SENSİZLİĞİ SEVİYORUM BEN

SENSİZLİĞİ SEVİYORUM BEN  Sensizlik kalbimin derinlerinde sakladığım bir yaraymış adeta.. Unuttuğum... kenarda köşede kalmış...çok derinlere sakladığım..sızlayan bir yaram.. Sensizliği bana hatırlatan şey de sensin aslında..  Belki de sensizlik..senden ibaret.. Yokluğun; varlığın belki de.. Varlığım; yokluğun ya hani... Belki de varlığım..varlığın aslında.. Sensizliği hissetmiyordum ki sen yokken.. Belki de farketmiyordum... veya farketmiyormuş gibi yapıyordum.. Mutluydum aslında..sensiz.. Seninle olabileceğimden daha az.. ama sensiz olduğumdan daha mutlu.. Belki tamamlanmamış..belki eksik..ama kesinlikle şu ankinden daha mutlu.. Diyorum ya...sensizlik..sensin aslında.. Yokluğun da varlığın belki de.. Kim bilir..belki seni,olmadığın için seviyorum.. Ulaşamadığım için sana...  Sensizliği seviyorum belki de... Ama seviyorum...bu yaşadığım her neyse... seviyorum.. Seni sevmiyorum aslında..çünkü sen yoksun.. Yokluğunu seviyorum senin...hayalini belki de.. İlk zamanlardaki kadar canımı yakmıyor sensizlik.. Alıştım belki de... doğrusu da bu aslında... Yanımda olmak zorunda değilsin ki... Mutlu olmanı seviyorum senin.. mutluysan böyle.. Güzel aslında...gerçekten mutluysan...gerçekten.. Ben de mutluyum...seni mutlu görüyorsam.. Gözlerinin içi gülüyorsa..gözlerini yakaladığım zaman.. Gözlerin daha çok parlıyorsa O’na bakarken.. Mutluyum o zaman...sen de mutluysan.. Seni hayal etmeyi seviyorum.. Hayalin de sensizlik demek değil mi aslında? Sensizliği seviyorum ben... Sensizlik olmasaydı.. sen de olmazdın... Yokluğun olmasaydı  varlığın da olmazdı.. Diyorum ya... seni sevmiyorum ben... Sensizliği seviyorum... Sensizlik de bana...  Seni hatırlatıyor aslında..