TÜRKÜLERİMİZ

Türküler yüreğimizin dili başımızın sevda yelidir.


Türküler yüreğimizin dili başımızın sevda yelidir. 
Anadır bacıdır kardeştir gurbete gidip dönmeyen oğul hasret çeken yavukludur Anadır Anadolu’dur türküler.

Türkülerin olmadığı yerde çiçekler açmaz kuşlar cıvıldamazakmaz derin-dingin ırmaklar hasrete; bahçeye dikilen fidanlar yeşermez türküler olmadıkça 
Çiçekler kokmaz türkülerin geçmediği yollarda

”İnsanların türküleri kendilerinden güzel/ kendilerinden umutlu/ kendilerinden kederli/ daha uzun ömürlü kendilerinden/ sevdim insanlardan çok türkülerini/ insansız yaşayabildim/ türküsüz hiçbir zaman...”” derken Nazım Hikmet türküleri övmekle kalmıyor aynı zamanda da yaşıyor...

Türküler umuttur hasrettir ve  fadır dostluktur ve yüreğimizde kıvrım kıvrım dolanan ince bir yoldur sılaya uzanan gurbet ellerde. 
Dermandır dermansız kalanlara... 
Yüreğin gurbetinde büyüyen özlemleri kor kor demet demet sunan iki damla hasret çiçeğidir türküler... 
Yüreğimizdeki sevgi kıpırtılarıdır sevgi pınarıdır gürül gürül hasrete akan...

Yaşama sevincinden tutunda ölüm acısına kadar vefayı vefasızlığı hasreti sevgiyi inancı direnci aşkı türkülerle dile getirmiş türkülerle seslenmişiz. 
İçimizi acımızı sevdamızı türkülere dökmüşüz türkülerle bölüşmüşüz!...

Bir damla aşk iksiridir kırık kadehlerde yudumladığımız bir damla su’dur hayatımızda türküler. 
Yüreğimizde ateşlerle dağlanan volkanlar kadar dağlayıcı özlemler kadar sıcak ve yakıcıdır. 
Aynı zamanda da bahar yelleri gibi serin ve dağbaşında bir pınar kadar ferahlatıcıdır türkülerimiz..
Bakın Bedri Rahmi Eyüpoğlu’nun dizelerine…

“Ah bu türküler
Türkülerimiz
Ana südü" gibi candan
Ana südü" gibi temiz
Türkülerde tüter dağ dağ yayla yayla
Köyümüz köylümüz memleketimiz”.

Türküler kanatsız kaldığımızda kanadımız efkarlı olduğumuz ve yalnız kaldığımız gecelerde tesellimiz olmuştur. Sesimizim çıkmadığı yerde sesimiz nefesimizin kesildiği yerde nefesimiz olmuştur türküler....

Bazen toprağa düşen su damlası gibi düşüp yüreklerimize ayrılık ateşini söndürmüş. 
Yağmur olup bizi vuslatına erdirmiş bazen... 
Bizim canımız coğrafyamız anamız yarimiz gurbet ellerde tek teselli kaynağımız olmuş türküler. 
Memleketin başı dumanlı dağlarından yemyeşil ovalarından bağlarından pınarlarından turnalarla haber beklemiş seher yelleriyle selam yollamışızdır sevdiklerimize türkü türkü.

“Ah bu türküler köy türküleri
Mis gibi insan kokar mis gibi toprak
Hilesiz hurdasız çırıl çıplak
Dişisi dişi erkeği erkek
Kaşı kaş gözü göz yarası yara
Bıçağı bıçak.
Ah bu türküler köy türküleri
Karanlık kuyularda açılmış çiçekler gibi
Kiminin reyhasından geçilmez 
Kimi zehir kimi zemberek gibi.”

Geceleri uzanıp kalınca gurbet yataklarına yorgun ve kimsesiz; 
Bir türkü nağmesi gelmeyiversin kulağımıza dumanlanır hemencecik gözlerimiz; ince ince bir sızı sızar yüreğimize... 
Türküler damlayan gözyaşlarımızdır yağmurlu gecelerde yanağımızdan süzülen pınarlardır...

Türküleri “Hasret Gültekin” bilip “Mahsuni”gibi uğurlarken ardında yolladığımız gözlerimizdir kimsesiz mezarlara... 
Bilirizki; türküler de türküleri yakanlar da çoğu zaman kimsesizdir... 
Yine de en acılı günlerimizde bile bizi terk etmeyen en vefalı sadık dostumuzdur türküler sevdiğimizdir ele-güne dosta- düşmana karşı...

Türküler değil midir? Buram buram hasret kokan toprak gibi; Emek gibi ekmek gibi ter gibi bir çocuğun elindeki taze somun gibi... Türküler değil midir? dünyanın en muhteşem gelini en sabırlı anası... 
Türküler değil midir? 
Özümüz sözümüz gözümüz; yollarda yoldaş olup dağlar denizler aşan bizimle...

Anamızın gözünde bir damla yaş olup süzülen yavuklumuzun yüzünde bir tomurcuk çiçek olup açan. Gurbette hasretimiz sılada ayrılığımız karımız kızımız oğlumuz. Tek dostumuz avuntumuz sırdaşımız bekar odalarında Türküler değil midir? ...

Türkülerimiz acılardan damıtılmış gözyaşı yangınlardan yüreğimize düşmüş madımak mevsimlerden bahar vakitlerden akşam; Çiçeklerden gül figanda bülbül kuşlardan turnadır...

Biliriz ki türküler baharda ruhumuza işleyen pak nefesler gibidir yeni yetme sevdalıların dilinden rüzgarlarla savrulan pınarlarla çoşan... Biliriz ki bülbüllerin gözyaşlarıdır güle kavuşma adına türküler... 
Biliriz ki bahar yağmurlarında güle kavuşma sevinci gizlidir. 
Güz yağmurlarında ise bülbüllün gülden ayrılacağının hicranı...

Biliriz ki türküler Anadolu insanının dilden gönülden söylediği kah ağlayan kah ağlatan güldüren sevindiren duygu dolu gönül sesimizdir. 
Rüzgar olup şahlanan sel olup çoşan deniz olup dalgalanan yaşama sevincimiz vefalımız vefasızımız aşkımız sevdamızdır...

“Ah bu türküler köy türküleri
Ne düzeni belli ne yazanı
Altlarında imza yok ama
içlerinde yürek var
Cennet misali sevişen
Cehennemler gibi dövüşen
Bir çocuk gibi gülüp
Mağaralar gibi inleyen
Nasıl unutur nasıl
Ömründe bir kez olsun
Halk türküsü dinleyen...”

Ve bunca imkansızlıklara rağmen yine de değerli ozanlarımızla birlikte tarihteki yolculuğunu sürdürmeye devam ediyor. Yolculuğunun Hollanda'daki emekçisi ve adresi ise son kasetiyle hayli ilgi gören Aşık Çağlari’dir. 
Bunun en önemli etkeni şüphesiz davudi sesi sazı seçkin güzel eserleri ve yorumlama biçimidir.

Türkülerimiz dedik türküler hiç sazsız sözsüz ozansız ve Hollanda da yaşayıp da Aşık Çağlari’den söz etmeden olur mu? 
Bu değerleri biribirinden ayırmak mümkün mü? Hiç türküler Çağlari’si Çağlari türküsüz olur mu? 
Çağlari’nin türküleri kimi dağlardan sel olup gelir kimi rüzgar olup pınarlara seslenir kimi hasret olup aşk olup yüreklerde beslenir ve dinledikçe gönlümüz türküyle dolar... 
İşte Çağlari’den bir uzun hava...

Sazım alıp gidem karlı dağlara
Garip anam şimdi ağlasın dağlar
Seherde bir haber salım o yâra
Tarayıp zülfünü bağlasın dağlar
***
Anam ne zor imiş yardan ayrılmak
Sılada sevdiğim ağlasın dağlar
Hayali gözümde hep ırmak ırmak
Zülfü perişanım çağlasın dağlar

Nuri CAN

FAHRİYE ABLA

FAHRİYE ABLA Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar Kapanırdı daha gün batmadan kapılar Bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın sen! Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen Gözlerin , dişlerin ve ak pak gerdanınla Ne güzel komşumuzdun sen Fahriye abla Eviniz kutu gibi küçücük bir evdi Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi Güneşin batmasına yakın saatlerde Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede Yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede Bahçede akasyalar açardı baharla Ne şirin komşumuzdun Fahriye abla Önce upuzun sonra kesik saçın vardı Tenin buğdaysı , boyun bir başak kadardı İçini gıcıklardı bütün erkeklerin Altın bileziklerle dolu bileklerin Açılırdı rüzgarda kısa eteklerin Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye Abla Gönül verdin derlerdi o delikanlıya En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya Bilmem şimdi hala bu ilk kocanda mısın Hala dağları karlı Erzincan'da mısın Bırak geçmiş günleri gönlüm hatırlasın Hatırada kalan şeyler değişmez zamanda Ne vefalı komşumuzdun sen Fahriye abla AHMET MUHİP DIRANAS

ÇÖZÜMÜ ZOR BİLMECE İNSAN

ÇÖZÜMÜ ZOR BİLMECE İNSAN İnsan en çok sahip olamadıklarını ve kaybettiklerini özlüyor Çözümü zor bir bilmece insan Tam çözdüm zannederken bir yerlerde hata yaptığın,ünsüz harflerin çakıştığı sil baştan yeniden çözmeye çalıştığın bir bilmece An’ın değerini bilmek lazım diyoruz An nedir ki ? Bir lazha an ! Kelebek misali yaşanan an’ı geri getiremediğin ,bir saniye bile geri dönemediğin Bazen dönmek için herşeyini feda edebileceğin,bazense dönmemek için herşeyini verebileceğin Yaşanmışlıklar hiç yaşanmasaydı dediğin,yaşanamayanlar keşke yaşansaydı dediğin İnsan bu dedim ya anlamak zor diye Bazen yaşadığına ağlar,bazen ise yaşayamadıklarına Keşkeleri hiç bitmez Kelimeler Kitabında Keşke’lerle sıkı dosttur Memnuniyetsizdir insan Sıkıntısı ,derdi,hüznü hiç bitmez Belki de hüzündür onu olgunlaştıran Geçen yıllar değildir yaşanmışlıklardır onu olgunlaştıran Her hüznün içinde bir gözyaşı saklıdırHer bilmecenin sonunda bir mesaj saklı olduğu gibi Kimi zaman bakışlarıyla anlatır meramını,kimi zaman yazdıklarıyla,kimi zaman çığlıklarıyla,kimi zaman sessiz yakarışlarıyla kimi zamanda( ki çoğu zaman böyle olmuştur) hangi yolu denerse denesin anlatamaz En acısı budur bence Nedense insan hep kendini anlatmaya çalışır Anlamaya çalışmaz Anlaşılmayı bekler,anlamaktan bihaber İnsan bu,odak noktasının hep kendisinin olmasını ister Bilmez ki bazen hedef olmaktansa,nişancı olmak daha iyidir Pişmanlıkları hiç bitmez mesala Heşeyden pişmanlık duyar Yediği tatlıdan,kurduğu arkadaşlıktan, kavga etmekten,günah işlemekten,para harcamaktan,güvenmekten Ama bunları yapmaktan da hiç vazgeçmez Yanılgılarla başlar öğrenmeye,yazgılarla devam eder pişmeye Kendini kandırmaktan ise hiç vazgeçmez ’Herşey güzel olacak inşallah ’diye başlayan ve hüznün üzüntünün sonundan biten ve başlayan ,başlayan ve biten cümle hep aynıdır’ Herşey güzel olacak inşallah’  Umudu vazgeçtiği yaşamına taze kandır her zaman Solmaya yüz tutan yanakları ,küllenmeye başlayan çaresizliklerin ardından hep umut gülümser sıcacık Dedim ya insan bu,gülümseyene gülümseyerek karşılık vermek fıtratında var diye 14 yaşındayken 15 yaşındayım demek,17 yaşındayken 18’ime girdim demek adettendir O yaşlarda bir yaşın bile önemi oldukça fazladırNeden sonra yaş 30’u geçince yaşlar saklanır,gizlenir,bayana yaş sorulmaz diyerek gerçeklerin arkasınıa saklanırlar Hoş bu da birşeyi değiştirmez ya, 40 bedenken 38 beden giymeye çalışmak,60 kilo iken 58 kiloyum demek herşeyi biraz daha iyileştirir Bu ufacık yalanlar onların saklı oyuncaklarıdır Bilmek bir sanattır,bildiklerini aktarmak ise ayrı bir sanat Bizler sanatkar olduğumuzu düşünürken ,çevremizde o kadar çok bilmeyen öğrencimiz vardır ki Hepsinin akıl hocası kesiliriz Maharetlerimiz,hayat hikayalerimiz,anlatacaklarımız,yaşanmışlıklarımız, örneklerimiz hiç bitmez Kendi muhtaçlığımızı unutup,bildiklerimizi sıralamaya devam ederken,bilmediklerimiz içinse hiç renk vermeyiz İnsanız nihayetinde Bir zaman sonra yine bir karamsarlık,yine üzüntü yine keder kalır avuçlarımıza sağlıklı günlerimizi unutup hastalığımıza yanarken,mutlu günlerimizi unutup mutsuzluğumuza ağlarken ,varlığı unutup yokluğa dert yanarken dilimizden o bilindik söz dökülüverir ’Herşey güzel olacak inşallah’ ’Yaşamak için ne güzel bir sebep !

DOST ARKADAŞLARIN CUMA GÜNÜ KUTLU OLSUN

DOST ARKADAŞLARIN CUMA GÜNÜ KUTLU OLSUN

İÇİMDEN GEÇENİ SÖYLESEM YAPMAZ BİLİYORUM CELLAT

Yaşam hücrelerimi yok sayıp bir karar vermemi istiyor cellat benden. İçimden geçeni söylesem yapmaz biliyorum.  Ama yine de denemeden bilemeyiz değil mi: "Hey aşktan bir haber, sana sesleniyorum: Kes ipimi!" O kadar kolay değil diyor, bir güçsüz gibi kaçacak mısın? Yaşamdan hücrelerimden vazgeçmemi bekleyen,  aşktan bir haber cellat! "Aşk bu, ölüme eştir!" Bilmem kaçıncı karabasan gecenin sabahı uyandığım. Yine kan ter içinde kalmışım yatağımda.  Elime sol yanıma koyuyorum, hala çarpıyor kalbim.  Varlığın bir nebze olsun eksilmemiş ya, en mesut benim.  Ya yarın diyorum sonra. Geceler karabasanlara emanet, sabahlar korkulara… Sana her zamankinden daha çok ihtiyacım olduğunu haykırıyorum.  Feryadım kulaklarımı çınlatıyor, bildiğim tüm insanlar sağır. Yine de vazgeçmeyeceğim! Eğer gitmekse, senden değil herkesten olmalı diye,  bir bilet alasım geliyor yabancı bir şehre.  Arada uğrar mısın, bilmiyorum. Korkulara yer yoktu yanıbaşımızda. Şimdi kime sığınmalı bilmiyorum.Yok yok… Gideceğim… Yeniden başlamalı, hem sensiz, hem kimsesiz. Ardımda birkaç satır bırakmalıyım filmlerden öğrendiğim gibi.  Pabucumun tekini ardımda bırakmaksızın gitmeliyim. Sevgili,Ben aşkı anlatmaya çalıştım. Beceremedim.Yaşamak istedim,Beceremedim. En çok senden vazgeçmemi istediler, Nasıl kıyardım bildiğim tüm heveslere. Bu bir ceza ise herkes yaşasın istedim.  Çünkü ben en saf halimle, bir tek seni sevdim Terkedilmişliğin HüznüYalnızlığın Hazin Yüzü İçimde Burukluğu Var Güzün Gözlerim Dalgın Hüznüm Yorgun Düşlerim Solgun Sesimi Duyan Yok Bu Çığlıklar Boşa Kimse Duymuyor Haykırışlarımı Kelimelerim Suskun Benim Neyime Ki Çığlıklar Bana Suskunluklar Gerek…