SEN BENİ BOŞ ANLARINA SAKLARDIN

Sen beni boş anlarına saklardın,

 ben seni en güzel anılarıma koyardım. 

Sen bilmezdin seni ne kadar çok sevdiğimi, 

bilmezdin seninle olduğumun sevinçlerini 

Biriktirdiğim sevgimden habersizdin. 

Benden habersizdin, belki de herkesten. 

Bu benim umurumda değildi. 
Sen aldatırken aşklarını
 –vardılar bir yerde, 

hem de tek değil, zaten aşk değildiler- 

ortak oluyordum günahlarına. 

Onlardan biri değildim. 

Aldatılmadığımdı beni ayakta tutan. 

Ben de seni aşkla sevmiyordum. 

Çağırdığında beni sana getiren,
 benim -harcanmış- sevda zamanlarımdan biriydi. 

Defalarca olsa da acımıyordu yüreğim. 
Hani yapamam sanardım bir 

zaman, 

dost kalamam derdi dilim, ellerim titreyecek sanardım. 

Hiçbir şey sandığım gibi değildi. 

Sen şimdi beni -dostça- ihtiyaçla seviyordun; kendince. 

Sende de kalmışlar vardı. 
Bendekiler kadar olmasa da, vardı içimizde birkaç kelebek. 

Ne kadar sürerdi nereye giderdik böyle bilmiyorum ama ellerim de titremiyor, 
yüreğim ısınmıyor artık. 
 Sensizlikte daha çok acıydı çektiğim, daha çoktu titrediğim. Üşüdüğüm .. 

Pişman değilim, seninle olmak, beni özlemeni getiren sevinçlerim, 
 anladım ki -aşkla kalmaktan- daha kolaydı böyle yaşamak. 

Dostça; birbirimizden aşk sakladık. 
Ne sen bulursun artık, 

ne ben isterim 

artık sendeki aşk .. 

 Böyle daha güzeldi seninle olmak. 

Bitmiş bir aşk değildin, devam eden özlem dolu saatlerdin artık. 

Seni böyle düşünmek daha güzel. 

Saklı tutalım aşk, sevdayı. 

Gülen gözlerini görmek güzel, bilmek güzel; ağladığın saatleri. 

Özlenmek güzel. Bunu duymak güzel. 

Geç kalınmış saatlerde sende kalanları bulmak güzel. 

Seni böyle de sevmek. 

Acımıyor kalbim. Üşümüyor yüreğim. 

Kahveme bir hüzün damladı, birazdan geçer ...