YORULDUM MED-CEZİRLERDEN GEL ARTIK

YORULDUM ARTIK MED-CEZİRLERDEN GEL ARTIK

Bir deniz kıyısında, küçük bir kumsaldım...
Dalgalar okşardı kumlarımı, bir anne çocuğunun saçlarını okşar gibi...

Her dalga gelişinde, bu sefer gitmeyecek sanırdım, ama hiçbir dalga
kalmazdı kumlarımın üzerinde, bir nefesten daha uzun süre...

Kimi dalgalar bana deniz kabukları getirirdi, kimileri küçük, küçücük ama
çok güzel taşlar...

 Hatta deniz yıldızları bile getirenler olurdu ama
hepsi bu...
Hiçbiri kalmazdı bir nefesten daha uzun süre...

Kumdan kalelerim olurdu bazen...

Altın sarısı kumlardan, kendi canımdan yapılmış.
Kollarımı açmış beklerken görkemli dalgaları,

 gelir umarsızca yıkıp giderlerdi kalelerimi, arkalarına bile bakmadan...

Kimi büyük bir gürültüyle gelirdi, köpüklerini saçarak etrafa büyük bir haşmetle;
kimiyse sessiz ve sakin, karanlıkta bir fısıltı gibi...

Ben hep en gürültülüsünü, en köpüklüsünü beklerken,

anladım ki benden en çok şeyi onlar alıp götürüyordu...

Sessiz sakin gelenlerse sanki bana dokunmaya kıyamıyorlar,

geldikleri gibi dönüyorlardı masmavi evlerine...

Bazen biri gitmeden bir diğeri çıkıp geliveriyordu.

İşte o zaman bilemiyordum ne yapacağımı...

Birini kucaklamak isterken diğeri kayıp gidiveriyordu avuçlarımdan...

Gel-gitler oluyordu bazen...

Kıyılarımdan giden dalgalar dönmüyorlardı geri..

Ve ben yalnız kalıyordum uzuuun bir zaman...

Ve ilk dalga vurduğunda sahile yeniden büyük bir gürültüyle,

içimde bir çocuğun mutluluğu büyüyordu...

Haydi güzel dalgam, ne olur gel artık,
İster fırtınalarla gel, ister meltemlerle.. ama ne olur gel...
Sahilde bıraktığın köpük köpük gözyaşları yetmedi mi?
Bak görmüyor musun? Açtım sana kollarımı.

Gel söndür yanan kumlarımı, içimdeki ateşi...
Yoruldum seni beklemekten, Yoruldum gel-gitlerden...

gel-gitme artık!