Geçecek birtanem geçecek. Her şeyin geçtiği gibi. Kıyılarına vurup duran bir deniz var içinde. Durulacaksın.” Ne anlatmalıyım sana. Yüreğim acıyor. Ellerim sıyrık içinde… Yenildim. Yine bilmem kaçıncı kez yenildim. Yeminlerim asık yüzlü kararlarım asla olmazlarım… hiç biri kar etmedi. O gelişi hep bilinen ama çaresiz teslim olunan kasırga gibi. Direnmeyeceğim. Bir idam mahkumu gibi teslim olacağım.
Kimse yok ellerimi bırakma düşeceğim…”
Gece kanıyor sessiz ve derinden. Yüreğim iki parça ay gibi. Ellerim kanıyor sar onları. Ellerim sana kanıyor tut onları…tutabilirsen. Sorularına cevap alamamayı sevmezsin ya aslında hep cevaplarını bilmediğim sorular var hayatta. Durmadan onları soruyorsun. Oysa konuşacak ne çok şey var. Şu huzursuz insan kalbinin sukun bulduğu cennet bahçelerinden söz etmek isterdim mesela. Kalbim sakinleşirdi belki. Sonra masallardaki peri kızlarından bahsetmedik. Hani hep bir sırları vardır da ifşa ederlerse bir güvercin olup uçup giderler. Gülüyorsun içinden “Peri kızı mı sanıyor bu kendini?” diyorsun. Biliyorum. Ama sen bilmiyorsun…
Hayat; benim için boşlukları doldurabilme becerisi
Geceyi kanatıyor bakışların. Sessizce iniyor üstümüze rahmet. Taa derinlerde kimsesizlik. Ben mi? Ben boşlukları dolduruyorum; boş sandalyeleri boş saatleri fill in the blanks’le belirtilen kelime arası boşlukları avare boş gönülleri… Eyvallah etmiyorum ne sana ne neon ışıklı hayatlara ya yine de bir parçam kalıyor orada. Çekilmiyor hayat ya da çekemiyorlar bizi bilmiyorum. Boş ver. Saçlarını okşayıp dudağındaki tebessüm oluyorum usulca kalbine dokunuyorum sonra.
Ey aşk! Son hamleni yap şimdi. Hazırım…
Yoruldum. Dipsiz bir kuyuya düşüyor gibiyim. Çırpındıkça daha hızlı daha hızlı düşüyorum. Tutunmaya çalıştıkça parçalanıyor ellerim. Ey aşk hadi gel! Buradayım. Yeter uykusuz gecelerim yürek çarpıntılarım kor gibi yakan hasretlerle geçen günlerim. Ne mümkün sevgili ve ne mümkün toprak. Ey aşk! Hazırım. Son hamleni yap şimdi…
