KİM NE YAPAR YİNE KENDİNE YAPAR

Yapan Kendine Yapar (Kıssadan hisse)

Bir eskiTürk kasabasında, bir yaşlı derviş varmış. Bu yaşlı derviş, kasaba sokaklarında durmadan dolaşır, sürekli de;

“Yapan, kendine yapar”! Der dururmuş.

Bu sözü dilinden hiç eksik etmezmiş. “Yapan, kendine yapar”.

O kasabadaki kötü yürekli bir kadın, sık sık evinin önünden, “yapan, kendine yapar”, diye bağırarak geçen bu dervişten tedirgin olmuş, bıkmış.

- “Neden yapan, kendine yapsın? Hele şu aptal dervişin aklını başına getireyim de görsün”.

Diyerek bir düzen kurmuş. Ev fırınında pişirdiği taze ekmeğin arasına, ağulu peynir doldurmuş. Derviş, her günkü gibi o gün de;

- “Yapan, kendine yapar”!

Diye söylenerek kasaba sokaklarında dolaşırken, o kadının evinin önüne gelince kadın, dervişi çevirip;

- “Derviş baba, senin için taze yufka ekmeği yaptım. İçine yağlı peynir dürdüm. Al da, bir güzel ye, karnını doyur”! demiş.

Derviş:

- “Sağolasın bacım, acıkınca yerim”!

Diyerek dürümü almış, torbasına koymuş. Yine “yapan, kendine yapar”, diye söylene söylene yoluna gitmiş. Bir zaman yürüyüp yorulunca, öğle sıcağında bir çay kıyısına çöküp, söğüt gölgesinin serinliğine uzanmış. O sırada tozlu yoldan yorgun argın gelen bir delikanlı yanına sokulup:

- “Merhaba! Derviş Baba”, demiş.

- “Merhaba oğul! Nerden gelip nereye gidersin?” diye sormuş.

Dinlenmek için dervişin yanına, gölgeye oturan delikanlı:

- “Askerdim. Terhis oldum, evime dönüyorum. Kasabaya daha epey var. Karnımda öyle acıktı ki”! demiş.

İyi yürekli derviş, torbasındaki peynir dürülü yufkayı ansıyarak, hemen dürümü çıkartıp delikanlıya uzatmış.

-“Kime niyet, kime kısmet. Al ye oğul”! Demiş.

Dürümü yiyen delikanlı, karnı doyup dinlendikten sonra, yola düzülmüş. Kasabanın yolunu tutmuş. Gel gelelim, ağulu dürümü yediğinden, yolda karnı ağrımaya başlamış. Çok kötü sancılanmış. Gittikçe sancısı, ağrısı artmış. Kasabaya dek zor gelebilmiş. Kasabaya girip de, sürünerek evinin kapısına gelince, kapı eşiğine düşüp can vermiş. Evden çıkan kadın, bir de ne görsün; askerden dönen oğlu ölmüş, kapı önüne yığılmamış mı? Zehirlenip ölen delikanlının annesi, ağulu peyniri yufkaya dürüp veren kadınmış.

Bu olaylardan bilgisiz derviş, akşama doğru kasabaya dönmüş. Yine

- “Yapan, kendine yapar”!

Diye söylenerek kasabanın sokaklarından, kendisine ağulu dürümü veren kadının evi önünden geçmiş, gitmiş.

TAKİYYELER AZİMETİ KARARTAN MASLAHATTIR

TAKİYYELER AZİMETİ KARARTAN MASLAHATTIR

Şimdi nerden başlamalıyım sana anlatmaya,
Halimin bedbinliğinde baş gösteren yozluğa,
Nefsimin nizam edilmeyen hoyratlığı olsa da,
Ruhum bizarlığın hengâmesinde hicran solusa.

Yıllar sonra öğrendim şefkat eşiğinde ferdim,
Hilkatimin seyrinde mükellefiyeti bilemezdim,
Yıllarca sabi kimliğinde ürkekliğe sürüklendim,
Tahkik için solgun kimliğimle sürekli oyalandım.

Ne anadan ne babadan idraki hiç kuşanmadım,
Hakikatin nedenlerinde yol almadan saklandım,
Maslahat tüccarlığında yozluğa doğru uzandım,
Ne derlerse inandım hiç anlamadan bağırandım.

Şimdi ön yargıların prangasında boğulan candım,
Tahkikten azade marazdım, gülden ne anlardım,
Öteler hikâyesinde matraklık arayan bühtandım,
Ben hamiyetten neyi anlardım sühuneti dışlardım.

Okunan tilavetin makamında kalan anlamayandım,
Çöl ikliminde bedeviliğin serencamını yaşayandım,
Muhabbetin hikmetinde tebaalaşmayı soluyandım,
Mürebbinin ülfetinden feyzi alamayan zavallıydım.

Âdem, adamsa makbuldür yoksa beşerin hükmüdür,
Adamlıkta takiyyeler azimeti karartan maslahattır,
Eren kimliğinde dirayet sabrın kuşatıcılığına adımdır,
Vuslat için şart olan aşk adımlarıyla rıza solumaktır.

İptidai bir kamıştan husule gelen ney’in haz nağmesi,
Renklerin zenginliğinde heveslerin derlenerek silinmesi,
Saadet için hedefsiz kefalete zevk için meyil edilmesi,
Aşkın hakikatinden azade kimlikle ruhi açılım dilenmesi.

Ölümde dirilmenin adresi nefsi köleliğe son adımlardır,
Ömrün sayfalarında hasiyetle yaşamak vefa iştiyakıdır,
Mekânlar, sadece anlık hazların yaşanacağı yargılardır,
Mezar nihayetin bestesini anlamlaştıran hazin hicrandır.


Mustafa CİLASUN