ASLA KENDİMİ ÇİĞNETMEYECEĞİM
Acele etmeye hiç niyeti yoktu solgun yaprağın düşmek için yere… Anlamda veremiyordu diğerlerine .. neden bu kadar istekliydiler sanki … Hepsi düşüyorlardı birer ikişer birbiri ardına yere… Ama hayır! o atmayacaktı kendini, hemen kopmayacaktı çok sevdiği dalından … Aşağı baktı … Ne kadar da yüksekti düştükleri yer … hem bir de düşen yapraklar insanlar tarafından çiğneniyorlardı hiç umursanmadan… “Asla kendimi çiğnetmeyeceğim “dedi ve dalına daha sıkı tutunmaya başladı … Diğer yapraklardan duymuştu bu yaşadıkları “son bahar”dı …ilk kez görüyordu son baharı …acaba ismi gibi son muydu onun için bu bahar?… bu düşünceyi hemen attı zihninden, düşüncesi bile ürkütücüydü solgun yaprak için… Oysa ilk baharı ne çok sevmiş olduğunu hatırladı .. Heryer yemyeşildi ,hava sıcaktı, su sesleri, kuş cıvıltıları… Rengarenk kelebekler yaprağa konduğunda nasılda gıdıklanırdı …Düşüncesi bile içini ısıtmaya yetiyordu … Ama bu kadarıyla yetinmek istemiyordu. bir daha ilkbaharı yaşamalıydı …Tek istediği buydu o güzel günleri tekrar görmeliydi…Bu düşünceyle, güç geldi birden yorgun yaprağa ve dalına biraz daha sıkı tutundu …O asla dalından ayrılmamalıydı …Hem diğerleri gibi aciz değildi … Etrafına baktı …Yeşillik yok denecek kadar azdı..Herşey soluk sarı heryer ıslak…Hava bile hüzün kokuyordu …Sanki doğa bir şeye üzülmüş de göz yaşı döküyordu …Ağaçlar da yapraklarını dökerek eşlik ediyordu ona … Bu manzara karşısında birden bitkin düştü yeniden…Zar zor topladığı gücünü kaybetmeye başlıyordu … Aniden irkildi güç toplamak için silkelenmişti sanki ya da rüzgarın minik bir hamlesiydi bu inatçı yaprağı düşürmek için …Ama yaprağın düşmeye niyeti yoktu düşmeyecekti !Yok olmayacaktı göz yaşı olup akmayacaktı diğerleri gibi ve asla ortak olmayacaktı doğanın üzüldüğü şeye … Umursamadan bakmaya çalıştı bu kez etrafa …yine bi yaprak düştü ve bir tane daha … Onlara bakarken “yaptıkları delilik!”diye geçirdi içinden…Gitmeselerdi ya yanlız bırakmasalardı onu…Direnselerdi kendisi gibi.. ne kadar da acizdiler.. Neyse boşver diğerlerini die geçirdi içinden .Öyle ya kendi tercihleriydi isteseler onlarda direnirlerdi…Tam bu esnada bir tane daha düştü…Bu kez dikkatle baktı düşene, yaprak ..Çok çaresiz görünüyordu düşen acıdı ona birden …İçi bir tuhaf oldu ..Etrafı da iyice boşalmaya başlamıştı… Tekrar sıkı tutunmayı denedi dalına …Daha sıkı…Hiç olmadığı kadar belki de..İçini iyiden iyiye bir korku sarmıştı tek kalıyordu!..Ne yapacaktı ki tek başına? Çok geçmedi gücü yeniden ve bu kez hızla azalmaya başladı …Eskiden hiç bir güç harcamadan ne sıkı tutunurdu dalına…Dalda ona sımsıkı bağlıydı …Şimdi ne olmuştu böyle birden bire dal neden sırt çevirmişti yaprağa ..rengi soldu diye mi beğenmiyoru artık onu …?Tüm bunların cevabını bilmiyordu …Bunları düşünürken sadece direniyordu, düşmemek için … Tek istediği bir bahar daha yaşamaktı …O güzellikleri bir kez daha görmek.Çok şeymi istiyordu acaba ..? Tam bu düşüncelerdeyken bir yağmur damlası hızla çarptı güçsüz bedenine ..Sadece minicik bir damlaydı çarpan ama nasıl da etkilenmişti …Halbuki daha evvel ne sağnaklar yağmıştı yaprağa da hiç etkilenmemişti bile…Bu minik damla nasıl bu kadar güçlü olabilirdi …Az kalsın düşmesine sebep olacaktı …ikinci bir damla çarptığında gücünün artık bitmekte olduğunu hissetti ..bunu kabul etmek çok zordu onun için… Üçüncü damla ise son baharın son yaprağına düşen son damlası olmuştu …Birlikte süzüldüler toprağa…Çaresizlik bu kez son yaprağı esir almıştı…Ama onu gören başka yaprak olmamıştı.. Düşerken tam da o anda anladı yaprak ,düşmek hiç bir yaprağın tercihi değilmiş aslında…En az bahara açmak kadar da gerçekmiş … Ve toprakta son bulduğunda bu hüzünlü düşüş, yaprak için artık yolculuk bitmişti …
ASLA KENDİMİ ÇİĞNETMEYECEĞİM
