AYRILIK GELMEDEN GİT SEN...

Ayrılık Gelmeden Git Sen

Kimsesiz
bir gökyüzüne
Lâl bir dilin tüm sesiyle haykırması kadar sağır,
Karanlık sularda, bir âmânın gözlerini araması kadar kör;
Yani anlamsızlığa yeni anlamlar yükler gibi
Yalnızca yalnızlığa anlatıyorum kendimi

Çıkmaza düşmüş şiirlerin koynunda
Bir uzun yol oluyor kalemden süzülen her harf
Her hece aklımın kabristanlarında yankılanan
Sahipsiz bir ölüm çığlığı,
Masumiyeti sesimde eskiyen…
Ve dudaklarımın ucunda bitmek bilmeyen acılı tiryakilikler
Ve sonrasızlığın deminde keder dökülüyor kağıtlara
Hâsılı aşk; ölü doğmuş bir çocuk şimdi
Yüreğimin sevda çukurlarında…
Hadi yâr kendini al gecelerimden
Al ve git! 

Zaten bir uzak düştü benimki;

Ertelenmiş zamanlarda resmedilirken mavinin imkansızlığı,

Şiirler nice sevdaya küs bakış hüküm giymişken,

Ezbersiz acılar eşliğinde gözlerinde tükenmek

Ve ölebilmek kirpiklerinin iz düşümünde

Hani meçhul bir izbede seninle el ele…!

Oysa mutluluğu çoktan rehin bıraktım ben
Bilmem hangi şehrin emanetçisinde
Ve senden habersiz,
Adından acılar türetiyorum şimdilerde…
Dilimin ucuna geliyorsun bir zaman
Yaşamak soruyorsun!
Yaşamak; kör bir sancıdır sol yanımda,
Dönüşsüz bir türkünün kambur sesinde yitip giden…!
Ve dinledikçe kendimi,
Kâbus olup büyür geceler karanlığın uğultulu yollarında…
Ben kaçmak isterken her şeyden
Gözlerin adına kendime sefer üstüne sefer eylerim.
Sana çok benzeyen bir şehir olur geçtiğim her yer
Her yer öylece uzar gider içinde gözlerimin

Ve bizden çok uzakta
Mevsim çömezi bir haziran
Sonbahara uyanır şehr-i İstanbul, 

Gözlerinde bir mavi yangın

Ve saçlarından dökülür martılar

Üsküdar’da pasaklı bir deniz kızının

Sâhi martılar diyordu bir şair:

“Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin”

Yani öylesi kimsesiz ve unutulmuş

Yani morarmış kanatlarında münzevi bir hayat taşıyan

Sonrası geç kalmış yaşanmışlıklarda

Bulutsuzluğa prangalı bir çift yağmur damlası,

Yağmasın diye kulelerde saklanan..!

İşte böyle “can” dediğim:

Yetim çocuklar hüznünde

Kâhır yüklü gölgeme

Çokça sahiplik etmişken bedenim,

Yorgunluğun kıyısında

Hüzün olup işlenmişim ömür gergefine…

Çapulcu dillerin nazarında

Sevdaya zûl libaslar giyinen,

Uğursuzluk alâmeti koca bir hiç’miş adım…

Ötesi yok!

Gurbet yokuşu ağlamalar
pazarında
İki damla gözyaşıymış bedelim
Ve soyunup benliğimden
Elem üstüne elem giyinmiş
Sana pervane yüreğim
Gözlerimde gözlerini ateş bilip yanmışım öylece
Hiç ses etmemişim
Meğer ne çok kedermiş
Gözlerinin içinde tutuklu kalmak..!

Lâkin sevmişim işte

Her şeyden ve herkesten öte

Sadece sevmişim seni…

Ama sen kendini sök düşlerimden

Sök ve git şimdi!

Yolların koynunda

Başımı yaslayıp ölümün yamacına

Bunca acıyla yoldaş olmuşken ben

Sen kaç benim kalabalığımdan

Ve bir intiharın şafağında

Sesini sil şiirlerimden

Olmasın dönüşü gittiğin yolun

Kalemi kırılmış gelişlerin hükmünde

Sonsuz bir gidişle

Unutmalara aç yüreğini,

Yüreğini toparla yüreğimden

Cellat bayramı asılışlarda

Nasırlı urganlar kuşanmış şiirlerde seyreyle yüzümü

Ve zamana not düşsün akreple yelkovan

Yüzün kalbimin ortasında

Yalnızlık yazgısı yemin olsun

Ki belki arınıp mezar kalabalıklardan

Ben yine ben olurum…!

Yağmurlu bir gökyüzü akşamı

Hani olur ya!

Düş yorgunu bir martı gelir de hatırlatırsa beni

“Ziyan ömürler kucağında

Kendine has ölümler büyüten

Bir deli çocuktu” dersin…

Hadi git şimdi

Git ki gözlerine “ayrılık” değmesin…

Kahraman Tazeoğlu