Kaynak: Süleyman ULUDAĞ, İslam Ansiklopedisi
BİBLİYOGRAFYA:
İbn Haldûn, el-Ǿİber, VII, 379 vd.; a.mlf., Muķaddime (nşr. Ali Abdülvâhid Vâfî), Kahire 1951, tür.yer.; ayrıca neşredenin girişi, I, 30-113, 123, 152; a.e. (trc. F. Rosenthal), New York 1967, tercüme edenin girişi, I, s. VII-XIV, XXII-LXVII; a.mlf., et-TaǾrîf bi’bn Ħaldûn (nşr. Muhammed b. Tâvît et-Tancî), Kahire 1951, s. 1-2, 5, 21-22, 68, 77, 82-155, 229, 248, 278, 280, 293, 314, 330, 370-373; ayrıca bk. tür.yer.; İbn Hazm, Cemhere, Kahire 1948, s. 430; İbn Abdülber, el-İstîǾâb, III, 592, 605; İbnü’l-Hatîb, el-İĥâŧa, III, 497-516; İbn Hacer, RefǾu’l-iśr Ǿan Ķuđâti Mıśr (nşr. Ali Muhammed Ömer), Kahire 1418/1998, s. 233-237; a.mlf., el-İśâbe, Kahire 1939, III, 592, 595; a.mlf., İnbâǿü’l-ġumr, V, 328-332; İbn Arabşah, ǾAcâǿibü’l-maķdûr, Kahire 1868, s. 353-356; Sehâvî, eđ-Đavǿü’l-lâmiǾ, II,145-149; a.mlf., el-İǾlân bi’t-tevbîħ, s. 129-130, 177, 322; İbnü’l-Kādî, Ceźvetü’l-iķtibâs, Rabat 1974, II, 410-413; Ahmed Bâbâ et-Tinbüktî, Neylü’l-ibtihâc (İbn Ferhûn, ed-Dîbâcü’l-müźheb içinde), Kahire 1329-30, s. 169-170; Makkarî, Nefĥu’ŧ-ŧîb, VI, 171-192; Keşfü’ž-žunûn, II, 228; M. Abdullah İnân, İbn Ħaldûn: Ĥayâtühû ve türâŝühü’l-fikrî, Kahire 1933; Brockelmann, GAL, II, 314; Suppl., II, 342; Walter Joseph Fischel, Ibn Khaldūn and Tamerlane, Berkeley-Los Angeles 1952; AǾmâlü mihricâni İbn Ħaldûn, Kahire 1962; Sâtı‘ el-Husarî, Dirâsât Ǿan Muķaddimeti İbn Ħaldûn, Beyrut 1967, s. 105; Ümit Hassan, İbn Haldun’un Metodu ve Siyaset Teorisi, Ankara 1977, s. 95 vd.; Abdurrahman Bedevî, Müǿellefâtü İbn Ħaldûn, Tunus 1979, s. 5-74, 77-207, 216-257, 260-269, 286-287, 328-331, 334-335; Abdülhak Adnan Adıvar, “İbn Haldûn”, İA, V/2, s. 738-743; M. Talbi, “Ibn Қћaldūn”, EI² (Fr.), III, 849-855; Yûsuf Rahimlû, “İbn Ħaldûn”, DMBİ, III, 441-458; Franz Rosenthal, “Ebn Kaldūn”, EIr., VIII, 32-35.