EBRUNUN VERDİĞİ HUZUR

Ebrunun verdiği huzur, toprağa yakın oluşundan gelir Sanatkar, semayı temsil eden her şeyi toprak renklerine yansıtır.  Suya düşürür ve toprağa kazır ve çamura bular.  Modern sanatın aksine, çığırtkan ve saldırgan renklerle değil,  mütevazı toprak renkleriyle açar gönülleri.  Ebru, su üzerindeki toprak renklerinden oluşur. O yüzden, ebru biraz dünya biraz insan…  Ebru, aslında bir nefis terbiyesi. Modern yaşamın her şeyi  determinist kalıplara vuran anlayışının aksine, belirsizliğe razı olmayı belletiyor,  beklemeyi ve tevekkülü öğretiyor. Ebru zen eserinin son halini başından belirleyemiyor. Suyun ve boyanın esrarlı dansı,  renklerin ve biçimlerin salınışları arasında sadece bekliyor. Tek bir yaprağın kıpırtısına bile bigane kalmayan Külli İradenin niyetini gerçeğe döndürmesini bekliyor ebru zen. Ebru biraz da kaderi öğretiyor. En küçük ve sıradan eylemlerin  Kainatın Sahibince nasıl da ciddiye alındığını fark ediyor. Sonsuz gökyüzü altında ve yeryüzünde  değersiz ve terk edilmiş olmadığını anlıyor insan. Rengarenk bir ayinde, ebruda, kendini yeniden keşfediyor..  Ebruyu elinizle değil gönlünüzle yaparsınız diyor ebru zen. Sanatkarın yeni bir şey yapmadığını, zaten var olanı yansıttığını kaydediyor. Tasavvuf tabiriyle, batını zahire çıkarıyor Ebru zen.  Kainat sayfalarında saklı güzellikleri gün yüzüne çıkarıyor. Ebru, su üzerine kurulu evreni yine su üzerinde tasvir ediyor. Ve aslında bu fonksiyonuyla aşkın, yine başladığı yere,  yani bakışa, güzel bakışa dönüşünü temsil ediyor. Ebru, kainatla birebir örtüşüyor. Hangi gönülde durulacağı bilinmez bir coşku.. Ruhunu renge ve ahenge tekne yapıyor ebru zen.  Boyayı kalbinden damlatıyor. Göze bir sürme gibi çekiyor gönlünün karasını. Rengi ve ahengi, aşk denizine salıyor Aşkı suya düşürüyor.. Yakıyor suyu.. Tevhid sırrının yüzü suyu hürmetine kesret ateşine salıyor,  Ve ahenkle ve renkle serinletiyor insan yüreğini. Yandıkça su, alev alıyor aşk. Ve yüreğimiz kanlı bir ebruya dönüşüyor.