Soğuk
bir sonbahar akşamıydı. Hava kararmış, yağmur başlamıştı.
Düşlerimize yağmur
yağıyordu ellerimizi. Gözlerin donuk bedenin halsizdi.
Gizli bir el kalkış
hazırlanan otobüse binmek için seni sürükler gibiydi.
Sanki kalmak
istiyordun. “baharda dönerim” demiştin hatırlıyor musun ?”
Sakin beni unutma
bekle.”
Ben seni unutmadım sevgili, ben seni unutmadım. Bütün kış baharda
döneceğin günün hayaliyle ısındım. Minik öpücüklerle uyandırıp güneşin doğuşunu
gösterecektim sana. Çiçeklerin, denizin,kumsalın güneşin tadına birlikte
varacak , gün batımlarında denizle birleşen ufuk çizgisini birlikte seyredecek,
ay ışığında mutluluk şarkımızı söyleyecektik.
Yalan değil kaçamak sevdalara takıldım yokluğunda bir
süre. Sana benzeyen her şeyi sevdim ben. Sevdiği her şeyde senden izler vardı.
Aradığımı buldum sandım ama yanıldım , bulduğum sen değildin.
Olmadık zamanlarda
aklıma düştün, zamansız yaralandım. Her sabah seni bulmak için yolara düşmek
geldi içimden ama gidemedim.
Yalnızlığın
acısıyla gurur satın alır oldum her gece.
“Gelir” dedim kendi kendime, “Söz
verdi gelmesi gerek.”
Bekledim.Kendimi param parça hissetim ama yine de sana
kızamadım.Unuttum kötü sözlerini Unuttum kapında bekletildiğimi.
Unuttum
telefonlarıma cevap vermediğini, kavgalarımızı unuttum.
Bir tek seni
unutmadım sevgili, bir tek seni unutamadım.
Hep dönmeni bekledim. Zamanla
alıştım acılara , ölüm ilanlarında kendiliğinden siline adreslere. Alıştım
sevdiklerimin yokluğuna. Ama yalnızlığa alışamadım, hasrete alışamadım,
sensizliğe alışamadım.
Hep dönmeni bekledim.
Olamadı gülüm
bir araya gelemedik. Oysa daha yolun başındaydık, tomurcuktuk daha çatlamaya
hazır. Bahar gelmeden ayrıldık.
Şimdi artan yalnızlığım , büyüyen yokluğu var .
duvarlarda gözlerinin izi , kapı kollarında parmak izlerin saklı.
Sen neredesin
sevgili, varlığın nerede ?. bir mevsim döndü , sen
dönmedin.
Düşlerim böyle dağınık değildi eskiden.
Kara bulutlar
gibi kümelenip bir yere, acılarım yüreğimde çöreklenmişti gece yarılarında.
Özlemlerim hiç bu kadar olmamıştı gün ışığına. Hasret bu kadar büyümemişti.
Şimdi göçebe olmuş yüreğimle her sabah yeni yolculuklara çıkıyorum.
Umudun
türküsünü söylüyorum öksüz bakışlarımla….
