Yarım Kalmış Mektup
Bu gün ; ben sessizliği duymak istedim… Karanlıkta görmek istedim kendimi… Bu gün ben yalnızım… Biliyorum gecede… Yarıda kalmış ve unutulmuş bir mektup okuyorum… Çok hüzünlüsün diye arkadaşlar söylerlerdi bana. Oysa… Oysa her insanda vardır biraz hüzün. Bende öyleyim işte. Seni mektuplarım gibi seviyorum.Seni şiirlerim gibi seviyorum…
İkimiz, ikimiz için hiç bitmeyen bir yola çıkıcaktık. Hadi… Gel demiştin… Şimdi bir tek ben kaldım yolun ortasında. Öğütleri duymadan vardım şimdi yaşamak istemediğin yerlere. Yalnızlığı yaşıyorum… O kadar tanıdığım insanların arasında… Küçücük bir defterime yazardım hissettiklerimi… O hep yanımdaydı…. Şimdi ise sen yoksun yanımda… Karanlık odalarda bi seni düşünüyorum saatlerce. Nerdesin şimdi…
Ben hala aynı yerdeyim… Hala aynı şeyleri yaşıyorum… Sensiz….Değişmedim ben. Neden ki. Bazen sokaklarda dolaşıyorum. Eskisi gibi… Nasıl oluyorsa sizin evin önünden geçtiğimde, sessiz bir rüzgar gibi yanımdan geçerdi yaşadıklarımız… İçimde bir acı oluverirdi… Sonra da yaralı kalbim yine kanamaya başlıyı verirdi. O anda ağlamak gelirdi içimden… Biliyor musun? İlk kez senin için kaybetmiyorum dediğimde göz yaşlarımı, yine tutamazdım kendimi. Ağlardım… korkak bir çocuk gibi… Sonra penceremden gökyüzüne bakıp seni aramak vardır ya… yıldızlarda…. Oysa sen söylüyordun… İçim yanıyordu… Nerdesin şimdi…
Bak bana; hediye ettiğin boncuğu hala taşıyorum….Seni hep görüyorum, her şarkıda, beyaz sayfalardaki siyah çizgilerde…
Her sabah kardeşini görürüm… Sorarım ne yaptığını, ne ettiğini… Herkese şu yoksul kentte aynısını sorardım… Kimseler bilmedi ki, seni ne kadar çok sevdiğimi…
İçimi defalarca çekerek söylüyorum Ezgim, ne kadarda çok inanmışım sana. Sen bana o kadar, o kadar çok söylemiştin ki. Beni nasıl sevdiğini… Bak şimdi acım hiç dinmiyor… Aklımdan hiç çıkıp gitmiyor apansız çekip gittiğin o gün.
Hatırlar mısın? Kader demiştik senin tanıştığımız o ilk güne… Hiç unutamıyorum… Koşmuşuz meğerse biz senelerce… Nerden bilecektim ki seni böyle seveceğimi?… Senelerce yüzüme bakıp es geçmişsin, bir merhaba bile demeden.
Belki hiçbir şeyim yoktu. Gündüzüm de gecemde… bi tek sen vardın. Her geçen saniyelere bile seni sorardım sessizce… Şarkılar söylüyorum sana…Duyuyor musun? Her sözüm gerçek, her sözüm içimden gelen duygularımdı… Belki de ilk defa çılgınca bir aşk mecerası yaşamak istedim. Gülebilirsin… ama benim için öyle bir şeydi…
Bazen sorardın bana… Beni ne kadar çok seviyorsun diye… Susardım… Sonrada kızardın bana… Sustuğum için… Konuşamazdım o anda. Çünki seni ne kadar çok sevdiğimi, nasıl anlatacağımı bilmiyordum…İfade edemiyordum işte…anlatamadım sana. Seni ne kadar çok sevdiğimi… Bu benim için ne kelimelerle, ne de ifadelerle anlatılabilirdi….
Aslında…. aslında…. aşka inancımı bende kaybetmedim…Korkuyorum sadece… Beni bu duruma aşk getirdi. Hayır…. Senin üstüne atmıyorum… hepsi benim yüzümden….Başkalarını mutlu etmek için elimden geleni yapardım…Böyleyim işte… Senin için yetmedi bunlar… Seni etkiler dedim ama o da olmadı. Özür diliyorum….
Yokluğunu hissetmek çok zor. Senin o delice bakışlarını özlüyorum…. O güzel gözlerine bakmak yaşatır artık beni… Bilmiyorum…. Bu zor günlerim nasıl geçecek… Dilerim ki bir gün sorarsın kalbine ne yapıp ne ettiğimi… Umarım o yalancı aşkınla onun kadar mutlu olursun…. Ege güzeliydin sen? Şimdi ise içimdeki alevsin. Kendimi yaralamak….başka bir şey etmedim… Bugün ben yalnızım gecede…Yarıda kalmış bir mektup okuyorum
