Yılların birinde, ayın ** ünde vurdular beni. Sakin, sade, mutlu, huzurlu, neşeli, sağlıklı yürüyorken yolumda doğrulttular da namluyu sıkıverdiler kurşunu. Yapamazlar, basamazlar sanmıştım tetiğe. Hiç acımadan dokundular da can evimden yaktılar bırakıp sonra kaçtılar. Bir saniyeden kısaydı sanki, gözümde film şeritleri misali geçen yaşamım... Bitiyordu ha böylesi kalleş kurşunla tükeniyordu öyle mi? Oysa ne güzel güzelliklerim olacaktı benim! Ilık ılık bir şeyler akıyordu bedenimden yattığım toprağa, koyu kırmızı bir şeydi. Bağırmak istedikçe sessizlik basıyordu yüreğimi, soluk almak istedikçe nefessizlik doluyordu ciğerime. Ne kimse görüyor, ne de kimseler duyuyordu beni. Bir el bile uzanmadı bana. Kaldırımlarda bir cansız canlıydım; kulaklarımda kurtlar uluyordu. Tepemde ise leş kargaları ve akbabalar turlayıp duruyordu. Beni istiyorlardı kim bilir, hangi öğünlerine ziyafet. Sağımdan solumdan neşeli, coşkulu telaş ve sohbetleri ile insanlar geçiyor, çığlıklarıma bakmıyorlardı bile. Kara giysili sıska bir adam duruyordu ayak ucumda, çirkin mi çirkindi yüzü. Dişleri ağzından fırlıyordu, gözleri zekadan mahrum ve yüzü eblehti. Sırıtıyordu pis pis ve yağlı saçlarında batan güneşin son ışıkları yansıyordu. Kalkmak istiyordum, yapıştığım ve düşürüldüğüm yerden. Kalkmalı ve bu acımasız sonu bitirmeli, bu kara giysili siyah yürekli adama dersini vermeliydim. Başımı çeviremeden göz ucuyla baktım bir parmak boyu yanıma, bembeyaz giysiler içinde başında bir ışık demetiyle biri ağlıyordu. Tanımıyordum onu ama benim için niye ağlıyordu böyle gizli gizli. Koşsaydı da kaldırıp kaçırıverseydi ya beni. Elini bir uzatışıyla dokunurdu, o kadar yakındı ki bana. Ama o sadece ağlıyor ve susuyordu. Gün battı saniyeler içinde; karardı her yer, son kez baktığım gökyüzünde, bir yıldız kayıp uzaklaştı apansız...
