|
Bırak ki Gidebileyim!
Hadi ayrılalım! Öyle laftan değil,
gerçekten ayrılalım çünkü bu var ve yok arası duran aşkımız beni öldürüyor.
Bırak ki Gidebileyim!
Böyle yaşamak çok zor! Yüreğimle kavga etmekten yorgunum.
Seni sensiz sevebilirim, bununla baş etmek mümkün.
Bir kılıf uydururum içimde, seni uzaklarda sayarım.
Birini yokken de sevebilirim.
Sen ve ben arasında sürüp giden tatsızlığın ise,
katlanılabilir yanı yok.
Seviyorsak, seviyoruzdur.
Sevmiyorsak, zaten neden yan yana olalım?
Bizimki ne cennet, ne cehennem, araftayız!
Hiçbir yere ait değilmiş gibi hissediyorum.
Sonsuz karanlıkta beklemek gibi..
Ve neyi beklediğini bilmeden durmak, nasıl bir işkencedir, anlayamazsın!
Ne sana aidim, ne sensizim; ne benimsin, ne değilsin!
O zaman biz neyiz?
Hem varlığın yüzünden adım atamıyorum,
hem yokluğundan boğuluyorum.
Bir yabancının gülümsemesine kanmak istesem, aklımdasın.
Hoyrat ve anlamsız bir sevişmede kaybedebilirim seni ama kitabıma uymuyor.
Seninle nefes nefese yaşanacak bir geceye de kayıyor aklım;
gel gör ki, o vakitlerde sen yoksun!
Ne zaman senden vazgeçsem, bıraksam ipin ucunu, ne olacaksa olsun desem;
hissediyorsun sanki, elinde bir demet çiçekle çıkıp geliyorsun.
Benim gönlüm sana dünden teşne,
her geldiğinde yine suya düşüyor
yeni bir hayata başlama hayali.
Ve ne acı ki, bu yıllardır böyle sürüp gidiyor.
Beni sevdiğini söylüyorsun,
o zaman bırak beni! Bırak ki, gidebileyim.
Artık bıçak kemiğe dayandı.
Ya izin vereceksin, yüz yüze bakabilir halimiz varken bitireceğim;
ya bir gün öyle gideceğim ki, kendimi senle tüketeceğim.
Senle ben, adımız her ne ise, her ne olmuşsak şunca yıl içinde, eskidik!
Artık anlamamız gerekiyor, biz bir alışkanlığın devamıyız.
Hani çok tuttuğu için seri halinde çekilen filmler var ya,
onlar gibi, üçüncüden sonra çok sevimsiziz.
Seninle bir zamanlar efsaneydik, şimdi sıradan bir hikayeyiz.
Bırak ki, gidebileyim.
Gideyim ki, yüreğimde sana ait o sihri yaşatmaya devam edeyim….
|
|
|
|
|
