Ürperen denize kavuşan akşam,
Ne çok yalnız adam çiziyor ufka,
Ne çok yalnız adam, ne çok kadın ne,
Yitmiş umutlar gibi bir günü noktalayan.
Hiç sevinçler göğermez mi BAHÇELERİNDE
Acı ve hüzün taşıyorlar durmadan,
Nerde çiçekleri ellerinde, nerde inançları,
Birden geceye bulanıyor saçları.
Hala gülüşlerini arıyorlar aynalarda,
Hep ölüm, hep karanlık, hep korku hep,
Hep kahır renginde çiziliyor resimleri,
Yarınsız, tedirgin ve yorgun kimileri.
Şehrin gözlerine yağmurlar doluyor,
Mor hareli sevecen gözleri ıslak,
Yılgın bir çoçuk ağlıyor, için için,
Sevgi kirleniyor, hızla ve küçük özlemler.
Hiç sevişmeye durmaz mı dal uçları,
Her şey terk edilmiş, bir çölü başlatıyor,
Hiç baharları patlamaz mı ŞAFAKTA,
Tekil delik deşik bir AKŞAM'da..
A.D
