SONU ÖLÜM İLE BİTECEK MÜEBBETİMSİN

SONU ÖLÜM İLE BİTECEK MÜEBBETİMSİN

“Hiçbir kelime senin adın kadar yer tutmadı dudaklarımda yazgıma..

Ama başaramadık bu sevdayı yaşatmayı.. Başaramadık işte..”

Biz seninle hiçbir zaman aynı cümlenin içinde bile anılmadık.. Ne ben acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim ne de sen mutluluklarımın gizli öznesi olabildin..Biz sadece hasrete prangalı iki yürek olduk….Biz ayak uçlarındaki karlara aldırmadan güneşli sabahlara doğmayı özenen iki deli gelinciktik..Zamansız açtık baharlara.. Zamansız uyandık kış uykularından.. Birbirimizin yüzünde gördüğümüz gülüşleri bahar sandık..Oysa biz kökleri toprakta kalacak bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe gülümsemesi kadar imkansızdık…Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik zannederken sırtlarımızın arasına örülü hasret duvarlarını göremedik..Belki de görmek istemedik.. Ne zaman duvarları aşmak istedik işte o an esir düştük imkansızlığa… İşte o zaman yenik düştük zamana.. Senle ben hiçbir zaman “ biz “ olmayı başaramadık…Başaramadık işte.. Belki de seninle biz ayrı cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık… Kendimizi hep aramıza örülmüş hasrete kılıç sallar bilirken meğer biz kendi yüreklerimize kılıç sallamışız…

Hadi git.. Dağlar devrilmişken omuzlarıma yalnızlık düşmüşken sokaklarıma git.. Git diyorum sana..Kapıyı biraz arala ve git.. Bana verdiğin ne varsa her şeyi topla ve git…Bekletme kapımda beni sonsuzluğa gömecek yetim kelebekleri…Hadi git.. Her harfine ölümler beğendiğim adını dudaklarımdan sökerek git..Bana çıkan tüm sokakları sil adres defterlerinden.. Yaşayıp da kendi yüreğine bile ispat edemediğin bu sevdayı “ mutluluk bakiyelerden” düş gayri.. Gözlerime demir pervazlardan göz kırpıyorken ölüm durma git …

Hadi git sevgili… Adınla başlayıp adınla bitiremediğim cümleler kadar yalnız bırak beni.. Durma karanlıklarımda durma hatıralarıma.. Git sadece.. Bırak hayat boyu sensizlik yerine ölümler diz çöksün ayak dibime… Bırak günahların dökülsün sıcak ellerinin gezindiği, avuç içlerime.. Hadi git sevgili.. Biz seninle rüya olmaktan öteye geçemedik.. Hiçbir zaman acıyı sırtlanıp mutluluğa göçemedik.. Hadi git…Dudaklarında daha fazla kanamasın pişmanlıkların. Daha fazla ağlamasın hatıraların.. Hadi git sevgili..

Hadi git..Çıktığın kapıdan ölüm gelsin ayak uçlarıma.. Bırak gözlerin mapusluğum yüreğin sonsuzluğum olsun.. Hadi git… Durma sabahı olmayan karanlıklarımda.. Daha fazla üşütme ellerini, karı boranı eksik olmayan kışlarımda… Daha fazla bekleme yamalı cümlelerimde. Git diyorum sana.. Git.. Beni “ bana “ bırakma…Hadi kapıyı arala ve git.. Kapat tüm ışıkları.. Ve git hadi.. Çıktığın kapının ardından ölüm gelsin içeri..

Şimdi git…
Unut ismimi…Hafızandan sil resmimi
Demir kapımı “ ölüme “ arala ve sessice git…

Git diyorum…
Sakın aldırma çırpınışlarıma. git ki
Ardından ölüm gelsin ayak uçlarıma..
Senle vuslatın hazzını tadamadım, hiç değilse
Seni severek “ ölmenin gururunu “ yaşasın bu yürek…
Çünkü; sen benim
Ölüm ile hayat arasına çizebildiğim tek mutluluk çizgimdin….

12 Ocak 2007 17.24

İsmail Sarıgene

Yorum : Umut Sandalı