Ankara ve Ben
Yağmur yağar Ankara’ya inceden inceye
Benimse gözlerimdeki yaşlar, yanaklarımdan süzülmekte
Gece olunca bir sis bulutu içine alır Ankara’yı
Bense sisler içinde, fark edemem gündüzü geceyi
Ankara’nın kızları güler kahkahalarla
Benimse içim kan ağlamakta
Ankara! benim gibi sende mi uyumazsın geceleri
Gece ki matemin eşiği, değerini bilene yılların emeği
Ankara senin döşeğin toprak, yorganın gök
Bense sıkışmışım dört duvar arasına apartmanın katı dört
Senin bağrında kuşlar ötmekte ağaçlar yeşermekte
Benimse yavaş yavaş dallarım kurumakta güz gelmekte
Senin başın belli sonun belli
Bense nereye gittiğini bilmeyen bir divane gibi
Ankara! Sen bilir misin anadan yardan ayrı kalmayı
Bana sorma baba sevgisini ana kucağını......
Ankara’ya yağar kar hafiften hafife
Benimse saçlarıma, yavaş yavaş ak düşmekte
Ankara’nın gündüzleri hızlı geçer
Geceleri ise insanı sessiz bir hüzne iter
Ankara’nın minarelerinde sabah ezanı okunmakta
Benim dertli gönlüme yavaş yavaş huzur dolmakta
Adem Akyörük
