Birçok kimse vardır ki,
dünyalık yüzünden onlarda katılık, sertlik, cimrilik,
aşırı mal sevgisi görülmez,
dünya malına fazla değer vermezler.
Altını, gümüşü,
atı, katırı saçıp dökerler,
bunları bağışlamasını, başkalarına yardımcı olmayı, sadaka vermeyi bilirler,
fakat akıllarına güvenirler, akıllı olduklarını
zannederler,
bu konuda cimrilik ettiklerinin farkında bile olmazlar.
Kendi
akıllarını beğenmiş olan bu tür insanlara
bir söz söylense veya bir işin
yapılması tavsiye edilse şöyle derler:
"Eğer bu söze uyup o işi yapacak
olursak, halk bizi akılsız zanneder ve bize gülerler, aklımızla alay ederler"
Böyle kimseler azıcık bir akılla kendilerini pek yüce ve pek akıllı sanırlar.
Hâlbuki kendilerinden daha çok akıllı kimselerin bulunacağından habersiz
oldukları için bu duruma düşmüşlerdir.
Maarif Adlı Eserden
(Hz. Seyyid Burhaneddin Tırmizi)
