Biliyorum okuyorsun bu satırları,
Bu şehrin bi ucunda nefes alıyorsun biliyorum..
Köşe başlarında seninde yüreğin hep çarpıyor,
…Sende karşılaşmalardan korkuyorsun..
Yüzün yok..
Astarın çoktan yırtıldı kimbilir kaçıncı bedende,
Ben nefes aldıkça sen ölüyorsun !
Yüreğin yoksul..
Vicdanın çoktan tükenmiş bitmeyen gecelerde
Ellerin dizlerini dövüyor..
Buz kesiyor bedenin benim alevlerim arasında..
Aklına geliyorum arasıra biliyorum !
Dudaklarının çatlaklarına sığdırıyorsun özlemini..
Başka tenlere dokunduğun aklına geliyor
Kor oluyor yüreğin..
Ve ben biliyorum !
Yatağa her başını koyduğunda eski günler aklına geliyor,
Gülümsüyorsun,acıyla yoğruluyor mutluluk..
Adımı duyduğun her yerde erteliyorsun zamanı,
"Erteleyişin"oluyorum !
Gördüğün her "gülen gözler" beni sana hatırlatıyor..
Biliyorum özlüyorsun !
Acıyla karışık gurur duyuyorsun yaranla..
Ellerimle yaptım diyorsun..
Koparıp atasın geliyor acına dair ne varsa,
Bana kıyamıyorsun..
Ama sende biliyorsun..
Yaşattığın acıların üstesinden gelmek zor…
Zor işte ilk öpüşlerimi unutmak !
Ellerimle yüreğine dokunduğumu,
Ben ayaklarım altına alamıyorum..
Kusura bakma !
Yâr diyemiyorum sana,yar’a/m acıyor en derinden..
Ve ben biliyorum !
Bu şehrin bi ucunda nefes alıyorsun..
Aklına geliyorum arasıra,
Dudaklarının çatlağına sığdırıyorsun özlemini…
Kahraman TAZEOĞLU
