BİRBEY TÜRK: BEŞİNCİ BÖLÜM FETULLAH HOCA NİYE ERDOĞAN’A HAKARET YAĞDIRMIŞTI?

05 Mart 2015

BEŞİNCİ BÖLÜM FETULLAH HOCA NİYE ERDOĞAN’A HAKARET YAĞDIRMIŞTI?

BEŞİNCİ BÖLÜM

FETULLAH HOCA NİYE ERDOĞAN’A HAKARET YAĞDIRMIŞTI?

AKP ile cemaat arasında, özellikle başkanlık sistemi ve çözüm süreci konusunda yaşanan gerilim

Gülen'in kendi sitelerinde yayımlanan konuşmasıyla doruğa çıkıyordu. ABD’de yaşayan emekli vaiz Fetullah

Gülen son dönemdeki hükümet-cemaat tartışmaları ve cemaate yönelik eleştirilere sert tepki gösteriyordu.

“Bazen kuvvet insanı küstahlaştırabilir” diyen Gülen, “Mümin bile olsa ahlaken firavun olur. Sıfatları

itibarıyla firavun olur. Bazen nimetlerin sağanak sağanak başına yağması da insanı böyle

nemrutlaştırır, firavunlaştırır” şeklinde konuşuyor ve dolaylı olarak Sn. Recep T. Erdoğan’a yükleniyordu.

Sn. Gülen Samanyolu TV’de yayımlanan video kaydında, kuvvetin ve iktidar yetkisinin insanı

küstahlaştırabileceğini belirtirken “Yani sıradan bir insan hasbelkader gelip, şöyle böyle konjonktürel

olarak bir yerde bazı imkânları elde edebilir, dümene oturabilir. Dümene oturduktan sonra artık

götürdüğü o vasıtanın içindeki insanların hiçbirinin hukukuna riayet etmez. Hep tepeden bakar

onlara. Hep itab eder, ‘Yerinizde oturun’ der. Adamlar; ‘Az şurada dursanız da namaz eda etsek,

burada biraz dinlensek”, deseler, hemen ‘Kesin sesinizi. Siz anlamazsınız o işleri. Ben ne dersem o

olur falan’ der” diyerek Başbakan’ı hedef aldığı sırıtan sözlerle ağır tenkitler yöneltiyordu.

Gülen, elde edilen imkânlardan ve iktidardan kaynaklanan küstahlaşmanın yalnızca “kâfirlerle” sınırlı

olmadığını anlatırken şunları söylüyordu: “Hatta mümin bile olsa ahlaken firavun olur. Sıfatları itibarıyla

firavun olur. Bazen nimetlerin sağanak sağanak başına yağması da insanı böyle Nemrutlaştırır,

Firavunlaştırır. İnsan gaflete dalar. Hazreti Pir’in ‘Yirmi Üçüncü Söz’de ifade ettiği gibi yer içer, yan

gelir, bilmem neler gibi kulağı üzerine yatar.”

Fetullah Gülen, hıncını ve hırsını alamayıp: “Dediğim dedik kafası insanı, şirazeden çıkarır.

Ahmak bir güruhun hiç olmayacak şeyleri bile alkışlaması onu şımartıp şirazeden çıkarır. Halbuki

takdir edilecek şeylerin yanında tenkit edilecek şeyler, belki sorgulanacak şeyler de vardır, onları bile

alkışlayan (ahmak) insanlar yine bağışlayın, onu küstahlaştırır. Bunlar küstahlaşma yollarıdır. “Allah

bazen küçük insanlara büyük işler yaptırır. Nimetleriyle onları serfiraz kılar” sözleriyle tenkitlerini

tahkire vardırıyordu.

Sonunda Fetullah Gülen iyice zıvanadan çıkıyor ve içini dışına vuruyordu: “Kıskançlığa giriyorlar,

hasede düşüyorlar; cemaat diyorlar, hareket diyorlar, hizmet diyorlar, oturup kalkıyor Batılıların

İslamfobisi yaşadığı gibi, bir cemaat fobisi yaşıyor ve yaşatıyorlar” diyen Gülen, “Ah keşke bilseler;

(bütün bunları) cemaat yapmıyor, hareket yapmıyor, hizmet yapmıyor; (hepsini) Allah yapıyor (celle

celaluhu)” deyip çıkıyordu.

Hürriyet’ten Taha Akyol Şunları Yazıyordu:

“Sayın Bülent Arınç’ın ABD’de Fetullah Gülen’e gitmesi, ‘Gelmişken bir uğrayayım’ ziyareti

değildi. Hatta Arınç’ın Amerika’ya gidişindeki asli sebebin Gülen’le görüşmek olduğunu

düşünüyorum. Çünkü ABD’deki resmi görüşmelerde Sayın Arınç’ın görev alanıyla ilgili konular yoktu.

Başbakan’ın “Bana vekaleten ziyaret etti” diye açıklaması da, Arınç’ın Gülen’le görüşmek için gittiğini

göstermiyor mu?

Bu görüşme için somut sebepler de mevcuttu: Cemaatle iktidar arasındaki gerginliğe ilişkin

yaygın söylentiler ve yaklaşan seçimler gibi genel konulardan başka, Hoca efendi “siyasi gücün

insanı kibirli hale getirmesini” eleştiren sert bir konuşma yapmıştı; isim vermemişti ama Samanyolu

TV’de yayınlandığında talebelerinin de aklına gelen isim Erdoğan olmuştu.

Bülent Arınç, Gülen’le görüşmeyi Başbakan’a kendisinin önerdiğini söylüyor. Doğrudur. Arınç

duygulu ve saygılı bir insandır. Mizacı çatışma ve öfkeye değil, “musalaha”ya (barış) yatkındır.

Sanıyorum Erdoğan da ilişkilerdeki gerginliği tırmandırmak yerine, görüşerek bir yumuşama

sağlamak istedi. Herhalde Gülen’le böyle bir görüşme için en uygun isim Bülent Arınç’tı; hem siyasi

ağırlığı bakımından hem insanlara tepeden bakmayan, sıcak, içten mizacı sebebiyle. Neler konuştuğu

konusundaki sorulara da Arınç TRT Türk’te bu mizacına uygun cevaplar verdi. Sevgi ve saygısını

anlattı... Arınç’a göre Gülen’in şöyle bir uyarısı olmuş: “Başbakan’ın şahsına karşı çok büyük duaları

var ve çok seviyor. Ancak üslup konusunda bazı konulara dikkat etmemizi söylüyor...” Doğrudur,

fakat ben Gülen’in sadece “üslup” uyarısı yaptığını sanmıyorum.

Basına Baskı Meselesi

Hoca efendi başka neler söylemiş olabilir? Bu konuda (Fetullah Gülen’e bağlı) Gazeteciler ve

Yazarlar Vakfı’nın 17 Nisan tarihli “Basın Özgürlüğü” bildirisi bize bir fikir verebilir. Bu metni eminim,

Hoca efendi görüp onaylamıştır. Bildiride basın özgürlüğü savunuluyor, “siyasi aktörlerin medya

üzerine baskı yapmaları, medya sahiplerinin ticari çıkarlarını ön planda tutarak bu baskıyla uyumlu

bir tavır içine girmeleri” eleştiriliyordu:

Otoriterleşme Eğilimi

Cemaat çevresindeki gazete, dergi ve TV’lerde başkanlık sistemine yöneltilen eleştirilerin

yoğunluğu dikkatinizi çekiyor mu? Akademik değerde eleştirel yazılar yayınlanıyor. Gerçekten,

AKP’nin önerdiği “bize göre başkanlık”, Çankaya’ya çıkacak olan Erdoğan’a olabildiğince çok yetki

vermek amacıyla hazırlanmış bir metin izlenimi veriyor. Martin Lipset’in ifade ettiği bir tür tabiat

kanununu hatırlıyorum: “İktidar süresi uzadıkça daha çok güç eğiliminin artması!...” Gülen sistem

konularına girdi mi, bilmiyorum. Ama iktidardaki otoriterleşme eğiliminin toplumun geniş

kesimlerinde tedirginlik yarattığı bir gerçektir. Sistem konularına girmemişse bile bu yönde bir şeyler

söylemiş olabilir.”30

Şimdi Fetullah Gülen’in en son vartasından başlayalım. “Cemaat adına yapılan ve

bazılarınca ve tabii Başbakan Erdoğan taraftarlarınca kıskanılan bütün hizmetleri bizzat

Allah yapıyormuş!?”

Şayet Sn. Gülen “Allah” diyerek haşa, cemaatle ilgili girişim ve gelişmelerin

arkasındaki Amerika’yı ve Siyonist Yahudi odaklarını kastediyorsa, bu gizli ve kirli bir

gerçeğin itirafıdır…

Yok eğer: “Ilımlı İslam safsatasıyla yüce dinimizin yozlaştırılması, hizmet nesli diye,

Protestan Müslüman ve Siyonist kafalı insan tipinin hazırlanması, Şeriat ahkamını gereksiz

ve geçersiz sayan, emperyalizmle uyumlu bir şeytani anlayışın yaygınlaştırılması, açtıkları

okullar vasıtasıyla yeryüzünde kapitalist sömürü sisteminin devamına katkı sağlanması”

gibi hizmet kılıflı hıyanetlerin, bizzat Allah tarafından yapıldığını kastediyorsa, bu çok açık

bir iftiradır ve kendi suçlarını Allah’ın sırtına yıkma çabasıdır.

Belki de Fetullah Gülen, “bütün bu hizmetleri Allah’ın vekili, kefili, temsilcisi, yani

beklenen halifesi ve Mesihi sıfatıyla ben yürütüyorum” demeye çalışmaktadır. Zaten

kendisini böyle yüksek ve seçkin bir makamın sahibi görmezse, Amerika’ya gidince

kendisiyle görüşmeyeceği bildirilen ve bu ziyaretin aleyhinde kullanılacağını tahmin ettiği

için buna cesaret edemeyen Başbakanı hedef alarak:

“Sıradan bir insan…”

“Büyük işlere getirilen, küçük adam…”

“Onun her yaptığını alkışlayan ahmak bir güruh…”

“Yer içer doyar, hayvan gibi yan yatar…”

“İktidar havasıyla gurura kapılmış ve küstahlaşmış Firavun, Nemrut…” gibi ağır

30 Hürriyet / Taha Akyol / 24 05 2013 / Fetullah Gülen Arınç’a ne dedi?

hakaretlerle saldırmazdı… Üstelik orta eğitimi bile zar zor dışarıdan tamamlamış, Üstat

Bediüzzaman’ın Risale-i Nur külliyatını çokça okuyup, cerbezei lisaniyesiyle kendi malı gibi

aktarmaya başlamış, yarım yamalak bir medrese tahsiliyle bilgiçlik satmayı başarmış

manevi görevli havalarıyla “Haçlı Papalık Misyonunun hürmetkâr bir hizmetkârı ve Siyonist

odakların sığıntı bir kahramanı” olup çıkmış bir zatın, Erdoğan’ın şahsında tenkit ettiği ve

aşırı tepki gösterdiği bütün olumsuz sıfatlar, herkesten önce kendisinde toplanmamış

mıydı?

Hatta korku ve kuşkularından dolayı Üstat Bediüzzaman Said Nursi Hz.lerini ağzına almak ve

yazılarında hayırla anmak yerine “Hazreti Pir…” gibi Mevlana’yı da, Gavsi Azamı da, başka zatları da

hatıra getirecek yuvarlak tanımlar kullanmaktaydı.

On satırlık bir açıklamaya yirmi tane ağır hakaret sığdıran sığ bir kişinin, bir de kalkıp

hoşgörüden, engin gönülden bahsetmesi ne denli yakışmaktaydı?

Başbakan Erdoğan’ın, yurdumuza, Milli çıkarlarımıza, kahraman ordumuza, dini

duyarlılıklarımıza, ahlaki ve ailevi yapımıza yönelik bunca tahribatlarına ses çıkarmayan Fetullah

Gülen’in, sırf kendi şahsına ve camiasına biraz soğuk davranması yüzünden bu denli öfkelenip

köpürmesi nasıl bir ruh halini yansıtmaktaydı?

Sn. Gülen’in, bol bol reklamı yapılan ve öyle sanılan velayet ve sekinet makamına tam tezat teşkil

eden bu çiğ ve çirkin tavrını görünce, Elazığ ulemasından Rahmetullah Hacı Tevfik Efendinin şu sözlerini

hatırlamıştık. Bağlılardan birisi gelip: “Efendi hamdolsun ki hizmetiniz sayesinde nefsimi islah edip, artık

insanların hürmetiyle hakaretini bir görür vaziyete eriştim” deyince, O zat kendisine dönüp: “Durduk

yerde sağa sola sataşan kuduruktur, herkesin ikram ve iltifatı karşısında mütevazı ve mütevekkil rolü

oynamak ise kolay ve ucuzdur. Ancak kuyruğuna bastıkları ve enaniyet damarını kabarttıkları zaman

hakiki ayarın ve ahlakın belli olur!”

Şiir:

Nefsi emarededir, sanır makamı rıza

Az gururu incinse, hemen verir arıza

Teslim tevekkül ehli, kâmil insan rolüyle

En bayağı laflarla, başlıyor taarruza

Ve ey Aziz okurlarım! Unutmayınız, dış güçler ve emperyalist merkezler, güdümlerindeki partilerin, sivil

organizelerin ve bunların başındaki kişilerin kendi kontrollerinden çıkacak ve şımarıp kafa tutacak kadar

güçlenmelerine fırsat vermemek için bunları birbiriyle boğuşturmakta ve kapıştırmaktaydı. Yani bunların

atışmaları bile dış odakların kışkırtmasıylaydı.

‘Ilımlı İslâm’ emperyalizme uyumlu Müslüman yetiştirmeyi amaçlıyordu.

Avrupa’da ve Amerika’da Müslümanlara yönelik her geçen gün artan ırkçı saldırılara ve İslâm

ülkelerine yapılan işgallere rağmen Obama “Savaşımız İslâm’la değil” diyebiliyordu. Bir taraftan

Müslümanlara katliam ve soykırım uygulanırken, neredeyse bütün İslâm toprakları sömürülürken güya

İslâm’la savaşmadığını iddia eden çelişkinin tek açıklaması: Ilımlı İslâm projesine hız veriliyordu.

Siyonist güdümlü Batı, Ilımlı İslâm projesiyle Kur’an-ı Kerim’e ve Hz. Muhammed (sav)’in sünnetine

bağlı İslâm ümmetini radikal ilan edip marjinalleştirirken kendilerine benzetmeye çalıştıkları “meşrebi geniş”

ılımlı İslamcı bir nesil hedefliyordu. 11 Eylül saldırılarıyla birlikte İslâm’a ve Müslüman ülkelere karşı gizli

savaşını açıkça sürdürme kararı alan ve İslâm topraklarına saldıran ABD, bir yandan da gerçek

Müslümanları radikal gösterip, muharref dinlere benzer şekilde tahribe uğramış ve yumuşatılmış batıl bir

İslâm anlayışı yaymaya çalışıyordu. On yıllardır kültürel olarak yürütülen şeytani kampanyanın son

aşamasına gelinmiş görünüyordu. Önce nesiller şuursuzlaştırılıyor, İslâm’dan uzaklaştırılıyor ve insanları

kolayca ikna edecek ortam oluşturuluyordu. Neticede kendi dinini en iyi şekilde yaşamaya gayret eden

insanlar İslâm topraklarında bile yine ılımlı Müslümanlarca ‘radikal’ ilan edilmeye başlanıyordu. Şimdi

şeytanın son planı “gerçek Müslümanları dışla, İslâm’ı tıraşla” oluyordu. ABD’ye İslâm’a ve Müslümanlara 13

yıldır açıkça sürdürdükleri Haçlı seferine rağmen “Bizim savaşımız İslâm’la değil” diyen Obama, “ABD, El

Kaide, Taliban ve onlarla bağlantılı güçlerle savaş halinde” diyerek hedef saptırıyordu. Oysa “Azrail’i gösterip

hastalığa razı etmek” cinsinden, bu radikal ve katı şeriatçıları kışkırtıp toplumları ılımlı İslam’a razı etmek

isteyenler de kendileri oluyordu.

Kennedy’i bile dışlayan Siyonist odaklar, niye Fetullah Gülen’e sahip

çıkıyordu?

Almanya’da Yahudilerce çıkarılan bir kitapta ABD eski Başkanı John F. Kennedy’nin gizli bir Hitler

hayranı olduğunu ileri sürülüyordu. Kennedy’nin Hitler Almanyası’nı üç kez ziyaret ettiği söyleniyordu.

Almanya’da “John F. Kennedy- Almanlar Arasında’ adıyla çıkan yeni bir kitapta ABD eski Başkanı

Kennedy’nin Nazilerden etkilendiği ve Hitler hayranı olduğu ileri sürülüyordu. Eski Başkanın İkinci Dünya

Savaşı öncesi Almanya gezisinden bahseden kitap, Kennedy’nin gezi sırasında tuttuğu günlük yazılarına ve

mektuplara yer veriyordu. Savaş öncesi Almanya’yı üç kez ziyaret eden Kennedy ülkeyi, “Faşizm Almanya

için doğru bir seçenek olabilir. Komünizmle karşılaştırdığımızda faşizmin ne kötülüğü var? Almanlar iyi

insanlar. Bu yüzden örgütlenerek kendilerini korumaya çalışıyorlar” sözleriyle anlattığı ileri sürülüyordu.

Kennedy’nin 21 Ağustos 1937 tarihli yazısındaki “Aryan ırkı kesinlikle daha üstün görünüyor” notu dikkat

çekiyordu.

Şimdi soruyoruz: ABD’nin derin devleti sayılan Yahudi Lobileri, biraz olsun

Milli çıkarlarını ve Amerikan halkının rahatını düşündüğü ve Siyonist odaklarla

ters düştüğü için bir suikaste kurban edilen E. Devlet Başkanı John Kennedy’i

bile “Nazi hayranı” olmakla suçlayıp karalarken bu Mel’un merkezler, şu

Fetullah Gülen’i neyin karşılığında ve hangi kutsal (!) amaçlar uğrunda,

himayesine alıyor ve hizmet görünümlü hezimetlerine destek çıkıyordu?

Fetullah Gülen gibilerin “partiler üstü davranması ve siyasetten uzak durması” da tam bir

safsataydı ve sahte bir tavırdı. Çünkü boğazlarına kadar siyasete batmışlardı ve sadece Milli Görüş’ten uzak

kaçmışlardı.

Zeki Ceyhan ne güzel vurguluyordu:

Kimileri münafıklığını siyaset konusunda oldukça tarafsız(!) olduklarını söyleyerek gösteriyordu.

Bazıları da “partiler üstü” olduklarını vurguluyor, hatta bütün partilere “eşit uzaklıkta ya da eşit yakınlıkta”

olduklarını belirtenler çıkıyordu. Ve bu tiplerin özellikle eski Milli Görüşçülerden ve İslamcı kesimlerden

oldukları dikkat çekiyordu.

Oysa bir sosyal demokrat bütün partilere eşit yakınlıkta olduğunu söylemiyordu! Mesela bir liberal de

bütün partilere eşit yakınlıkta durduğunu iddia etmiyordu. Aynı şekilde bir komünist ve bir ateist te, böyle bir

iddianın arkasında durmuyordu. Herkes kendisine ve dünya görüşüne uygun gördüğü partiye yakın duruyor

ve ötekilerle arasına doğal olarak bir mesafe koyuyordu. Bize göre işin doğru olanı da buydu. Zaten bir

ateistin muhafazakâr bir parti ile kendi dünya görüşüne uygun bir parti arasında ayrım yapmaması anormal

bir durumdu. Aynı şekilde bir sosyal demokratın liberallere de aynı yakınlıkta olduğunu iddia etmesi de kuşku

doğururdu.

Evet, herkes kendi dünya görüşüne uygun bir siyasi partiye yakınlık duyuyor ötekiler ile arasına

mesafe koyuyordu. Sadece malum münafık tipler hala partiler üstü davranıyor, övünerek bütün partilere eşit

mesafede olduklarını iddia ediyor, ama AKP’ye ve ABD’ye hizmetten de geri durmuyordu. Çıkar dengeleri ve

demokrasi penceresinden baktığınız zaman bu söylem zararsız gibi görülüyordu. Ama inanç ve itikat

penceresinden baktığınız zaman bu söylem insanı oldukça tehlikeli konumlara taşıyordu. Çünkü bir insan

inanç ve itikatlarına ters şeyleri savunanlar ile inanç ve itikatlarına uygun davrananları nasıl aynı sepete

koyarak hepsine eşit mesafede durabiliyordu?

Biz böyle bir şey söylemekten ve böyle düşünmekten Rabbimize sığınıyoruz. Çünkü bize göre bütün

partilere eşit yakınlıkta olmak münafıklık oluyordu. Farklı düşüncelere saygı göstermek başka bir şeydir

onlara aynı yakınlıkta durmak başka bir şeydir! Biz Hakka ve Kur’an ahkâmına taraf Batıl’a ve barbar Batıya

karşıyız.

El azizcilerin derin bilgi kaynağı Ergün Diler’in saptırmaları:

El azizcilerin derin bilgi kaynağı Ergün Diler; “Över gibi görünüp sövmek, iltifat ediyor tavrıyla

iftira etmek” cinsinden, Hayri Kozakçıoğlu’nun vefatı bahanesiyle “İntihar mı, Cinayet mi?” diye bir

yazı hazırlıyor ve 28 Şubat mağduru Erbakan Hocayı savunup sahip çıkıyor havasıyla, onu töhmet

altına sokacak asılsız iddialar ortaya atıyordu. Önce yazdıklarını dikkatle okuyalım, sonra

yorumlarımıza kulak kabartalım.

“Kozakçıoğlu Amerika'dan döndüğü sırada, Anadolu'nun en güzel illerinden biri olan

KONYA'da Erbakan'a çok yakın bir isim VALİLİK yapmaktaydı. Birkaç yıl önce vefat eden bu isim

Erbakan Hoca'nın mali ve manevi her işini yakından bilirdi! Bir anlamda SIRDAŞIYDI! Vali ile Hoca'nın

dostluğu bitecek cinsten değildi! Ama bu dostluk başa bela olacaktı!

Çeşitli kaymakamlıklardan sonra Konya'ya vali olarak atanan BEYEFENDİ, tarifi olmayan bir

aşka yelken açtı. Evliydi! Ancak yine de aşka sırtını dönemiyordu! Aşık olduğu hanımefendi de keza

öyleydi! Beyefendi evli olduğu için aşklarını gizli saklı yaşamak zorundaydı. Hemen hemen kimseler

bunu bilmezdi. Bilenler de aşka saygıdan dillendirmezdi. Ama çok yerde göremediğimiz devlet orada

ortaya çıkmıştı! Vali birilerinin radarına girmişti! Birileri bir grup insanı KONYA'ya gönderdi! Görev

kutsaldı! Vali izlenecek ve belge oluşturulacaktı! Çok az sayıdaki bu insan günlerce uğraştıktan sonra

bir takım veriler elde etmeyi başardı! Bu belgeler bir şekilde rahmetli Kozakçıoğlu'nun eline geldi.

Görev veren o muydu bilmiyorum ama belgeler kendisine gelmişti! Amerika'ya eğitime giden diğer

insanlar arasında dolaştıktan sonra KOZMİK bir kasaya konuldu! Ta ki zamanı gelince kullanılmak

üzere... Yıllar yılları kovaladı. Erbakan, Başbakan koltuğuna oturdu! Ama Ankara'daki DERİN DEVLET

onu hiç mi hiç benimsemedi! Operasyon için geri sayım başlamıştı... Bir ayağı Londra'da, bir ayağı da

Washington'da olan ve 28 Şubat'ı yapan MUSEVİ BARONLAR düğmeye bastı. Saldırı üstüne saldırı

geldi. Ama en önemlisi yıllar önce Konya'da toplanan belgelerdi! (Erbakan) Yakın çalışma

arkadaşının can yakıcı bir şekilde ortaya çıkmasını istemiyordu! O zaman elde edilen veriler çok

önemli bir toplantıda önüne geldi.”31

Elazizcilerce “Milli Derin devletin” sözcüsü ve en güvenilir kaynaklarından

birisi sayılan ve sık sık kendisinden alıntı yapılan Takvim yazarı Ergün Diler:

1-Bir Müslüman’a, hem de ölüp gitmiş ve kendini savunamaz durumdaki bir insana “kendisi

evli olduğu halde, yine evli olan başka bir kadınla aşk hayatı yaşadığı, yani dinen ve hukuken zina

yaptığı” iddia ve iftirasında bulunmaktadır. Çünkü Kur’an’ı Kerim Nur suresi 11 ve 15 ayetleri bir

erkek ve kadına zina isnadında bulunup buna 4 şahit getiremeyenleri bu iddialarının iftira sayılacağı

ve en ağır cezaya çarpılacakları (ispatlanan zina yapana 100, ama 4 şahit getiremeyen iddialara 80

celde vurulacağı) buyrulmaktadır.

2-Ergün Diler sahtekârı böylesine ırz düşmanı ve uçkur bağımlısı olarak tanıttığı bir

adamla Erbakan Hoca’yı “çok samimi ve daimi bir dost” olarak gösterip, güya Erbakan’ı 28

Şubat’ın mağduru diye sahipleniyor tavrıyla aslında Hoca’yı “ahlaken düşük insanlarla

31 Takvim / Ergün Diler / 24 05 2013

dostluk kuran bir şahıs” gibi tanıtmaya çalışmaktadır.

3-Ve yine Ergün Diler, “Hoca’nın Refah-Yol iktidarını, bu aşağı ve bayağı ahlaklı vali dostunun

belgeli rezaletlerini ört bas etmek ve deşifre olmasını önlemek için mecburen bıraktığı” safsatasını

ortaya atmakta, yani Erbakan’ın kutsal davasını ve 40 yıldır tırnağıyla kazıyarak ulaştığı iktidar

fırsatını bir dostunun uçkur melanetini gizleme hatırına terk etmek zorunda kaldığı imajını

oluşturmaktadır.

4-Güya evli kadınlarla zina ilişkisi (pardon aşk) yaşayan ve Erbakan’ın çok yakın dostu

olan bu eski Konya Valisi aynı zamanda Hoca’nın mali işlerine, para transferlerine ve

manevi ilişkilerine de vakıf ve ortakmış!? Acaba, bu iddia ve iftiralar kadar, Erbakan Hoca’yı

töhmet altında bırakan başka bir karalama kumpası yapılır mıydı?

Sahi bu Ergün Diler, 28 Şubat sürecinde niye hiç ortaya çıkmamış ve Erbakan’ı

savunmamıştı?!

AKP’nin, başka talan ve tahribatlarını unutturup halkı avutmak için çıkardığı içki satışı

düzenlemesi bahanesiyle: “Bunların hocaları da böyleydi. 28 kere Hacca gitti. Ağzına

içki sürmezdi. Ama zimmetine para geçirdi.”32 diyerek Rahmetli Erbakan’a sataşan ve

gayzını kusan Yılmaz Özdil’le bu Ergün Diler’in ne farkı vardı? Erbakan Hoca’nın haksız ve

dayanaksız gerekçelerle ve alakasız mahkemelerce ve başta ABD-İsrail Yahudi Lobileri

bütün dış güçlerin teşvik tertibiyle karalanıp 28 Şubat tezgâhıyla Refah-Yol’un yıkıldığını ve

aynı odaklarca AKP ve Erdoğan’ın parlatılıp iktidara taşıdığını Yılmaz Özdil gibileri bilmiyor

olamazdı. Ama Erbakan bu piyonların ve patronlarının sömürü hortumlarını kopartmış,

gâvurluk damarlarını tıkamıştı… Atatürkçülüğü karı ile rakı arasına sıkıştıran, akıldan ve

adam gibi davranmaktan uzaklaşıp sarhoş olmayı kurtuluş sanan bu zavallı zırtolar, AKP’nin

değirmenine su taşımaktaydı.

32 26 Mayıs 2013 Hürriyet

Suriye Tuzağı ve Hükümet-Cemaat Kapışması:

“TENCERE DİBİN KARA, SENİNKİ ZİFT KATRAN!”

Rahmetli Erbakan Hoca, “AKP’nin güya bölge barışını sağlamak ve Filistinlileri huzura

kavuşturmak için Lübnan’a veya Gazze topraklarına Türk askeri yollamasının ve ucuz

kahramanlık palavraları sıkmasının asıl amacının, Hizbullah’ı ve Hamas’ı pasifize ederek

İsrail’in işini kolaylaştırmak” olduğu anlamında defalarca uyarılarda bulunmuşlardı. Ve

zaten AKP’nin özellikle Suriye konusundaki bütün girişimleri Hocayı haklı çıkarmıştı.

Hizbullah lideri Nasrallah’ın ve İran Meclis Başkanının yanlış ve yararsız açıklamaları da,

maalesef AKP’nin ve tabii İsrail’in işini kolaylaştırmaktaydı. Amman’da toplanan “Suriye’nin Dostları”

da ilk kez Hizbullah ve İran’ı hedef tahtasına koymuşlardı, ardından Lübnan’da mezhep çatışmaları

başlamıştı. BDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş’ın gazetecilere söyledikleri bile, Hükümetin

tutarsızlığını ortaya koymaktaydı. Demirtaş, “Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu ve onun bürokrasisi

Suriye’yi okuyamıyor. Bakan ‘Halep’i Şam’ı sokak sokak biliyorum’ diyor. Bilmiyor. Kürt’ün, Arap’ın,

Ermeni’nin duygusunu bilmiyor. Hakkâri’nin de Şam’ın da sokağını bilmiyor” diyerek tam bir Yahudi

ağzıyla konuşmaktaydı. Davutoğlu’nun Suriye muhalefetinde yer alan, radikal İslamcı El Nusra ile

ilgili olarak gazetecilere söyledikleri de çapsızlığının bir kanıtıydı. Kendilerinden sürekli söz etmenin

bu örgütleri büyüttüğünü savunan Davutoğlu, “Başta 500-600 kişilik kontrol edilebilecek bir grupken

bugün 5000-6000 kişi oldular” demiş ve El Nusra’nın terör örgütü ilan edilmesinin “faydadan çok

zarar getirdiğini” açıklamıştı. Bu garip savunmada en azından Suriye’deki Selefilerin ve Batı destekli

radikal şeriatcilerin nasıl arttığına dair bir itiraf vardı.

Sn. Erdoğan’a göre, Reyhanlı saldırısıyla birlikte artık Suriye'deki rejimin

iktidardan uzaklaştırılması bir 'siyasi pozisyon' meselesinin de ötesine geçmiş

bulunmakta ve askeri müdahale kaçınılmaz olmaktaydı.

Reyhanlı saldırısından Suriye rejimini sorumlu tutan Başbakan, kendisini ve hükümetini bağlayacak

cinsten bir de ‘taahhüt’te bulunmaktaydı: “... Bir gerçek var ki biz bu işin arkasındayız, takipçisiyiz,

sonuna kadar bu işi kovalayacağız. Ülkemiz üzerinde oynanan oyunların kaynaklarına şu an nüfuz

etme gayreti içindeyiz. Ona göre de bunun bedelini kendilerine ağır ödeteceğiz” diyerek meydan

okumaktaydı. Ancak Suriye’den hesap sormanın nasıl olacağını, ne zaman ve ne şekilde yapılacağını Sn.

Tayyip Erdoğan’ın da bilmediği açıktı. O sadece kulağına fısıldananları aktarmakta, havasını atmakta ve tabi

toplumun gazını almaktaydı.

Suriye rejimi ve Başşar Esad deneyimi, Tayyip Erdoğan için yeni bir döneklik macerası ve muazzam

bir ‘hayal kırıklığıydı’. Hatta bu yakınlık, eşlerine de sirayet edecek, bir ‘aile hukuku’ ve fikir dostluğu”

oluşturacak duygusal bir boyutlara taşınmıştı. “2005 sonbaharında Kuveyt-Yemen-İngiltere arasındaki

uzun yolculukta, uçakta Tayyip Erdoğan ile Başşar Esad ve Suriye rejimi üzerine konuşmuştuk. Refik

Hariri suikastı üzerine Birleşmiş Milletler tarafından kurulan ‘Uluslararası Mahkeme’nin savcısı Detlav

Mehlis, ön raporunu hazırlamış, Refik Hariri’nin kanına girenler arasında Başşar’ın kardeşi Mahir

Esad’ı, ablası Büşra’nın kocası General Asaf Şavkat’ı saptamıştı. ‘Cinayetin parmak izleri’, Şam’da

Başşar Esad’ın sarayına doğru uzanmaktaydı. Suriye’deki Şam rejimine tepkimin farkında olan

Başbakan, bana dönerek, dostu Başşar Esad’ı savunma içgüdüsüyle ve öfkeli bir ses tonuyla

‘Uluslararası Mahkeme’nin ‘yargısız infaz’ yaptığını vurgulamıştı. Velid Canbolat, o günlerde

sıkıntılıydı. Beyrut’taki konağında bana; babasının, Lübnan’ın 1976’da bir suikast sonucu öldürülen

dev siyaset adamı Kemal Canbolat’ın tabutu içinde uzanmış, ebedi uykusundaki bir fotoğrafını getirip

göstermiş ve aynı fotoğrafı Beyrut’ta görüştüğü Tayyip Erdoğan’a gösterdiğini, “Bu benim babam

sizin bölgede ağırlığınız var. Ağırlığınızı kullanın ve bölgede bu tür cinayetlerin yapılmasını önleyin”

dediğini, Suriye rejimini kastettiğini anlayan Erdoğan’ın kendisine: “Elinizde bu cinayetin Esad

tarafından işlendiğine dair bir kanıt var mı?” sorusunu yönelttiğini, o diyalogdan sonra görüşmenin

tadının kaçtığını anlatmıştı. Oysa Kemal Canbolat’ı, Başşar’ın babası, dönemin Suriye Devlet Başkanı

Hafız Esad’ın öldürttüğünü, Refik Hariri cinayetinin arkasında da Suriye rejiminin bulunduğunu

Lübnan ve Suriye’de sokaktaki çocuklar bile farkındaydı”33 diyen Cengiz Çandar, Sn. Erdoğan’ın

kahramanlığını mı, zavallılığını mı aktarmaktaydı?

Başşar Esad’a verilen gereksiz ve ferasetsiz primler, bugün Türkiye’nin içine bombalı timler ve

günahsız insanların cenazeleri olarak dönüyorsa, herkesten önce Sn. Başbakan’ın sorgulanması

lazımdı. Erdoğan ve yandaşlarının ‘Esad’ın hızla devrilmesi’ konusundaki yanılgısından daha beteri

zalim Esad’ın hala zulüm saltanatına devam edebileceği üzerine hesap yapanların yanılgısıydı. Artık

Başşar Esad’ı ne Rusya ne de İran kurtarırdı. Belki sadece onun ömrünü uzatmak adına ‘tarihe

direnirken’ daha fazla masum insanın ölümüne ve giderek Suriye’nin geri dönülmez biçimde

bölünmesine katkı sağlanmaktaydı. Ancak “Türkiye, şimdiden ‘post-Suriye’ye hazır olmalı, ‘yeni

Ortadoğu’ tasarımına kafa yormalıdır” diyen hain tipler de ülkemizin bölünmesine ve Büyük İsrail

hedefine zemin hazırlamaktaydı. Kurtlar Vadisi dizisi “AB ve Rusya, Türkiye’nin tek başına Suriye’ye

giremeyeceğini göstermek istiyor; bu nedenle Suriye’ye girip Küresel güç olduğumuzu ispatlamamız

gerekiyor” palavrasıyla, ülkemizi Suriye batağına itiyordu.

Erdoğan’ı kimler evirip çeviriyordu?

Oysa Türkiye’nin adayı Prof. İhsanoğlu, 14 Haziran 2004’te ‘Alevi’ Esad ve ‘Şii’ İran’ın

desteğiyle İslam Konferansı Genel Sekreterliği’ne taşınmıştı. 13 Şubat 2006’da Hamas lideri ‘Sünni’

Halit Meşal Ankara’ya geldiğinde başta ABD olmak üzere Batılı başkentler ve tabii ki İsrail rol icabı

kıyameti koparmıştı. 31 Temmuz 2006’da birden İsrail Lübnan’a saldırmıştı. 33 gün süren savaş

sonrasında İsrail’i yenen ‘Şii’ Hizbullah’ın lideri Nasrallah Şii, Sünni hatta Hıristiyan herkes tarafından

sahip çıkılmış, ‘Sünni’ Türkiye’de ‘Şii’ Hizbullah’a çok büyük destek mitingleri yapılmıştı. 17 Eylül

2009’da İstanbul’da ‘Alevi’ Esad’ın onuruna verdiği iftar yemeğinde Başbakan Erdoğan “Onların

Schengen’i varsa bizim de Şamgen’imiz var” diye çıkışmış, o gün Şii ve Sünni Arap ve İslam

coğrafyasını müthiş bir heyecan ve sevinç kaplamıştı. Ve yine 15 Ekim 2009’da Bağdat’ta ‘Şii’ Nuri

Maliki ile 52 anlaşma imzalayan Erdoğan Arap ve İslam dünyasında yeni bir umut dalgasını

yaratmıştı. 28 Mart 2011’de bir kez daha Irak’a giden Başbakan özellikle Şiiler tarafından coşkuyla

karşılanmış ve Şii lider Sistani ile buluşmuşlardı. 16 Aralık 2010’da Halkalı’da düzenlenen Aşure

Günü’nde konuşan Başbakan Erdoğan “Gün dayanışma günüdür. Gün paylaşma günüdür.

Matemleri ortak olan milletin, geleceği de idealleri de, bu coğrafyada ortaktır. Biz birbirimizle

farklılık içinde iletişim kuramayız. Biz birbirimize semboller üzerinden konuşamayız, ayrı

gayrı gözlerle bakamayız. Biz nerede olursa olsun, yeni Kerbela’lar görmek istemiyor, yeni

ölümlerle sarsılmak istemiyoruz” demişti. Bu sözler Arap İslam medyasında manşet olmuş,

günlerce tartışılmıştı... Oysa 2005-2009’da başta Suudi Arabistan olmak üzere bölgenin Amerikancı

yönetimleri Ankara’ya sıkça uğramaya başlamış ve Türkiye’yi ‘Şii’ İran’a karşı kurulmak istenen

‘Sünni İttifak’ın (daha doğrusu Amerikan kuklalığının) başına geçirmek için kışkırtmışlardı. Maalesef

Recep T. Erdoğan da bu tuzağa kapılmış ve şimdi Suriye’ye savaş açacak noktaya taşınmıştı.

Yeni Şafak’taki “Hizbullah'ın bittiği andır!” yazısında:

“2006 Temmuz ayında İsrail'e karşı 33 gün savaşan Hizbullah nerde? O günün Hizbullah

efsanesi, o günün Nasrallah'ı nerede? Lübnan'ın güneyi alev alev yanarken, İsrail'e karşı eşsiz bir

direniş sergiliyordu. Arap sokakları 'Hizbullah-Nasrallah' sloganları atıyordu. Arap rejimleri

neredeyse 'İsrail Hizbullah'ı bitirecek' diye sevinirken kitleler bu onurlu direnişe destek veriyordu.

Nasrallah bir kahramandı, direniş lideriydi, müthiş bir karizmaydı ve İsrail'in hesaplarını bozup

büyüsünü yok etmiş insandı. O günlerde Hizbullah sloganları atanlar, Nasrallah posterleri taşıyanlar

Şii-Sünni ayrımı yapmamıştı. Sünni ülkelerin sokaklarında, yönetimlere inat Nasrallah posterleri

dağıtılmış, müminler destek gösterileri için toplanmıştı. Çünkü onlar Lübnan'ı koruyorlardı, Lübnan

halkının özgürlüğünü koruyorlardı. İsrail yayılmacılığına karşı şaşırtıcı bir mücadele veriyorlardı.

Hiçbir şekilde mezhepsel davranmamışlardı. Kimse Hizbullah İran'a yakın diye de tavır almamıştı.

İran'ı sevmeyenler bile o coşkuyu yaşamıştı. Ama o Hizbullah bir zamanlar İsrail askeri gücünün

büyüsünü yok ettiği gibi, bugün Suriye konusundaki tavrıyla, kendi büyüsünü yok etmeye başlamıştı.

33 Radikal / 27 05 2013

İsrail'le savaşanlar artık silahları Müslümanlara doğrultmuş, İslam dünyasını karşısına almıştı”34

Şeklinde doğru tespitler yapan İbrahim Karagül, “karakolda doğru söyler, mahkemede yan

çizer” cinsinden bu doğruları başka yalan ve yanlışlara kılıf yapmaya çalışmaktaydı.

“Sanki Suriye işgal edilmiş gibi. Sanki ABD ya da Fransız orduları Suriye’yi ele geçirmiş gibi.

(Hizbullah cihat ilan etmekteydi.)

Diyen Sn. Karagül, Suriye Muhalefetini ABD, AB ve İsrail’in desteklediğini ve Suriye’yi bölmek

için bunlara silah ve strateji verdiğini gerçekten hala anlayamamış mıydı?

“Madem o kadar heveslisin, Irak işgalinden neden on binlerce insanı direniş saflarına gönderip

ABD’yi bu ülkeden atmadın?!” diye Hizbullah’a sitem eden Sn. Karagül’e soralım:

1- CIA-MOSSAD’ın yaptığı, hem de Suriye muhalefetinden elemanlar kullandığı sırıtan

Reyhanlı saldırısı üzerine Suriye’den hesap soracağını söyleyen Sn. Başbakan, acaba

Akdeniz’in açık sularında Mavi Marmara gemimize hücum edip, 9 insanımıza kıyan ve

Türkiye’ye resmen savaş ilanı sayılan küstah İsrail saldırısı karşısında niye böyle bir

müdahaleye hiç yanaşmamış ve hesap sormaya kalkışmamıştı?

2- ABD’nin Irak işgalinde, mücahitlerini oraya göndermeyen Hizbullah’ın mı vebali

daha ağırdı; yoksa Amerikan katillerinin sağ salim ve başarıyla görevlerini tamamlayıp

ülkelerine dönmeleri için dua eden, kahraman Başbakanımız Recep T. Erdoğan’ın tavrı mı?

3- Bir hafta öncesinde “Batılı güçlerin ve NATO askerlerinin Libya’da ne işi var?”

dediği ve doğru söylediği halde, hemen ardından fıtratı haline gelmiş bir döneklikle, NATO

güçleri ve Haçlı birlikleriyle beraber olup Libya’ya saldıran, on binlerce masum Müslüman’ın

katline ve Libya’nın tamamen tahribine yol açan Sn. Recep T. Erdoğan’ın ve sizler gibi

yalakalarının günahı niye hiç sorulmazdı? Katır değil, hangi Tır bu korkunç cinayetlerin ve

işbirlikçiliğinin vebalini taşırdı?

4- Hizbullah’ın ve İran’ın, sonunda İsrail’in ve ABD’nin işine yarayacak ve Suriye’nin

bölünmesine yol açacak yanlış tavırları ve zalim Esed’e körü körüne ve mezhep taassubu

görüntüsüyle arka çıkmaları; sizlerin aynı Siyonist senaryodaki ve BOP kapsamındaki

figüranlıklarınıza mazeret ve meşruiyet kazandırır mıydı? Oysa İsrail “YNET” haber sitesine

göre, Türkiye dâhil 17 ülkeden 15 bin asker Ürdün’de, Suriye’yi işgal provasına çoktan

başlamıştı.

5- “Herkesin yaptığının yanına kar kalacağı, özellikle zalim ama güçlü ülkelerin

kuyruğuna takılanların üste çıkacağı ve ganimetten pay alacağı” gibi nefsi ve şeytani bir

kanaatle “günü kurtarmayı gözü açıklık” sananların; Kur’an’ın ve Resulüllah’ın uyarılarını ve

Ezeli Kader programının hükmünü uygulayıp ilahi adalet ve intikamın mutlaka yerini

bulacağını hatırlatanlara bu denli kızmaları, bir suçluluk hırçınlığı mıydı, yoksa hidayet

kararması mıydı?

“İman edenlerin (ve biz de Müslümanız diyenlerin) Allah’ın ve Hak’tan inmiş olan

(Kur’an’ın) hatırlanması ve kalplerinin (İslami hüküm ve ölçülere uyma konusunda) saygı ve

korku ile yumuşaması zamanı hala gelmedi mi?”35 ayetinin ikazına, şu AKP’liler, kendilerini

hiç muhatap saymaz mıydı?

Reyhanlı katliamını kimler kurguluyordu?

Maalesef Türkiye haftalardır Reyhanlı saldırısının, perde arkasını ve asıl amacını anlamaya

çalışıyordu. Ancak, istihbarat birimlerinin medyaya servis ettiği bilgilerin yarattığı kafa karışıklığı bunu

engelliyordu. Bu korkunç patlamanın hemen ardından hükümet, MİT ve bu kurumlara yakın yazar ve

yorumcular “Reyhanlı’yı neden kurcalıyorsunuz? Suçlusu da sorumlusu da Suriye’dir” demeye

başlıyordu. MİT’in araç plakaları dâhil istihbaratı aldığına, Emniyet’e durumu günler öncesinden aktardığı,

ama bombanın Emniyet’in ihmali sonucu patladığı iddiaları dolaşıyor. MİT’e ait olduğu iddia edilen bir rapor

da iki gazeteye sızdırılıyordu. Bu sorular karşısında hükümetin ve MİT’in telaşı anlaşılabiliyordu, ancak

medyadaki kiralık kalemler niye hırçınlaşıyordu?

34 Yeni Şafak / 27 05 2013

35 Hadid Suresi: 16

“Önce MİT’e ait olduğu iddia edilen raporun MİT değil, Emniyet’e ait olduğu ortaya çıkıyordu.

MİT’in saldırıyı gerçekleştiren isimleri saldırıdan günler önce takibe aldığı, telefonlarını dinlediği

anlaşılıyordu. Emniyet’le bilgilerin patlamadan saatler önce kısmen paylaşıldığı görünüyordu. Basına

yansıtılan MİT raporunun, Reyhanlı’yı değil, yemleme amaçlı, saldırıyı gizlediği ortaya çıkıyordu”

tespitleri bir gerçeği yansıtıyordu ve yetkililerce hala yanıtlanmıyordu!

2003’teki, 15 Kasım saldırıları öncesi MİT ve Emniyet arasında yaşanan bu krizlerle, Reyhanlı

hadisesinin benzerliğine dikkat çekenler, bu olayın doğru yorumlanmasına yarayacak ipuçlarını veriyordu.

“Hatırlarsınız. 15 Kasım 2003 tarihinde bomba yüklü iki araç, Neve Şalom ve Beth İsrail

Sinagogu’na saldırmıştı. Patlamanın ardından 27 kişi hayattan koparılmıştı. Beş gün sonra bu kez 20

Kasım’da, İngiltere İstanbul Başkonsolosluğu’na ve HSBC Bankası’nın genel merkezine benzer

saldırı yapılmıştı, burada da 30 kişinin hayatı kararmıştı. İşte bu saldırılardan önce, İstanbul Emniyet

Müdürlüğü kendilerine gelen bir ihbar üzerine, İstanbul Devlet Güvenlik Mahkemesi’ne

başvurmuşlardı. İhbarı gerekçe gösterip, şahıslarla ilgili mahkeme kararıyla dinleme talebinde

bulunmuşlardı. MİT, Emniyet’in bu talebini öğrenince, şahısları kendilerinin takip ettiğini belirtip,

DGM’den dinleme izni verilmemesini istemiş. DGM bunu uygun görmüş ve Emniyet’in talebine izin

çıkmamıştı. İşte MİT’in izliyoruz dediği o ekip, önce iki Sinagoga, beş gün sonra da konsolosluk ve

bankaya bomba yüklü araçlarla saldırmış ve 60’a yakın insanın canına kıymıştı. Bu saldırıdan yıllar

sonra da Balyoz bavulunda bir gerçek ortaya çıktı. Bir generale ait notta, saldırıdan sekiz ay önce

bombaların yüklendiği kimya fabrikasının ismi deftere yazılmıştı. Sekiz ay önceki yazılmış bu not

gizemini hep koruyacaktı. Bugün anlaşılıyor ki tıpkı 15 Kasım saldırılarında olduğu gibi MİT yine takip

ettiği, telefonlarını dinlediği ekibi kaçırmıştı. Kamuoyu artık 15-20 Kasım saldırılarının ne amaçla

yapıldığının farkındaydı. Reyhanlı’nın da benzer ekip tarafından, aynı nedenle yapılmış olma ihtimali

üzerinde durulmalıydı. Ergenekon sürecinde temizliğin yapılmadığı tek kurumun MİT olduğunu da

unutmamalıydı”36

Fetullahçıların yoğunlukta olduğu söylenen Emniyet İstihbaratı niye

tasfiye ediliyordu?

İşte tam bu kritik aşamada, Türkiye gündemi içki düzenlemesi ve siyasi polemiklerle

çalkalanırken istihbarat teşkilatında önemli tayinler yaşanıyordu. Emniyet İstihbarat Dairesi

Başkanı Ömer Altıparmak‘ın başka yere atanmasından sonra 2 başkan yardımcısı ve kilit

roldeki 8 şube müdürü de görevlerinden alınıyordu. Acaba Reyhanlı saldırılarındaki istihbarat

kopukluğunda ve koordinasyon zayıflığında, kasıtlı bir ihmalkârlık mı saptanıyordu? Böylece CIA

ve MOSSAD tezgâhına kolaylık mı sağlanıyordu? Böylece Ergenekon‘dan Balyoz’a, KCK’dan El

Kaide‘ye kadar kritik dosyaları takip eden tüm birimler tasfiye ediliyordu. Yerlerine 10 yıldır

istihbaratta çalışmamış polisler atanıyordu. İstihbarat organlarını temelden etkileyecek

yönetmelik değişikliğinin de hazırlandığı konuşuluyordu.

Bazıları: “Emniyet İstihbarat’ta yapılan bu operasyonla adeta son on yılın hafızasının

gittiğini, Ergenekon ve Balyoz yapılanmalarını deşifre eden İstihbarat Dairesi yetkililerinin

kızağa çekildiğini” söylüyordu. Çünkü; El Kaide ile mücadeleden sorumlu C şube müdürü,

istihbarata karşı koyma, teknik şube, bilgi işlem, bilişim suçlarıyla mücadele, personel ve

hukuk işlerinden sorumlu Ar-Ge şube müdürleri görevlerinden alınıyordu. Bu isimlerle

birlikte bu şube müdürlüklerinden sorumlu başkan yardımcıları da ani bir kararla

koltuklarını bırakıyordu. Türkiye’nin son yıllarına damga vuran ve çoğu doktoralı uzman

istihbarat müdürleri olan kadrolar ani bir kararla görevlerinden alınırken yerlerine ‘eski ekip’

olarak bilinen ve uzun yıllar önce istihbarattan ayrılan polisler getiriliyordu. Anlayacağınız

Güvenlik bürokrasisinde kelimenin tam anlamıyla şok yaşanıyordu. Başkent kulislerinde

ise; ‘tasfiyenin alt birimlere doğru devam edeceği’ konuşuluyordu.

Peki, bu durumun hangi gelişmelere yol açması bekleniyordu? Sorusunu cemaate yakın

Adem Yavuz Arslan şöyle yanıtlıyordu: Daha önce de ifade ettiğim gibi istihbarat dünyasında

36 Taraf / 27 05 2013 / Mehmet Baransu

bu çapta bir değişiklik ilk kez yaşanıyordu. Gelen isimlerin Ergenekon ve Balyoz gibi

Türkiye’nin arınma ve normalleşme sürecinde kritik öneme sahip davalara soğuk baktığı da

güvenlik bürokrasisinde bilinen bir durumdu. Bir başka dikkat çeken ortak özellikse (bu yeni

atananların) iktidardan çok muhalefetteki bir başka partiye kendilerini daha yakın

hissetmeleri konusuydu. PKK ile mücadelede kritik bir aşamadan geçildiği, Suriye’de

yaşanan gelişmeler nedeniyle istihbaratın daha da önemli hale geldiği bir süreçte bu radikal

değişikliklerin zafiyet oluşturması endişesi taşınıyordu”37

Şimdi Fetullah Gülen’in Recep T. Erdoğan’ı hedef aldığı sırıtan konuşmasında;

“Büyük işlere getirilen küçük adam…”

“Sıradan bir insan…”

“Sıfat olarak Firavunlaşan, Nemrutlaşan …”

“Ahmak bir güruhça her yaptığı alkışlanan…”

“İktidar havasıyla gurura kapılıp küstahlaşan…”

Sözleriyle niye hakaretler yağdırdığı daha iyi anlaşılıyordu. Ve tabii edep ve

erdem timsali (!) Bay Fetullah’ın Eredoğan’a yönelik sitem ve saldırıları,

dershane savaşlarıyla doruğa çıkıyordu. Ve tabi “Beyanü Lisan, aynıyla insan!”

deyimini de unutmamak gerekiyordu. Ve bu durum bize şu ayeti hatırlatıyordu:

“Yahudiler; “Hıristiyanlar (Hak ve hayır namına) hiçbir şey üzerinde değildir”

diyordu. Hıristiyanlar da: “Yahudiler hiçbir (hakikat üzerinde) değildir” diyordu” 38

Müfessirin güzel tespitiyle “Her ikisi de doğru söylüyordu. Çünkü hiç birisi hak ve hayır

üzerinde bulunmuyordu!”

Fetullahcı kadrolardan sürekli çelme yiyen, kendisinin yüzüne gülüp gerçekte Fetullah

Gülen’in talimatlarını yerine getiren resmi ve siyasi bürokratlardan kurtulmak isteyen Recep

T. Erdoğan bu sefer yine Milli Görüşçülere el atıyor, hala Saadetli insanlarla özel görüşmeler

gerçekleştiriyordu. Bu nedenle Saadet camiasına ve Avrupa Milli Görüş teşkilatına

adamlarını gönderip Erbakan ağzıyla konuşmalar yaptırıyor, Belçika’da IGMG kongresinde

Mustafa Kamalak’la Bekir Bozdağ’ı birlikte el kaldırtıyor ve bu sırıtan riyakârlıkla Milli

Görüş’ün sadıklarını kandırmaya ve davanın kökünü kurutmaya çalışıyordu. Oysa aynı

günlerde Başbakan’ın baş danışmanı Yalçın Akdoğan (Star 28.05.2013 - İslamcılık ve AKP)

AKP’nin Milli Görüş’ten tamamen ayrı ve farklı bir çizgide yol aldığını, İslamcılığın her

türlüsünü bırakıp AB’ye bütünleşmeye odaklandığını, Erbakan’ın palavra(!) ve programlarını

tamamen bıraktığını itiraf mahiyetinde sözler ediyordu. Yani Fetullahcıların kıskacından

kurtulmaya çalışan Erdoğan, bir yandan Milli Görüş tabanına sığınıyor, diğer taraftan

Siyonist odaklara sadakat mesajları gönderiyordu.

Temeli atılan 3. Boğaz köprüsüne “Yavuz Sultan Selim” isminin verilmesine “Aman AKP

hilafeti diriltiyor!” diye tepki koyan zavallılar, Recep Bey’in ve ona akıl verenlerin, Alevileri

kışkırtarak, Kürdistan’dan sonra şimdi de Sivas merkezli bir “Özerk Alevistan” oluşumuna, yani

Türkiye’nin parçalanmasının son aşamasına zemin hazırladığını bile fark edemiyordu. Evet, Milli

Çözüm Dergisi dışında halkımıza gerçekleri gösteren ve stratejik Milli bilgi üreten yayın organı da

görünmüyordu!

37 Bugün Gazetesi/ 27 05 2013

38 Bakara Suresi: 113

AKP DAĞITILACAK;

CHP+CEMAAT KOALİSYONU MU KURULACAKTI?

CIA-MAHAT (Cemaat) isyanı aylar öncesinden başlatıyordu!

Mahat; Osmanlıca, uzun yolculuktaki dinlenme mekânlarına ve mola duraklarına deniyordu. CIAMAHAT

ise burada “CIA karakolu” anlamında kullanılıyordu. AKP iktidarının PKK ile başlattığı ve dış

güçlerce ülkemizin parçalanmasının amaçlandığı sözde barış müzakerelerine KCK’lıların ve tüm PKK

militanlarının salıverilmesine destek veren Cemaat’in; Ergenekon ve Balyoz bahanesiyle mağdur edilen

komutanların bırakılmasına şiddetle karşı çıkmaları, bunların ayarını ve amacını ortaya koyuyordu. Hatta

yıllarca dağlarda PKK ile savaşmış komutanların ve kurmay subayların çoğuna, Ergenekon savcılarının

müebbet hapis istemesini değerlendiren ABD’nin Wall Street Journal Gazetesi, bunun “Fetullahçı Cemaatin

yani “CIA-MAHAT”ın Erdoğan’ın iktidarına bir rest çekmesi olarak okunması gerektiğini” yazıyordu.

Şemdin Sakık gibi bir kısmı PKK eşkıyası 31 gizli tanığın ifadeleriyle verilen bu ağır suçlama ve cezaların

aslında ABD’nin TSK’yı yıpratma ve etkisiz bırakma operasyonlarının bir parçası olduğu sırıtıyordu.

Cemaatin dili ve delili sayılan Önder Aytaç 17.03.2013 tarihli “Üstadı Azamlar: Çarpıştır, yücelt, kandır,

yut” yazısında:

“Önce KCK’lılar hızla tahliye edilecek, ardından sıra elbette Ergenekonculara gelecektir. Çözüm

adı verilen bu çözülme sürecinin rüşveti olarak ta, Erdoğan’a başkanlık verilecektir. Bu maksatla Sn.

Başbakan önce Camia ile (Fetullah Hoca’yla) çarpıştırılmış ve Firavunlaştırılır gibi övülüp

yüceltilmiştir. Dikkat edin önümüzdeki kısa süre içinde “Lider”le ilgili, bütün Türkiye’yi derinden

etkileyecek bir sağlık sorunu oluşabilir”39 diyerek, CIA adına Sn. Recep Erdoğan’a gözdağı veriyor;

oysa AKP iktidarını da, Cemaati de aynı Siyonist Lobilerin bir dengeleme ve dizginleme aracı olarak

kışkırttığını bilmiyordu. Aylar sonra başlayan, bütün ülkeye yayılan ve Erdoğan’ı sıkıştırmayı

amaçlayan Taksim isyanının hangi odaklarca tezgâhlandığı ve Fetullahçıların neden dolaylı destek

sağladığı da şimdi daha iyi anlaşılıyordu.

Olayları Cemaatçi polisler mi kışkırtıyordu?

Başbakan Erdoğan’la birlikte Afrika turunda olan Milliyet yazarı Nagehan Alçı, Gezi

Parkı eylemleriyle ilgili oldukça ilginç bir ihtimali gündeme taşıyordu. Nagehan Alçı,

“Emniyette tasfiye edilen ekiple bu görüntüler arasında bir bağlantı var mı?” diye soruyor

ve tasfiye olan cemaatçi polisleri kastettiği anlaşılıyordu. Eğer Milliyet yazarı Nagehan

Alçı’nın dediği doğruysa Gezi Parkı direnişi üzerinden AKP’yi eleştiren Cemaat, “tavşana

kaç, tazıya tut” mu diyordu? sorusu birçok gizemi ve gerçeği özünde barındırıyordu.

İletişim/algı/kriz yönetimi yapılamadığı için basit bir çevreci eylem iktidarı devirme girişimine

dönüşüyordu. Belediye ilk düğmeyi yanlış ilikliyor, Polisin ilk andaki orantısız müdahalesi olayları çığırından

çıkartıyordu. Bir şekilde hükümetle hesabı olan çevreler de fırsatı kaçırmadı. Süreci yatıştırmak yerine daha

da içinden çıkılmaz hale getirecek açıklamalar eklenince, işte bu korkunç bir tablo oluşuyordu. Neredeyse 80

ilde çeşitli büyüklüklerde 603 eylem yapılıyor ve Cumhuriyet tarihinde bir ilk yaşanıyordu. Yani sadece “dış

mihraklar, provokatörler” gibi gerekçelerle yaşanan hareketliliği açıklamak çok sağlıklı bulunmuyordu. Bu

çevrelerin önüne gelen fırsatı değerlendirmek isteyeceğini görmek gerekiyordu. Zaten yakılan 280 iş yeri,

207 özel araç, 103 polis aracı ve 11 AKP binası bunun delili. Olayların neden olduğu maddi zarar, can kaybı

ve negatif imaj da çabası” diyenler hala ikili oynuyordu

Kürdistan’dan sonra şimdi de ALEVİSTAN hazırlanıyordu!

“Yavuz Sultan Selim koydunuz” köprünün adını… İyi yaptınız, güzel yaptınız da… Şöyle bir sorun

var: Halkınız içinde kendilerine “Aleviyim” diyenler, bu padişahın kendilerini kılıçtan geçirdiğini düşünüyorlar.

Haklı ya da haksız, böyle bir algıları var. Ve bu algıları capcanlı, taptaze tutuyorlar. Üstelik, Ortadoğu’da

mezhep savaşı kabak gibi ortaya çıkmış durumda ve yönettiğiniz ülke de, öyle ya da böyle, bu savaşın tam

39 aytaç@haberx.com

göbeğine düşmüş durumda. Durum buyken... Az biraz dikkat, az biraz nezaket, az biraz incelik, az biraz

düşüncelilik, az biraz feraset gösterilemez mi?

Hem de tarihimiz Alevi’siyle Sünni’siyle üzerinde tam ittifak sağlayacağımız ulu kişilerle dopdolu iken...

- Mesela bir Yunus Emre var ki... Ayyaşı da sever pek onu, alnını secdeden kaldırmayanı da...

- Mesela bir Mevlana var ki... Sünni’si de adı geçtiğinde ceket ilikler, Alevi’si de...

- Mesela bir Ahmet Yesevi var ki... Herkesin gönlünü deler geçer...

- Mesela bir Sinan var ki... Takva sahibi Müslüman da hayrandır ona, dinle imanla hiç işim olmaz diyen

ateist de... Neyse... Saymakla bitmez.

Ama siz ne yaptınız? “Zaten ağzımızla kuş tutsak bile Aleviler bize oy vermez” diyerek... Onların

duyarlılıklarını zerre kadar hesaba katmayarak, “Güm” diye verdiniz köprüye “Yavuz Sultan Selim” adını...

Üstelik bu kararınızı Cumhur’un başına açıklattınız... Cumhur’un bir bölümünde baş gösterecek

hoşnutsuzluğu zerre kadar hesaba katmadınız... Hiç tartışmadan, kimseye sormadan, soruşturmadan... En

küçük bir yoklama yapma gereği bile duymadan...”40 şeklinde sızlananlar haklıydı. Ama bütün bunların

zaten Alevileri kışkırtıp, bazı olaylara kalkıştırıp, sonunda Sivas, Tokat, Malatya, Erzincan, Tunceli ve

Elazığ’ı kapsayan bir “ÖZERK ALEVİSTAN”ın alt yapısını oluşturmak üzere, kasıtlı ve planlı olarak

tezgâhlandığının kaç kişi farkındaydı?

Bakınız 3. köprüye “Yavuz” isminin verilmesine en çok karşı çıkanlardan Alevi Dedesi Prof.

İzzettin Doğan aynı zamanda halkı PKK ile uzlaşmaya razı etmek üzere seçilen akil adamlardandı.

Üstelik Yavuz Selim Han’ın 50 bin Alevi’yi katlettiği İran kaynaklı ve propaganda amaçlı bir kuyruklu

yalandı. Çünkü hem Yavuz’un böyle vahşeti işlemesi için hiçbir sebep bulunmamaktaydı. Hem O

tarihlerden bugüne bölgedeki kara ve demiryolu çalışmalarında, kanal kazılarında böylesine toplu

mezara rastlanmamıştı. Sadece Şah İsmail’in ajanlarının ve Osmanlıya karşı kışkırttığı eşkiyaların

disiplin altına alınması ve isyanların bastırılması lazımdı. Nasıl ki PKK ile mücadele, bütün Kürtleri

imha girişimi sayılamazdı. Ve nasıl ki Mustafa Kemal’in Dersim harekâtı bir alevi kıyımı olmayıp

yüzyılların birikimi bir sorunu halletme ve asıl bölge halkımızı çeteleşmiş derebeylerinin ve dedelerin

elinden huzur, hürriyet ve medeniyete kavuşturma operasyonlarıydı… Bunun gibi Yavuz’un ülkenin

emniyeti, Milli birlik ve dirliğin temini için aldığı tedbirlerde kasıtlı olarak çarpıtılıp abartılmaktaydı.

Görüyorsunuz Lozan’ın yürürlükten kaldırılması ve Sevr’in uygulanıp Türkiye’nin parçalanması için

Güneydoğu’da Kürdistan fiilen ve fikren kurulmuş, sadece anayasal ve yasal engellerin kaldırılması

kalmıştı.

Taksim’deki ağaçları koruma kahramanlığıyla, farklı illerde binlerce insanın sokaklara

salınması… Polisin PKK’lılara gösterdiği nezaketin yüzde birini bu insanlardan esirgeyip acımasızca

saldırması… Hatta bir Toma zırhlı aracının Gümüşsuyu Askeri Hastanesi önündeki manevra

sıkışıklığı nedeniyle bir polisin “gerekirse askeri bölgeye de biber gazı sıkarız!” küstahlığına karşı,

görevli astsubayın “O zaman biz de size haddinizi bildirecek bir şeyler atarız” çıkışında bulunması!?

Acaba bütün bunlar, son kullanma tarihi yaklaşan ve iktidar sarhoşluğuyla iyice şımaran AKP’yi

hizaya sokma, hatta parçalama senaryolarının bir parçası mıydı?

Çünkü dış güçler, kullanıp yıprattıkları kişi, parti ve hükümetleri işleri bitince çok ucuza

harcamaktan hiç sakınmazlardı. Tam böyle bir süreçte Fetullah Gülen’in, Erdoğan’ı hedef alan;

“Küçük ve düşük adam…” “Büyük işlere getirilen basit insan…” “Ahmak bir güruhça her yaptığı

alkışlandığı için şımaran…” “Yiyip içip doyan, hayvan gibi yan gelip yatan…” “İktidar sarhoşluğuyla

şımarıp küstahlaşan…” “Nefsi gururuna kapılıp Firavunlaşan ve Nemrutlaşan…” şeklindeki hakaretli

çıkışları da anlamlıydı. Belki de malum merkezler, AKP’deki cemaat yanlılarını ve ikbal hırslılarını

partiden ayırıp yeni oluşumla CHP koalisyonu kuracaklardı?

Cumhuriyet yazarı Leyla Tavşanoğlu’nun ABD’ye gidip Fetullah Gülen’le görüşmesi ve

cemaatin hizmetlerine övgüler dizmesi bu hazırlığın bir parçasıydı? “Olur mu canım?” demeyin, AKP

ile PKK ittifakına bile onca keramet ve meşruiyet kılıfları uydurup halka yutturanlar, yeni bir

40 Hürriyet / Ahmet Hakan / 31 05 2013

CHP+Cemaat koalisyonuna da dini mazeret ve hikmet fetvaları bulmakta zorlanmayacaklardı…

Erdoğan’ın giderek Esedlaştığından ve Taksim zorbalığından endişe duyan Fehmi Koru gibi yandaş

yazarların ufak ufak yan çizmeye başlamaları da dikkate alınmalıydı.

Zaman yazarı Yahudi asıllı Hıristiyan Joost Lagendijk Başbakan’ı Avrupa ile

korkutuyor “Erdoğan kavramalı ki, algılar önemlidir” diyordu!

Taksim Meydanı’nın çatışmalara sahne olduğu ilk günün ertesinde, cumartesi sabahı Hollanda

radyosunun bana yönelttiği ilk soru şu oldu: “Bu protestolar, daha önce Arap aleminde tanık

olduklarımız nev’inden bir Türk baharının başlangıcı olarak mı görülmeli?’’

Soru, gazetecinin Türkiye’ye bakmak için kullandığı çerçeveyi net biçimde yansıtıyordu ve bunda tek

başına değildi. Uluslararası medyanın tamamı aynı eğilimle dolup taşıyordu; ilk içgüdüsel tepkiyle Türkiye

2013, Mısır 2011’le ve Taksim, Tahrir’le kıyaslanıyordu. Bu yaklaşımın temel unsurları benzerliklere

dayandırılıyor, ama merkezi bir meydandaki protestocular ile onları çıkarmaya yönelik polis vahşeti gibi en

bariz olanların da ötesinde benzerlikler: İlk olarak, görevdeki hükümetin nüfusun büyük kesimi nezdinde

meşruiyetini kaybettiği, ikinci olarak, siyasi liderliğin yurttaşların çoğunun dert ve tasalarından kopuk bir tür

diktatörlüğe dönüştüğü algısı.

Burada asıl önemli olan, öncelikle bu paralelliklerin kurulabiliyor olması. Anlaşılan, yabancı

gözlemcilerin çoğu, Erdoğan’a, hiçbir şekilde eleştiriye tahammülü olmayan, toplumsal desteğini kaybetmiş

ve Mübarek gibi, bu yüzden yoğun sokak protestolarının hedefinde bir modern zaman sultanı olarak

bakmaya başlamış. Tekrarlıyorum, burada önemli olan gerçeklik değil, algı. İki yıl öncesine nazaran,

Erdoğan’ın Türkiye dışından nasıl görüldüğünde net bir kayma var: Erdoğan, ülkeye refah ve daha fazla

demokrasi getirmiş güçlü ve başarılı bir siyasi liderken, Türkiye toplumunun geri kalanına kendi muhafazakâr

değerleri ve yaşam biçimini dayatmaya çalışan otoriter bir siyasetçiye dönüştü”41

Fetullahçı Zaman yazarı Hüseyin Gülerce’nin:

“Sayın Erdoğan; “Hatay’da bazı ihanet içinde Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları var. CHP’ye yakın bir

gazeteci bu karanlık ilişkilerin içinde yer aldı. 2 kez Şam’a giden CHP heyetine rehberlik yapan kişi, kaçırma

ve saldırı eylemlerinin planlamasını yapan kişinin ta kendisidir. CHP heyetlerini Lazkiye’ye götüren, orada

Esed’le yapılan görüşmelerde yer alan şahıs, Türkiye’deki karanlık eylemleri planlayan şahıstır. İfadeler,

fotoğraflar, tüm deliller şu anda yargının elindedir.” diyor.

Sayın Kılıçdaroğlu’nun dedikleri de şunlar: “Ben şimdi merak ediyorum, MİT kime bağlı? Recep

Tayyip Erdoğan’a soruyorum MİT, Nisan ayından beri, bomba yüklü aracı takip ediyor mu etmiyor mu? MİT,

yetkilileri en son ne zaman uyardı? 9 Mayıs’ta… (Saldırı 11 Mayıs’ta oldu) Benim de bildiğim bir şeyler var.

MİT bir bakanlığa bağlı değil, doğrudan sana bağlı, sana bilgi veriliyor. Şimdi çıkmış ‘Efendim diyor,

istihbarat birimleri arasında bir koordinasyonsuzluk var…’ Sen yeni mi başbakan oldun?”

Mesele, kimin haklı kimin haksız olduğu değil. Siyasette yükselen bu tansiyon, içeriden ve dışarıdan

yapılacak pek çok provokasyona zemin hazırlayabilir. Sayın Erdoğan ve Sayın Kılıçdaroğlu arasındaki bu

söz düellosu, Cumhuriyet tarihi boyunca şahit olunan iktidar-muhalefet çekişmelerinin hiçbirine benzemiyor.

Dikkat edilirse, iki siyasi lider, Suriye üzerinden tartışıyorlar. Yani bir dış politika konusu, siyaseti Sünni-Alevi

ayrışması tehlikesi üzerinden etkiliyor, toplumu çok tehlikeli bir şekilde kutuplaştırma potansiyeli taşıyor.

Bu kutuplaşma tehlikesi, korkarım partilerin anayasa konusunda uzlaşamadıklarının ilanı ile daha da

büyüyecektir. Yeni sivil demokratik bir anayasa yapılması, Türkiye’nin demokratikleşmesi için çok önemlidir.

Statükonun sona ermesi, vesayetin güç odaklarının etkisini kaybetmesi, sivil iradenin geçerli olması buna

bağlıdır. Türkiye’nin başına açılan Suriye gailesi, yeni anayasayı da engelleyen bir düğüme dönüşüyor.

Müdahale şartları oluşsun diye kendi jetimizi düşürmeyi, Yunanistan ile harp çıkarmayı düşünenler, fırsat

bilerek Suriye meselesini bu hale getirme oyunu oynuyor olamazlar mı? Kutuplaşma, gerilim ve yüksek

tansiyon, Türkiye’nin başına belaları davet eden bir tehlikeye dönüşebilir. Bunu kimse seyretmemelidir”42

şeklindeki endişeleri, yeni gelişim ve değişimlerin işareti olmasındı?

41 Zaman / 05 05 2013

42 Zaman / 29 05 2013

Erdoğan güç kirlenmesi mi yaşıyordu?

Bütün söz ve davranışlarıyla her istediğini yapabileceği, kimseyi dinlemek zorunda olmadığı mesajını

veren bir Başbakan var sahnede... Erdoğan’da anlaşılmaz olan, bir iç barış inisiyatifine öncülük ettiği bir

dönemde, bu barış sürecinin dostlarını olabildiğince birleştirme, düşmanlarını ise olabildiğince tecrit politikası

uygulaması gerekirken, bunun tam tersini yapıyor olması. Ankara'da AK Parti ve hükümetiyle işi olan

insanların neredeyse tamamının bir resmî, bir de özel görüşü var. Hasbihâl ederken otoriterleşme

eğiliminden, tek adam siyasetinden, dış politikanın yanlış yönetiminden şikâyet edenler, televizyona

çıktığında, gazeteye yazdığında, konferanslarda konuştuğunda ‘resmî görüşleri’ni anlatıyorlar.43

Olay şudur; İstanbul halkı, gençlerinin öncülüğünde, Tayyip Erdoğan'a "one

minute" diyor ve geri adım attırıyordu. Başbakan, 10 yılı aşkın iktidarı

süresince, ilk kez ve üstelik kendi şehrinde yenilgiye uğratılıyordu!

Tayyip Erdoğan, Rumeli Derneği toplantısında “inadım inat” bir konuşma yapmış, ama vücut dili

kendisini yalanlamıştı. Nutuk atarken kendisine egemen olan külhanbeyi balonu patlamış, “Karizmayı

çizdirmiş” olmanın travması vücut diline yansımıştı. Evet nereden baksanız, eğer 31 Mayıs 2013 ve sonrası

olayların bir kaybedeni varsa, o da Recep Tayyip Erdoğan’dı. Olaylar, birkaç ağaç yüzünden çıkmamış,

Başbakan Erdoğan’ın “ayyaşlar, sokak çapulcuları, aşırı uçların marjinal figüranları, şeklindeki

aşağılayıcı yaklaşımlarına bir tepki olarak patlamıştı. Yani bu itiraz ve isyan AKP’ye bile değil, Tayyip

Erdoğan’a karşıydı” tespitleri AKP’de önemli değişimlere hazırlık şeklinde okunmalıydı. Yani

Horlanmaktan, azarlanmaktan, yaşam tarzı dayatmasından bıkmış her kesimden şehirli gençler

toplanıp, Başbakan’a ‘one minute’ mesajı yollamıştı.

Kısaca on yıldır başbakanlık yapan ve doğal “iktidar doygunluğu ve yorgunluğu”nu, uzun iktidar

yıllarının yol açabileceği “kibir” ile halkın bir kesimine “hoyratlık” ve icap ederse “biber gazı gaddarlığı”

ile örtme yoluna sapan bir Tayyip Erdoğan’a, bu halkın onu birde kalkıp cumhurbaşkanı seçerek tahammül

göstereceğini sanmak yanlıştır. Onun, bu tavır ve tarzıyla, 10 yıl daha bu ülkeye “demokratik bir lider”

olarak hükmedebileceğini ummak ise daha da imkânsızdır”44 diyen Cengiz Çandar herhalde bir yerlerden

mesajı çoktan almıştı. Çünkü bu protestolar elbette kendiliğinden çıkmamıştı ve bazı odaklar en

azından AKP iktidarını, demokratik kılıflı federatif bölünme anayasasını bir an önce

çıkarmaya zorlamaktaydı. BDP’li Sırrı Süreyya Önder’in, Bülent Arınç ve Cumhurbaşkanı

tarafından kabulü de bu neticeye hazırlık amaçlıydı.

Gezi Direnişi Saptırılıyordu!

Gezi Parkı direnişinin en azından ilk aşamasında başarıya ulaşmış olmasından rahatsız olan çevreler

değişik iddia, argüman ve yorumlarla başarıyı karartmaya ve geçersiz kılmaya çalışmaları boşunadır. Gezi

Parkı isyanı “Çözüm sürecinin başarıya ulaşmasını istemeyenlerin tezgâhıdır” iddiası tutmamıştır. Bu

akıllara ziyan iddiayı en net bir şekilde Akil İnsanlar Heyeti Doğu Anadolu Bölgesi Grubu Başkanı, iş adamı

Can Paker, AA’ya verdiği özel mülakatta ortaya atmıştır. “Bu hareketi başlatan bir provokatif

organizasyondur. Süreci baltalamak için olma ihtimali çok yüksek” diyen Can Paker hedef

saptırmaktadır. Aynı zamanda TESEV’in de başkanı olan Paker’e sormak lazımdı, Çözüm sürecinin

vitrinlik isimlerinden biri hâline gelen BDP’li Sırrı Süreyya Önder ile simgeleşen bir direniş nasıl olur

da çözüm sürecine karşı tezgâhlanırdı?

“Eylem CHP’nin işi” diyerek toplum yanıltılıyordu!

Hükümet ve onu destekleyenler, CHP’yi bir tür kum torbası gibi kullandıkları için bu direnişi de CHP’ye

yükleyerek işin içinden sıyrılmak arzusundaydı. Üzerinde uzun boylu durmaya gerek olmayan bir iddiaydı.

Eğer CHP’nin böyle bir gücü olsaydı Türkiye’de siyasi harita çoktan değişmiş olacaktı.

Bunlar “Üç-beş çapulcunun işi” olamazdı!

“Başbakan direnişi önce yasa dışı örgütlere bağlamıştı, sonra daha çok “çapulcular”dan söz etmeye

başlamıştı. Medya ve sosyal medyada da, benzer bir şekilde çevreye, mala vb. verilen zararlar üzerinden

43 T 24 Bağımsız İnternet / Hasan Cemal

44 Radikal / 03 06 2013

aynı “çapulcu” söylemiyle direnişi değersizleştirmek istedikleri anlaşılmaktaydı. Muhakkak ki böylesine

geniş ve kendiliğinden bir hareket içinde yanlış işler yapanlar çıkardı, ama bunları tüm harekete mal etmekse

sadece bir çarpıtmaydı” sözleri doğrularla yanlışları harmanlayıp uzaktan kumandalı sinsi ve sistemli

manipülasyonları gizleme çabasıydı.

“Nasıl oluyor da, eylemler başlar başlamaz bazı sanatçı ve gazeteciler tam bir organizasyon

görüntüsü vererek harekete geçebiliyordu?

Nasıl oluyor da, olay Gezi Parkı boyutlarını hemen aşıp eylemler daha da yaygınlaşıp öncüler

daha da keskinleşebiliyordu?

Nasıl oluyor da, Taksim olayları başlar başlamaz, bazı Avrupa ülkelerinden (ve ABD’den)

birbirinin kopyası açıklamalar geliyor? Meydanlarda, sokaklarda bu kadar yabancı uyruklu kişi

organize olup 'savaş' veriyordu?

Nasıl oluyor da, yabancı istihbarat kuruluşları, lobiler, sermaye çevreleri eylemleri desteklemek

amacıyla Türkiye'ye karşı ortak bir saldırıya girişebiliyordu?

Nasıl oluyor da, yabancı fonlar, ajanslar, anormal sağlıksız raporlar yayınlayarak Türkiye

ekonomisini çökertmek için ciddi bir proje görünümü veren operasyon yapıyordu?

Artık olay, Gezi Parkı'nı da, siyasi muhalefeti de, AK Parti ve Tayyip Erdoğan karşıtlığını da

aşıyor, bir tür toplumsal sarsıntı ve güç kayması yaşatılmak isteniyordu” diyenler, Recep Bey’i

iktidara taşıyanların şimdi hizaya sokmaya çalıştıklarını ve belki de arabanın atlarını

değiştirme kararı aldıklarını hala fark etmiyor muydu?

Fetullahcı Abdülhamit Bilici dahi, Taksim isyanına “Türk Baharı”

diyenleri haklı çıkarıcı bir yaklaşım sergiliyordu!

“Taksim Gezi Parkı'ndaki ağaçların kaldırılarak yerine tarihi Topçu Kışlası görünümlü bina yapılmasına

karşı barışçıl bir eylemin, Türkiye'yi Tahrir benzeri görüntülerle dünya gündeminin ilk sırasına taşıyacak

sosyal bir patlamanın kıvılcımı olacağını kim tahmin edebilirdi. İstanbul'un her köşesinde bir kısmı tartışmalı

pek çok devasa inşaat projesi yapılırken, küçük bir parkın bunca kıyamete yol açması, sebep ile netice

arasındaki uyumsuzluk oranında herkes bu sosyal patlamanın nedenini anlamaya çalışıyor.

Ancak istihbarat servislerinin böyle bilgisi veya öngörüsü olsaydı, her halde yetkilileri uyarıp olayların

bu kadar tırmanmasını engellemiş olurlardı. Aksini, yani böyle bir bilgi olmasına rağmen ilgililerle

paylaşılmama ihtimalini düşünmek bile korkunç. Fas'a hareketinden önce Başbakan Erdoğan, olayın

ardındaki bağlantıların araştırıldığını söyledi ama bir şey çıkıp çıkmayacağı şimdilik meçhul. Hadisenin

arkasında böyle bir faktör varsa devlet mutlaka deşifre etmeli… Gezi Parkı hassasiyetine sadece sol ve

marjinal gruplar değil; Sibel Eraslan, Cihan Aktaş, Etyen Mahçupyan, Cemal Uşşak, Ahmet T. Alkan

gibi, bir kısmı Erdoğan'ın akiller heyetine seçtiği demokrat dindar isimler de destek vermesine

rağmen Topçu Kışlası'nda ısrar eden Başbakan'a bunu anlatmak mümkün olamadı. Çoğunluğunu her

kesimden vatandaşların oluşturduğu çevreci eylem, eski Kültür Bakanı Ertuğrul Günay'ın dediği gibi

bir kuru pastayla tatlıya bağlanabilecek iken çığa dönüştü. Mahkemenin yürütmeyi durdurma kararına

rağmen eylemcileri Taksim ve Gezi Parkı'na sokmama konusundaki gereksiz ısrar cumayı

cumartesiye bağlayan geceyi kabusa çevirdi.

Büyük tahribata yol açan ve ülkemizin dünyada yükselen olumlu imajını hayli tahrip eden bu

hadise, gerekli dersler çıkarılırsa fırsata dönüşebilir. Bu sayede iktidar, “ben yaptım oldu”

biçimindeki tavır ve demokrasiden sapma eğiliminin acı sonuçlarını; muhalefet, halkta biriken tepkiyi

siyasete taşımadaki yetersizliğini; medya, demokratik standartlardan ne kadar uzak olduğunu görüp

kendilerine çekidüzen verebilir. Kınanması gereken tüm tahrik ve tahribata rağmen şimdilik ciddi bir

can kaybı olmaması en büyük teselli.”45

Yine Fetullahcı İhsan Dağı “Erdoğan'ı seviyorsanız ona gerçekleri söyleyin” diye

uyarıyordu!

“Tabii ki mesele sadece Gezi Parkı meselesi değil. Park meselesinin tetiklediği, fakat özünde gittikçe

45 Zaman / 04 06 2013

otoriterleşen ve toplumsal mühendislik projeleriyle herkesi kendine benzetmeye girişen bir iktidara yönelik

tepki var. Tepkiyi büyüten, demokratikleşme beklerken iktidarın ‘kimlik inşası'na yönelmesi. Böyle bir

zeminde yeni anayasa yerine otoriter tınılar taşıyan başkanlık önerisi, çoğulculuk yerine çoğunluğun

kimliğini, yaşam biçimini ve ahlak anlayışını devlet gücüyle azınlığa dayatan bir yeni ‘toplum mühendisliği'

çıktı karşımıza.

Başbakan, muhalif görüş belirten veya hükümeti protesto eden herkesi ‘marjinal' olmakla itham

ederken, asıl kendisinin artık ne kadar ‘merkez'i temsil ettiğini sorgulamalıdır. Söylem ve siyasetiyle Erdoğan

‘merkez'den uzaklaşmaya başlamıştır. Muhaliflere karşı ‘onun yüz bin topladığı yerde ben 1 milyon insan

toplarım' veya ‘biz yüzde elliyi evlerinde zorla tutuyoruz' sözleri bir ‘merkez partisi' liderinin söyleyeceği sözler

değildir. Ne parti ne de lideri 2002 ve özellikle de 2007 sonrası inşa ettiği ‘merkez' kimliği muhafaza ediyor.

27 Nisan günlerinde Menderes, Özal ve Erdoğan'ı aynı paranteze alıp ‘demokrasinin yıldızları' ilan eden

görüntünün bugün maalesef bir karşılığı yok”46 sözleri Erdoğan’ın Fetullah Gülen ve Yahudi

Lobilerince gözden çıkarıldığının kanıtıydı.

Gezi Parkı eylemleri ilk başladığında Başbakan Erdoğan “biz kararımızı verdik, kimse de

değiştirtemez” diyerek kestirip atmıştı. Herhâlde az sayıdaki gencin başlattığı bu çevre eyleminin

büyük bir toplumsal patlamaya dönüşeceğini hiç hesaba katmamıştı. Haksız da sayılmazdı çünkü 10

yılı aşkın iktidarında AKP bir yandan başta TSK olmak üzere devlet içindeki eski iktidar odaklarını

büyük ölçüde tasfiye etmeyi başarmış, öte yandan her türlü toplumsal muhalefeti, sık sık devletin

şiddet tekeline başvurarak etkisiz kılmıştı. Bunun tek istisnası Kürt siyasal hareketidir ki onunla da

müzakere yoluna giderek bildiğimiz çözüm sürecini başlatmıştı. İşte bu ve saymadığımız diğer

örneklerden hareketle Başbakan son derece özgüvenli bir şekilde hareket etmiş ve “nasılsa bunu da

bastırırız” diye düşünmüş olmalıydı. Ama olmadı, siyasi iktidarın öngörüsü tutmadı. Aslında bu

patlamayı, onun aktörleri de dâhil olmak üzere kimse hesaplayamamıştı. Dolayısıyla hemen herkes

yarın ne olacağını kestiremiyor, önünü göremiyor durumdaydı.

Son 10 yılın en büyük krizi yaşanmaktaydı.

İçinden geçtiğimiz bu sürecin önemi, son 10 yılda siyasi istikrarın belki de ilk kez bu kadar risk

altında olmasıydı. Ancak Başbakan bu gerçeği ya görmüyor ya da görmek istemiyor gibi

davranmaktaydı. Bir yandan “herkesin başbakanıyım” deyip diğer yandan sokağa dökülen insanları

“aşırı uç”, “çapulcu” gibi yaftalarla aşağılaması, iç ve dış bazı (belirsiz) odakların basit birer piyonu

olarak göstermeye çalışması anlamsızdı. Onun bu yangına körükle giden tutumu, devlet içinde, başta

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül olmak üzere, ortamı yumuşatmak isteyen isimlerin çabalarını da büyük

ölçüde etkisiz kılmaktaydı”47 tespitleri hem haklıydı, hem de malum merkezlerin niyetini

yansıtmaktaydı.

Allah imhal eder, ama ihmal etmezdi; yani zalimlere ve hainlere mühlet ve fırsat verir,

ama ilahi adaleti mutlaka bir gün tecelli ederdi.

“İşte böylece, biz onların her birini kendi günahlarıyla yakalayıverdik ve işledikleri

hıyanet ve melanet cinsinden bir akıbete uğratıverdik” (Ankebut: 40) ayeti, AKP’nin ve

Recep Bey’in Erbakan’a ve Milli Görüş davasına yaptıkları cinsten bir akıbetle

devrileceklerini göstermekteydi.

Öcalan’a, Numan Kurtulmuş’un adını kim fısıldıyordu?

Tayyip Erdoğan’ın ABD Başkanı Obama ile görüşmesinde AKP Genel Başkan Yardımcısı Numan

Kurtulmuş’un da bulunmasını ilk değerlendiren gazeteci Savaş Süzal’dı. “Erdoğan, Beyaz Saray’a, hiç de

alakası olmamakla birlikte, 4 AKP Genel Başkan Yardımcısını almıştı. Sanki Erdoğan, kendisinden

sonraki veliahdı patrona takdim ediyor gibi davranmıştı. Verilen yemek ve yapılan konuşmalar bana

göre sanki Erdoğan’ın jübilesini andırmaktaydı” diyen Süzal önemli bir ayrıntıyı yakalamıştı.

Hatırlarsanız, Ruşen Çakır, “Ankara’da bir şey daha öğrendim: Yeni anayasada en temel

46 Zaman / 04 06 2013

47 Vatan / Ruşen Çakır / 04 06 2013

sıkıntının Kürt sorunu nedeniyle yaşanacağını, 4 partili ortak komisyonun bu konuda

uzlaşamayacağını düşünen Öcalan şöyle bir pratik çözüm önerisi geliştirmiş: ‘Anayasanın Kürt

sorunuyla ilgili bölümlerini, iktidar partisine son kongre öncesi katılmış olan ve yönetime giren iki

isim, Numan Kurtulmuş ile Anayasa Mahkemesi eski raportörü Osman Can kaleme alsın” diye

yazmıştı... Numan Kurtulmuş, AKP’ye katıldıktan sonra “Yeni Türkiye” demeye başlamıştı... Bilindiği gibi,

Graham Fuller’in kitabının adı da, “Yeni Türkiye Cumhuriyeti” olduğu unutulmamalıydı...

Acaba Abdullah Öcalan’ın Numan Kurtulmuş’u önermesi bir siyasi keramet mi sayılmalıydı, yoksa MİT

Müsteşarı veya ondan önce CIA mensupları ile görüşürken mi bu yönde bilgi alınmıştı? diye soran Arslan

Bulut, Milli Çözüm Dergisi’nin daha önce dikkat çektiği bir konuya parmak basmıştı.

Washington Yakındoğu Araştırmalar Enstitüsü’nden Soner Çağaptay, ‘Foreign Affairs’ web sitesinde

yayınladığı ilginç makalede, Suriye’deki müzmin iç savaşın ABD ile Türkiye’yi birbirine daha da

yakınlaştırabileceği fikrini paylaşmıştı. Çağaptay’a göre, Türkiye’nin, Suriye’deki gelişmeler üzerinde

belirleyici olabilecek “yumuşak güce” de, Esed rejimini devirecek yahut komşudaki çatışmaların sıçrayıp

yayılmasından ülkeyi tümüyle koruyacak askerî birikime de sahip olmadığı apaçık ortada idi. Ankara, yazarın

belirttiği üzere, “Türkiye’nin, bu sorunlu bölgede güvenliğini ve süre giden ekonomik başarısını korumak için

NATO ve ABD’ye ihtiyacı olduğu” gerçeğiyle yüzleşmek zorundaydı. Zaman yazarı Joost Lagendijk’e göre,

“Çoğu Türk bu rahatsız edici hakikati inkâr etse de, Çağaptay kesinlikle haklı idi. Onu ilgilendiren ise onun bu

savının, AB-Türkiye ilişkileri için de geçerli olup olmadığıydı? Başka deyişle: Suriye savaşı, Ankara ile

Brüksel’i de birbirine daha yakınlaştırır mıydı? Çünkü; Türkiye, Suriye’de güvenli bölgeler kurulmasına

Avrupa’nın desteğini alamamıştı ve Brüksel uçuşa yasak bölge kurulması için ABD’ye baskı uygulamaya

yanaşmamıştı” Bu nedenle Türkiye AB’nin Suriye planlarına taşeronluk yaparak Avrupa’nın güvenini

kazanmalıydı…

Suriye politikalarının başarısızlığı Davutoğlu’na mı fatura ediliyordu?

Dışişleri bakanı Ahmet Davutoğlu bazı gazetecilerle bilgilendirme toplantısı yapmıştı. Katılanların

yazdıklarına göre Davutoğlu Suriye sürecinde olup biteni uzun uzun anlatmıştı.

Fakat bu yazıların satır aralarından edindiğim izlenimlere göre Davutoğlu ‘tereddütlü’, ‘daha çok ikna

çabasında olan bir akademisyen’, 'işin nereye varacağını kendisinin de bilmediği bir ruh hali içinde’ ve

‘sıkıntılı’ bir profil çizmiş.

Kuşkusuz izlenen Suriye politikasının verdiği tahribatı en fazla hissedenlerin başında Davutoğlu

geliyor. Bunu hepimiz görüyor, gözlemliyoruz. Ne yapacağını bilmez bir durumda, çırpındıkça batıyor.

Oluşturduğu politikalar istediği sonucu vermiyor. “En iyi ben biliyorum” dediği bir alanda ciddi bir başarısızlık

yaşıyor. Peki geldiğimiz tablo AKP kadroları arasında nasıl değerlendiriliyor? Daha birkaç yıl öncesine kadar

Tayyip Erdoğan sonrası genel başkan adayları arasında adı geçen Davutoğlu’nun AKP grubundaki ağırlığı

ve saygınlığı da giderek azalıyor.

“İşte son zamanlarda bunun araştırmasını yaptım ve ilginç bir tabloyla karşılaştım. İlk

edindiğim izlenim Ahmet Davutoğlu’na karşı AKP grubunda inanılmaz bir öfke bulunuyor. Suriye

politikasının geldiği noktanın esas sorumlusu olarak Ahmet Davutoğlu görülüyor. Çünkü Ahmet

Davutoğlu dışişleri bakanı olduğu ilk günlerden itibaren kendisine yöneltilen her eleştiriyi ve her

endişeyi “siz karışmayın ben bu işleri çok iyi bilirim” tutumu ile hesaba katmadığı için suçlu ve

sorumlu tutuluyor” diyen Levent Gültekin, parti içi huzursuzluklara ayna tutmaktaydı.

Suriye’den önce Türkiye parçalanmaya çalışılıyordu!

Başbakan Erdoğan “Suriye’den gelenlerin Esed zulmünden kaçarak Türkiye’ye sığındığını, bizim

kardeşimiz olduklarını” söyledikten sonra “muhaliflerin yakında Esad’ı indireceklerini umduğunu” da defalarca

vurgulamıştı. Ancak Esad’ın indirilmesinin çok kolay olmayacağını ABD ziyaretinde anlamış ve Reyhanlı

patlamalarından bile Muhalefeti sorumlu tutmaya başlamıştı. Alınan haberlere göre Güneydoğu’da üzerinde

“Kürdistan” yazan tişörtler satılmaya başlanmıştı. Kürt sorunu adı verilen terör sorununun çözümü,

Kürdistan’a zemin hazırlanması mıydı? “Ayırımcılık olmasın, Kürtlerin varlığı tanınsın, ana dilde eğitim

yapılsın” sözlerinin aslında varmak istediği nokta ayrı bir devlet kurmak mıydı? BDP’nin, Öcalan’ın

100

açıklamalarından böyle olduğu seziliyordu ama demek ki artık açıkça ortaya konulmaktaydı. Demek ki

“çözüm süreci” denilen girişimlerin asıl amacı ortaya çıkmaktaydı. Kardeşlerin birlikteliği neden aynı ülkede,

aynı haklara sahip olarak birlikte yaşamak varken, “Kürdistan’ın kurulması” şartına bağlanmaktaydı?

Güneydoğu Uyuşturucu çiftliğine çevrilmiş bulunuyordu!

“Hatta Hasan Cemal'in 'çekilme günlüğü' de olmasa PKK'lıların sınır dışına çıktıkları nerdeyse fark

edilmiyordu. Tabii ki medyanın konuşmaması ilgili kurumların gündeminde olmadığı anlamına gelmiyordu.

Güvenlik bürokrasisi süreci çok yakından takip ediyordu. PKK'lıların her hareketi mercek altında. Telsiz

trafiklerine göre kırsalda bir hareketlenme yaşanıyordu. Yerel kaynaklardan edindiğim izlenimlere göre

PKK'lılar çekilme/terk etme işini çok ciddi yürütüyordu. Neredeyse insansız hava araçlarına, termal

kameralara ve diğer istihbarat kaynaklarına takılan bir görüntü bulunmuyordu. (Fetullahçı yazara göre, bu

PKK’lılar hepsi görünmez oluyor ve hiç radarlara yakalanmıyordu!?) Yani PKK'lılar girdikleri gibi yine

görünmeden gidiyordu. Şüpheci yaklaşıp 'acaba çekilme göstermelik mi' sorusunun peşine takılmak da

mümkün. Ancak başkente ulaşan raporlar 'çekilmenin hızlı olduğu ve neredeyse yüzde 80'ler oranında bir

rakama ulaşıldığı' yönünde. Ancak hem Kandil'den yapılan hem de yerel siyasetçilerden gelen açıklamalarda

'acaba süreç bozulur mu' ya da 'eğer olmazsa' havası görülüyordu. Nitekim BDP teşkilatları bölgede

yapılmakta olan karakol inşaatlarını engellemeye çalışıyordu. Geçtiğimiz günlerde Kırıkdağ bölgesindeki bir

inşaatın temelleri tahrip ediliyor, ardından Dağlıca yakınlarındaki bir üs bölgesine taciz ateşi açılıyordu.

Bölgede bugünlerde en çok konuşulan konulardan biri de uyuşturucu tarlaları oluyordu. Başta

Diyarbakır olmak üzere Güneydoğu'nun birçok yerinde ciddi bir uyuşturucu üretimi yapılıyordu. Sadece

Diyarbakır kırsalında 5 bin dönüm Hint keneviri ekildiği biliniyordu. İşin garibi 'çözüm sürecindeyiz operasyon

olmaz' deyip bu yıl daha fazla Hint keneviri ekilmiş bulunuyordu. Özellikle Lice, Kulp, Eğil, Hazro ve Silvan

kırsalı neredeyse yemyeşil kenevir tarlalarıyla doluydu. Yani PKK'nın çekilmesiyle işler bitmiyor, ortada

devasa rakamlara ulaşan bir kara para dolaşıyordu. Örgüt her ne kadar uyuşturucu ticareti ile işim yok dese

de PKK'nın esrar tarlalarından çok ciddi gelir elde ediyordu. Örgüte üretim, imalat ve ticaret için ayrı

komisyonlar ödeniyordu” diyen Fetullahcı Adem yavuz Arslan, Milli Çözüm’ün yıllardır yazdıklarını teyid

ediyordu.

İşte Açılım ve Barış palavraları bu sonuçları doğuruyordu:

Hasan Cemal’in anlattığına göre, Murat Karayılan itiraf ediyor ve meydan okuyordu: Evet, Kuzey

Irak’tan sonra şimdi de Kuzey Suriye Kürt bölgesi oluşuyordu! Murat Karayılan, çekiliş sonrasını “Henüz

güçlerimizi dağıtma noktasında değiliz. Önce eğitim görecekler. Neden geldiler? Bu sürecin anlamı nedir?

Güçlerimizi ideolojik olarak eğitmeden bir arada tutamayız” diyerek çekilme palavralarının daha büyük

tetiklemelere hazırlık olduğunu açıklıyordu.

Karayılan’a soruyorum; “Kuzey Irak’tan sonra, şimdi de Kuzey Suriye mi oluştu?” Hiç duraksamadan

“Evet oluştu” yanıtını verip devam ediyordu: “Altı üstü 2 bin gerilla çekiliyor! Oysa bizim bütün gerillalarımızı

elde tutacak ve hedeflenen amaçlarımızı gerçek kılacak çalışmaları sürdürmemiz gerekiyor”

PYD'nin silahlı gücü 10 bini aşıyordu!

“PKK'nın Suriye kolu” olarak bilinen PYD için Karayılan şu değerlendirmeyi yapıyordu: PYD’nin silahlı

güçleri 10 bini geçti. Kendi meclislerini kuruyorlar, kendi savunma güçlerini oluşturuyorlar. Farklı ve yeni bir

yapılanma gerçekleşiyor. Tabandan yukarı doğru bir yapılanma... O yüzden de Kuzey Irak’tan farklı bir

yapılanma yaşanıyor”48

48 Bak: Hasan Cemal /28 05 2013 / T24 Bağımsız İnternet Gazetesi

101

ABD’nin Mısır Üzerinden Türkiye Mesajları

RECEP BEY’İN VE GÜLEN’İN SON ÇIRPINIŞLARI

İktidarın ve Cemaat’in Mısır’daki askeri darbeyle ilgili tavırlarında çok açık bir terslik ve

samimiyetsizlik sırıtıyordu. Bu darbeyi bizzat ABD’nin planlayıp arka çıktığını Amerikan basını bile

itiraf ediyor, ama Ahmet Davutoğlu ABD Dış Bakanı John Kerry ile görüşüp durumu düzelteceğini

sanıyordu. Barack Obama buna darbe bile demiyor, ama kankası Recep Erdoğan demokrasi havarisi

kesiliyordu. Ne yazık ki bu horozlanmaların ardından AKP iktidarı, askeri darbe ile gelen yeni

Mısır yönetimi ile her türlü ilişkiyi devam ettirme kararı alıyor, yani Mursi’yi ve demokrasiyi

resmen satıyordu. Avrupa ülkeleri, İslamcı Hükümet devrildi diye bayram ediyor, ama AKP

kurmayları ve yalakaları hala AB’ye alınmak için çırpınıyordu.. Ve hele Fetullah Gülen, insana pes

dedirten bir çelişki ve pişkinlik sergiliyordu. Çünkü henüz bir yılını bile doldurmadan gerçekten

efsane hizmetler başaran ve dünya çapında atılımlar başlatan Erbakan Hükümetine karşı,

televizyonlara çıkıp aleyhte kampanya açan ve bir nevi darbeye davetiye çıkaran Fetullah Gülen şimdi

“Demokratik seçimle gelmiş Mursi’ye icraat yapma ve kendini kanıtlama fırsatı vermeden

“sen bunu başaramadın” demek haksızlıktır, halka saygısızlıktır. Çünkü insanın bir yılda

ağzını burnunu, sağını solunu tanıması bile imkânsızdır” anlamında laflar ediyor ve arka

çıkıyordu. Acaba Erbakan’a yaptıklarından pişmanlık duyup günah mı çıkarıyordu?

Yoksa….. Mısır’da iç savaş çıkmasını ve bu ülkenin parçalanmasını isteyen Yahudi

Lobilerinin özel ricasıyla İhvanı Müslimin’i kışkırtmak için mi böyle davranıyordu? Ve bu

bahane ile Mısır ordusu da iyice yıpratılıp, İsrail’in eli güçlendirilmek mi isteniyordu? Ve tam

da böyle bir süreçte Rusya’nın İngilizce yayın yapan resmi kanalı RT’ye konuşan güvenilir

bir kaynak, İsrail’in Suriye’nin Lazkiye askeri tesislerini vurmak için Türkiye’deki üsleri

kullandığını belirtiyordu! Yani malum merkezler Recep Beye: “Bizim istediklerimizi yap, ama

kendi istediğin gibi konuşup hava at!” demişler gibi davranılıyordu. Ve Sn. Erdoğan

Mursi’ye destek mitingini kendisi yapmaya cesaret edemiyor, bu işi Saadet partisine

bırakıyordu.

Önce Mısır’da sahnelenen oyun ne ilk, ne de son oluyordu. Ayrıca oynanan

oyunun gerçek adı “demokrasi” değil, “demokratur” oyunuydu.

Dünya sistemini elinde tutan ve asıl oyun kurucu olan Siyonizm’i, yaşadığımız çağda en iyi teşhis eden

Başbakan Erbakan, ahir ömründe en çok bu konu üzerinde dururdu. Hocamız: “demokrasi”; halkın kendi

kendisini yönetmesidir. “Demokratur” ise; halkın yönetime alet edilmesidir” diyordu. Uygulanmakta

olan yönetim biçiminin demokrasi değil, demokratur olduğunu misallerle açıklıyordu. Bu tanımı bilmeyenler

veya abartılı bir tarif olduğunu düşünenler ve de vaktiyle bu oyuna alet AKP’liler, şimdi Mısır’da yaşananlar

karşısında küçük dillerini yutmuş gibi görünüyordu.

Seçimle gelen (%52 oy oranıyla) bir Cumhurbaşkanının askeri darbeyle görevinden uzaklaştırılmasına

hepsi şaşırıyordu!.

Bir askeri darbenin havai fişeklerle kutlanmasına ve darbecilerin alkışlanmasına hayret ediliyordu!

AB ve ABD’li dostlarının Mısır’da gerçekleşen darbeye destek olmalarına, kendi

elleriyle şekillendirdikleri ve adına demokrasi dedikleri putlarını yemelerine ahmaklar sitem

ediyordu!

Batı ve Arap medyasında yer alan bir habere binaen, CIA'yı temsilen önemli bir yetkili, Katar

Emiri Hamed bin Halife Elsani ile bir araya geliyor ve saltanat koltuğunu veliahdı Tamim Bin Hamed

Bin Mavza'ya hemen terk etmesini ABD adına resmi olarak talep ediyordu. Ayrıca bu saltanat

transferi gerçekleşinceye kadar, Katar'ın hiç bir ülkeye ABD'nin izni olmadan herhangi bir mali

yatırım yapmama talimatını veriyordu. Ve aynı merkezlerin talimatıyla, Mısır’daki darbe yönetimine

102

milyarlar yağdırılıyordu.

ABD ve Batı Avrupa menşeli bazı stratejik araştırmalar merkezleri, bir ABD heyetinin Suudi

Arabistan’da bulunduğunu ve ölüm döşeğinde olan Suudi Kral Abdullah'tan sonraki dönem için

hazırlıklara önayak olduklarını söylüyordu. Nedense Fetullah Gülen hiç bu ülkelere niye demokrasi

gelmiyor? diye dert edinmiyordu. Üstelik Sn. Gülen %73’lük katılımla gerçekleşen İran

Cumhurbaşkanlığı seçimine hiç sahip çıkmıyordu! Bazı CHP’liler ve İşçi Partililer vicdanlarını

karartan bir İslam düşmanlığı ve şeytanlık damarıyla Mısır’daki askeri darbeyi alkışlarken neye ve

kime hizmet ediyorsa, bize göre, sözde demokrasiyi sahiplenmek görüntüsüyle, İhvanın bir iç savaşa

kışkırtılması da aynı merkezlere yarıyordu.

İslamcıların Mesihi Obama Siyonizm’e uşaklığı şeref sayıyordu!

Fetullah Gülen Hocanın ve Recep Erdoğan’ın hayran oldukları Başkan Obama Siyonizm’e toz

kondurmuyor ve her fırsatta Siyonizm’i öve öve bitiremiyordu. Aşağıda dikkatinize sunduğumuz satırlar

Obama’nın Beyaz Saray’da 2008’den beri kutlamayı adet haline getirdiği Pesah gecesinden alınma

sözlerden oluşuyordu. Bilmeyenler için hatırlatalım: Pesah Yahudilerin kutsal günlerinden biri sayılıyordu.

“Beyaz Saray’da beşinci seder” başlığı altında duyurulan haberde şöyle deniliyordu:

“ABD Başkanı Pesah’ın ilk gecesini ailesi, çalışanları ve arkadaşlarıyla bu sene Sara

Netanyahu’nun Michelle Obama’ya verdiği seder tabağıyla kutladı.” ABD Başkanı Obama Beyaz

Saray’da seder geleneğini 2008’den beri sürdürüyordu. Bu kutlamada ABD Başkanı Obama Pesah’ı şöyle

tanımlıyordu:

“Pesah; atalarımızın hayal ettiği, uğruna savaştığı ve sonunda kazandığı özgürlüğün

kutlamasıdır! Gerçek özgürlük hayali Siyonizm’de tam anlamını buluyor! Bu da İsrail Milli

marşında dile getirilen kendi topraklarında özgürce yaşama hakkıdır!”

Uzun yıllar Kahire’de kalmış olan Ali Özek’in hatıratında da konu ediliyor, Ramazan Yıldırım’ın kaleme

aldığı 'Medreseden Üniversiteye Ali Özek’ adlı çalışmada Ali Fuat Cebesoy’un Nasır devriminden sonraki

Mısır’a gelişindeki gözlemi aktarılıyordu. “1914 yılında Mısır Osmanlı’dan yani Anadolu’dan 50 yıl ileride

görülüyordu. Şimdi 1955 yılında ise Mısır Türkiye’den kırk sene ileride fakat ihtilal olalı üç yıl

oluyordu. Bu üç sene içerisinde bayağı bir gerileme var, fakat henüz tam olarak yüzeye

yansımamış…” Bunlar Ali Fuat Cebesoy’un gözlemi olarak aktarılıyordu. (Düşün yayıncılık, sh: 133).

Anlayacağınız, 1952 yılı sonrasında Mısır geriye giderken Türkiye ise çok partili sisteme geçerek ileriye

gidiyordu. Ve 1950’yi milat kabul edersek o zaman onlar bizden 50 yıl ileri iken şimdi Türkiye onlardan 50 yıl

ileri geçiyordu. Nasır devriminin maliyeti işte budur. Nasır, Kral Faruk’u yolsuzluk ve işbirlikçilik gerekçesiyle

deviriyor lakin kendisi kapalı rejimle buna tüy dikiyordu. Hatta Mısır ve Irak’ta kraliyetler yıkılmasaydı bu

ülkeler bugün bulundukları noktadan belki onlarca defa daha ileride ve müreffeh olacaklardı” diyenler

haklıydı.

“İslam dünyası bu krizde de bir kaç parçaya bölünmüştür. Bu bölünmede esas olan kriterler ise

karşımıza şu şekilde çıkmaktadır: 1. Suriye krizi, 2. Ekollerin, Mezheplerin mücadelesi, 3. Sürecin bazı

rejimleri tehdit etmesi, 4. Batı’nın, özellikle de ABD’nin sahteciliği, 5. Yeni Türkiye süreci ve bölgede

Müslüman Kardeşler ile birlikte yürütülen projeye duyulan tepki.

Oysa Mısır’daki süreç yeni bir demokrasi tanımı kadar, İslam coğrafyası ağırlıklı yeni siyasi

oluşumlara, ittifaklara, yeni haritalara ve güç mücadelesine gebe görünüyordu. Bu sınavın

sonucunda bazı ülkeler projeleriyle birlikte ya batacak ya da kazanacaktı. Kimlerine göre bu “Ilımlı

İslam Projesi” iken, kimilerine göre de “Büyük Arabistan”, “Yeni Osmanlı” ve “BOP”un devamıydı.

Bundan ötürü, Mısır’da yaşanan aslında bir “Büyük Projeler” (Grand Projects) mücadelesinin

yansımasıydı.

Kuşkusuz, burada en büyük darbeyi şimdilik AKP Türkiyesi yemiş gibi duruyordu. Mısır

üzerinden, yeni Türkiye’ye iç ve dış politika bağlamında çok önemli mesajlar veriliyordu. Türkiye’nin

bölgedeki ve hatta uluslararası arenadaki yalnızlığı ile ortaya konulan tepki, bu tespiti bir kez daha

103

geçerli kılıyordu. Bu yalnızlık, Mısır sacayağının sakata getirilmesiyle birlikte daha da derinleşeceğe

benziyordu. O yüzden Mısır’daki güç mücadelesinin seyri, Türkiye’nin bölge politikalarının geleceği

kadar, iç siyasetinin seyri açısından da büyük bir önem arz ediyordu.”49 tespitleri önemli gerçekleri

yansıtıyordu.

Başbakan Erdoğan Mısır üzerinden verilen mesajı alıyordu!

Mısır üzerinden Erdoğan’a verilen mesaj şuydu: “BM Medeni ve Siyasi Haklar Sözleşmesi, Ortak 1/1.

Maddesi: (Self Determinasyon): Bütün halklar kendi kaderini tayin hakkına sahiptir. Bunun

gereği olarak halklar, kendi siyasi statülerini serbestçe tayin edebilir; ekonomik, sosyal ve

siyasal gelişmelerini serbestçe sürdürebilir” uyarınca, Kürtlere şimdilik kapalı özerklik, ileride

demokratik federatiflik yolunu açacak yeni Anayasa’yı ve açılımdaki 2. aşamayı hızlandırmazsanız;

Gezi gazilerini tekrar ve daha büyük çapta piyasaya çıkarır, gazını da artırıp, Tahrir benzeri sonuçları

başına sararız. Bu nedenle, iktidara getirilişinin özel şartlarına uyman konusunda son kez

uyarıyoruz!..”

Danışmanları vasıtasıyla bu mesajı alan Sn. Erdoğan aniden yeni anayasa çalışmalarına ve 2. açılım

hazırlıklarına hız veriyordu. Ve işte tam bu sırada Suriye Kürdistan’ı (PYD) özerklik ilan etmeye

hazırlanıyordu!

Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ı RP Beyoğlu ilçe başkanı olduğu süreçte sonradan ABD Ankara

Büyükelçisi olan Morton Abramowitz keşfediyor ve ileriki günler için önü adım adım açılıyordu. Tamamen

ABD tezgâhı olan 28 Şubat devrimiyle Erbakan tasfiye ediliyor, Erdoğan iktidara hazırlanıyordu.

Sonra BOP Eşbaşkanı yapılıyor, “ABD’nin Büyük Oyunu” adım adım sahneye konuyordu. NATO

toplantısında Türkiye’yi bölen haritalar ekranlara yansıtılıyor, bu haritanın gereği için düğmeye basılıyordu.

Erdoğan ağır davranınca onu ilk “keşfeden” Abramowitz, Erdoğan’a “Aşil topuğu” uyarısı yapıyor,

“Kürt sorunu Erdoğan’ın Aşil topuğudur” diyor, mesaj alınıyor, Erdoğan “Öcalanlı açılım” için harekete

geçiyordu.

Hatırlayınız:

• ABD Büyükelçisi Francis Ricciardone AKP Genel Merkezi’ne gidiyor ve Başbakan Erdoğan’ın

danışmanı Yalçın Akdoğan’la uzun bir görüşme yapıyordu.

• Gezi ayaklanması nedeniyle Öcalan’a “bölücü başı”, “terörist başı” diyen Erdoğan, sonra bu sözlerini

kullanmayıp, hatta “barış elçisi” muamelesi yapıyordu.

• Ardından Francis Ricciardone Doğu ve Güneydoğu turuna çıkıyor ve “Bizim rolümüz şimdiye kadar

cesaret vermek, teşvik etmekti” diyordu.

• Derken ABD’nin Ankara Büyükelçisi Francis Ricciardone’nin dışında 30 kişilik bir AKP heyeti de

Doğu seferine çıkıp 21 Batı ilinden 30 AKP milletvekili beş gün boyunca bölgede temaslarda bulunuyordu.

• ABD ve AKP’nin dışında TÜSİAD da bölgeye sevk ediliyor, Şırnak’ın Cizre ilçesinde

toplanma kararı alan TÜSİAD, AKP’nin Açılımı’na tam destek veriyordu. “Doğu ve

Güneydoğu Ekonomi ve Kalkınma Zirvesi: Cizre Buluşması” isimli toplantıya TÜSİAD tam

kadro katılıyordu. Haziran Ayaklanması nedeniyle Erdoğan’ın açıkça hedef aldığı Koç ve

Boyner de Cizre’de bulunuyordu.

• Öte yandan Erdoğan ile Obama telefon görüşmesi yapıyor, Hükümet sözcüsü Bülent Arınç ile Beyaz

Saray’ın açıklamasının toplamına bakılırsa, Obama hem Erdoğan’dan Gezi eylemlerindeki duruma dair bilgi

almış, hem de Suriye ve Açılım konularını görüşüyordu.

• BDP heyeti İmralı’ya gidiyor ve Öcalan’ın “İkinci Aşama’ya geçtik” mesajıyla dönüyordu.

• Hükümet kaynaklarına göre Öcalan’ın ilan ettiği “Açılımın İkinci Aşamasının” dört ayağı bulunuyordu:

1. Anadilde eğitim. 2. Avrupa Birliği Yerel Yönetimler Şartındaki şerhin kalkması. 3. Terörle Mücadele

Yasası, Türk Ceza Kanunu, Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Yasası’nda düzenleme yapılması. 4. Eve Dönüş

49 Doç. Dr. Mehmet Seyfettin Erol

104

Yasası’nın kapsamının genişletilmesi.

• Tam bu süreçte ABD sadece AKP’yi, PKK’yi ve TÜSİAD’ı değil, Gülen Cemaatini de harekete

geçiriyordu. Kuzey Irak’ta yayın yapan Rudav’a konuşan Fetullah Gülen, “anadilde eğitime” açık destek

veriyordu.

Karayılan: “Öcalan 3. aşamada serbest kalacak!” diyordu.

PKK’nın iki numarası Murat Karayılan’ın Alman “Die Welt” gazetesine yaptığı açıklamada

“üçüncü aşamada Abdullah Öcalan’ın serbest bırakılacağını” söylüyordu. Karayılan’ın Alman “Die

Welt” gazetesine yaptığı açıklamada AKP ile sürdürülen “Barış Süreci”nin herkesin özgürlüğüyle

sonuçlanacağını, buna Abdullah Öcalan’ın da dâhil olduğunu bildiriyordu. “Demokratik

Konfederalizm” istediklerini belirten Karayılan, Taksim Gezi Parkı ile başlayıp tüm ülkeye yayılan

ayaklanma ile ilgili olarak ta, “Tabii ki göstericiler arasında milliyetçiler ve ırkçılar var. Eğer onlara

karşı bir inisiyatif oluşmazsa eylemler o zaman yanlış yöne gidebilir” diyordu.

“Eğer gösterilerde AKP oy kaybedip iktidara CHP ve MHP gelirse barış süreci durur

mu?” sorusuna da Karayılan: “Halk ve onun talepleri AKP tarafından ciddiye alınmıyor. Onların bu

hatasını CHP ve MHP değerlendirebilir. Türkiye’de gizli güçler var. Derin devlet var. Bu gruplar bize

de tedirginlik yaratıyor. Eğer bu oyuna parmaklarını sokarlarsa, o zaman süreç olumsuz etkilenebilir.

Bu nedenle AKP bakışını değiştirmelidir” ifadelerini kullanıyordu.

Günaydın, AKP yalakası Laçiner yeni uyanıyor ve:

“PKK, süreci güçlenme aracı olarak görüyor” itirafında bulunuyordu.

“İmralı süreci, barış süreci” gibi jelatinli kılıflarla PKK ile yapılan müzakereler gündeme kurban

gidiyordu. Hani PKK yurtdışına çıkacaktı, çekilirken de silah bırakacaktı” deniyordu? Ancak terör örgütü

yöneticileri silah bırakılmayacağını, verilen sözlerin tutulmadığını, sürecin savsaklandığını söyleyip ayak

sürüyordu. Hükümetten ise ses çıkmıyor, ileri sürülen çarpıcı ve sarsıcı iddiaları es geçiyordu.

Çanakkale On Sekiz Mart Üniversitesi (ÇOMÜ) Rektörü Prof. Dr. Sedat Laçiner, terör örgütü PKK'nın

süreci daha büyük bir çatışma ve güçlenme dönemi için araç olarak değerlendirdiğini söylüyordu. Örgütteki

son değişimle Öcalan'ın, gücü kendince dağıtarak örgüt yönetimindeki etkisini koruma, PKK'ya hâkim olma,

orayı yönetme arzusunda olduğunu dile getiren Laçiner, ikinci bir Habur riski bulunduğunu belirterek "PKK

batıdaki Taksim olaylarına benzer sokak olaylarıyla meseleyi farklı bir boyuta da getirebilir. PKK sokağa ve

kırsala hâkim olmaya çalışıyor." diyerek geçte olsa acı gerçekleri itiraf ediyordu.

PKK’nın “Dağdaki silahlı adam sayısında artış gözleniyordu!"

Örgütün, genel olarak tabloya bakıldığı zaman, süreci daha büyük bir çatışma için bir araç olarak, bir

güçlenme dönemi olarak değerlendirdiğini anlatan Sedat Laçiner, şöyle devam ediyordu: "Güçlenme

dönemi olarak değerlendiriyor ve bir taktik olarak görüyor. Kendilerince bir büyük son vuruş

yapabilecekleri ana kadar, güçlenme aracı ve fırsatı olarak değerlendiriyorlar. Dağda silahlı adam

sayısında artış var ve çatışmaya dönük hazırlıklar var. Son değişikliğe bakıldığı zaman burada

Öcalan'ın örgüt yönetimini, eşbaşkanlıkla çeşitli kişiler arasında paylaştırdığını görüyoruz. Karayılan'ı

askeri kanada kaydırdığını görüyoruz. Böyle gücü kendince dağıtarak örgüt yönetimindeki etkisini

sürdürme arzusu var bir oranda. PKK'ya hâkim olma, orayı yönetme arzusu var."

Gül ve Erdoğan “Dış Güçlerin ve Faiz Lobilerinin” Siyonist yapılanmasına

destek veriyordu!

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ve Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın, Siyonist

İlluminati’nin en önemli organlarından birinin (CFR’nin) Türkiye yapılanmasına onay

verdikleri ortaya çıkıyordu. Konunun daha iyi anlaşılması bakımından önce İlluminati

(Siyonizm’in Dünya Devleti) yapılanması hakkında çok kısa özet bir bilgi aktarmak

gerekiyordu.

Dünyayı kendilerine “bilge adamlar” adını veren, 10 seçkin Yahudi yönetiyordu. İlluminati’nin

şeytan şebekesi, dünyanın en güçlü baronlarından, yatırımcılarından, şirket başkanlarından ve siyasi

105

kodamanlarından oluşuyordu. “İç çember” denilen en tepedeki bu 10 kişiye bağlı 300 kişi ise onların

alt kadrosunda yer alıyor ve talimatlarını yerine getiriyordu. “İç çember” üyelerinin hepsi Dış İlişkiler

Konseyi, Bilderberg, Trilateral Komisyon, Mason Locaları, Kafatası ve Kemik Tarikatı, Aspen

Enstitüsü, Malta Şövalyeleri, Opus Dei, Roma Kulübü, Bohemian Grove, Dünya Ekonomik Forumu,

Dünya Federalleri gibi Siyonist oluşumların üyesi oluyordu. Görüldüğü üzere Council on Foreign

Relations (CFR – Dış İlişkiler Konseyi) Siyonizm’in Gizli Dünya Devleti’nin en önemli

yapılanmalarından sayılıyordu. Ve gelelim CFR’nin Türkiye yapılanmasına…

CFR, AKP İktidarı sırasında Türkiye’de Global İlişkiler Forumu (GİF) adıyla örgütleniyor

ve GİF, CFR’nin “Konseyler Konseyi” olarak nitelendirdiği yapılanmanın Türkiye ayağı

olarak kuruluyordu. GİF (Türkiye’de Global İlişkiler Formu’nun) başında Rahmi Koç

bulunuyor, Forumun Yönetim Kurulu üyeleri şu isimlerden oluşuyordu:

Başkan: Rahmi M. Koç

Başkan Yardımcısı: Memduh Karakullukçu

Başkan Yardımcısı: Hanzade Doğan Boyner

Üyeler: Lucien Arkas, Aslı Başgöz, Hasan T. Çolakoğlu, Salim Dervişoğlu, Suzan Sabancı

Dinçer, Ali Doğramacı, Metin Fadıllıoğlu, Sönmez Köksal, Gülsün Sağlamer, Özdem Sanberk, Ferit

Şahenk, İlter Türkmen.

Ve bakın GİF’in Yönetim Kurulu Başkanı Rahmi Koç neler söylüyordu:

“Yaklaşık on iki senedir Council on Foreign Relations Uluslararası Danışma Kurulu’nda yer

almaktayım. Orada katıldığım toplantılarda gördüm ki, dünya globalleşip küçüldükçe milletlerin dış

politikaları daha fazla önem arz ediyor. Dış politika iç politikayı, o da ekonomiyi etkiliyor. Bu

politikalar belirlenirken büyük ve ekonomisi güçlü devletlerin dinamikleri hesaba katılmalı, aynı

zamanda bölgesel gelişmeler nazar-ı dikkate alınarak, komşuluk ilişkilerinde ikili menfaatler

gözetilmelidir. Rusya’nın başı çektiği komünist bloğun parçalanmasından sonra Amerikan dış

politikası dünyada daha önemli bir rol oynamaya başladı. Council on Foreign Relations gibi tamamen

bitaraf ve hükümetlere dış politika konusunda tavsiyeler veren, neşriyatlar yapan, toplantılar,

konuşmalar, seminerler düzenleyen bir kuruluşun faydasını yakinen gördüm. Yaşamın her

kademesinden, çeşitli alanlardan seçtiğimiz arkadaşlarla Global İlişkiler Forumu’nu kurduk. GIF’i

kurmadan evvel, Sayın Cumhurbaşkanı, Sayın Başbakan, Dışişleri Bakanı Sayın Ahmet Davutoğlu,

Ekonomiden Sorumlu Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Sayın Ali Babacan, Devlet Bakanı ve

Başmüzakereci Sayın Egemen Bağış ve Sanayi ve Ticaret Bakanı Sayın Zafer Çağlayan ile konuyu

görüştük ve öncelikle onların icazetlerini aldık.”

Evet, Rahmi Koç bunları anlatıyor, yapılanmaya Cumhurbaşkanı Gül ve Başbakan

Erdoğan ile birlikte Ahmet Davutoğlu, Ali Babacan, Egemen Bağış ve Zafer Çağlayan gibi

AKP’nin “ağır” toplarının da destek verdiği görülüyordu. CFR’nin kendi web sitesinde

bulunan ve yapılanma yaptığı ülkelerdeki kuruluşların adları şöyle sıralanıyordu:

(Founding Council of Councils Member Organizations)

Australia: Lowy Institute for International Policy

Brazil: Getulio Vargas Foundation (FGV)

Canada: Center for International Governance Innovation (CIGI)

China: Shanghai Institutes for International Studies (SIIS)

Mısır-Egypt: Al-Ahram Center for Political and Strategic Studies

France: French Institute of International Relations (IFRI)

Germany: German Institute for International and Security Affairs (SWP)

Israel: Institute for National Security Studies (INSS)

Japan: Genron NPO

Russia: Institute of Contemporary Development (INSOR)

106

South Korea: East Asia Institute (EAI)

Turkey: Global Relations Forum (GIF)50

Şimdi Gezi olayları bahanesiyle, Recep Bey’in horozlanıp hava attığı faiz lobisinden

Mustafa Koç ve Cem Boyner’in Kürdistan açılımı ve AKP’ye destek amacı için Cizre’ye niye

gittikleri daha iyi anlaşılıyordu!?

Eski Beyaz Saray milli güvenlik danışmanı Zbigniew Brzezinski, The NationalInterest'e

ABD'nin Suriye politikasını ve Suriye merkezli son gelişmeleri şöyle değerlendiriyordu:

“Afganistan’a gitme konusunda başkalarıyla birlikte istişarelerde bulunduğumuz zaman ben (o

zamanın savunma bakanı Donald) Rumsfeld’e tavsiyede bulundum. “Gidin, Taliban’ı yenin ve hemen

oradan ayrılın!” Sanırım şimdi Suriye’deki asıl problem, onun potansiyel olarak bölgeyi

istikrarsızlaştırıcı ve yaygınlaşıcı etkisi olmasıdır. Yani Ürdün, Lübnan, Irak ve İran’ı etkileyerek

büyük bir Sünni-Şii mezhep çatışması sonunda bizimle İran arasında büyük bir kapışmaya yol

açacaktır. Risklerin büyük, durumun da karmaşık ve karanlık olduğunu ve Amerikan gücüyle

Suriye’nin etkili bir şekilde kontrol altına alınabilmesi için durumun pek elverişli olmadığını

düşünüyorum. İsrail’in stratejik çıkarlarını, tüm bitişik komşularının istikrarsızlaştırılmasını

gerektirdiği” düşüncesine katılmıyorum. Bence bu, uzun dönemde İsrail’in felaketinin formülüdür.

Zira, eğer bu gerçekleşirse, bunun yan ürünü Amerika’nın bölgedeki nüfuzunun azalması olur, İsrail

tamamen kendi başına kalır. Bunun İsrail için, daha da önemlisi benim için iyi olacağını sanmıyorum.

Tahminim eninde sonunda bize halen Araplardan daha düşman olan bir ülkede büyük bir

bölgesel savaşa dâhil olacağız, bu bizim için bir felaket olabilir. Ama bu, dünya meseleleriyle ilgili

olarak gerçekten fazla bir şey bilmeyen sıradan Amerikalıların bütünüyle kavrayabileceği bir bakış

açısı değildir. Amerika aslında bilgi bakımından fakir ve dünya hakkında çok az malumatı olan saf

insanlar ve hayali duygular ülkesidir.”

İşte Siyonist Yahudi Stratejist Zbigniew Brzezinski’nin bahsettiği ve “Araplardan

daha tehlikeli düşman” olarak gösterdiği ülke Türkiye’dir, o bahsettiği bölgesel savaş yeri

de Hatay-Amik Ovası yöresidir ki hadisi şeriflerde de haber verildiği gibi Melheme-i Kübra

(Armegeddon) burada yaşanacak ve tabi İsrail’in ve ABD’nin hezimetiyle sonuçlanacaktır.

Recep T. Erdoğan’ı sıkıştırıp, Kürdistan’ı kurma ve Türk Ordusu’nu Suriye’ye sokup batağa

saplama planları bu nedenle hızlandırılmıştır.

Obama ve ABD yönetimi Mısır’da bitaraf olduklarını söylüyordu ama fiiliyatta ise açıkça darbeden

yana tavır alınıyordu. Darbeye darbe diyememek başka türlü nasıl izah edilebilir? Zaten ABD’de Mürsi

yönetimini de daha önce “ne dost ne de düşman” olarak tanımlıyordu. Muhammed Mürsi’nin devrilmesi

sürecinde AB ve ABD’nin maskesi iyice düşüyordu. Sisi’nin kalkıştığı 3 Temmuz Mısır darbesi, Nasır’ın 23

Temmuz 1952 tarihinde yaptığı darbe gibi Amerikan menşeli ve bir CIA darbesi oluyordu. Böylece Obama

yönetimi, özrü kabahatinden daha büyük bir duruma dönüşüyordu. Beyaz Saray Sözcüsü Jay Carney,

günlük basın brifinginde ABD’nin Mısır’daki gelişmelere neden darbe demediği sorusuna skandal bir cevap

veriyordu. “Bu, çok karmaşık ve zor bir durum. Başkan Obama, Mısır ordusu tarafından

Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’nin iktidardan uzaklaştırılması ve anayasanın askıya alınması

kararı hakkında derin kaygı duyduğumuzu ortaya koydu. Şunu da kabul etmek önemli; on

milyonlarca Mısırlı, Mursi’nin demokratik olmayan idaresinden dolayı meşru şikâyetlere sahip ve

bunun bir darbe olduğuna inanmıyor, yeni bir hükümet istiyor. Açık olmak gerekirse, bu kararın

(darbe olarak nitelendirme) beraberinde getireceği önemli neticeler var ve bu, olanlar hakkında farklı

görüşlere sahip milyonlarca Mısırlı için son derece önemli bir konu. Burada çok samimi olmak

istiyorum. Bu, karmaşık bir durum ve böyle bir karara varmada gereksiz bir şekilde çabucak hareket

etmek çıkarlarımıza uygun değil. Çünkü hedefimiz konusunda dikkatli olmaya ihtiyacımız var. Bu da

50 http://www.cfr.org/global-governance/cfr-convenes-council-councils-linking-leading-foreign-policy-institutes-aroundworld/

p27612

107

(hedefimiz) Mısır halkına demokrasiye geçişlerinde yardım etmek ve ulusal güvenlik çıkarlarımıza

bağlılığımızı sürdürmek. Mısır’a yardım programlarımızda ani değişikliğe gitmenin, ABD’nin en iyi

çıkarına uygun olmadığını düşünüyoruz” diye de sözlerine nokta koyuyordu. ABD sözcüsü demokrasiden

sapılması sürecini demokrasiye geçiş süreci olarak tanımlıyordu. Beyaz Saray Sözcüsü bir başka

konuşmasında ise katliam sorumlusu Mısır cuntasına ‘itidal’ tavsiye ederken Müslüman Kardeşlerin şiddet

çağrısını kınadıklarını söylüyordu. Böylece “Ak kara ortaya çıktı. Bundan sonra aldanmak isteyene

sözümüz yok!” diyen Mustafa Özcan, herhalde ABD ve AB’yi demokrasi havarisi ve can simidi gören AKP

ve Cemaat’i ima ediyordu.

Müslüman halka karşı kullanılmak üzere, ABD darbeci Mısır ordusuna F-16 savaş uçakları

gönderiyordu.

Mısır’da Cumhurbaşkanı Mursi’yi darbeyle görevden uzaklaştıran askerin, yönetimi gasp edişine

destek veren emperyalist ABD, şimdi de bu ülkeye 4 adet F-16 savaş uçağı göndereceğini açıklıyordu.

Barack Obama, Mısır’da Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’nin darbeyle görevden uzaklaştırıldığı yönünde

bir açıklama yapmaktan kaçınıyordu, çünkü Obama’nın “darbe” kelimesini kullanması durumunda,

Washington’un Mısır’a yaptığı yıllık 1.5 milyar dolar askeri yardımı kesmesi gerekiyordu. Siyasi uzmanlar,

ABD’nin Mısır’ı “stratejik ortak” olarak gördüğünü ve İsrail’in çıkarına olacak şekilde bu ülkeye askeri yardımı

kesmeyi göze alamadığını belirtiyordu. Beyaz Saray ve Dışişleri Bakanlığı’ndan yapılan açıklamalarda da

ABD’nin silahlı güçler dâhil Mısır’a yapılan yardımı kesmesinin, ulusal güvenlik çıkarlarına uygun

olmayacağını vurguluyordu. Mursi yönetimindeki Mısır’ın İsrail ile ilişkilerinde tam bir işbirliği oluşmasını

bekleyen ABD’nin, sözde ‘askeri yardım’ için verilecek olan F-16’ları darbeden sonra vermesi ise büyük bir

soru işareti oluşturuyordu. Daha önce Recep T. Erdoğan’ı alkışlayıp ağırlayan ve altın madalyalar takan

petro-dolar zengini ülkeler de Mursi’nin görevden uzaklaştırılması sonrası Mısır için kesenin ağzını

açıyordu. Suudi Arabistan, Kuveyt ve Birleşik Arap Emirlikleri, Kahire’ye toplam 16 milyar dolar

yardımda bulunma kararı alıyordu. Ve zaten AKP iktidarı da Mısır’daki yeni yönetimle her türlü

ilişkiyi sürdürme kararını açıklıyordu. Suudi Arabistan ve Kuveyt 5 milyar dolar, Birleşik Arap

Emirlikleri de 2 milyar dolar yardımda bulunacağını taahhüt ediyordu. Bütün bunların yanı sıra

Mısır’da halkın Mursi’ye destek gösterileri de devam ediyor, Adeviye meydanında toplanan Mursi

taraftarlarından bir kısmı pankart ve sloganlarla Cumhurbaşkanlığı Sarayı’na yürümek istiyordu.

Güvenlik güçlerinin ikna etmesiyle 5 bin kişilik grup, buraya yürümekten vazgeçiyordu.

Bütün bu karanlık gelişmelerin, Mısır’ı bir iç savaşa sürüklenmesinden ve ülkenin

bölünmesinden endişe ediliyordu. 108