YASAK SEVME HAKKIMI SANA KULLANDIM

YASAK SEVME HAKKIMI SANA KULLANDIM Gözlerimde tedirgin bir yalnızlık Yüreğimde günahkar akşam sevinci Hasretini sakladım çekmecemde Yasak sevme hakkımı, sana kullandım. Artçı sarsıntılarda kırılgan kalbim Kimi sevsem sonbahar, kimi sevsem kayıp Halimi arz_etmeye kifayetsiz cümleler Mühürlenmiş dudağın, dudağım Ak kağıtlar üstünde güvercinler çırpınır Sonu gelmez bu yolun hangi şeridindeyiz Yok mu beni anlayan durmayın el kaldırın Damla damla eridim yine haykıramadım. Henüz tutuklanmış suçlu gibiyim Korkar oldum sevmekten ve sevilmekten Mutluluğun dilini çok çözmeye çalıştım Kalbimin ritmine ayak uyduramadım. Sürgün köksüz olur mu, damarımda kanımsın Nabzım ileri giden saatte akrep gibi Sigaramda dumansın çekiyorum kendime Cehennemde tutuşsun pişmanlıklarım. Avuç çizgisinde kaderimi okudum Bir gereklilik kipisin artık bunu anladım Kimi sonbahar, kimi hüzün... Yasak sevme hakkımı, yine sana kullandım...

KÖRLÜĞÜMÜ KÖR EDEN GECE..

körlüğümü kör eden gece! Ne düşerki payıma zifir sessizliğinde? Yâr yardı yüreğimi, ben; sen kanadım... Ne Leyla'ya Mecnun kalabildim senin varlığında, nede kendimi atabilecek bir kuyu bulabildim yokluğunda... Ben ne dağlar delecek kadar aşıktım, nede uğruna ölünecek kadar maşuk... Kalbimin çöllerini aşamasada Mecnun,gözlerimin kuytularında boğulsada aşk ve yalan kadar sadık olamasamda yalan hayata, ben; sen kadar zifir yazgımla bir sana sadık kalabildim bu hayatta birde ölüme... Züleyha'lığa Mecnun Firavunlar "gayri sadık" damgası vurup kendi hayatımın gözlerinden düşürürken beni; ben senin gözlerinde ne çok büyüdüğümün bilincinde değildim elbet... Ebedi aşksızlığa müebbet kararı vurulsada tek celsede boynuma,ben; kendi hükmümü kendim yazdım alnıma... Yusuf'un gözleriyle dirilmek adına, atıp kendimi kör kuyulara, müebbet suskunluğu urgan yaptım boynuma... Uzak kentlerin baykuş çığlıklarına gizledim sessizliğimi... Sen, karanlığını yakan zılgıtlarıma aldırış bile etmezken kör kuyularda körelen susuşlarım sadece kendi gözlerimde yankı buldu... Sen, seninle körelttiğim gözlerime martı leşleri sundun, günaydınları hiç olmayan sabahlarımı aydınlatmak adına... Üstelik yâr dedin ölü kuşlarını astığın yalancı sabahlara... Koynunda yediverenler yeşertmek adına beni martı leşlerine terkettin ve gittin... Ben yarsız kaldım... Yani yarasız... Yani sensiz... Şimdilerde bana bıraktığın yalancı yarlara yalan yaralar kanatıyorum... Düş yiyen gözlerimi martı leşlerine çevirip: "Bak yar!" diyorum... "Bak yar!" Yıldız yıldız söktüm sen yazılı göğümün alfabesini... Kör sitemler batırdım adını aydınlatan tümcelerime... Gün yüzü görmeyen yüzüme yar yüzünü haram kıldım... Kendime açılan kapıları sensizliğe kapadım... Ve gözlerimin sensizliğe mühürlü kapılarını ceset kokulu yarınlarla açtım... Baykuşları barındırdığım gözlerim o kadar kördü ki; geceyi utandırdı siyahı... Şimdi... Şimdi gözlerim bana kalsın yâr bütün körlüğüyle...! Sen, gözlerimin bahçelerinde, baykuşları besle gözlerinle... Al... Sana gece getirdim ceplerimde... İhanet kadar karanlık... Ölüm kadar kusursuz... Süs diye tak gözlerine... Bak! Yokluğunla büyüttüm ben bu zifiri yalnızlığı... Avuçlarımın arasında kalan senle geceyi kararttım... Gün doğumları hiç olmayan bir kentte, her akşam gün batımıyla tükenen zamanla avuttum yokluğunu... Hıçkırıklarını boğdum ölümün, karşı yakası hiç olmayan denizlerde... Yalnızca Azrail'i büyüttüm çocuksu düşlerimde... Sen bütün sağırlığınla duymazken beni; gözlerimde yankı bulan suskunluğumu Yusuf duydu sadece... Oysa ben ne Yusuf kadar aşktım, ne Züleyha kadar aşık... Yakup kadar kördüm sadece... Bu yüzden bir tek gece kaldı ömrü delik ceplerimde... Öyle bir gece ki; yıldızları adınla söndürüp, düşürdüm solgun günceme... Ayı gözlerinde boğdum... Ve gelen güneş Yusuf'unu armağan etti Yakub'a, senin gözlerinde... Ama sen; Yakub'u kör ettin Yusuf yüzlü gidişinle... Gittin! Beli bükük bıraktın zamanı... Akrep ölümü vurdu... Yaktığın bu yangında İbrahim olamadım ben... Yanmayı seçtim yangına... Önce kalbimin mabedindeki yüzün kadar masum, yüzün kadar hüzün yüzlü putları kırdım... Bu cinayeti ben işledim... Bu cesetler benim... Boynuma urgan yaptım baltasını aşkın... Ben o büyük putu oynadım putlaşmış insanların dünyasında... İbrahimi cesetler biriktirdim kalbimin kuytularında... Ve gidişinle körelttim suçlarını zamanın... Adın damladı Kabil'in katil gözlerinden damlayan, pişmanlık yüklü kanla aşka... Habil kadar maktül,Kabil kadar katil olsam da ilk sahnesini hep kaçırdığım bu hayat tiyatrosunda ve yaşamımda kibritçi kız hikayesinin kahramanlığına terkedilip hayatın kaldırım köşesi ıssızlığında unutulsa da ruhum, ve inadına ölümümde uyuyan güzel uykuları çok görülse de bana; ben Habil yüzlü masallar biriktirdim yokluğunda... Öyle ya... Ben aşkı Züleyha' ya bıraktım...

HAK ETMEYENİ SEVMEYECEKSİN

Ben'li çilelerin, ben'li pişmanlıkların bitti artık. Dilediğince özgürsün... Mavi gökyüzünün altında istediğin düş ülkelerine kanatlanabilir yüreğin...Dilediğin mevsimlerde delice ıslanabilir gözlerin... Bana çıkan tüm yolları adres defterlerinden sil artık.. Adımın üzerini kalın harflerle işaretleyip kaldır beni hatıralarının en tozlu raflarına... Bana dair tek bir satır kalmasın , tek bir cümle olmasın dudaklarında.. Madem sana acı çektiriyorum, madem ben sende pişmanlığı anımsatıyorum bırak bitsin bu çile..Ben sana acı çektirmek için gelmemiştim.. Ağır yaralı yüreğine umut diye girmiştim oysa.. Şimdi sende " kanayan pişmanlık " olmuşken unut beni...Hiç yaşanmamış say yaşananları.. Ben'li hatıraların üzerine karanlığı ört ve kapat tüm perdelerini.....Bana kattıklarını, bana bıraktıklarını topla yüreğimden... Sözlerini, yeminlerini sök dudaklarımdan... Ama bir şeye dokunma ne olur...Seni " sen " diye seven yüreğime dokunma...Dokunma, acıtır yalnızlığım yüreğini.. Dokunma, kanatır diz boyu karanlığım o ince dudaklarını....Hayatımda yenilmeye alışmışken senin yenilgine de alışırım ben...Ben nice yürekte canlı canlı gömüldüm senin zaferlerine de alışırım sevgili.... Bırak dokunma kanayan yaralarıma.. Cennet kokulu tenini sıçramasın kirli yüzümden akan yalnızlıklarım...Daha fazla acıtmasın pişmanlıklarda avutulmuş hatıralarım....Topla cümlelerini dudaklarımdan...Her şey bitti artık...Ve her şey bitmişken, sana git demeyeceğim.... Gitsen de tek bir kelime bile etmeyeceğim.. Susmalıyım. Susuyorum...En derininden, en acısından suskunluğumda saklı cevaplarım sevgili... Belki de tüm cevaplarım soruların da saklı.... ....Bana kalan acıları, bana bırakılan yenilgileri- sevgin için bedenimi yüreğimi semer bileceğim - sırtıma yüklenip gidiyorum...Kapıyı aralamana gerek yok sevgili.. Sana geldiğim yollardan gitmeyi de bilirim ben....Gerek yok " en iyisine sen layıksın " sözleriyle avutulmuş devrik cümlelere...Ben iyi bilirim tozlu yolları....Gidiyorum, tüm zaferlerin başkumandanı olarak ayrılığın ganimeti olarak tüm hatıraları yakabilirsin.. Ben'li tüm yaşananları da unutabilirsin...Artık söze gerek yok...Gitmeliydim ama bu kadar erken değildi..Gidiyorum bir bedende " yüreksiz " yaşamayı öğrenmeye gidiyorum..Gidiyorum öznesi çalınmış cümlelerde sana " susmaya " gidiyorum.... Biliyorum sen bensiz de yaşabilecek kadar güçlüsün..Hayata kaldığın yerden devam edeceksin...Noktasız, virgülsüz...Oysa ben..Oysa ben yaşadıkça hep bir eksik vereceğim sabah ictimalarında..Hep bir sen eksik olacak nefes almalarım..Artık öznesiz paragrafların içinde yarım cümlelik olarak adam sayılacağım...Artık ben " sensiz " varolacağım....Topla cümlelerini dudaklarımdan..Bana vaat edilmemiş yarınlarımı da yanına al...Bir de benimle yaşadığın mutlulukları. Bir de sana yazdıklarımı.Kötü bir gününde gözyaşlarını kurulamak için kuru bir peçete niyetine kullanırsın senli satırlarımı...Unutmadan bir teşekkür borçluyum sana; kısa bir süreliğine de olsa yarımlığımı, yalnızlığımı unutturduğun için...Ve de yaşattığın tüm mutlulukların için....Teşekkürler sevgilim....Giderken sakın ardına bakma...Gözlerin pişmanlıklarında, günahlarında kalmasın...Sana paylaştırılmış her acına ben yüreği kefil gösterdim..Sen yüzünü aydınlığa çevir sadece..İnan bana bensiz hayatta seni hep mutluluklar bekliyor olacak...Çünkü sensiz bir yerde yaşarken bile her nefesimde bin dua saklı olacak sana...Artık mutluluğa kanatlanma zamanın geldi sevgili... Bensiz olsan da; Her güneş, gözlerine doğmaya,Her rüzgar, saçlarında dolaşmaya gelecek...Hadi git....Varlığımda acı çekmektense,Yokluğumda mutlu ol.... Çünkü; mutluluklar en çok sana yakışıyor sevgili..."Topla cümlelerini dudaklarımdan... Her şey bitti artık...Maviler kadar özgürsün artık...Dilediğince uçabilirsin....Yolların hep Cennete çıksın sevgili...."En acısı da ne biliyormusun sevgili!!!, Hala gidip gitmediğini bilmiyorum çünkü giderken bir elvedayı bile esirgedin benden, Yazıklar olsun..Bensiz hayatında mutluluklar dilerim...Hoşcakal hüznüm ,Hoşcakal yüreğimi adadığım ömrüm...

ŞİMDİ BENİ SEVSENDE BOŞ,SEVMESENDE...

Ne zaman iki satir yazmaya kalksam Hep sana, hep seni hep bizi yaziyorum Ne zaman bir kadeh alsam elime Hep sana, hep seni, hep bizi iciyorum Her gece kederdeyim, durmadan iciyorum Sevda ektim kalbime, yalnizlik biciyorum. Elveda deyip bir gün viran edip gönlümü Ayrilip gidisinin bu gece yildönümü Bugün de sensiz ictim, bu aksam sensiz hictim. Bu gece her damlayi, iki kadehe bictim Ayrilik öyle zor ki; kimsesiz kalan bilir Gözyasi ne demektir; her gün aglayan bilir Her gece kederdeyim, durmadan iciyorum Sevda ektim kalbime, yalnizlik biciyorum Yoklugunla bas basa, kendimden geciyorum serefe deyip simdi, bin kahir iciyorum Birazdan gözlerimden gecersin ilik ilik Nice yillar sevgilim, mutlu olsun ayrilik Sevincim kederim sen, Gözüm sen ellerim sen Benim ne sucum var ki Sen benim kaderimsen Karistirmis kaderim su gönlümün harcini Yas döküp ödüyorum, ben bahtimin borcunu Dertliyim efkarliyim gönlüm yine tasada Unutmak istiyorum kendimi bu masada Her sey yalniz senin icin üzme kendini Belki bugün belki yarin Anlayacaksin, cok sevdigimi Aglayacaksin Ayrilik mi cikti falda Sen bir yanda ben bir yanda Böyle bir ask bu zamanda Belki bu gün belki yarin Anlayacaksin cok sevdigimi Anlayacaksin Rüzgar gibi gecti yillar Tutunacak dal kalmadi Biran mutlu olmak icin cekilmedik dert kalmadi ...

.........HASRETİM YAKSIN SENİ

Bir kutu dolusu "YASAM" gonderiyorum sana, sade bir kurdeleyle süslenmis.   Coz kurdeleyi ve kaldir yavasca kutunun kapagini...   Kocaman bir firca ve bin renk koydum kutuya.  Bir cennet resmi yapip icine gir diye...   Dusler serpistirdim gizlice, dus kurmayi unutma diye.  Bir tane de elma sekeri yerlestirdim, icindeki cocugu yeniden tadabil diye...  Gunesin batisini, billur suyun sesini, kirmizi gelinciklerin safligini,  taze ekmegin kokusunu ve bir gulumsemenin sicakligini sigdirdim,  ruhlarimiz ac kalmasin diye. Kutuya biraz da sevecenlik koydum guclu ol diye,  cunku acimasiz olan gucsuzdur......  Beyaz bir guvercin ucup kendi kondu kutuya, baris ve ozgurlugu sunmak icin...   Bir buket sevgi, bir yudum ask ve yarim bir elma da ben koymadan edemedim paylasmayi hatirlayalim diye...  Sevdiklerimize onlari sevdigimizi soylemek icin yarini beklemeyelim, hemen simdi yapalim bunu diye...  Ictenligi, umudu, neseyi, bagislayiciligi,  Öz güveni, acik yurekliligi unutmadim,  ben'in disina cikip biz'e ulasabilelim diye...  Son olarak da bir kart ilistirdim kutuya.  Bak bu kartta neler yaziyor:  "Bu kutunun kapagini her kaldirdiginda,  yasamla ilgili yepyeni seyler kesfedeceksin.  Yasamak icin yarini bekleme,  al yasami kollarinin arasina ve simsiki saril. Yasamdan yalnizca almak yerine ona bir seyler ver.  Kisacasi butunuyle insan ol.  Unutma, yasam dokumasi henüz tamamlanmamış,olaganustu güzellikte bir duvar halısıdır ve sana ait olan kucucuk boşluğu yalnizca sen doldurabilirsin."