Kanayan Bir Kalem mi Kalbim?
Trenler gelip geçiyor
usumun uzayan raylarında lanetli
sancısını bırakıp yorgun dünlerin
ağır bir ağrıyı taşıyor bedenime yıllar
görmüyor gözlerimdeki ölü boşluğu gelip geçen günler
kalbimin sızısında gam
dilimin yakarışında yapraklar ürperiyor.
usul usul yağmurlarda gözlerim
ellerim fırtınalarda kopmuş dal
dillerim lal
bitkinim ve yurtsuz
oy dağlar
yaralıyım
sırtımda bin paslı hançer yaralar beni
yavrusu vurulmuş bir ceylan inliyor dudaklarımda
melanet yağmurları iniyor üzerime
suların buz kestiği yerdeyim
rüzgarın acı kestiği yerde
kaç mevsimsiz kar düştü dağlarıma
geceler ayaz, geceler soğuk ve ben üşüyorum
yetim kaldım uçurumların ve.karakışların koynunda
yüreğine tutunduğum bunu bilmiyor
dönmeze vurdu yolunu
gitti geri dönmüyor.
dalları tutuşmuş bir ormanda
aşka yazdığım bütün dizeleri yakıyorum şimdi
bütün umutları terkediyorum bir bahardan ödünç aldığım
gençliğim yarım kalmış bir şiir değil miydi zaten?
ve kanayan bir kalem değil miydi kalbim?
bırak, ömrümün bütün dallarını silkelesin hayat
hayat ki, her sarıldığımda kıyâma durur
hıçkırığa boğup düşlerimi,
teslim alır ömrümün en güzel anılarını
oy dağlar
bu yılda gelmedi beklediğim bahar
gülmedi karabahtım
kalbimin üstüne üstüne yağıyor kar
uçup gitti kuşlar çoktan
baharımı yaşayamadan, sonbahar sardı ömrümü
nereye saklanır içimdeki incinmişlikler
inince gözlerimde ince bir sızı
ve süzülünce yanağımda bu gam müziği
güz geldi yine güz
dallar boynu bükük
kuşlar yaralı
solan çiçeklerime su bekledim
yanan yüreğime kar
düşmedi bir damla yağmur
gelmedi beklediğim bahar
gözlerimde üşüyen bilmem bu kaçıncı bulut
bir damla gözyaşı gibi akıp gidiyr ömrün
oy dağlar
kirpiklerim yorgun yolcuları gözlerimin
sesim uçurumlara düşmüş çığlık
nereye uçsun
kalbimdeki kuşların bir kanadı kırık
ve bütün geçitler hüzne çıkıyor
bütün köprüler yıkık
bu gün de akşam oldu gün
uzak dağların yamaçlarında yorgun
birazdan saracak yalnızlığımı katran karası gece
son trende kalktı boşaldı istasyonlar
kimsenin gelmediği yerdeyim
kimsenin bilmediği,
acıların bitmediği yerde
güz geldi, gelmedi beklediğim tren
yoruldum bunca ağrıyı taşımaktan
sevgiye tanımlar aramaktan
yalan kokan dünyada yaşamaktan yoruldum
yoruldu yüreğim, beynim, dilim, ellerim, gözlerim
baktığım dağ dorukları
yaslandığım duvarlar
tutunduğum dallar
hepsi yorgun
hepsi yoruldu
her köşede bir cehennem bekler beni
oy dağlar
bu günde doğmadı güneş
karlar erimedi
gelmedi beklediğim bahar
Nuri CAN
usumun uzayan raylarında lanetli
sancısını bırakıp yorgun dünlerin
ağır bir ağrıyı taşıyor bedenime yıllar
görmüyor gözlerimdeki ölü boşluğu gelip geçen günler
kalbimin sızısında gam
dilimin yakarışında yapraklar ürperiyor.
usul usul yağmurlarda gözlerim
ellerim fırtınalarda kopmuş dal
dillerim lal
bitkinim ve yurtsuz
oy dağlar
yaralıyım
sırtımda bin paslı hançer yaralar beni
yavrusu vurulmuş bir ceylan inliyor dudaklarımda
melanet yağmurları iniyor üzerime
suların buz kestiği yerdeyim
rüzgarın acı kestiği yerde
kaç mevsimsiz kar düştü dağlarıma
geceler ayaz, geceler soğuk ve ben üşüyorum
yetim kaldım uçurumların ve.karakışların koynunda
yüreğine tutunduğum bunu bilmiyor
dönmeze vurdu yolunu
gitti geri dönmüyor.
dalları tutuşmuş bir ormanda
aşka yazdığım bütün dizeleri yakıyorum şimdi
bütün umutları terkediyorum bir bahardan ödünç aldığım
gençliğim yarım kalmış bir şiir değil miydi zaten?
ve kanayan bir kalem değil miydi kalbim?
bırak, ömrümün bütün dallarını silkelesin hayat
hayat ki, her sarıldığımda kıyâma durur
hıçkırığa boğup düşlerimi,
teslim alır ömrümün en güzel anılarını
oy dağlar
bu yılda gelmedi beklediğim bahar
gülmedi karabahtım
kalbimin üstüne üstüne yağıyor kar
uçup gitti kuşlar çoktan
baharımı yaşayamadan, sonbahar sardı ömrümü
nereye saklanır içimdeki incinmişlikler
inince gözlerimde ince bir sızı
ve süzülünce yanağımda bu gam müziği
güz geldi yine güz
dallar boynu bükük
kuşlar yaralı
solan çiçeklerime su bekledim
yanan yüreğime kar
düşmedi bir damla yağmur
gelmedi beklediğim bahar
gözlerimde üşüyen bilmem bu kaçıncı bulut
bir damla gözyaşı gibi akıp gidiyr ömrün
oy dağlar
kirpiklerim yorgun yolcuları gözlerimin
sesim uçurumlara düşmüş çığlık
nereye uçsun
kalbimdeki kuşların bir kanadı kırık
ve bütün geçitler hüzne çıkıyor
bütün köprüler yıkık
bu gün de akşam oldu gün
uzak dağların yamaçlarında yorgun
birazdan saracak yalnızlığımı katran karası gece
son trende kalktı boşaldı istasyonlar
kimsenin gelmediği yerdeyim
kimsenin bilmediği,
acıların bitmediği yerde
güz geldi, gelmedi beklediğim tren
yoruldum bunca ağrıyı taşımaktan
sevgiye tanımlar aramaktan
yalan kokan dünyada yaşamaktan yoruldum
yoruldu yüreğim, beynim, dilim, ellerim, gözlerim
baktığım dağ dorukları
yaslandığım duvarlar
tutunduğum dallar
hepsi yorgun
hepsi yoruldu
her köşede bir cehennem bekler beni
oy dağlar
bu günde doğmadı güneş
karlar erimedi
gelmedi beklediğim bahar
Nuri CAN
