BU GÜN DEĞİLSE YARIN KİMBİLİR
Her sabah hüzünle karışık bir umut var içimde
Sensizliğin hüznü
yeni bir günün seni getireceği umuduyla bastırıyorum
her doğan güneş yeni bir Umut yeni bir arayış benim için
belki sana kavuşacağım Zamana bir gün daha yaklaşıyorum
bugün değilse Yarın kimbilir
belki de yalnızca kendimi avutuyorum
Gittiğin günden beri hep yalnızlık şiirlerine takılıyor gözüm
Bir başıma değilim sensizlikten yalnızım
Terkedilip gitmek en çok nasıl koyar insana bir ben bilirim
Gitmelerin gidenlerin arkalarında bıraktığı
Çaresizliklerin koyu özlemleri,
senin gidişin ateş gibi Çöktü yüreğime
hiçbir yağmur yetmedi içimdeki Hasret ateşini küllendirmeye
hiçbir sevgi yetmedi Senin özlemini gidermeye
ben her sabah beni sana Götürecek yollarda yürüdüm
senin duyacağın Şarkıları söyledim yalnızca!
Ve gelmeyişinin Her akşamında
aslında doğduğunu hiç anlamadığım Güneşle beraber bende battım bir kez daha
Geceleri hep uyudum uyudum
gün boyu çektiğim Hasretini rüyalarımda biraz olsun giderebilmek İçin
herşeye iyi gelen yaraları iyileştiren zaman
Hiç bu kadar acıtmamıştı yüreğimi
binbir umutla sarıldığım Sabahlar artık hiç doğmaz oldu benim günümde
Gecemde karanlık şimdi,ne ay uğruyor gecelerime
Ne de sana benzettiğim yıldızlar parlıyor!
ellerimde kaldı Umutlarım sensizlik öyle kötü bir yara olduki içimde
Öyle büyük bir boşluk açtınki bir gün geri dönersen
Kendi yaptığın boşluğa sen bile yetmeyeceksin
orası Hep bomboş paramparça kalacak
büsbütün cam kırıklarıyla Kaplı kalbim
ne zaman seni hatırlatacak en ufak bir şey Görsem
o kırıklarla dolu yeri batmaya başlıyor yüreğime
Sabahları yalnızca hüzünle uyanıyorum
hiç bir şey Beklemiyorum günden seni bile...
varlığında sensizliği Yaşamaktansa içimdeki boşluklarla boş umutlarımla
Sensizlikten alışırım alışmaya çalışırım yokluğuna...
Sensizliğin hüznü
yeni bir günün seni getireceği umuduyla bastırıyorum
her doğan güneş yeni bir Umut yeni bir arayış benim için
belki sana kavuşacağım Zamana bir gün daha yaklaşıyorum
bugün değilse Yarın kimbilir
belki de yalnızca kendimi avutuyorum
Gittiğin günden beri hep yalnızlık şiirlerine takılıyor gözüm
Bir başıma değilim sensizlikten yalnızım
Terkedilip gitmek en çok nasıl koyar insana bir ben bilirim
Gitmelerin gidenlerin arkalarında bıraktığı
Çaresizliklerin koyu özlemleri,
senin gidişin ateş gibi Çöktü yüreğime
hiçbir yağmur yetmedi içimdeki Hasret ateşini küllendirmeye
hiçbir sevgi yetmedi Senin özlemini gidermeye
ben her sabah beni sana Götürecek yollarda yürüdüm
senin duyacağın Şarkıları söyledim yalnızca!
Ve gelmeyişinin Her akşamında
aslında doğduğunu hiç anlamadığım Güneşle beraber bende battım bir kez daha
Geceleri hep uyudum uyudum
gün boyu çektiğim Hasretini rüyalarımda biraz olsun giderebilmek İçin
herşeye iyi gelen yaraları iyileştiren zaman
Hiç bu kadar acıtmamıştı yüreğimi
binbir umutla sarıldığım Sabahlar artık hiç doğmaz oldu benim günümde
Gecemde karanlık şimdi,ne ay uğruyor gecelerime
Ne de sana benzettiğim yıldızlar parlıyor!
ellerimde kaldı Umutlarım sensizlik öyle kötü bir yara olduki içimde
Öyle büyük bir boşluk açtınki bir gün geri dönersen
Kendi yaptığın boşluğa sen bile yetmeyeceksin
orası Hep bomboş paramparça kalacak
büsbütün cam kırıklarıyla Kaplı kalbim
ne zaman seni hatırlatacak en ufak bir şey Görsem
o kırıklarla dolu yeri batmaya başlıyor yüreğime
Sabahları yalnızca hüzünle uyanıyorum
hiç bir şey Beklemiyorum günden seni bile...
varlığında sensizliği Yaşamaktansa içimdeki boşluklarla boş umutlarımla
Sensizlikten alışırım alışmaya çalışırım yokluğuna...
