AYRILIK

Bakma öyle sessiz umutsuz durduğuma  Sevdamın adı umut aslında  Ben sadece düşünmekten çok yorgunum  Ayrılığa ve sessizliğine sebep neden vermeyişini  Sevdamın hatırına bile elveda demeden gidişini  Düşünmekten biçareyim...  Aylar oldu ben hep aynı sahneyi seyrediyorum.  Yaşamadığım yaşamadığımız  O ayrılık sahnesini  Yaşatmadığın o onurlu ayrılık sahnesini  Nasıl güzel başlamıştık oysa  Sorsalar cesaretin en büyüğü vardı bizde  Ama başaramadık  Başlangıcı gibi onurla sonlandıramadık  Ben ayrılık kelimesini duymaktan çekinen  Sense ayrılığı söylemeye cesaret edemeyen  Sonunu bildiğimiz bir yolu beraber yürüme çabamızdı bu aşk  Oysa elimi tut demiştin  Bırakmayacağına o kadar emindin ki  Seninle beraber unuttum sildim o yolun sonunu  Belki aydınlığa çıkar dedim  Belkisi bile yoktu emindim...  Şimdi yanıldık demek ne zor  Ağrına gidiyor insanın  Sen benimleyken de habersiz kaldın sevgimden  Paylaşamadık paylaşmak adına ne varda sonuna kadar.  Çaba sarf etmedik belki de...  Ya sen suçlusun ya ben ne fark eder  İmkânsızlıkların karnından sancıyla doğan o tertemiz o masum aşk  Bitti işte  Bu kadar ucuzmuş demek  Bu kadar anlamsızmış senin için  Bilirsin ölüm kadar acıdır ayrılık  Ama ben ayrılığında aramadım hiç seni  Keşkeler dolanmadı dilimde  Parfüm kokularında kokunu aşındırmadım hiç  Kalabalık bir caddede sana benziyor diye kimsenin ardından koşmadım  Ağlamak kardeşi olmadı sevdamın  İnanmazsın belki ama ayrılığına hiç ağlamadım.  Oysa her anımda zaten sen vardın  Şimdi soruyorum sana;  Ben böylesine dopdoluyken senle  Söyle sen gittiğini mi sandın?  Sevdam bitmeden ayrılık girmez  Benim gönül kapımdan anlamadın  Yoksa sen gittiğini mi sandın???