak insan şeklini alan ceninin, kendisine ruh üflenerek diğer canlılardan tamamen farklı bir varlığa dönüştüğünü bildirmektedir. Buradan da şunu anlamaktayız ki aslında cenin, ana rahminde ruh üflenmeden önce ve ruh üflendikten sonra olmak üzere iki esas safhadan geçmektedir. Cenine ruh ne zaman üflenmektedir?

Ana rahmindeki cenine ruhun üflenme zamanı üzerine yapılan tartışmalarda odak noktayı, “yaratılışın tamamlanma zamanı” oluşturmaktadır.[34] Yaratılışın tamamlanması hakkında ayeti kerimelerde herhangi bir zaman belirtilmezken hadislerde kırk küsur gün ile yüz yirmi gün şeklinde iki ayrı süre verilmektedir.[35] Bu farklı düşüncelere sahip olanlar, fıkhî hükümlerde de farklı sonuçlara ulaşmışlardır. Neticede ceninin düşürülmesinin caiz olup olmadığı, olacaksa hangi aşamada veya zamanda caiz olacağı hususunda pek çok fikir ortaya atılmıştır.[36] Bu konudaki meselenin çözümü ayet, hadis ve tıbbın sunduğu verilerle sağlanacaktır.

Nutfenin rahme yerleşmesinden sonra alaka, mudğa, kemik ve kemiklere et giydirme merhalelerini belirten lafızların, takip bildiren “fâ” bağlacıyla birbirlerine bağlanması, bu safhaların arasında hiç zaman periyodu olmaksızın aynı zaman dilimi içerisinde ve ardı ardına meydana geldiklerini göstermektedir. Ayetin devamında yer alan ve müfessirlerin çoğunluğuna göre ruhun üflenmesi[37] olarak yorumlanan “sonra onu bir başka yaratılışla inşa ettik” cümlesi ise öncesine “sümme” bağlacıyla bağlanarak ruhun, aslında vücudun maddi yapısının bir parçası olmadığını belirttiği gibi iki eylem arasında bir zaman aralığının bulunduğunu da ortaya koymaktadır.[38]

Konuyla ilgili Müslim’in rivayet ettiği hadiste de Hz. Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmaktadır:

“Sizden birinizin oluşumu, annesinin karnında kırk küsur gece geçince toplanıp tamamlanır. O müddet içerisinde alaka ve mudğa olur. Allah ona bir melek gönderir. Melek ona şekil verir. Gözünü, kulağını, cildini, etini ve kemiklerini yaratır. Sonra kendisine ruh üflenir.”[39]

Hadisi şerifte, ceninin yaratılışının kırk küsur gecede bütün embriyo safhalarıyla beraber şeklen tamamlandığı belirtilmektedir. Tıp bilimi de ceninin kemik dokusunun oluşup kemiklerin etle kaplanmasının altıncı haftadan başlayıp[40] yedi ve sekizinci haftalarda tamamlandığını doğrulamaktadır. Abdullah b. Mesut (v. 32/653)’un rivayet ettiği ve yaratılışın yüz yirmi günde tamamlandığının anlaşılmasına zemin hazırlayan hadis ise ayet, diğer hadisler ve tıbbın verileriyle çelişmektedir. Ayette[41] yumurtanın döllenmesinden sonra; alaka, mudğa, kemiklerin oluşumu ve kemiklerin ete bürünmesiyle devam eden ceninin yaratılış safhaları, “fâ-i takibiyle” bağlacıyla birbirine bağlandığından yaratılış kesintisiz ardı ardına devam etmektedir. Nutfe ile alaka arasında “fâ-i takibiye”nin bulunmaması ise arada başka bir durumun olduğuna işaret etmektedir ki bu da zigotun cenine dönüşmesidir. Çünkü zigot rahim duvarına yapışana kadar sürekli bölünerek çoğalmakta, “alaka” safhasına geçince can sahibi cenin olmaktadır. Cenin, alaka ve mudğa safhalarından hemen sonra kemik ve ete bürünerek hadiste de belirtildiği gibi kırk küsur gecede yaratılışını tamamlamakta, insan şeklini almaktadır.[42] Bu ana kadarki insan cenini diğer canlıların ceninlerinden sadece şekil bakımından farklıdır.[43] Ruh üflenmesi ise yukarıda geçen safhaların yani yaratılışın tamamlandığı kırk küsur (kırk, kırk iki, kırk üç, kırk beş) geceden hemen sonra gerçekleşmekte fakat yüz yirmi güne ulaşmamaktadır.

Müslim’in Abdullah b. Mesut’tan rivayet ettiği hadiste[44] “bu süre içerisinde” lafzı nutfe, alaka ve mudğa safhalarının hepsinin ilk kırk gün içerisinde gerçekleştiğini ifade etmektedir. Buna göre hadisin metni şöyle anlaşılmaktadır; “Sizden birinizin yaratılışı annesinin karnında kırk günde nutfe olarak derlenip toparlanır. Sonra aynı süre içerisinde alaka olarak derlenip toparlanır. Sonra aynı süre içerisinde mudğa olarak derlenip toparlanır.” Bu ifadeler, aynı kırk gün içerisinde yaratılışı tam bir nutfe, tam bir alaka ve tam bir mudğanın meydana geldiğini belirtmektedir. Konuyla ilgili araştırmalarda bulunan tıp uzmanlarının ekseriyetinin günümüz tıp ilmince sabit olmuş yeni bilgiler ışığında yaptıkları açıklamalara göre, “nutfe, alaka ve mudğa safhalarının hepsi ilk kırk günde tamamlanmaktadır”. Bu zaman zarfında bütün vücut sistemleri derlenip toparlanır ancak bunlar iptidai bir vaziyette yaratılır. Bir başka tabirle tomurcuk halindeki çiçek gibidir. Bu safhadan sonra cenin, doğuma kadar sürekli gelişme gösterir.[45]

Hadiste, ana rahmindeki yaratılış için vekil kılınan meleğin, nutfe, alaka ve mudğa safhalarının tamamlanmasından sonra cenine ruh üflediğini bildirmekte, fakat hiçbir rivayette ruhun hangi gün üflendiğine dair kesin bir bilgi yer almamaktadır. Ruhun ne zaman üflendiğini tespit ederken ortaya çıkan görüş ayrılıkları, hadisin ilgili rivayetlerindeki lafız farklılıklarının yorumlanmasındaki ihtilaftan kaynaklanmaktadır. İlgili hadisler doğrultusunda ruhun üflenme zamanını değerlendirenler iki ayrı sonuca varmışlardır. Bunlardan biri ruhun ilk kırk günden sonra üflendiği, çoğunluğun sahip olduğu ikinci görüşe göre ise üçüncü kırk günden sonra üflendiğidir.[46] Cenine ruh üfleme zamanı, kocası ölen kadının beklediği iddet süresine kıyas edilerek dört ay on gün olması gerekir kanaati de bulunmaktadır. Zira bu müddet hamlin istibrası yani hamile olmadığının anlaşılması için gerekli zaman dilimidir.[47]

Cenindeki iradi hareketlerin sınırlı da olsa sekizinci haftada yani ilk kırk küsur günden sonra başlaması ruhun kendisine üflenmiş olduğunu göstermektedir. Zira cenindeki iradi hareketler onda iradenin var olduğunu ortaya çıkarmaktadır. İrade ise ruha bağlıdır. Ruh da Allah’ın emri cümlesindendir.[48]

Ayrıca Kur’ân’da safhalar zikredilmiş, süre zikredilmemiştir. Yine Kur’ân ifadesiyle, ölme özelliği[49] de bu safhalardan sonra olacağına göre, canlanma yani bir başka yaratılış da yine kırk gün civarında olacaktır. Buharî ve Müslim gibi sahih kaynaklardaki hadisler ise kırk günü telaffuz ederler ancak, ikinci, üçüncü kırk günden açıkça söz etmezler. Hatta bütün olup bitenlerin o ilk kırk günde tamamlandığını gösteren işaret taşırlar. Buhârî ve Müslim hadislerine dikkatlice bakıldığında ruh üflenmesinin ilk kırk gün civarında olduğu rahatlıkla anlaşılacaktır. İnsan ruh ile cesedin toplamıdır. Sadece cesede insan denemeyeceği gibi, yalnız ruha da insan demek mümkün değildir. Öyleyse kırk günden önceki cenin ile kırk günden sonraki cenin farklı şeyler olmalıdır. Dolayısıyla, ceninle ilgili olarak kırk güne kadar ki hükümlerle, ondan sonraki hükümler de farklı olacaktır.[50]

Ceninin ruh üflenmeden önce insan şeklini alıp hayatiyet kazandığı canlılık hali ile ruh üflendikten sonra insan kabul edilip hukukî bir şahıs olma hali farklı hükümlerin uygulanmasına sebeptir. Konuyla ilgili hüküm farklılıkları, görüş sahipleriyle birlikte ilgili bölümde ele alınacaktır.  

B) CENİNİN MALÎ HAKLARI

İlahi dinlerin ortak hedeflerinden mülk edinme ve malın korunması, İslam hukukunda da üzerinde önemle durulan zarurî maslahatlardandır. İslam hukuku, insanın mülkiyet hakkını henüz cenin safhasında iken gözeterek saklı tutmuş, eksik de olsa hak ehliyetine sahip olduğunu benimsemiştir. İslam hukukçularının çoğunluğu, cenini teslimi şart olmayıp mutlak anlamda lehine[51]  olan nesep, miras, vakıf ve vasiyette sağ doğmak kaydıyla hukukî bir kişilik kabul etmiştir. Çocuğun sağ olarak doğumunu da ağlama, hareket etme gibi canlılık belirtilerine bağlamışlardır. Ceninin sağ doğması gerçek anlamda olabileceği gibi anneye darbe vurulması gibi bir haksız fiil sonucu ölü doğması halinde olduğu gibi takdiren de gerçekleşebilmektedir. Bu şekilde ölü doğan çocuk hükmen sağ doğmuş kabul edilmektedir.[52]

Ceninin ebeveyni ve yakın akrabalarıyla nesebi sabittir. Cenin bir yakınının ölmesiyle malına varis olur ve doğumuna kadar kız veya erkek olma durumuna göre en avantajlı olanı esas alınarak miras hissesi bekletilir.[53] Sağ doğunca da kendisi için bekletilen hissesi mülkiyetine intikal ettirilir. Fazla hisse ayrılmışsa artan kısım, ölü doğmuşsa da ayrılanın tamamı diğer mirasçılara intikal ettirilir. İkiz veya üçüz doğum halinde terike buna göre yeniden taksim edilerek mirasçılara fazladan ödenen kısım geri alınır. Ceninden başka mirasçı olmadığı veya ceninin doğumu ile mirasçıların pay alamamaları durumunda mirasın taksimi doğuma kadar bekletilir.[54]

Vasiyete gelince, vasiyet tek taraflı irade beyanı ile tamamlanan bir hukukî işlem olduğundan cenin için de geçerlidir. Cenin, veli veya vasî gibi bir temsilcinin kabul beyanına gerek olmaksızın vasiyet konusu mala hak kazanır. Vasiyet mirasa göre daha kolay hükümlere tabidir. Zira din ayrılığı vasiye aykırı değildir. Yine mirasın hilafına köleye vasiyet geçerlidir. Ceninin veraseti geçerli olunca vasiyeti de öncelikle sahih olur. Aynı durum tek taraflı irade beyanı ile tamamlanan vakıf için de geçerlidir.[55]

Ceninin malî haklara sahip olması eksik de olsa vücup ehliyeti sebebiyledir. Ceninin vücub ehliyetinin eksik olmasının iki nedeni vardır. Bunlardan biri ceninin varlık ve yokluğa ihtimalli olmasıdır. Çünkü cenin bazen sağ doğar ve kendisi için insan olma hakkı sabit olur; bazen de ölü doğar ve hiçbir şeye sahip olamaz. Ceninin ölü doğduğunda hiçbir şeye sahip olamaması görüşü tartışılabilir. Zira ceninin ölümüne sebebiyet verme mukabilinde öngörülen gurre cezası, ceninin mirası olarak vereselerine paylaştırıldığına göre cenin terike yani mal sahibi kabul edilmektedir. Ayrıca ceninin ‘ölü doğduğunda hiçbir şeye sahip olamaz’ görüşü, mal varlığı hakları ana rahmine düşmesiyle başlar kanaati[56] ile de uyuşmamaktadır.

İkinci neden ise ceninin anneden ayrı olmaması, bir yönden annenin bir parçası gibi kabul edilmesi, diğer yönden de ayrı bir insan sayılmasıdır.[57] Fakat gerçekte cenin ana rahmine yerleşmiş bir candır.[58] Hakkında verilecek hükümlerde anneye bağlı olmasından ziyade hayat sahibi biri olduğu düşünülerek hareket edilmelidir. Kendisine ruh üflenen ceninin anneden ayrı bir kişilik kabul edilmesi önceliklidir. Zira annenin el, ayak gibi herhangi bir uzvuna yapılan vasiyet, hükmü sabit kılmazken, rahminde bulunan cenine yapılan vasiyet geçerli olmaktadır. Ayrıca cenin için yapılacak sulh akdi geçerli olmadığı gibi, annesi adına da geçerli olmaz. Hatta annesi veya babasının cenin adına yaptığı sulh akdi geçersizdir.[59]

Cenin lehine yapılan ikrar, aslında ceninin vefat etmiş babası gibi miras bırakan biri lehine yapılmış ise geçerlidir. Zira ikrarda bulunan kişi, önceden emanet veya borç olarak aldığı malı ölenin mirasçılarına -ki onlardan biri de cenindir- vermediği sürece mal dolaylı olarak varislerin hakkı olmaya devam etmektedir. Cenin sağ doğarsa ikrar edilen mala sahip olur; ölü doğarsa mal ölenin mirasçılarına verilir. İslam hukukçularının çoğunluğuna göre bu hükümler miras bırakanın ölümünden en çok altı ay içinde doğum yaptığında geçerlidir. Altı aydan daha fazla bir zaman geçtikten sonra çocuk dünyaya gelirse bir şey alamaz,[60] kanaati hâkimdir.

Cenin lehine yapılan ikrar, bir akit neticesi doğan borcun ikrarı ise geçersizdir. Zira cenin sözleşmelerde taraf olamaz. Sebebi belli olmayan borcun ikrarında ise ihtilaf edilmiştir. Mutlak ikrarın cenin lehine geçerli olacağını söyleyen İmam Muhammed (v. 189/805), kanaatini şu şekilde açıklar; “Çünkü ikrar bir delil olup onu kullanmak mümkün olduğu sürece, geçersiz saymak caiz değildir. Mutlak ikrarda cenin doğmuş çocuk kabul edilmiştir. Bundan dolayı doğru bir neden açıklandığında cenin lehine yapılan ikrar geçerli olur. Nitekim cenini özgür kılmak ve özgür kıldığını ikrar etmek geçerlidir.”[61] İmam Ebu Yusuf (v. 182/798) ise; “Mutlak olarak yapılan mal ikrarı, ticari nedenle doğan borç olarak kabul edilir. Hâlbuki cenin akitlerde taraf olamayacağından lehine yapılan mutlak ikrar da geçersizdir” açıklamasında bulunur.[62]

İslam hukukçularının genel kanaatine göre cenin, tam vücub ehliyetine sahip olmadığı için mülkiyet hakları doğumuyla işlerlik kazanır; gerçek anlamda mal sahibi olmadığından da borçlanmaya ehil kabul edilmediği gibi ibadet niteliği taşısın veya taşımasın herhangi bir vergi ve nafaka yükümlüsü de kabul edilmez. Hanbelî hukukçularına göre cenin hakkında dünyevî hükümler sağ doğması şartıyla sadece miras ve vasiyet için geçerlidir. Cenin için fıtır sadakası verilmesi ise mustehaptır. Hz. Osman (v. 35/656) da ceninin fıtır sadakasını vacip kabul etmeyerek müstehap düşüncesiyle veriyordu. Fakat Ahmed bin Hanbel (v. 241/855)’den gelen bir görüşe göre ceninin fıtır sadakası vermesi gerekir.[63] Ahmed b. Hanbel’e göre ise cenine bir malın intikali doğumdan önce de işlerlik kazanır. Bundan dolayı cenin nafaka borçlusu olduğu kimselere karşı bu maldan nafaka ödemekle yükümlüdür.[64] Aslında bu yaklaşımlar ceninin mal sahibi olduğu anlayışına hizmet etmektedir.

İslam hukukçularının ekseriyetine göre ceninin malî haklardan faydalanması, hakların meydana geldiği esnada ana rahminde mevcut olması ve daha sonra sağ olarak doğması şartına bağlıdır.[65] Ana rahminde ceninin var olup olmadığı günümüz tıbbın verileri ile tespit edilmektedir. İslam hukukçuları, çocuğun ana rahminde kaldığı zaman ile sütten kesilinceye kadar geçen sürenin toplam otuz ay olduğunu bildiren ayetle[66], çocuğu emzirme süresini iki yıl olarak belirleyen ayetleri[67] birlikte değerlendirerek rahimde geçirdiği asgari sürenin altı ay olduğu sonucuna varmışlar, altı aydan önceki doğumlarda hak sahibi olamayacağını belirtmişlerdir.[68] Ceninin ana rahminde kaldığı azami süre hakkında herhangi bir ayet veya hadis bulunmadığı için bu konuda dönemlere göre farklı görüşler serdedilmiştir.[69] Fakat günümüzdeki tıbbî imkânlarla ceninin her aşaması takip edilmekte, ne kadar süredir rahimde olduğu tespit edildiği gibi ne kadar zaman sonra doğacağı da kuvvetli ihtimalle bilinmektedir.

Aslında burada şöyle bir soru açılması yararlı olacaktır. Ceninin malî haklardan yararlanabilmesi için mutlaka sağ doğması şart mıdır, yoksa ana rahminde hayat kazanmasının tespiti ya da kendisine ruh üflenmesiyle bu hakları elde edebilmekte midir?

İslam hukukçuların kahir ekseriyetine göre -yukarıda örnekleriyle sunulduğu gibi- malî hakların işlerlik kazanması için ceninin sağ doğması şarttır.[70] Fakat Ahmed b. Hanbel’e göre cenine bir malın intikali doğumdan önce de işlerlik kazanır. Bundan dolayı cenin nafaka borçlusu olduğu kimseler için sahip olduğu maldan nafaka ödemekle yükümlüdür.[71] Bu kanaat, ceninin aleyhine de olsa malî haklara işlerlik kazandığını göstermektedir. Zira malî yükümlülük, mülk edinmeyi ve mülkünden istifade etme hakkını mümkün kılmaktadır. Malî tasarrufta bulunma sorumluluğu olanın, mal edinme hakkı da öncelikli olacaktır. Ceninin ruh üflenmeden müstakil kişilik kabul edilmediği halde, ruh üflendikten sonra hukuken muhatap kabul edilmesi durumu, malî haklar açısında değerlendirmeye tabi tutulmalı, ruh üflenmesiyle mal edinme hakkının yürürlüğe girdiği düşünülmelidir. Ceninin düşürülmesi sonucu işlenen suçun cezası ödettirilirken cenin hükmen sağ doğmuş kabul edilerek gurre bedelinin ceninin mülkiyetine intikali kabul edilmek suretiyle varislerine hisselerince paylaştırılması ile ceninin miras ve vasiyet bakımından dünyaya gelmiş çocuk gibi değerlendirilmesi,[72] ‘cenin mali haklara sağ doğmak şartıyla sahip olur’ genel kanaatinin bulunmasına rağmen pratikte malî haklara henüz cenin halinde iken sahip olduğu yargısına sebep olmaktadır. Ayrıca ‘ceninin sağ doğması’ şartı, “ceninin gerçek anlamda var olduğunun anlaşılması” için konmuştur.[73] Günümüz tıp bilimi rahimde bulunan cenin hakkında çok ayrıntılı bilgiler sunmakta, varlığının anlaşılmasını mümkün kılmaktadır. Ayetlerde ceninin mülk sahibi olamayacağına dair herhangi bir ifade bulunmamaktadır. Hadislerde ise ceninin varis olabilmesi ve miras bırakabilmesi için sağ doğması gerektiğine dair ifadeler yer almaktadır.[74]

Yalnız şu kadar var ki, cenin sözleşmelerde kanunî temsilcisi vasıtasıyla da olsa taraf kabul edilemediği gibi teslim alma şartı bulunan sadaka, hibe gibi akitlerde de taraf kabul edilemez.

Modern hukukta ceninin mali hakları ayrıntılı olarak tartışılmış, ilgili hükümler kanunda yerini alarak meseleye farklı görüşlerle çözüm aranmıştır. Bu görüşlerden birine göre, sağ doğum gerçekleşinceye kadar ceninin hak ehliyetinin hüküm ve sonuçları askıdadır. Sağ doğum şartı gerçekleştiğinde cenin hak ehliyetini kazanacak, ancak hak ehliyeti hükümlerini geçmişe etkili olarak, yani ceninin ana rahmine düştüğü andan itibaren doğuracaktır.[75] Bu görüş İslam hukukçularının çoğunluğunun kanaatiyle paralellik arz etmektedir. Bir başka görüşe göre ise, ceninin hak ehliyeti, onun sağ doğmaması bozucu şartına bağlıdır ki buna göre, cenin hak ehliyetini ana rahmine düştüğü anda kazanacak ve haklarını ana rahmine düştüğü andan doğana kadarki süreçte kanunî temsilcisi vasıtasıyla kullanabilecektir. Cenin ölü doğduğu takdirde, hak ehliyeti geriye etkili olarak ortadan kalkacaktır.[76] Diğer bir görüşe göre ise, ceninin kişiliğinin korunması, miras hakkı ve menfaatlerinin kanunî temsilci tarafından korunması bakımından, hak ehliyetini bozucu şarta bağlı olarak kazandığı kabul edilmelidir. Buna karşılık, sözleşme ehliyeti bakımından, doğacak çocuğun hak ehliyetinin geciktirici şarta bağlı olduğu kabul edilmelidir. Modern hukuk kapsamında konuyla ilgili yapılan akademik bir çalışmada; ‘ceninin hak ehliyetinin geciktirici şarta bağlı olduğu kabul edilmeli, ceninin ana karnında bulunduğu süreçte ancak kanunun açıkça öngördüğü istisnaî durumlarda kanunî temsilci aracılığıyla korunması ile yetinilmelidir’ şeklinde birleştirici yorumlar da yapılmaktadır.[77]

İslam hukukunun cenini hukuk karşısında muhatap kabul etmesi ve eksik de olsa hak ehliyeti tanıması, “ceninin sağ doğması şartı, ceninin gerçek anlamda var olduğunun anlaşılması için konulmuştur” yaklaşımıyla bir araya getirildiğinde -tartışmaya açık bir konu olmakla birlikte- “cenin malî haklara, varlığı bir insan olarak ispat edildiği anda sahip olur” sonucunu doğurmaktadır.

C) CENİNİN HAYAT HAKKI

Tarih boyunca ana rahmindeki çocuğun hayat hakkına önem verilmiş, Yahudi, Hıristiyan ve Hinduizm’de olduğu gibi genellikle dinlerde çocuğun düşürülmesi yasaklamış, büyük günahlardan sayılmıştır.[78]

İslam hukukunda canın korunması zaruri maslahatlardandır. Haksız yere cana kıymak ayet ve hadislerle yasaklanmış, ihlal edenler hakkında ağır cezalar öngörülmüştür. Hayatta olan insan için sergilenen bu hassasiyet cenin safhasındaki insan için de gösterilmiştir. Himaye edilmesi amacıyla bir emanet olarak anne ve babasına verilen ceninin sağlıklı büyüyüp gelişmesinden birinci derecede yine ebeveyni sorumlu tutulmuştur. Bir açıdan emanetçi hükmünde olan anne baba, cenininin hayatını sonlandırma hakkına sahip olmadığı gibi, aksine cenine yönelik sıkıntıları bertaraf etme mecburiyetindedir.

Ana rahminde bulunan cenin, hangi safhada olursa olsun en azından hayat sahibi bir canlı kabul edilerek saygı ve hürmete layık görülmüş, dokunulmazlığıyla ilgili hükümler getirilmiştir. İslam hukukçularının genel kanaatine göre yaratılışı tamamlanan yani kendisine ruh üflenen ceninin bilerek veya hata yoluyla düşürülmesi gurreyi gerektirmektedir. Gurre düşürülen ceninden dolayı ödenmesi gerekli malî tazminattır.[79]

İslam hukukçularının çoğunluğuna göre cenin için ödenen gurre tam diyetin yirmide biridir. Hanefiler şu hadisi şerif sebebiyle ceninin diyetini beş yüz dirhem gümüş olarak belirler.[80]

فيِ الْجَنيِنِ غُرَّةٌ عَبْدٌ اَوْ اَمَةٌ قيِمَتُهُ خَمْسُمِائَةٍ

“Erkek ve kız cenininde, beş yüz dirhem değerinde gurre gerekir.”[81]

Ceninin diyetinin hadisle beş yüz dirhem olarak belirlendiğine göre, tam diyetin on bin dirhem olduğu anlaşılmış olur. Bu hadis gerekli olan diyetin, bizzat ceninin karşılığı ve bedellerde asıl olanın da değer biçilen canlar olduğuna delildir. Ceninin diyeti, Hanefi ve Şafiilere göre düşüren kişinin âkılesine gerekir. Bu sebeple İslam hukukçularının ekseriyetine göre ceninin diyeti varislerine miras olarak taksim edilir. Maliki ve Hanbelîlere göre gurreyi ceninin düşmesine sebep olan kişi öder. Ceninin düşmesine sebep olan babası da olsa katil sayıldığından o gurreye mirasçı olamaz.[82]

Cenin, bir yönden annenin bir parçası hükmünde olsa bile, diğer yönden bağımsız bir can hükmündedir; annesiyle birlikte ölümüne sebep olunduğunda hem annesinin hem de ceninin diyeti gerekir.[83]

Hz. Peygamber (s.a.v) cenini canlı bir insan olarak kabul etmiş ve hakkında;

“دوُهُ”

“Onun diyetini ödeyin”[84] buyurarak ceninin bedeline diyet demiştir. Diyet ise canlı insanın karşılığında verilen bedelin adıdır. Cenin için diyetin gerekliliği ceninin insan olma özelliğine sahip olmasından kaynaklanmaktadır. Canın karşılığı, can sahibinin mirası olur. Bedelin hükmünde cenin canlı insan gibidir. Bundan dolayı ceninin bedeli, murislerine miras olur. Bu nitelik, canın bedeline özgüdür.[85] Cenin gerçekte, kendisinden diri olarak ayrılıncaya kadar annesine emanet edilmiş bir canlıdır. Annesinden ayrılmadan ona karşı işlenen cinayet, ayrıldıktan sonraki cinayet gibidir. Şu kadar var ki cenin bir yönden annesinin bir parçasına benzediğinden -Hanefilere göre- ölümüne sebep olan kişiye keffâret gerekmez. Zira şüphe ile keffâret olmaz. Cenini telef etmek, hiçbir şekilde kısas gerektirmediği için düşürene keffâret gerekmez. Fakat İmam Muhammed’e göre yine de keffâret yoluna gidebilir. İmam Şafiî (v. 204/819), cenini canlı insan hükmünde kabul ettiğinden canlı birini öldürene keffâret gerekeceği gibi ceninin düşmesine neden olan kişiye de keffâret gerekeceği görüşündedir.[86]

Ceninin müessir bir fiil veya tehdit etme, korkutma ve ilaç kullanma sonucunda düşmesi, bunları gerçekleştirenin ceninin annesi, babası veya bir başka kişi olması, bu kişinin cenini düşmesini kast edip etmemesi hükmü değiştirmemektedir. Hanefilere göre ceninin düşmesi babanın izni dahilinde olduğu veya herhangi bir kasıt bulunmaksızın gerçekleştiği taktirde gurre gerekmez.[87]  

Hanefî mezhebinde ruh üflenmeden önce çocuk düşürmenin kerahetle birlikte mubah olduğunu söyleyen hukukçular varsa da hâkim görüş, bunun ancak haklı bir sebebe dayanması ile caiz olacağı şeklindedir. Fakat Kâsânî (v. 587/1192) gibi bazı hukukçulara göre kırk gün dolmadan döllenmiş yumurtaya cenin denmeyeceği ve insan kabul edilmeyeceği için düşürülmesi mutlak olarak caizdir.[88] Hanefîlerin bir kısmına göre cenin döllenmeden sonra düşürülemez. İhramlı kişi harem bölgesinde av hayvanının yumurtasını kırdığında cinayet işlemiş sayılıyorsa, ana rahminde döllenen embriyoyu düşürmek de bir çeşit cinayettir. Yumurtanın değeri de aslı bozulmadığı sürece av hayvanı olacağı için avın aslı sayılmaktadır. Dolayısıyla yumurtayı bozması nedeniyle ihramlıya cezanın gerekmesinde yumurtaya da av hayvanı hükmü verilir. Bu görüş Hanefi fakihlere ait olup Hz. Ali (v. 40/661) ve İbn Abbas (v. 68/687)’tan rivayet edilmiştir. Bu kimse ana rahmindeki çocuğu düşürüp değerini (ğurre) ödeyen kişi gibidir. Çünkü bu kimse, çocukta köleliğin meydana gelmesine engel olmuştur. [89]

Maliki mezhebinde hâkim olan görüşe göre kırk günden sonra ruh üflenmemiş bile olsa cenin düşürmek haramdır. Bu süreden önce düşürülmesi halinde mubah veya mekruh olduğunu söyleyenler varsa da çoğunluk bu durumda da haram olduğu görüşündedir.[90]

Şâfiî mezhebinden İmam Gazali (v. 505/1111)’ye göre döllenme olduktan sonra ceninin düşürülmesi haramdır. Şafiî mezhebinde hamileliğin ilk kırk gününden önce ceninin düşürülmesinin caiz, fakat kırk günden sonra caiz olmadığı görüşü de bulunmaktadır. Şafiî mezhebi âlimlerinden bir kısmı ruh üflenmeden önce ceninin düşürülmesinin mutlak olarak caiz, ruh üflendikten sonra ise caiz olmadığı kanaatindedirler. [91]

Hanbelî mezhebinde bazı âlimlere göre ceninin ilk kırk günden önce düşürülmesi caiz, kırk günden sonra ise caiz değildir. Mezhebin bazı âlimlerine göre ise ruh üflenmesinden önce çocuk düşürmek caiz iken ruh üflendikten sonra haramdır. Mezhepte ruh üflenmeden önce de ıskatı haram kabul eden hukukçular bulunmaktadır.[92]

Ruhun üflenmesinden önce cenin düşürmeyi mubah kabul edenler, çoğunlukla ceninin vücut yapısının ancak ruhun üflenmesi safhasında tamamlanması sebebiyle, insan olma vasfını da bu safhada kazanacağı varsayımından hareket etmektedir. Cenin, ruh üflenmeden önce diğer canlılar gibi hayat hakkına sahip olmakla birlikte, yaratıcısı tarafından “biz âdemoğlunu onurlu kıldık” taltifine muhatap “insan” hüviyetini henüz kazanmamıştır. Ruh sahibi olmayan cenin bu aşamada -tartışmalı olmakla birlikte- herhangi bir hukukî tasarrufa ehil olmadığı gibi hayatına kastedene cezaî yaptırıma da sebep değildir. Ceninin, kendisine ruh üflenmeden yani hukuk nazarında henüz hukukî şahsiyet kazanmadan önce bilirkişilerin kahir ekseriyetinin zannı galibince annesini zehirleme veya hayatına mal olacak bir hastalığa sebebiyet vermesi öngörülüyorsa ‘mazarratın nefyi mubahtır’ genellemesinden hareketle canlılığına son verilir. Ruh üflenmeden önce cenin, insan şeklinde olsa da kulak, göz ve kalp sahibi herhangi bir canlı gibi kabul edilmektedir. Fakat ruh üflendikten sonra, mesela kalbi sadece kan pompalama organı değil aynı zamanda imanın, sevginin, nefretin merkezi haline gelmektedir.

Sonuç olarak şunu ifade edelim ki; ceninin hayatına mal olacak herhangi bir eylemin hangi dönemde işlenmesi halinde diyet gerektireceği İslam hukukçuları arasında tartışılmaktadır. Bununla birlikte ceninin insan kabul edilerek hayat hakkının ihlaline yönelik davranışların ‘gurre’ olarak adlandırılan cezai müeyyide ile bertaraf edilme gayreti, İslam’da cenine verilen değer ve onuru ispat için önemli bir göstergedir.

Ceninin hayat hakkıyla ilgili irdelenmesi gereken bir diğer konu da insan klonlanması ve tedavi amaçlı kök hücre üretilmesidir. Kök hücre üretiminin, hastalıkların tedavisinin araştırılmasına hizmet ediyor gibi görünse de, kök hücre elde etmek için embriyonun öldürülmesi gerekliliği, bir insanın hayatını kurtarmak ya da sağlık sorununu gidermek için başka bir insanın hayatına son vermenin ne kadar ahlaki ve hukuki olduğunun sorgulanmasını zorunlu kılmaktadır. İnsan onurunun, klonlama ve kök hücre çalışmalarına karşı korunması ihtiyacı, diğer bilim dallarının da üzerinde önemle durduğu bir konudur. Konuyla ilgili açıklamalar, tıp bilimi ve modern hukuk yaklaşımını yansıtan bilimsel araştırmalardan yararlanarak yapılacaktır.

Genetik mühendisliğindeki gelişmeler son yıllarda gerçekten baş döndürücü bir hıza ulaştı. Gen teknolojisi uygulamaları, hastalıkların teşhisinden tedavisine kadar uzanan geniş bir alana hizmet veren bir potansiyele sahip oldu ve günümüzde hayatın her alanında etkisini gösterdi.[93] Klonlama da bu gelişmelerdendir.

Türkçe’de “kopya” kelimesi ile ifade edilen klon, bir hücreden çoğalan hücreler topluluğu anlamındadır. Klonlama; yetişkin bir canlıdan alınan herhangi bir somatik hücrenin kullanılmasıyla, canlının genetik ikizinin oluşturulması işlemidir. Klonlama işleminde sperm hücrelerine gereksinim olmadan gebelik gerçekleşir ve sonucunda erkek birey olmadan genetik ikiz meydana gelir.[94] Araştırmacılar klonlamayı, “üreme amaçlı klonlama” ve “tedavi (terapötik) amaçlı klonlama” olarak ikiye ayırır.[95] Tedavi amaçlı kopyalamada amaç; tıbbi tedavide embriyo araştırmalarından yararlanmaktır. Üretim amaçlı kopyalama; ikinci bir insanın kendisi üzerinden kopyalanarak üretilmesi, insanın araçlaştırılması ve dolayısıyla onurunun zedelenmesi olarak kabul edilmektedir.[96]

Kök hücreler, vücutta bütün dokuları ve organları oluşturan ana hücrelerdir. İnsan, döllenme yoluyla oluşan tek bir hücrenin çoğalmasıyla meydana gelir. Bu hücreye “zigot” adı verilir. Zigot, bölünmeye başlar ve bu bölünme sonucunda “embriyo” oluşur.[97]

Klonlama tartışmaların merkezinde, hastalık sonucu kaybedilmiş doku ve organların yerine klonlama ile yenilerinin üretilmesi amacı ile yapılan tedavi amaçlı klonlama bulunmaktadır. Tedavi amaçlı kopyalamanın (terapötik klonlama), uygun olup olmadığı cevaplandırılması gereken bir sorudur. Bu yöntemle insan onurunun ihlâl edildiği görüşü bir grup tarafından savunulmaktadır. Bu tartışmaların merkezinde embriyonun ahlâkî statüsü bulunmaktadır. Bu konuda embriyo veya zigotun sadece bir hücre kitlesi olduğu, dolayısı ile hiçbir kıymet atfedilmeye değer olmadığı görüşü yanında, onun bir insan bireyi olduğu ve erişkin insanın sahip olduğu tüm haklara sahip olması gerektiği gibi farklı görüşler vardır. Tedavi amaçlı kopyalamada; embriyo insan olarak yetiştirmek için üretilmediğinden, bu yöntemde insan onuru korunmasının sağlanması söz konusu edilmemektedir. Biyolojik olarak gelişme erken evrede kesildiğinden, insan olma hedefi ile değil doku üretilmesine yönelik üretildiğinden bir insan onuru ihlâli bulunmadığını göstermektedir. Kopyalamaya karşı görüşlerin birinin temelinde; bu tür bir işlemde insanın kendi doğasının değiştirilmesi tehdidinin olmasıdır. Bu tür bir kaygıya katılmayanlar, klonlamayı tek yumurta ikizliği ile özdeş görmekte ve böylesi bir durumun doğadan bir üretme anlamına geldiğini, bu sebeple endişe edecek bir durum bulunmadığı görüşünü savunmaktadırlar.[98]

Embriyonik kök hücreler, embriyoyu bölmek suretiyle elde edilebilir. Elde edilen bu ikiz hücrelerle yeni kopya embriyoların üretilmesi mümkündür. Bu noktada ortaya çıkan sorun ise, ileride insan olabilecek embriyonun sırf bir yedek organ deposu olarak kullanılmak üzere elde edilip, sonra da imha edilmesinin hukuki açıdan nasıl değerlendirileceğidir. İnsanın araçsallaştırılması, insan haklarının ruhuna, yani insan onuruna ters bir olgudur. Dolayısıyla insan nüvesini teşkil eden embriyon açısından da insanın araçsallaştırılması yasaktır. Bu suretle embriyonik kök hücrelerin kopyalanması, tedavi amacıyla da olsa etik değildir. Bir embriyonun hayat hakkına müdahale ederek diğer bir insanı yaşatmak veya iyileştirmek, insan onuru düşüncesiyle asla bağdaşmayacaktır. Öyle ki kendi kopyalarını üreten insanların, hastalandıklarında bu kopyaların organlarını kullanmak suretiyle yeni bir organ ticareti sahasının oluşmasına zemin hazırladıklarını da gözden kaçırmamak gerekir.[99]

Kişilerin klonlama ile kendileri veya sevdikleri için yedek parça üretmesi, tedavi amaçlı kök hücre üretim yöntemine karşı diğer bir endişeyi ortaya koymaktadır. Çocuğuna kemik iliği nakli gereken bir ailenin uygun bir verici bulamadığından, çocuklarının klonunu üretip dünyaya gelen bebeği verici olarak kullanmaları ahlâkî açıdan kabul edilemez görülmektedir.[100]

Sağlık Bakanlığı tarafından yayınlanan 2006/51 sayılı ve 01.05.2006 tarihli genelge ile klinik amaçlı embriyonik olmayan kök hücre çalışmalarına izin verilmiştir. Bu bağlamda çalışmanın yapılacağı kurum bünyesinde gerekli alt yapının oluşturulması ve çağdaş bilimin gereklerine uygun olarak uygulama yapılabilmesi amacıyla, Bakanlık bünyesinde Kök Hücre Nakilleri Bilimsel Danışma Kurulu oluşturulmuş ve “Klinik Amaçlı Embriyonik Olmayan Kök Hücre Çalışmaları Kılavuzu” genelgeye ek olarak yayınlanmıştır. [101]

İnsan ve toplum açısından insan onurunun korunması birinci derecede önceliklidir. Her bireyin kendi genetik kimliğine sahip olması, insan onurunun korunmasının bir gereğidir. Biyoloji, tıp ve biyo-teknoloji alanlarında insan onuru için etik standartların oluşturulması ve insan ve toplumun her zaman bilimin önünde tutulması gerekmektedir. Çünkü uygarlık sadece bilim ve teknolojiden ibaret değildir. Uygarlık her şeyden önce, bir değer yargıları sistemi, bütünüyle bir insanlık anlayışıdır.[102]

D) CENİNİN DİĞER HAKLARI

Ceninin hayat hakkıyla da yakından ilintili olan iki konuya kısaca değinmekte yarar görüyorum. Bunlardan biri İslam’ın ceninin sağlığına herhangi bir zarar gelmemesi için oruç tutmakta olan annesi için sağladığı kolaylık; bir diğeri de ceninin ölü doğması halinde tabi tutulduğu hükümlerdir.

Oruç tutmakta olan hamile bayan karnındaki çocuğun (cenin) veya kendisinin sağlığından endişe ederse orucunu bozarak kazaya bırakır.[103] Hamile kadından oruç yükümlülüğünün hafifletilmesi cenin sebebiyledir. Ceninin hayatına verilen değer, ibadet konularında da yerini almakta hükümlere tesir etmektedir. Hz. Peygamber (s.a.v) konuyla ilgili şöyle buyurdu;

اِنَّ اللهَ تَعاَليَ وَضَعَ عَنِ الْحاَمِلِ وَالْمُرْضِعِ الصَّوْمَ

“Allah Teâlâ, hamile ve emzikli kadından orucu kaldırmıştır.”[104]

Hanefilere göre orucunu bozan hamile veya emzikli kadın orucunu sonradan kaza eder fidye gerekmez. Abdullah b. Ömer (v. 73/693), hamile bayanın oruç tutmaması veya tutmakta olduğu orucu bozmasıyla fidyeyi gerekli görmesinin sebebini, oruç tutamayan çok yaşlı birinin fidye vermesine benzeterek şöyle açıklar; “Oruç tutmama ya da bozma bir hastalıktan dolayı değil, yaratılıştan aciz biri (cenin) nedeniyle meydana gelen bir yarardır. Onun için çok yaşlı kişi için olduğu gibi fidyeyi gerektirir.”[105] İbni Ömer’in, cenini acizlik yönünden yaşlıya benzetmesi, hayat sahibi, hükümlere muhatap hakiki bir şahıs olarak değerlendirmesi anlamına da gelmektedir.

İslam fıkhında ölü doğan çocuk, düşük için yapılması gereken tüm işlemler, cenine verilen değeri göstermesi açısından da önemlidir. Fakihlerin çoğunluğuna göre düşüğün cenaze namazı kılınmaz; yıkanır, kefenlenir ve defnedilir. Hanefilerden İmam Ebu Yusuf’a göre ölü doğan çocuk yıkanır, ismi verilir ve defnedilir. Hanbelî âlimlerine göre dört ayını doldurduğunda yıkanır ve cenaze namazı kılınır. İbni Sîrin (v. 110/729)’e göre ruh üflendiği bilinen düşüğün cenaze namazı kılınır.[106] Maliki âlimlerine göre ise hayat emaresi göstermeyen çocuğun cenaze namazı kılınmaz. Kefenlenemeyecek ve cenaze namazı kılınamayacak durumda olanlar da bir kumaş parçasına sarılarak defnedilir. Düşüğün yıkanması bir şahıs olması sebebiyledir; cenaze namazının kılınmaması ise bir yönden annesinin parçası kabul edilmesiyledir.[107] Dört ayını dolduran düşük hakkında hem yıkanır hem de cenaze namazı kılınır görüşünde olan Hanbelî âlimleri, cenini müstakil bir varlık olan insan konumunda kabul etmişlerdir. Hatta erkek veya kız olduğu belli olmayan düşük çocuk için Katade, Hind, Utbe, Seleme gibi kız ve erkeğe konulan isimlerden biri verilir. Hz. Peygamber (s.a.v); “Düşük çocuklarınıza isim koyun, onlar sizin selefinizdir” buyurmuştur. Ahirette kişi ismiyle çağrılacağı için düşük çocuğa isim konmasının uygun olacağı belirtilmiştir.[108]

Cenin, ruh üflenmeden önce ölü olarak doğduğunda hayatta olanlar için verilen hiçbir hükmü sabit kılmaz. Bundan dolayı yıkanmaz, kefenlenmez, cenaze namazı kılınmaz, varis olamaz, kendisine de varis olunmaz. Çünkü bu durumda hayatta olanların hak ettiği şeylerden hiçbirini hak edemeyen bitki gibi cansız, ruhsuz bir ölü hükmündedir.[109]

NETİCE

Sonuç olarak şu hususları tespit edebiliriz:

1.      İhtilaflarıyla beraber âlimlerin cenin hakkındaki görüşlerin tamamı yaratılışı tamamlayıp ruh üflenmiş ceninin müstakil bir kişiliğe sahip insan olarak kabul edilmesi gerektiğini ortaya koymaktadır.

2.      Ruhun ne zaman üflendiğine dair farklı kanaatler bulunmakla birlikte ayet, hadis ve tıp biliminin verilerinden hareketle ilk kırk günden sonra gerçekleştiği hükmüne varmanın daha isabetli ve ihtiyata daha elverişli olduğu açıktır.

3.      Ruh üflendikten sonra ceninin eksik de olsa kişilik, mülkiyet ve hayat hakkı işlerlik kazanmaktadır.

4.      Ceninin sözleşmelerde taraf kabul edilmesi mümkün olmasa da mal edinme ve hatta bazı İslam hukukçularına göre malî külfet altına girebilme hakkı tanınmalıdır. Zira cinayet sonrası düşük olarak doğan cenin hükmen sağ kabul edilmekte, gurre diyeti malıymış gibi varislerine miras olarak intikal etmektedir.

5.      Cenin sebebiyle annenin farz orucunu kazaya bırakması, ceninin sağlığını korumak amacıyla ruhsat hükümlerinin işletilmesidir. Bu da cenine verilen değeri ortaya koymaktadır.

6.      Ceninin bilerek veya hata yoluyla ölümüne sebep olmanın doğurduğu gurre cezası ile bunun varislerine intikaline dair hükümler de cenine verilen onurun yüksek derecesini göstermektedir.

7.      Bütün yaratılışı tamamlanmış ve ruh üflenmiş çocuğun düşürülmesinde, düşük yapan kadının normal bir doğum yapmış gibi kabul edilmesi de İslam’ın cenine verdiği konumu belirlemektedir.

8.      Ceninin ölü doğması neticesinde yıkanması, kefenlenmesi, isim konması ve Hanbelî fakihlerine göre cenaze namazının kılınması gibi uygulamalar da İslam’da cenine ayrı bir değer ve onur verildiğini göstermesi bakımından önemlidir.

9.      Tedavi amaçlı da olsa kopya embriyoların sırf bir yedek organ deposu olarak kullanılmak üzere üretilip sonra da imha edilmesi insan onuruna ters bir olgudur.

KAYNAKÇA

1.      Abdullah UCATLI, İslam Hukukunda Cenine Müdahalenin Hükmü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 2009.

2.      Abdülmecid ZİNDÂNİ, İlmü'l-Ecinne fî Dav’il-Kur'ân ve's-Sünne, Rabıtatü'l-Alemi’l-İslâmî, Mekke ts.

3.      Ahmed bin Fâris bin Zekeriya EL-KAZVÎNÎ er-Râzî (v. 395), es-Sâhibî fî Fıkhı’l-Lüğati’l-Arabiyye ve Mesâiluhâ ve Sünenü’l-Arab fî Kelâmihâ, 1418/1997.

4.      AHMED BİN HANBEL (v. 241), Müsned, I-VI, Mısır 1313.

5.      Ahmed bin Muhammed bin Hasan bin İbrahim EL-HALİL, Şerhu Zadu’l-Mustakna’, I-VI.

6.      Ahmed Selame EL-KALYÛBÎ, Ahmed el-Berlesî UMEYRA, Hâşiyetâ Kalyûbî ve Umeyra, I-IV, Beyrut 1415/1995.

7.      Alâuddîn Ebû Bekr bin Mes’ûd bin Ahmed EL-KÂSÂNÎ (v. 587), Bedâi’u’s-Sanâi’ fî Tertîbi’ş-Şerâi’, I-VII, Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye 1406/1986.

8.      Celâluddin Muhammed bin Ahmed EL-MAHALLÎ (v. 864), Celaluddin Abdurrahman bin Ebi Bekir es-Suyûtî (v. 911), Tefsîru’l-Celaleyn, Birinci Baskı Kahire.

9.      Cemâluddîn Ebû Muhammed Abdullah bin Yusuf bin Muhammed EZ-ZEYLAÎ (v. 762), Nasbu’r-Râye liehâdisi’l-Hidâye, I-IV, Muhakkık: Muhammed Avvame, Beyrut 1418/1997.

10.  Cengiz GÜL, “Klonlama ve Kök Hücre Çalışmaları Karşısında İnsan Onurunun Korunması Hakkı”, e-akademi Hukuk, Ekonomi ve Siyasal Bilimler Aylık İnternet Dergisi, Temmuz 2010, sy. 101. http://www.e-akademi.org/ incele.asp?konu= KLONLAMA%20VE%20K% D6K%20H%DCCRE%20%C7ALI%DEMALARI%20KAR%DEISINDA%20%20%DDNSAN%20ONURUNUN%20KORUNMASI%20HAKKI&kimlik=1385159815&url= makaleler/ cgul-1.htm. (Erişim Tarihi: 22.03.2013)

11.  Ebû Abdullah Muhammed bin Ahmed bin Ebî Bekir EL-KURTUBÎ(v. 671), el-Câm’u li Ahkâmi’l-Kurân, I-XX, Tahkîk: Ahmed Berdûnî, İbrahim Atfîş, Kahire 1384/1964.

12.  Ebû Abdullah Muhammed bin İdrîs EŞ-ŞAFİÎ (v. 204), el-Ümm, I-VIII, Beyrut 1410/1990.

13.  Ebû Bekir Muhammed bin el-Hasan bin Dureyd EL-EZDÎ (v. 321), Cemheretü’l-Luğa, I-III, Muhakkık: Remzi Münir Ba’lebekkî, Beyrut 1987.

14.  Ebû İshak İbrahim bin Ali bin Yusuf EŞ-ŞÎRÂZÎ (v. 476), el-Mühezzeb fî Fıkhi’l-İmam eş-Şafiî, I-III, Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye.

15.  Ebû Muhammed Ali bin Ahmed bin Saîd BİN HAZM ez-Zâhirî (v. 456), el-Muhallâ bi’l-Âsâr, I-XII, Beyrut Ts.

16.  Ebû Muhammed Muvaffakıddîn Abdullah bin Ahmed bin Muhammed İBNİ KUDÂME el-Makdisî (v. 620), el-Muğnî, I-X, Mektebetü’l-Kahire 1388/1968.

17.  Ebu’l-Hasan Ali bin Muhammed EL-MÂVERDÎ (v. 450), el-Hâvi’l-Kebîr fî Fıkhi Mezhebi’l-İmami’ş-Şafiî ve hune Şerhu Muhtasari’l-Müzenî, I-IXX, Beyrut 1419/1999.

18.  Ebu’l-Hasan Ali bin İsmail bin Seyyide EL-MÜRSÎ (v. 458), El-Muhassas, I-V, Beyrut 1417/1996.

19.  Ebu Hayyân Muhammed bin Yusuf İBN HAYYAN (v. 745), el-Bahru’l-Muhît fi’t-Tefsîr, I-X, Muhakkık: Sıddıkî Muhammed Cemil, Beyrut 1420.

20.  Ebu Muhammed Mahmud bin Ahmed bin Musa Bedruddîn EL-AYNÎ (v. 855), el-Binâye Şerhu’l-Hidâye, I-XIII, Beyrut 1420/2000.

21.  Ebu’t-Tayyib Muhammed Sıddik Han bin Hasan bin Ali EL-KINNÛCÎ (v. 1307), Fethu’l-Beyan fi Makasidi’l-Kuran, I-XV, Beyrut 1412/1992.

22.  Ebu’l-Velid Süleyman bin Halef bin Sa’d EL-KURTUBİ el-Baci (v. 474), el-Münteka Şerhu’l-Muvatta, I-VII, Birinci Baskı, Mısır 1332.

23.  HEYET, el-Mevsûatü’l-Fıkhiyyetü’l-Küveytiyye, I-XLV, Kuveyt 1404-1427.

24.  http://farukbeser.com/yazi/kurtaj-ve-ceninin-yaradilis-safhalari-9.htm (Erişim Tarihi: 23.03.2013)

25.  Hüseyin ÇETİN, Metin ve Sened Tenkidi Açısından Meleğin Cenine Ruh Üflemesi ve Kaderini Yazması Hadisinin Değerlendirilmesi, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 2008.

26.  İBNİ ABİDİN Muhammed Emin bin Ömer bin Abdulaziz (v. 1252/1836), Reddü’l-Muhtâr ale’d-Dürri’l-Muhtâr, I-VI, Beyrut 1412/1992.

27.  İbrâhim b. Muhammed Kâsım b. Muhammed RAHİM, Ahkâmü’l-İchâd fî’l-Fıkhi’l-İslâmî, Medine 1423/2002.

28.  İrem SEYALIOĞLU, Berna Şenel ERASLAN, İnci HOT, Y. Tunç DEMİRCAN, Gürsel ÇETİN, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, Adli Tıp Dergisi, 2007, 21(2), s. 31-45.

29.  Leyla Müjde KURT, “Ceninin Mal Varlığı Hakları”, İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, cilt:2, sy. 1, Malatya 2011, s. 177-209.

30.  Mahmud bin Hamza bin Nasr Ebû Kâsım Burhanuddîn EL-KİRMÂNÎ (v. 505), Ğarâibu’t-Tefsîr ve Acâibu’t-Te’vîl, I-II, Beyrut.

31.  Mehmet DİRİK, “İslam Hukukunda Ceninin Mal Varlığı Hakları”, İHAD, sy. 20, 2012, s. 211-235.

32.  Muhammed Ali EL-BAR, Kur’an-ı Kerim ve Modern Tıbba Göre İnsanın Yaratılışı, Çeviren: Abdülvehhab Öztürk, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, Ankara 1991.

33.  Muhammed bin Muhammed bin Mahmud Ebu Mansur EL-MATURİDİ (v. 333), Tefsiru’l-Maturidi, I-X, Beyrut 1426/2005.

34.  Muhammed bin Mukerrem bin Ali Ebu’l-Fadl Cemaluddin İBN MANZÛR (v. 711), Lisanu’l-Arab, I-XV, Üçüncü Baskı, Beyrut 1414.

35.  MUKATİL BİN SÜLEYMAN (v. 150), Tefsiru Mukatil bin Süleyman, I-IV, Beyrut 1423.

36.  Muhammed Ali ES-SABUNİ, Muhtasaru ibn Kesir, I-III, Yedinci Baskı, Lübnan 1402/1981.

37.  Muhanned bin Cerîr bin Yezîd Ebu Cafer ET-TABERÎ (v. 310), Câmiu’l-Beyân fî Te’vîli’l-Kurân, I-XXIV, Muhakkık: Ahmed Muhammed Şakir, Muessesetü’r-Risâle 1420/2000.

38.  Muhsin KOÇAK, “Gurre”, DİA, İstanbul 1996, XIV/211-212.

39.  Mustafa UZUNPOSTALCI, “Cenin”, DİA, İstanbul 1993, VII/369-370.

40.  Muhammed bin Ahmed ED-DUSSÛKÎ el-Malikî (v. 1230), Hâşiyetu’d-Dussûkî alâ’ş-Şerhi’l-Kebîr, I-IV, Dâru’l-Fikr.

41.  Muhammed bin Salih BİN MUHAMMED (v. 1421), Tefsîru’l-Fatiha ve’l-Bakara, I-III, Dâru İbni’l-Cevzî 1423.

42.  Orhan ÇEKER, “Çocuk Düşürme”, DİA, İstanbul 1993, VIII/364-365.

43.  Ömer Faruk HARMAN, “Çocuk Düşürme”, DİA, İstanbul 1993, VIII/363-364.

44.  Süleyman bin Muhammed bin Ömer EL-BÜCEYREMİY eş-Şafiî (v. 1221), Tuhfetu’l-Habîb alâ Şerhi’l-Hatîb, Hâşiyetu’l-Buceyremiy ala’l-Hatîb, I-IV, Dâru’l-Fikr 1415/1995.

45.  Takiyyuddîn Ebu’l-Abbâs Ahmed bin Abdilhalîm BİN TEYMİYYE (v. 728), Mecmû’u’l-Fetâvâ, Medine 1416/1995.

46.  Yusuf ALTUNBAŞ, Kur’an’da İnsanın Yaratılışı ve Evrim Teorisi, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Sivas 2006.

Zeynuddîn Abdurrahmân bin Ahmed BİN RECEP el-Hanbelî (v. 795), Revâi’u’t-Tefsîr, I-II, Dâru’l-Âsıme 1422/2001

---

[1] Yrd. Doç. Dr. Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi İslam Hukuku Anabilim Dalı Öğretim Üyesi. bilgiliismail@hotmail.com

[2] İsrâ, 17/70.

[3] Yusuf Altunbaş, Kur’an’da İnsanın Yaratılışı ve Evrim Teorisi, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Sivas 2006, s. 90.

[4] Cengiz Gül, “Klonlama ve Kök Hücre Çalışmaları Karşısında İnsan Onurunun Korunması Hakkı”, e-akademi Hukuk, Ekonomi ve Siyasal Bilimler Aylık İnternet Dergisi, Temmuz 2010, sy. 101. http://www.e-akademi.org/ incele.asp?konu=KLONLAMA%20VE%20K%D6K%20H%DCCRE%20%C7ALI%DEMALARI%20KAR%DEISINDA%20%20%DDNSAN%20ONURUNUN%20KORUNMASI%20HAKKI&kimlik=-1385159815&url= makaleler/cgul-1.htm. (Erişim Tarihi: 22.03.2013)

[5] “ فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ ” “Üzerine gece karanlığı basınca” (En’âm, 6/76).

[6] Ebu Bekir Muhammed bin el-Hasan bin Dureyd el-Ezdî (v. 321), Cemheretü’l-Luğa, I-III, Muhakkık: Remzi Münir Ba’lebekkî, Beyrut 1987, 1/93; Ebu’l-Hasan Ali bin İsmail bin Seyyide el-Mürsî (v. 458), El-Muhassas, I-V, Beyrut 1417/1996, 1/56; Muhammed bin Mukerrem bin Ali Ebu’l-Fadl Cemaluddin İbn Manzûr (v. 711), Lisanu’l-Arab, I-XV, Üçüncü Baskı, Beyrut 1414, XIII/92; Heyet, el-Mevsûatü’l-Fıkhiyyetü’l-Küveytiyye, I-XLV, Kuveyt 1404-1427, XVI/117.

[7] Ahmed bin Fâris bin Zekeriya el-Kazvînî er-Râzî (v. 395), es-Sâhibî fî Fıkhı’l-Lüğati’l-Arabiyye ve Mesâiluhâ ve Sünenü’l-Arab fî Kelâmihâ, 1418/1997, s. 35.

[8] İbn Manzûr, Lisanu’l-Arab, XIII/93-95; Heyet, el-Mevsûa’, XVI/117.

[9] Ezdî, Cemheretü’l-Luğa, I/93.

[10] هُوَ اَعْلَمُ بِكُمْ اِذْ اَنْشَاَكُمْ مِنَ الْاَرْضِ وَاِذْ اَنْتُمْ اَجِنَّةٌ فٖى بُطُونِ اُمَّهَاتِكُمْ “O topraktan yarattığında ve analarınız karnında ceninler iken de sizi en iyi bilendir.” (Necm, 53/32).

[11] Müslim, “Kader”, 1; “Kaseme”, 35, 36.

[12] Ebû Abdullah Muhammed bin İdrîs eş-Şafiî (v. 204), el-Ümm, I-VIII, Beyrut 1410/1990, VI/115; Ebû İshak İbrahim bin Ali bin Yusuf eş-Şîrâzî (v. 476), el-Mühezzeb fî Fıkhi’l-İmam eş-Şafiî, I-III, Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, III/214.

[13] Ebû Muhammed Ali bin Ahmed bin Saîd bin Hazm ez-Zâhirî (v. 456), el-Muhallâ bi’l-Âsâr, I-XII, Beyrut Ts, XI/236-237.

[14] Ebu’l-Velid Süleyman bin Halef bin Sa’d el-Kurtubi el-Baci (v. 474), el-Münteka Şerhu’l-Muvatta, I-VII, Birinci Baskı, Mısır 1332, VII/80.

[15] Ebu Muhammed Muvaffakıddîn Abdullah bin Ahmed bin Muhammed İbni Kudâme el-Makdisî (v. 620), el-Muğnî, I-X, Mektebetü’l-Kahire 1388/1968, VIII/406.

[16] Ebu Muhammed Mahmud bin Ahmed bin Musa Bedruddîn el-Aynî (v. 855), el-Binâye Şerhu’l-Hidâye, I-XIII, Beyrut 1420/2000, XIII/218.

[17] Tıp bilimi açısından ana rahmindeki ceninin haftalara göre geçirdiği safhalar hakkında genel bilgi için bkz: Abdullah Ucatlı, İslam Hukukunda Cenine Müdahalenin Hükmü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 2009, s. 34-38; Hüseyin Çetin, Metin ve Sened Tenkidi Açısından Meleğin Cenine Ruh Üflemesi ve Kaderini Yazması Hadisinin Değerlendirilmesi, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 2008, s. 7-34.

[18] Meâric, 70/39.

[19] Altunbaş, Kur’an’da İnsanın Yaratılışı, s. 95.

[20] Muhammed Ali el-Bar, Kur’an-ı Kerim ve Modern Tıbba Göre İnsanın Yaratılışı, Çeviren: Abdülvehhab Öztürk, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, Ankara 1996, s. 49, 71.

[21] İnsan, 76/2. Nutfe ile ilgili şu ayetlere de bakılabilir: Nahl, 16/4; Kehf, 18/37; Hac, 22/5; Mü’minûn, 23/13; Fâtır, 35/11; Yasin, 36/77; Mü’min, 40/67; Necm, 53/46; Kıyame, 75/37.

[22] Mukatil bin Süleyman (v. 150), Tefsiru Mukatil bin Süleyman, Beyrut 1423, IV/522; Muhammed bin Muhammed bin Mahmud Ebu Mansur el-Maturidi (v. 333), Tefsiru’l-Maturidi, I-X, Beyrut 1426/2005, X/359; Ebu’t-Tayyib Muhammed Sıddik Han  bin Hasan bin Ali el-Kınnuci (v. 1307), Fethu’l-Beyan fi Makasidi’l-Kuran, I-XV, Beyrut 1412/1992, II/14; Muhammed Ali es-Sabuni, Muhtasaru ibn Kesir, I-III, Yedinci Baskı, Lübnan 1402/1981, II/580.

[23] Hac, 22/5; Mü’minûn, 23/14; Mü’min, 40/67; Kıyame, 75/38. Geniş bilgi için bkz: el-Bar, İnsanın Yaratılışı, s. 104.

[24] İbrâhim b. Muhammed Kâsım b. Muhammed Rahim, Ahkâmü’l-İchâd fî’l-Fıkhi’l-İslâmî, Medine 1423/2002, s. 143.

[25] Mü’minûn, 23/14. Alaka hakkında diğer ayetler için bakınız; Hac, 22/5; Mü’min, 40/67; Kıyame, 75/38.

[26] El-Bar, İnsanın Yaratılışı, s. 108, 112.

[27] Hac, 22/5. Diğer ayet için bakınız; Mü’minûn, 23/14.

[28] El-Bar, İnsanın Yaratılışı, s. 117.

[29] Mü’minûn, 23/14.

[30] El-Bar, İnsanın Yaratılışı, s. 117-118.

[31] Mü’minûn, 23/14.

[32] Mü’minûn, 23/14.

[33] Secde, 32/9.

[34] Çetin, Cenine Ruh Üflemesi, s. 2, 27.

[35] Her iki görüşlerin izahı ve görüş sahipleri için bkz: Çetin, Cenine Ruh Üflemesi, 26-34.

[36] Hadislerin isnad ve metin tahlili için bkz: Çetin, Cenine Ruh Üflemesi, 73-157.

[37] Muhanned bin Cerîr bin Yezîd Ebu Cafer et-Taberî v. 310), Câmiu’l-Beyân fî Te’vîli’l-Kurân, I-XXIV, Muhakkık: Ahmed Muhammed Şakir, Muessesetü’r-Risâle 1420/2000, XIX/17; Ebu Abdullah Muhammed bin Ahmed bin Ebî Bekir (v. 671), el-Câm’u li Ahkâmi’l-Kurân, I-XX, Tahkîk: Ahmed Berdûnî, İbrahim Atfîş, Kahire 1384/1964, I/194; Ebu Hayyân Muhammed bin Yusuf İbn Hayyan (v. 745), el-Bahru’l-Muhît fi’t-Tefsîr, I-X, Muhakkık: Sıdkî Muhammed Cemil, Beyrut 1420, II/519; Celaluddin Muhammed bin Ahmed el-Mahallî (v. 864), Celaluddin Abdurrahman bin Ebi Bekir es-Suyûtî (v. 911), Tefsîru’l-Celaleyn, Birinci Baskı Kahire, 446.

[38] Ucatlı, Cenine Müdahalenin Hükmü, s. 27.

[39] Müslim, “Kader”, 1.

[40] Çetin, Cenine Ruh Üflemesi, s. 32.

[41] Mü’minûn, 23/12-14.

[42] Çetin, Cenine Ruh Üflemesi, s. 31.

[43] Abdullah Ucatlı, İslam Hukukunda Cenine Müdahalenin Hükmü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 2009, s. 27.

[44] Müslim, “Kader”, 1.

[45] İbrâhim b. Muhammed, Ahkâmü’l-İchâd, s. 47; Abdülmecid Zindâni, İlmü'l-Ecinne fî Dav’il-Kur'ân ve's-Sünne, Rabıtatü'l-Alemi’l-İslâmî, Mekke ts., s. 124.

[46] İbni Kudâme, Muğnî,II/389; Zeynuddîn Abdurrahmân bin Ahmed bin Recep el-Hanbelî (v. 795), Revâi’u’t-Tefsîr, I-II, Dâru’l-Âsıme 1422/2001, I/707.

[47] Mahmud bin Hamza bin Nasr Ebû Kâsım Burhanuddîn el-Kirmânî (v. 505), Ğarâibu’t-Tefsîr ve Acâibu’t-Te’vîl, I-II, Beyrut, I/217; Ebû Hayyân Muhammed bin Yusuf Esîruddîn el-Dulusî (v. 745), el-Bahru’l-Muhît fi’t-Tefsîr, Muhakkık: Sıddıkî Muhammed Cemil, Beyrut 1420, II/519.

[48] El-Bar, İnsanın Yaratılışı, s. 150. Ruhun mahiyeti hakkında bilgi için bkz: Çetin, Cenine Ruh Üflemesi, s. 40-43.

[49] “Sonra siz bunun ardından öleceksiniz.” Mü’minûn, 23/15.

[50] http://farukbeser.com/yazi/kurtaj-ve-ceninin-yaradilis-safhalari-9.htm (Erişim Tarihi: 23.03.2013)

[51] Ahmed b. Hanbel’e göre ise cenine bir malın intikali doğumdan önce de işlerlik kazanır. Bundan dolayı cenin nafaka borçlusu olduğu kimselere karşı bu maldan nafaka ödemekle yükümlüdür. (Mustafa Uzunpostalcı, “Cenin”, DİA, İstanbul 1993, VII/369.) Türk Medeni Hukuku 28. maddesinin 2. fıkrasına göre cenin hak ehliyeti hükümlerini geriye etkili olarak doğurur. Zira hak ehliyeti kişinin haklara ve borçlara sahip olma ehliyetidir. Bu itibarla cenin hak ehliyetini kazandığında sadece haklara değil borçlara da sahip olabilecektir. Hak ehliyeti açısından ana rahminde döllenmiş embriyo arasında bir fark bulunmamaktadır. Her iki durumda da cenin sağ doğmak şartıyla hak ehliyetini geçmişe etkili olarak kazanır. (Leyla Müjde Kurt, “Ceninin Mal Varlığı Hakları”, İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, cilt:2, sy. 1, Malatya 2011, s. 180-181.)

[52] Çünkü gurre ceninden miras kalmaktadır. Sanki cenin hayatta iken öldürülmüş kabul edilerek diyet takdir edilmekte, kendisi sebebiyle bedel oluşmaktadır. Böylece doğduktan sonra öldürülmüş gibi vereseleri ona varis olmaktadır. İmam Malik, İmam Şafiî bu görüştedir. Leys’e göre ise cenine annesi dışında diğer akrabaları varis olamaz. Zira cenin annenin eli gibi bir uzvu kabul edilir. (İbn Kudâme, Muğnî, VIII/408). Fakat Hanbelî hukukçularına göre gurre hür insan diyetidir. Diri olarak doğup da sonradan ölenin mirası gibi kabul edilir. Cenin annenin bir uzvu değildir. Şayet öyle olsaydı ceninin bedeli, annenin bir eli gibi diyetine katılırdı ve annenin ölümünden sonra ceninin hayatı düşünülmezdi. Her nefis diyetle tazmin edilir; hayatta olanın diyeti gibi miras olarak geridekilere kalır. (İbn Kudâme, Muğnî, VIII/409).

[53] Ceninin cinsiyeti günümüzde ultrasyonla tespit edildiği için hissesi ihtimale bırakılmaksızın ayrılır.

[54] Uzunpostalcı, “Cenin”, VII/370.

[55] İbrahim bin Muhammed, Ahkâmu’l-İchâd, s. 75; Uzunpostalcı, “Cenin”, VII/370.

[56] Mehmet Dirik, “İslam Hukukunda Ceninin Mal Varlığı Hakları”, İHAD, sy. 20, 2012, (s. 211-235), s. 217.

[57] İbrahim bin Muhammed, Ahkâmu’l-İchâd, s. 73.

[58] Serahsî, Mebsut, XXI/8.

[59] Serahsî, Mebsut, XXI/7.

[60] Serahsî, Mebsut, XVII/197.

[61] Serahsî, Mebsut, XVII/197.

[62] Serahsî, Mebsut, XVII/198.

[63] İbn Kudâme, Muğnî, III/99.

[64] Uzunpostalcı, “Cenin”, VII/370.

[65] İbrahim bin Muhammed, Ahkâmu’l-İchâd, s. 75.

[66] Ahkâf, 46/15.

[67] Bakara, 2/233; Lokman, 31/14.

[68] Serahsî, Mebsut, XXX/50, XXI/7.

[69] Uzunpostalcı, “Cenin”, VII/370.

[70] Serahsî, Mebsut, XXX/50, XVII/197; İbn Kudâme, Muğnî, III/99; İbrahim bin Muhammed, Ahkâmu’l-İchâd, s. 75.

[71] Uzunpostalcı, “Cenin”, VII/369.

[72] Serahsî, Mebsut, XXI/7.

[73] Serahsî, Mebsut, XXI/12.

[74] “Çocuk sağ doğunca mirasçı ve muris olur, cenaze namazı kılınır.” İbn Mâce, “Cenâiz”, 26, “Ferâiz”, 17; Ebû Davud, “ferâiz”, 15; Darimî, “Ferâiz”, 47.

[75] MK, Md: 28 f. 2

[76] Hâlbuki kazanılmış hakların sonuçları itibariyle geriye dönük iptali, hukuk mantığıyla örtüşmez. Ayrıca böyle bir yaklaşım hukukî karışıklığa da sebep olur.

[77] Kurt, “Ceninin Mal Varlığı Hakları”, s. 182-183.

[78] Ömer Faruk Harman, “Çocuk Düşürme”, DİA, İstanbul 1993, VIII/363.

[79] Muhsin Koçak, “Gurre”, DİA, İstanbul 1996, XIV/211.

[80] Serahsî, Mebsut, VII/71.

[81] Ahmed bin Hanbel, Müsned, II/438; Zeylaî, Nasbu’r-Râye, IV/439.

[82] Serahsî, Mebsut, XXVI/87; İbni Abidin Muhammed Emin bin Ömer bin Abdulaziz (v. 1252/1836), Reddü’l-Muhtâr ale’d-Dürri’l-Muhtâr, I-VI, Beyrut 1412/1992, VI/588.

[83] Serahsî, Mebsut, IV/88.

[84] Taberânî, el-Mu’cemu’l-Kebîr, I/193; Heysemî, Mecmau’z-Zevâid, VI/470; Zeylaî, Nasbu’r-Râye, IV/439.

[85] Serahsî, Mebsut, XXVI/89.

[86] Serahsî, Mebsut, XXVI/88.

[87] Muhsin Koçak, “Gurre”, DİA, İstanbul 1996, XIV/211.

[88] Alâuddîn Ebû Bekr bin Mes’ûd bin Ahmed el-Kâsânî (v. 587), Bedâi’u’s-Sanâi’ fî Tertîbi’ş-Şerâi’, I-VII, Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye 1406/1986, VII/325;

[89] Serahsî, Mebsut, IV/87; İbni Abidin, Reddü’l-Muhtâr, VI/588.

[90] Muhammed bin Ahmed ed-Dussûkî el-Malikî (v. 1230), Hâşiyetu’d-Dussûkî alâ’ş-Şerhi’l-Kebîr, I-IV, Dâru’l-Fikr, II/267.

[91] Ebu’l-Hasan Ali bin Muhammed el-Mâverdî (v. 450), el-Hâvi’l-Kebîr fî Fıkhi Mezhebi’l-İmami’ş-Şafiî ve hune Şerhu Muhtasari’l-Müzenî, I-IXX, Beyrut 1419/1999, III/31; Süleyman bin Muhammed bin Ömer el-Büceyremiy eş-Şafiî (v. 1221), Tuhfetu’l-Habîb alâ Şerhi’l-Hatîb, Hâşiyetu’l-Buceyremiy ala’l-Hatîb, I-IV, Dâru’l-Fikr 1415/1995, I/351; Ahmed Selame el-Kalyûbî, Ahmed el-Berlesî Umeyra, Hâşiyetâ Kalyûbî ve Umeyra, I-IV, Beyrut 1415/1995, IV/160.

[92] Takiyyuddîn Ebu’l-Abbâs Ahmed bin Abdilhalîm bin Teymiyye (v. 728), Mecmû’u’l-Fetâvâ, Medine 1416/1995, IV/240-242; Ahmed bin Muhammed bin Hasan bin İbrahim el-Halil, Şerhu Zadu’l-Mustakna’, I-VI, V/474-476; Orhan Çeker, “Çocuk Düşürme”, DİA, İstanbul 1993, VIII/364.

[93] Gül, “Klonlama ve Kök Hücre Çalışmaları”.

[94] İrem Seyalıoğlu, Berna Şenel Eraslan, İnci Hot, Y. Tunç Demircan, Gürsel Çetin, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, Adli Tıp Dergisi, 2007, s. 31-45, 21(2), s. 32.

[95] Seyalıoğlu, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, s. 34.

[96] Seyalıoğlu, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, s. 38.

[97] Seyalıoğlu, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, s. 35.

[98] Seyalıoğlu, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, s. 38.

[99] Gül, “Klonlama ve Kök Hücre Çalışmaları”.

[100] Seyalıoğlu, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, s. 39.

[101] Seyalıoğlu, “Klonlamaya Genetik, Etik ve Hukuksal Açıdan Yaklaşım”, s. 42.

[102] Gül, “Klonlama ve Kök Hücre Çalışmaları”.

[103] İbn Kudâme, Muğnî, III/149; Serahsî, Mebsut,III/99.

[104] Ahmed bin Hanbel, Müsned, IV/347; İbni Mâce, “Sıyâm”, 12; Ebû Davud, “Sıyâm”, 43; Tirmîzî, “Savm”, 21.

[105] Serahsî, Mebsut,III/99.

[106] İbni Kudâme, Muğnî, II/389. Muğîre’den rivayet edilen bir hadiste Hz. Peygamber (s.a.v) buyurdular ki;

 أَنَّ النَّبِيَّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - قَالَ: "وَالسِّقْطُ يُصَلَّى عَلَيْهِ" “Düşük çocuğun cenaze namazı kılınır.” Tirmîzî; Ebu Davud.

[107] Serahsî, Mebsut, II/57.

[108] İbni Kudâme, Muğnî, II/389-390.

[109] Muhammed bin Salih bin Muhammed (v. 1421), Tefsîru’l-Fatiha ve’l-Bakara, I-III, Dâru İbni’l-Cevzî 1423, I/106.