DUMAN GÖZLÜM

DUMAN GÖZLÜM

Gönlümden akan bir nehir 
Bu nehir ki aktıkça, 
İçimi aşındıran nefretim. 
Bir gonca gibiyim. 
Dalından koparılan sevgim. 
Şimdi ben yine yalnız gezerim. 
O gözlerinde kaybolan benim. 
Her zaman yağmur gibiyim. 
Karanlığıma doğan güneş 
Bırak beni sen hiç sevmemişsin. 
Hani gül ile bülbül gibi 
Suçum sevmekse ölmeyide bilirim. 
Bana diken kadar acı veren kalbin. 
Şimdi yine dermansız olan benim. 
Seni göremeyince,silindi gözbebeklerim. 
Geçemeyeceğim bir engelsin, 
Ellerimden,dudaklarımdan dökülen sevgimsin. 
Bir yıldızsın,her gülüşünde bana acı veren. 
Sevgime şahit olan gözyaşlarım 
Beyhude şimdi satırlarım 
Güldün dikenine ben katlandım. 
Sende seni aradım. 
Şimdi yaşarken mezardayım. 
Sevgindi yıllarımı çalan 
Gözlerindi beni sarhoş yapan 
Dalgalardı köpükleriyle avutan 
Dudaklarındı bana yalanları ile haykıran 
Kaybolayım ellerinin arasında 
Ağlayayım kucağında 
Deli oldum mecnundan da beter. 
Yalan oldum dilden dile gezen 
Gözlerimin önünde öyle gülüp geçen 
Duman gözlerinle bana gülümseyen 
Kahrolan kalbim için için eriyen. 
Kalbime saplanan hançeri çıkarmanı istiyorum. 
Son bulacak bu rüya ben ölüşümde 
Elbet kapanacak perde duman gözlüm sevince 
Ben yine uçurumdayım. 
Duman gözlüm evlenince 
Nasıl çöl kumsuz olmazsa 
Ben sensiz olmam. 
Zalimsin bilki korkularımda 
Ne kadar bana yakın olsanda 
Bilki o kadar uzaksın bana 
Ne kadar yazsamda 
Her satır aynı mana 
Beni sevmeyen duman gözlüm elveda 
Yılandı kalbin beni sokan 
Aşk zehirini bana tattıran 
Acı çektirip sonra ağlatan 
Birşey yokmuş gibi aşk ateşiyle yanan 
Yandıktan sonra küllerini bana savuran 
Sonra ardına bakmadan kaçan 
Yalansın mısralara sığmayan.

Alıntıdır...