Sus dilim, kanatma dudağı daha fazla, yaralanma.
Kayıplar
töreninden geçiyoruz,
alkışsız yürüyüşler ayağımızda. Şiir uzun yola çıktı,
sevilen kırgın ve sessiz.
Bitirdim diyor, bizde nelerin başladığını
bilmeden.
Sus dilim, herkes
susarken konuşmak acıtıyor değerleri.
İşte bir şarkı daha yanaştı gözyaşına. Bir gece daha yalnız ve uykusuz. Bir
ayrılık daha kapıda,
eli kolu dolu, güler yüzlü, duygusuz. Bir tek vedalar
seviyor bizi, çok
seviyor hem de, terk etmiyor. Onlarla yaşamaya alıştığımız
için belki de.
Bak işte, bir kadeh daha boşalıyor, devriliyor şişeler, anason
kokulu ve zil
zurna umutsuz.
ah dilim! Ben sana seviyorum deme demiştim.
Gidelim ne olur, kalmayı beceremiyoruz işte. Nedendir bu ısrar ve inat.
Kalk
gidelim, biz gitmeyi biliyoruz, çok güzel biliyoruz, en güzel
biliyoruz. Yürü
gidelim, kalınca dağlanıyoruz, üstümüze yapışıyor bize ait
olmayan
suskunluklar. Duyuyor musun dilim, davran gidelim. Kalmayı istesek
de, tek
taraflı istekler doyurmuyor yüreği. Hadi diyorum sana, gidelim.
Topla ucunda
biriken sevgileri, yalnızlığı, sarılmaları. Neyi bekliyorsun,
herkes kal
diyemeyecek kadar meşgul, acelesi var öpüşmelerin. Seven affeder,
diyorsun,
demek ki sevilmemişiz. Yürüsene dilim...
of dilim! Nereye
gideceğiz?
Elde avuçta kalan sevgiyi şiirlere ayırdım. Hüznüm uyandırdı
bu sabah, alnımdan
öptü. Demli bir yalnızlıkla karşıladım günü. Telefonuma
baktım, ne mesaj ne de
cevapsız arama, süs eşyası olarak büfeye kaldırdım.
Geceyi
benimle geçiren bir şarkının dudaklarına asıldım, kanattım. İçimde
incinmiş bir
çocuk, boş gözlerle bakıyor etrafına. Hatasını kabullenen bir
yürek daha kaç
zaman yaşayabilir sessizlik içinde? ..Ve hatalar insanlara
mahsusken, çocuklar
neden cezalandırılır sadece sevgi bekleyen yüreklerin
gözünde? ...
aman dilim! Bir daha hiç konuşmasan diyorum.
Şehir
suskun ve mavi . Sokakların telaşı insanların yüzüne
vurmuş. Ne çok insan
var, ne çok yalnızlık, ne çok yetişmeme korkusu, ne çok
acı...Hiçbir şeye
inanmıyoruz artık. İnançları zedelenen ne çok insan var.
En ufak bir hatada,
silip atıyoruz değer verdiklerimizi.
Paylaşılan onca zaman ve sevgi bile
görünmez
oluyor. Sevgi, artık tek başına birleştiremiyor ayrılan elleri.
Şehir...suskun ve mavi. Her şeye rağmen sevgiden korkma diyor. Şehirler acımızı
hisseder gibi kollamaya çalışıyor.
ay dilim! Acıyor.
Pelin ONAY
