BBİLİYORUM GELECEKSİN BİRGÜN

Biliyorum...  Geleceksin bir gün  Hiç umulmadık bir anda  Düşen cemrelerin ilkinde  Belki de sonuncusunda.  Ya da Ağustos böceklerinin  Geveze ötüşlü gecelerin birinde!  Avuçlarında bir tutam çiçek  Boynun gibi bükük  Çalacaksın kapımı...  Biraz tedirgin biraz da ürkek.  Belki de Uykularımın en güzel yerini böleceksin!  Ya da Penceremden içeriye süzülen  Sabahın ilk ışıklarında.  Yanakların ıslak dudakların kurumuş  Omuzlarında yorgunluk  "Ben geldim" diyeceksin...  Diyeceksin de! Duymamış gibi yapacağım bende!  Belki yalvarırsın diye.  Açmakta zorlanacağım bir müddet;  Gururumun sürgüsünü! İnat edecek yıkılmamaya  Yokluğunda ördüğüm duvarlar.  Biliyorum...  Yenik düşeceğim daha sonra  Yanaklarından süzülen yaşlara!  Sen ümitsizliğe düşmek üzereyken Öldüreceğim nefretimi.  Ellerine uzanacak sevdamın elleri Onurumu dinlemeyip!  "Haydi gir içeri" diyecek  yüreğim Avaz avaz özlemlerine. Biliyorum...  Bir gün geleceksin  Yokuşlu yollara akışlı yıllara rağmen!  Geleceksin çünkü;  Büyük aşkların vuslatını Tarih yazar sevgilim.

Bırak ki Gidebileyim!

Bırak ki Gidebileyim! Hadi ayrılalım! Öyle laftan değil, gerçekten ayrılalım çünkü bu var ve yok arası duran aşkımız beni öldürüyor. Bırak ki Gidebileyim! Böyle yaşamak çok zor! Yüreğimle kavga etmekten yorgunum.  Seni sensiz sevebilirim, bununla baş etmek mümkün.  Bir kılıf uydururum içimde, seni uzaklarda sayarım. Birini yokken de sevebilirim. Sen ve ben arasında sürüp giden tatsızlığın ise, katlanılabilir yanı yok. Seviyorsak, seviyoruzdur. Sevmiyorsak, zaten neden yan yana olalım? Bizimki ne cennet, ne cehennem, araftayız! Hiçbir yere ait değilmiş gibi hissediyorum. Sonsuz karanlıkta beklemek gibi.. Ve neyi beklediğini bilmeden durmak, nasıl bir işkencedir, anlayamazsın! Ne sana aidim, ne sensizim; ne benimsin, ne değilsin! O zaman biz neyiz? Hem varlığın yüzünden adım atamıyorum, hem yokluğundan boğuluyorum. Bir yabancının gülümsemesine kanmak istesem, aklımdasın. Hoyrat ve anlamsız bir sevişmede kaybedebilirim seni ama kitabıma uymuyor. Seninle nefes nefese yaşanacak bir geceye de kayıyor aklım;  gel gör ki, o vakitlerde sen yoksun! Ne zaman senden vazgeçsem, bıraksam ipin ucunu, ne olacaksa olsun desem; hissediyorsun sanki, elinde bir demet çiçekle çıkıp geliyorsun. Benim gönlüm sana dünden teşne,  her geldiğinde yine suya düşüyor yeni bir hayata başlama hayali. Ve ne acı ki, bu yıllardır böyle sürüp gidiyor. Beni sevdiğini söylüyorsun, o zaman bırak beni! Bırak ki, gidebileyim.  Artık bıçak kemiğe dayandı. Ya izin vereceksin, yüz yüze bakabilir halimiz varken bitireceğim;  ya bir gün öyle gideceğim ki, kendimi senle tüketeceğim. Senle ben, adımız her ne ise, her ne olmuşsak şunca yıl içinde, eskidik! Artık anlamamız gerekiyor, biz bir alışkanlığın devamıyız. Hani çok tuttuğu için seri halinde çekilen filmler var ya,  onlar gibi, üçüncüden sonra çok sevimsiziz. Seninle bir zamanlar efsaneydik, şimdi sıradan bir hikayeyiz.  Bırak ki, gidebileyim. Gideyim ki, yüreğimde sana ait o sihri yaşatmaya devam edeyim….