Mutlulukların en doyulmazı seninle başladı.
Sevgilerin en tükenmezi seninle doldu içime.
Seninle vardı özlemler kavuşmalar. Seninle yaşadım aşkların en eksilmezini,anıların en unutulmazını. Sonra acılar,çaresizlikler,en kahırlı ayrılıklar geldi seninle. Senden uzak kopkoyu zifir geceler,bitmek bilmezupuzun günler geldi ve bir sessizlik geldiki anlatılamaz. Düşünüyorumda seni tanımasaydım sensiz kalmayacaktım.
Bilmeyecektim yokluğunun bu kadar dayanılmaz olduğunu. Beni sen bütünlemiştin yine sen yarım bıraktın. Şimdi belki yine seninleyim.
Ama öyle kırık ve öylesine sensizimki!
Sana sesleniyorum. Bu seninle dopdolu satırlarımı oku ve bana söyle ben seni sevdim mi? Neydin sen? Bir rüzgarmıydın da şöyle bir esip geçtin?Yapraklarını döküp dallarını kırdın içimdeki duygu çınarının.
Neydin sen? Bir aynamıydın içinde gözlerimi kaybettiğim. Ve şimdi ne seni ne de kendimi görebildiğim? Neden bir an pencerelerine varana değin açtın bana gönlünü sonra bir başka diliminde zamanın esrarlı bir havaya bürünerek kapılarını bile kapattın yüzüme?
Yoksa mevcut değilmiydin? Kuru bir ısırgan dalımı sarstı beni? Şimdiye kadar yaşadıklarımız kör ebe oynayan bir romantizmin köpüklerimiydi? Neydin sen?
Gökten avuçlarıma düşen bir damla su mu?
Kalbimin yangınları bütün hücrelerimi sarınca buharlaşıp kayboldun. Sonu gelmez sandığım bir heyecanmıydınki? Kendi ellerinle hazırladın sonumu?
Yoksa bu gurbet gönlümde yıkılmaz bir kule olarak mı algıladım seni ve sen bir kuştüyü gibi uçup kayboldun gökyüzünde? Bir masalmıydın kuşların geceleyin ruhuma anlattığı? Bir efsanemiydin çağların ötesinden kopup gelen? Yoksa bulutların kulağıma fısıldadığı bir nağmemiydin?
Neydin sen? Gözyaşım! Seni hiç bu kadar yakından tanımamıştım!!!
| 
