Düşlerin gerçeğe, gerçeklerinse düşe dönüştüğü bir yaşam özlüyorum.
Yaşamaktan bunalmıyorum, bunalımı yaşayıp,
bunu kendime ait bir yaşam biçimine dönüştürüyorum.
Sanırım bütün sorunum özlemekle ilgili.
Keşke "yaşlanmaya başladım, o yüzden geçmişi özlüyorum" diyebilseydim.
Zerre kadar özlemiyorum geçmişi.
Geçmişe dair ne varsa silindi hafızamdan.
Ben geleceği özlüyorum.
Belki de hiç yaşayamayacağım geleceğime dair özlemlerim.
Asıl sorunda burdan başlıyor zaten.
Geleceğin olmayacağını biliyorum.
Olmayanı, olma ihtimali bulunmayanı özlüyorum.
İşte bu özlem koyuyor insana...
Beni koyup gitme
Ne olursun
Durduğun yerde dur..
Kendini martılarla bir tutma
Senin kanatların yok
Düşersin, yorulursun
Beni koyup gitme
Ne olursun...
Duvarda gölgeler ve o görüntülerle çarpışmak yoruyor.
İnsanlar gerçek değil artık, mekanlar gerçek değil.
Belki de o yüzden sevmiyorum ana caddeleri, ışıltılı alışveriş merkezlerini,
konforlu mini sinama salonlarını.
Flimlerin değeri düşüyor oralarda, filmler hırpalanyor.
Ruhumuz bütün "sakıncalı" kareleri sansürlüyor, makaslıyor, yalnızlaştırıyor.
Sansürlü, makaslı, yalnız bir yaşam bu benim yaşadığım ve yalnızım işte yine...
Şaşırmıyorum aslında, böyle olacağını çok öncesinden biliyordum.
"Boş durmadım, savaştım. Savaştım ama yenildim.
Yenildim ama ezilmedim" diye kandırmayacağım kendimi.
İşte itiraf ediyorum; ezile ezile, hırpalana hırpalana yenildim.
Yenildim işte ötesi yok..
Bir deniz kıyısında otur
Gemiler sensiz gitsin bırak
Herkes gibi yaşasana sen
İşine gücüne baksana
Evlenirsin çocuğun olur
Sonun kötüye varacak
Beni koyup koyup gitme
Ne olursun...
İşte bu yüzden korkuyorum ana caddelerden.
Deniz kenarlarını seviyorum, salaş meyhaneleri seviyorum.
Issız ve bana ait olan yerleri seviyorum.
Televizyonu değil ama o televizyonun altındaki dolapta bulunan anılarımı seviyorum.
Her açtığımda o dolapta bulunan anılarımın anlatacakları var bana çünkü.
O salaş dediğim meyhanenin de öyle, kayalara vuran dalgalarında
ne çok anlatacağı şey var.
Bunlar dışında herşeyin sadece görüntüsü var oysa.
Elimi tutuyorlar ayağımı
Yetişemiyorum ardından
Hevesim olsa param olmuyor
Param olsa hevesim...
Yaptıklarini affettim
Seninle gelemiyeceğim yine de
Beni koyup koyup gitme
Ne olursun...
Bunun için ve sadece yalnızca kendimi korumak için kaçıyorum herşeyden.
Kaçarak yaşıyorum.
İçime kapanmıyorum, düpedüz içime kapaklanıyorum.
Böylece korunuyorum hayattan.
