Izdırabın sonu yok sanma,bu alemde geçer,
Ömr-i fani gibidir,günde geçer,demde geçer,
Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer,
Devr-i şadi de geçer,gussa-i matem de geçer,
Gece gündüz yok olur,an-ı dem adem de geçer,
Bu tecelli-i hayat aşk ile büktü belimi,
Çağlıyan göz yaşı mı, yoksa ki hicran seli mi?
İnleyen saz-ı kazanın acaba bam teli mi?
Çevrilir dest-i kaderle bu şu'unun filimi
Ney susari,mey dökülür,gulgule-i cem de geçer.
İbret aldın,okudunsa şu yaman dünyadan
Nefsini kurtara gör masyad-ı mafihadan
Niyyet-i hilkatı bul aşk-ı cihan aradan
Önü yokdan,sonu boktan,bu kuru da vadan
Utanır gayret-i gufranla cehennem de geçer.
Ne şeriat ne tariykat,ne hakiykat,ne türe,
Süremez hükmünü bunlar yaşadıkça bu küre.
Cahilin korku kokan defterini tanrı düre!
Ma'rifet mahkemesinde verilen hükme göre,
Cennet iflas eder efsane-i Adem de geçer,
Serseri Neyzen'in aşkınla kulak ver sözüne,
Girmemiştir bu avalim,bu bedyi gözüne
Cahilin kudreti baktırmadı kendi özüne,
Pir olur sakiy-i gül çehre bakılmaz yüzüne
Hak olur pir-i mugan,sohbet-i hemdem de geçer.
NEYZEN TAYFİK.
