SEVGİYE YER KALMADI ?

bugün yeniden doğmak istiyorum, yeniden nefes almak, yeniden başlamak hayata,sıfır dan sil baştan yaşamak herşeyi , hiç yaşanmamış saymak eskileri hiç olmamış acı vermemiş s aymak, ne hoş olurdu böyle yapabilmek başarabilene değil mi ...öylesine bir hayat ki hiç el değmemiş,hiç pörsümemiş, yıpratılmamış jelatini yeni açılan bi oyuncak gibi tıpkı...bir çocuk olmak yeni hayatta hiç büyümeyen hep çocuk kalan oyuncakları olan bir çocuk...kendine küçücük bir şehir yaratmış olan içinde prensiyle mutlu yaşayan prensesi olan ve ihtiyaç duyduğu sevgiyei ilgiye sahip olan bir çocuk...ne güzel olurdu bir efsanede yer almak ya da bir masalda sonu güzel biten...mutluluğa yelken açan sevgililerin olduğunu, sevdiği için kaf dağını aşan prenslerin olduğu...yıllarca sevdiğini bekleyen bir köylü kızı olmak küçük bir hikayede...beyaz atlı prensini beklemek sabırla, tek gaye olaraka onu bilmek, aldırmamak başka şeye...ne güzel olurdu di mi?ama gerçek hayat bu değil işte masallara konu olamayacak kadar adi ve acımasız bir hayat yaşadığımız, ya da yaşadığımızı sanıdığımız...aslında insanların elinde herşey.hayatı güllük gülistanlık yapmak insanların elinde. çok zor değil sevmek...seni seviyorum demekle kimseye bişey olmaz...insanın içi açılır birini sevdiğinde...sevgi çok güzel bişeydir,öyle ki dünya bile sevgi uğruna yaratılmıştır derdi eskiler. öyleyse neden bu kadar direniyoruz birbirimizi sevmemek için ya da kırmak için...oysa öyle güzeldir ki birinin gözlerindeki parıltıyı görmek gözlerinin içine bakmak ve aynı muhabbetle karşılık vermek...o zaman dünya masallardaki ülkelerden bile güzel olurdu...beyaz atlı prensler kaf dağına çıkmak zorunda kalmazdı o zaman...genç kızlar zorla evlenmek zorunda kalmazdı sevmedikleriyle...çocuklar annelerini emmek yerine suni besinlerle beslenmezler, kadınlar eşlerinden dayak yemezler, eşler sabah kalktıklarında kahvaltısız işlerine gitmek zorunda kalmazlardı...eğer sevgi saygı hakim oslaydı dünyaya silahlar konuşmazdı dünyada ve anneler ağlamazdı şarapnel parçasıyla havaya uçan bebeklerinin ardından...işkence aletleri imal edilmezdi o zaman, hapishane diye bi kelime lugatlara girmezdi, intikam diye bi duygu yer etmezdi hiç zihinlerde, çocuklar kardeşçe oynarlardı sokaklarda kire çamura bata çıka... çekememezlik olmasaydı dünyada müslüman müslümana kıymazdı, kandıramazdı o zaman şeytan da kimseyi uğraşsa da...çünkü İsmailler olurdu o zaman babasına gözü kapalı boyun eğen...saygıda kusur etmeyen...anneler olurdu Hacer gibi kadere boyun eğen...asla isyan etmeyen...Allahtandır diyen...ne olurdu sanki herşey böyle olsaydı...nefretin yerini sevgi alsaydı ve tüm insanlar birbirini sevseydi... HAYAL İŞTE....