Yaşam hücrelerimi yok sayıp bir karar vermemi istiyor cellat benden.
İçimden geçeni söylesem yapmaz biliyorum. Ama yine de denemeden bilemeyiz değil mi:
"Hey aşktan bir haber,
sana sesleniyorum:
Kes ipimi!"
O kadar kolay değil diyor, bir güçsüz gibi kaçacak mısın?
Yaşamdan hücrelerimden vazgeçmemi bekleyen, aşktan bir haber cellat!
"Aşk bu, ölüme eştir!"
…
Bilmem kaçıncı karabasan gecenin sabahı uyandığım.
Yine kan ter içinde kalmışım yatağımda. Elime sol yanıma koyuyorum, hala çarpıyor kalbim. Varlığın bir nebze olsun eksilmemiş ya, en mesut benim. Ya yarın diyorum sonra.
Geceler karabasanlara emanet, sabahlar korkulara…
Sana her zamankinden daha çok ihtiyacım olduğunu haykırıyorum. Feryadım kulaklarımı çınlatıyor, bildiğim tüm insanlar sağır.
Yine de vazgeçmeyeceğim!
Eğer gitmekse, senden değil herkesten olmalı diye, bir bilet alasım geliyor yabancı bir şehre. Arada uğrar mısın, bilmiyorum. Korkulara yer yoktu yanıbaşımızda.
Şimdi kime sığınmalı bilmiyorum.
Yok yok… Gideceğim…
Yeniden başlamalı, hem sensiz, hem kimsesiz. Ardımda birkaç satır bırakmalıyım filmlerden öğrendiğim gibi. Pabucumun tekini ardımda bırakmaksızın gitmeliyim.
Sevgili,
Ben aşkı anlatmaya çalıştım.
Beceremedim.
Yaşamak istedim,
Beceremedim.
En çok senden vazgeçmemi istediler,
Nasıl kıyardım bildiğim tüm heveslere.
Bu bir ceza ise herkes yaşasın istedim. Çünkü ben en saf halimle, bir tek seni sevdim
Terkedilmişliğin Hüznü
Yalnızlığın Hazin Yüzü
İçimde Burukluğu Var Güzün
Gözlerim Dalgın
Hüznüm Yorgun
Düşlerim Solgun
Sesimi Duyan Yok
Bu Çığlıklar Boşa
Kimse Duymuyor Haykırışlarımı
Kelimelerim Suskun
Benim Neyime Ki Çığlıklar
Bana Suskunluklar Gerek…
