YAŞANANLARDIR GERÇEK OLAN

Kadın yirmi yedi yaşında...

Yüreği, kar beyaz soğuklara terkedilmiş ama inat bu ya hala sımsıcak.

Düşünceleri kah hayatın gitgide
ağırlaşan gerçeklerinde kah aydınlık hayallerde dolaşıyor nefes nefese..

Elinde samur fırçası, geçmişi karalayıp bugünü renklendiriyor hiç durmadan.

Renkler kıpır,kıpır , içindeki çocuk haşarı mı haşarı...

Gözleri ise buğulu bakmakta hüzünlere yenik...
Hayatı sorgulamaktan çoktan caymış.

Omuzları bir küçük kız çocuğun şımarıklığını sergilercesine

“Bana ne” ifadesinde. Kıpır,kıpır ya içi..

Arayışları var kendisinden bile sakladığı.

Bela da geliyorum demez ya...

İşte böyle bir anda; ruhu,

sanal dünyanın kapısından sızıverir içeri sessiz, habersiz..

Hani şu chat canavarı var ya bu günlerin belalısı.

Orada kendisi gibi şaşkın yüreklerin arasında buluverir kendini.
Ve... olanlar olur o zaman.

Hiç beklenmeyen anda buzda kayar gibi

“Hooop” havada bulur duygularını darmadağınık.

Sanki başında deli rüzgarlar hiç esmiyormuş,esenler de yetmiyormuş gibi.
Erkeğin yaşı otuz. Hırslı, kendinden emin.

Kendisiyle barışık ve yaşadığına memnun.

Kahkahası ekrandan yüreklere taşan,mutlu ve duygu dolu bir bulut adam.

Eşi ve çocuğu için yaşamakta olduğunu saklamadan kadını davet eder

Sanal dünyanın sanal aşk oyununa.

Acemidir kadın.

Belki genç adam da öyle.

Oynadıkları oyunun tehlikesinden habersiz bir masalı yaşamaya başlarlar.
Ekranın karşısında nefeslerini tutup beklerler sevdalının gelmesini.

Karşılaşmaları her defasında kahkahaları hatırlatırcasına şen olur.

Zamanın koordinatları buluşamadığında, birbirlerine teğet
geçtiklerinde, hüzün yayılır gecelere.

Uyku tutmaz bekleyişlerde
ikisini de. Sabah yeni umutlara gebe başlar.

Ve ekranda doğarlar her buluşmayla yeniden..
Duyguların en fırtınalısına yakalanırlar.

Birbirlerini gerçekten merak ederler.

Bulut adam kadının açlığından,üşümesinden

Bile sorumlu tutmaya başlar kendini.
Kadınsa adamın yorgun hallerine dayanamaz.
Elleri dokunmasa da ellerindedir artık.

Birbirlerini el üstünde tutarlar anlayacağınız.

Günler, aylar geçer...

Hayaller ekranlara sığmaz olur.

Artık görmek isterler birbirlerini.

Dokunmak sarılmak isterler.

Hatta çılgıncasına sevişmek...
Kadın kıvranır onsuzluğun acılarında..

Özlem şiddete dönüşür. Acıtır...

İşkencelere yatırır kadını.

Oyun değildir artık bu.

AŞK ekranda değil hayatın ta içinde yaşamaktadır.

Bulut adam sorar durmadan ;
-N’olacak şimdi...
Kadın, adam kadar cevapsız...
“Bilmiyorum” der.”Bilmiyorum”
Artık sorgulamalar başlar duyguları ...

”Bu nedir?...Bunun adı ne..?”
Kadın aşkı tanımlar ama çare değildir tanımlamak..
Yaşananlardır gerçek olan.

Hissedilenlerdir.
Her sevdanın başını bir karabasan bekler ya...

Beklemese sevda denen şey olmaz zaten.
İşte bu bir sevdadır ve başında karabasanlar.
Kadın unuttuğu aşk gözyaşlarını hüzünlere,sancılara,

onulmaz ağrılara boyar, alaca bulaca.
Artık her şeye gözlerindeki buğuların ardından
bakmaktadır.
Ve ekrana şunları; buzların arasından aldığı yüreğinin
kalemiyle yazar. Yüreğini buzlara iade etmek üzere...
“Beni ignore et*.Ne olur bunu yap.”
Bulut adam şaşkındır belki ama adı gibi bilir.

Doğru olan budur.

Düşünür bir süre.Susar ekran. Susar kadının yüreği...

Ölüm anıdır bu.Verilen son nefestir sanki..
“Sevdam HAYIR dese”

“ Sensiz yapamam dese” diye bekler nefes almak için.
Bulut adamın suskunluğu bozduğu yerde ölecektir kadın..
Bunu ikisi de bilirler.
Bir yazı belirir ekranda çaresizce okunan
“Netten çıkıyorum o zaman” “Hoşçakal”
Mavi üzerine siyah yazılmış sözcükler kararlı ve kesindir...
Titreyen ve cansızlaşan parmakları son bir kez tuşları gezinir kadının
“Hoşçakal”
Düşer Bulut adamın gülen yüzü ekrandan.
Ve
KADIN ÖLÜR...