“ABD’ye yönelik çok daha yıkıcı başka bir saldırı olabilir” Talat Turhan I

Talat Turhan

“ABD’ye yönelik çok daha yıkıcı başka bir saldırı olabilir”

 (ABD Kongresi 11 Eylül Komisyonu Raporu’ndan, 22 Temmuz 2003) I. 11 Eylül baskını uşkusuz 11 Eylül 2001 tarihi yanıyla bir “milad”tır. Söylendiği gibi dünyanın “en büyük terör eylemi” midir? Ya da “Milenyum savaşı” mıdır? Ya da “milad” olarak önceden tezgahlanmış bir operasyon mudur? Soruların yanıtını vermek durumundayız.

Tüm bunlara karşın, kanımca bugüne kadar gerek dünyada gerek yerel medyada anılan olay gerçek anlamıyla değerlendirilmiş değildir. Askeri literatürde bu olay “baskın” olarak adlandırılır. Baskını, “Düşmana beklemediği yerde, beklemediği zamanda beklemediği araçlarla zarar vermek” diye tanımlayabiliriz. Bu baskının dünya savaş tarihinde bir benzerinin bulunmaması nedeniyle özel bir yeri ve önemi olduğunu düşünüyorum. Çünkü, ilk kez küreselleşme karşıtı çokuluslu bir örgüt aracılığıyla bu eylem gerçekleştirilmiştir. 14 Eylül 2001 tarihinde Cumhuriyet gazetesinde yer alan bir haberde Georgetown Üniversitesi’nin CIA için hazırladığı bir rapordan söz ediliyordu. Bu raporda teknolojinin de ABD için tehdit olacağının altı çiziliyordu. 

11 Eylül böyle düşünüldüğünde bir anlamda ABD’nin kendi silahıyla vurulmasıydı. 11 Eylül Saldırıları Terör Değil Asimetrik Savaş 11 Eylül’ü bir terörist saldırı olarak göstermenin eylemin gerçek niteliğini yansıtmadığını düşünüyorum. Sonuçta karşı karşıya gelen iki güç de aslında masum değildir. Oysa terörde masum bir tarafın saldırıya uğraması söz konusudur. Bahsettiğimiz iki güç olan El-Kaide ve ABD’den hiç birisi masum güçler değildir. Ben bu iki güç arasındaki çatışmayı asimetrik savaş olarak niteliyorum. Asimetri, çarpışan iki gücün ellerinde bulunan teknolojik donanım farkını vurgulamaktadır. ABD çağın en gelişmiş bomba, füze ve silahlarıyla saldırmakta, El-Kaide ise kendine özgü daha ilkel metodlarla saldırılara cevap vermektedir. ABD son model silahlar kullanırken, El-Kaide eylemcisi sadece bir maket bıçağı kullanarak bir uçağı kaçırmakta ve sonuçta Pentagon gibi dünyanın en korunaklı binalarından birisini havaya uçurabilmektedir. Zayıf olan güçlünün silah donanımına ulaşamayacağını bilmekte ve onunla mücadele etmek için kendi araçlarını yaratmaktadır. Asimetrik savaşın en önemli özelliklerinden birisi ise zayıf olanın karşısındaki üstün güce rağmen sonuç alabilmesidir. Nitekim 11 Eylül’de alınan sonuç ortadadır. 

11 Eylül ABD Emperyalizminin Acz ve Güçsüzlüğünün Kanıtıdır Masum insanların yaşamlarını yitirmesini onaylamak gibi bir tavır içinde değilim; ancak ABD emperyalizminin kirli geçmişine göz attığımızda yüzbinlerce masum insan kanı pahasına bugünkü hegemonyanın kurulduğu gerçeğini de gözardı edemeyiz. ABD emperyalizminin insanlığa “hümanizma” dersi verecek bir konumda olmadığının en yakın kanıtı Afganistan’ın, sonra da Irak’ın işgali ve Filistin’de yaşanan olaylarda İsrail yanlısı tutumudur. ABD, Vietnam Savaşı’ndaki hezimetinin kamuoyunda yarattığı aşağılık kompleksini Körfez sularında “Irak Savaşı”nda gidereceğini sandı. 11 Eylül Baskını bir anlamda, ABD hakkında üretilen tüm mitlerin iflas ettiğinin kesin kanıtı sayılabilir. Deneyimli istihbaratçıların söylemlerine göre, bu çapta bir baskın çok güçlü bir örgüt, büyük para desteği, teknik ve teknolojik donanım, içten yardım, kolektif akıl üstünlüğü, vb. gibi etmenlerle en azından 10 yıllık bir hazırlık dönemini gerektirir. 

11 Eylül Baskını bir anlamda ABD Kartalı’nın kanatlarını kırmış ve “kağıttan bir kaplan” olduğunu da sergilemiştir. Bush’un bin yıllık süreç içinde oluşan uluslararası hak ve hukuku hiçe sayan, tüm antlaşmaları gözardı eden, BM’yi dışlayan bu pervasız tavrının uzun erimli bir süreçte, dünya kamuoyunda oluşacak kompleksler sonucunda ABD’nin benzer baskınlara muhatap olacağını söylemek öngörü olmasa gerek.1 Bilindiği gibi, simgesel hedef olarak seçilen Dünya Ticaret Merkezi (DTM)’nin İkiz Kuleler’ine ve Pentagon’a yapılan Baskın’da Beyaz Saray şifresi kullanan eylemciler, adeta ABD ile dalga geçmiştir. Bu, ABD emperyalizminin acz ve güçsüzlüğünün de kanıtıdır. 11 Eylül askeri anlamda ABD emperyalizminin kendi evinde vurulabileceğini kanıtlamıştır. Bu gerçek mazlum ulusların moralini yükseltecek bir olgudur. Böylece ABD’nin kendi evinde, yönetim merkezlerinde ve kurduğu Yeni Dünya Düzeninin simgelerinde de sanıldığı kadar korunaklı olmadığı ortaya çıkmıştır. Bununla beraber 

11 Eylül bir şeyi daha kanıtlamıştır; ABD yönetimi içindeki çatlağın artık gizlenemeyecek boyutlara ulaştığını. Öyle ki artık bu gerçek tüm dünyanın gözleri önündedir. Hatta ABD yönetimi içinde bir kliğin küçük bir gangster şebekesi şeklinde örgütlenerek, bu dar elit çıkarlarını gözetip kendi devletini vuranlara bile yardım edebilmesi, göz yumabilmesi, işbirliği yapabilmesi ve hatta bu eylemi bizzat üstlenebilmesi gibi “uçuk!” fikirler bile insanlara yabancı gelmemektedir. Demek ki ABD derin devleti artık gizlenemeyecek bir olgudur. Peki 11 Eylül bunu nasıl ortaya çıkarmıştır? 11 Eylül Sürpriz Olmadı 11 Eylül öncesinde ABD istihbarat yetkililerinin bazı açıklamaları aslında ABD hedeflerine yönelik bir saldırının an meselesi olduğunu ortaya koyuyordu. CIA Başkanı George Tenet, 7 Şubat 2001 tarihinde Amerikan Senatosu’nun Özel İstihbarat Komitesi’nde yaptığı konuşmada “belirsizlik katsayısı” çok yüksek bir dönemden geçildiğini söyleyerek ABD’nin karşısındaki en büyük tehdidin uluslararası terörizm olduğunu söylüyordu. Tenet, Ladin’le ilgili olarak da şunları söylemişti: “Usame Bin Ladin ile küresel yardımcılar ve destekçiler şebekesi, en acil ve ciddi tehlikeyi oluşturmaktadır... Hiç uyarı yapmaksızın çok sayıda saldırı düzenleyebilecek kapasiteye sahiptir.” Bu açıklamalara karşın Ladin ve El-Kaide ile ilgili gerekli istihbarat çalışmasının yürütülmemesi son derece ilginçtir. Yine aynı Senato Komitesi toplantısında konuşan Askeri İstihbarat Dairesi Başkanı Thomas R. Wilson gelecek 15-24 aylık dönemin beklentilerini şöyle sıralamaktadır: 1. Amerikan çıkarlarına Amerika’nın içinde ya da dışında büyük bir terörist saldırı beklentisi. Bu saldırının tipik bir asimetrik savaş taktiği ile işleyeceği öngörülüyor. 2. Filistin-İsrail çekişmesinin kızışması, Ortadoğu’da gerilimin artması ve Antiamerikan protestoların yoğunlaşması.2 Ancak bu açıklamalar sadece birer açıklama olarak kalmışır. Gereken yapılmamıştır. 

Sonuçta 11 Eylül göz göre göre gelmiştir. Acaba neden? 11 Eylül Önceden Biliniyordu Böylesine büyük çaplı bir eylemin ABD yönetimi içindeki sorumlularından göstermelik olarak eylemden üç yıl sonra görevden alınan CIA Başkanı dışında hiçbirinin bugüne kadar haklarında, soruşturma açmak şöyle dursun, istifa dahi etmemiş olmalarının anlamını ve değerlendirilmesini okurların takdirlerine bırakıyorum. 12 Eylül 2001 gününden bu yana, olaya ilişkin tüm medyayı ve yapıtları izliyor ve arşivliyorum. Hazırladığım dosyaların bir bölümü “11 Eylül önceden biliniyor muydu?” sorusuna ilişkin belge ve bilgileri içeriyor. Şu ana kadarki izlenimimin “Evet biliniyordu” şeklinde olduğunu açıklayabilirim. Peki hangi olgulara dayanıyorum. Birincisi 11 Eylül öncesi gelişmelerdir. Dikkat ederseniz 11 Eylül öncesindeki son bir yıl ABD hedeflerine yönelik Bin Ladin eylemlerinin artarak sürdüğü bir dönemdir. Üstelik 11 Eylül kadar büyük eylemler olmasa da bu tarzı çağrıştıran birçok eylem yapılmıştır. Bu noktada 11 Eylül’ün ABD açısından sürpriz olup olmadığı tartışmalıdır. Bir anlamda 11 Eylül’deki saldırı “geliyorum” diye diye gelmiştir. Bu gerçek ABD belgelerinden de izlenebilir. 2000 yılında açıklanan ABD Dışişleri Bakanlığı’nın yıllık Uluslararası Terörizm Raporu, Ladin’i ve O’nun barındığı düşünülen Afganistan’ı en büyük tehdit ilan ediyordu.3 Daha Şubat 2000’de CIA Başkanı George Tenet, Kongre’de bir konuşma yaparak ABD karşıtı bir küresel ittifakın oluştuğunu ve bunun başını Ladin’in çektiğini söylemekteydi.4 New York Times ise şöyle diyordu: “Asimetrik savaş derdine hoş geldiniz. Askeri uzmanlar, artık, küçük bir komando grubunun Amerika’yı allak bullak edebileceğini ve saldırı emrini kimin verdiği konusunda tek bir kanıt bile bırakmayabileceğini söylüyorlar.”5 11 Eylül bu sözlerden sadece bir kaç ay sonra gerçekleşmiştir. Saldırı Geliyorum Dedi Amerikan istihbaratının 2000 yılından başlayarak ele geçirdiği saldırı istihbaratlarını kronolojik olarak ortaya koymak daha iyi bir fikir verebilir. w Aralık 2000: Terörist trafik etkinliğinde artış raporu. w 11 Mayıs 2001: Dışişleri Bakanlığı’nın El Kaide’nin yabancı ülkelerdeki ABD’lileri hedef alabileceği uyarısı. w 22 Haziran: Federal Havacılık Kurumu’nun havayolu şirketlerine uçak kaçırılabileceği uyarısı. w Temmuz başı: Phoenix’teki bir FBI ajanının çok sayıda Ortadoğu kökenlinin uçuş eğitim kurslarına katıldığına dikkat çekerek bu konuda ülke çapında araştırma yapılması uyarısı. w 2 Temmuz: FBI’nın saldırı uyarısı. w Temmuz ortası: Bush’un G-8 zirvesi sırasında saldırıya uğrayacağı istihbaratı. w 18 Temmuz: FBI uyarısını yineledi. w Temmuz sonu: FAA’nın6 terör örgütlerinin uçak kaçırma eğitimi ve planları yaptığı uyarısı. 6 Ağustos: Bush’a sunulan Ladin’in uçak kaçırmaları da içeren çalışma yöntemleri raporu. w 16 Ağustos: FAA’nın havayolları şirketlerine teröristlerin cep telefonu, anahtarlık ve kalemleri silah olarak kullanabildikleri uyarısı. Minnesota’da daha sonra 11 Eylül saldırılarına katılacak 20. kişi olduğu ortaya çıkan Musavi’nin tutuklanması. w Eylül başı: Fransız istihbaratının Musavi’nin Afganistan kamplarında eğitim gören bir El Kaide militanı olduğu açıklaması. w Eylül başları: Musavi’yi sorgulayan FBI ajanının ikiz kulelere yönelik bir terör saldırısının olacağı ama tam olarak nasıl yapılacağının bilinmediği raporu.7 El Kaide Cephesinden 11 Eylül’ün Ayak İzleri w 1993: Somali’de 18 Amerikalının öldürülmesi. w Kasım 1995: 17 kişinin öldüğü Pakistan’daki Mısır Büyükelçiliği’nin bombalanması. w Haziran 1996: Suudi Arabistan’ın Hobar kentinde 19 Amerikan askerinin öldürülmesine yol açan patlama. w 7 Ağustos 1998: Kenya ve Tanzanya’daki ABD Büyükelçilikleri’nin havaya uçurulması sonucu 257 kişinin ölmesi ve 5 bin 500 kişinin yaralanması sonucunu doğuran saldırı. w 12 Ekim 2000: Yemen’in Aden Limanı’nda USS Cole destroyerine yönelik intihar saldırısında 17 Amerikan denizcisinin öldürülmesi. Bu eylemler, 11 Eylül’ün ayak izleridir.8 Yine 1993 yılında Dünya Ticaret Merkezi’ne düzenlenen ve 6 kişinin ölümüne yol açan saldırıdan sonra faillerden Nidal Ayyad’a ait şu bilgisayar mesajı bulunmuştu: “Gelecek sefer çok daha isabetli olacak”.9 Ladin’in ABD’ye büyük bir saldırı yapacağı 11 Eylül gününe kadar gizli saklı bir şey değildi, tersine basında tartışılan, haberleri yapılan bir olguydu.10 Yine aynı haberlerde ABD’nin teröre karşı alarma geçtiği, saldırılara karşı hazırlık yaptığı ve hatta Bin Ladin’in saklandığı düşünülen Afganistan’a operasyon hazırlıkları bile basında yer alıyordu11,12 ve hatta Bin Ladin’in NSA tarafından kıskaca alındığı ve her konuşmasının dinlendiği söyleniyordu.13 El Kaide üyelerinin toplantıları da hem CIA tarafından hem de diğer istihbarat örgütleri tarafından sürekli takipteydi. ABD’nin bir istihbarat zaafı yok gibi gözüküyordu. Çünkü söylenenlere göre her şeyden haberdarlardı. Örneğin, w 5 Ocak 2000: Malezya’da aralarında 11 Eylül planlayıcısı Remzi Binalşibh’in de bulunduğu El Kaide üyelerinin düzenlediği toplantının CIA tarafından fotoğrafları çekildi ama Binalşibh rahatça Hamburg’a geri döndü. w 15 Ocak 2000: 19 militan, 3’ü kendi isimlerine düzenlenen pasaportlarla ABD’ye giriş yaptı. Uçuş okuluna kayıt yaptırdı. Haziran 2000’de teröristlerin lideri Muhammed Atta, Florida’da uçuş okulundayken Binalşibh 4 teröriste Frankfurt’ta planı anlattı. Eylül 2000’de 11 Eylül’deki saldırıyı düzenleyenler San Diego’da ev kiraladı. Evlerine hiç eşya almamaları komşularının dikkatini çekti, yine de FBI’a haber verilmedi. USS Cole’e düzenlenen saldırının planlayıcısı El Midhar, San Diego’daki eve taşınıp boş tutan militandı. CIA, Ocak 2001’de, USS Cole saldırısını El Kaide’nin yaptığını açıkladı, ancak El Midhar’ın ismi FBI’a verilmedi. CIA-FBI buluşmasında El Midhar’ın resimi ilk kez FBI’a gösterildi ama ABD vizesine sahip olup halen ABD’de olduğu söylenmedi. w 10 Temmuz 2001: FBI’ın El Kaide uzmanı Kenneth Williams “Usame Bin Ladin’in adamları pilot olup yolcu uçaklarını kaçıracak. Uçuş okullarını denetleyelim.” dedi ama kimse ciddiye almadı. w 6 Ağustos 2001: CIA saldırı olacağını tespit etti ama tatildeki Bush’a haber vermedi. Bir uçuş okulu FBI’a bir öğrencinin Boeing’le ilgili sorular sorduğunu söyleyip şüphelendiğini belirtti ama FBI terörist olabilir raporu vermedi. CIA da ciddiye almadı. Üstelik MOSSAD başta olmak üzere tüm gizli servisler de ABD’yi olası terör saldırlarına karşı uyarıyordu. Örneğin 11 Eylül’den önce Temmuz ayında yapılan G-8 zirvesinde Ladin’in bomba yüklü uçaklarla saldıracağı bilgisi ABD’ye ulaşmıştı ama ABD bu istihbarata gülüp geçti.14 Elbette tüm argümanları değerlendirmek bu bölümün kapsamına sığdırılamaz. Ancak, 1990-2000 yılları arasındaki dönemde ABD hedeflerine yapılan saldırılarda Bin Ladin parmağı ta 2000 yılından beri biliniyor ve izleniyordu. Ekim 2000’de Yemen’de USS Cole savaş gemisine yönelik yapılan eylemde ABD’li denizcilerin ölmesi olayını soruşturan FBl’nın ikinci adamı John O’Neil ve Yemen’deki ABD Büyükelçisi Barbara Bodine, Bin Ladin’in izine ulaşmış olmasına karşın 1993 yılına kadar onu yakalamak gibi bir çaba içine girmemiştir! Bunu nasıl açıklayabiliriz? Yazılanlara göre, Bin Ladin ile Suudi Ailesi’nin yakınlığı ve petrol ortaklıkları nedeniyle, Suudileri darıltmamak pahasına bu olay göz ardı edilmiştir.15 11 Eylül’de İstihbarat Skandalı Amerikan yönetiminin 11 Eylül’den önce saldırıdan haberdar olmasına karşın bunu engeleyememesi/engellememesi 11 Eylül sonrası ABD’de bir istihbarat skandalına yol açmıştı. Amerikan muhalefeti bu bilgilere dayanarak sorumluları istifaya davet etmişti. İddialara göre FBI yöneticilerine, Rusya, Fransa, Libya ve Sudan devletleri benzeri bir saldırı ihtimali konusunda verdikleri istihbarat raporlarını Bush yönetimi ciddiye almamıştı. Kimi örnekler: Libya, Usame ile ilgili Interpol tutuklama isteğinde bulundu, ciddiye alınmadı. Yemen’deki El Kaide saldırısını araştırmak isteyen New York Güvenlik Sorumlusu John O’Neill’in Yemen’e gitmesine izin verilmedi. Usame böbrek rahatsızlığından Dubai Amerikan Hastanesi’ne yattığında CIA ajanı Larry Mitchell 12 Temmuz 2001’de kendisiyle konuştu. Le Figaro buluşmayı saptadı. Suudi İstihbaratı’nın Başkanı Prens Türki el-Faysal da Usame’yi ziyaret etti. Fransız Genel Haberalma Örgütü Amerikan toprağında da saldırılar olacağını iletti. Pakistan İstihbarat Başkanı M. Ahmed ABD Dışişleri Sekreter Yardımcısı M. Grossman’la 4 ylül’de konuştu. Aynı kişi 11 Eylül saldırısının bir numaralı sanığı Atta’ya 100 bin dolar ödemişti.16 Son istihbarat skandalı ise şuydu: 11 Eylül’den bahseden Arapça telefon konuşmaları Amerikan istihbaratı tarafından kaydedilmiş, ama ancak 11 Eylül’den sonra çevrilmişti.17 Bir başka iddia ise saldırılar konusunda bilgi sahibi olan MOSSAD’ın kasıtlı olarak ABD’li meslektaşlarına bilgi aktarmadığıydı. ABD’de yürütülen çok gizli bir soruşturmanın sonuçları, İsrail istihbarat örgütü MOSSAD’ın, Arap eylemcilerin 11 Eylül planını çok önceden haber aldığını, hatta eylemcileri adım adım izlediğini gösteriyor. Gerçi MOSSAD, CIA’yı muhtemel bir saldırı konusunda uyarmıştı fakat bu uyarı saldırıları önleyecek düzeyde bilgi aktarmaktan çok uzaktı. Dolayısıyla şimdilerde Amerika’da İsrail’in kasıtlı olarak bu bilgileri sakladığı ve böylece ABD saldırganlığının önünü açtığı düşünülüyor. “El Kaide Militanları ABD Üslerinde Eğitildi” Eylemden bir kaç gün sonra ortaya atılan iddialarda olayın arka planı ile ilgili çarpıcı iddialar ortaya atıldı. Bu iddia 11 Eylül eylemine katıldığı resmen açıklanan kişilerin, özel uçuş kurslarının yanısıra ABD üslerinde de uçuş eğitimi aldıklarına dayanıyordu. İddia ilk olarak Newsweek dergisince ortaya atıldı. Dergiye göre ABD askeri kaynakları, FBI’a uçak kaçıranlardan beş kişinin 1990’larda ABD askeri üslerinde eğitim aldıklarını açıklamışlardı. Knight Ridder isimli haber ajansı da 11 Eylül’ün en önemli isimlerinden Muhammed Atta’nın Montgomery/Alabama’daki Maxwell Air Force üssündeki Uluslararası Subaylar Okulu’nda, Abulaziz Alomori’nin Texas’taki Brooks Air Force üssünde, Said Alghmadi’nin de Monterry/Kaliforniya’daki Defence Language Institute’de eğitim aldıklarını bildiriyordu. Le Figaro da benzer bir haber yaparak Usame bin Ladin’in eylemden iki ay önce Dubai’de Amerikan askerlerinin kendisini yakalamak yerine kendisiyle görüşüp geçmiş olsun bile dediklerini yazıyordu. Benzer iddialar Washington Post tarafından da yayınlanmıştı.18 FBI tarafından olayın hemen ardından olayın failleri olarak gösterilen ve basına bile açıklanan listenin de gerçekle uzaktan yakından alakasının olmadığı kısa süre içinde ortaya çıktı. FBI’ın 19 kişilik eylemci listesinde yeralan isimlerden dokuzunun sağ olduğu öğrenildi. FBI Başkanı Robert Muller de 20 ve 27 Eylül 2002 tarihlerinde CNN’de yayınlanan açıklamalarında intihar eylemlerine katılanların kimlikleri konusunda hukuki kanıtlarının olmadığını itiraf etmek zorunda kalmıştı. 11 Eylül Komisyon Raporu: ABD 11 Eylül’ü Biliyordu 11 Eylül saldırılarını araştırmak üzere kurulan komisyon tarafından hazırlanan rapor19 da ABD istihbaratının aylar öncesinden 11 Eylül saldırıları hakkında bilgi sahibi olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Beyaz Saray tarafından görevlendirilen komisyon tarafından hazırlanan 800 sayfalık Rapor’da Ulusal Güvenlik Ajansı’nın (NSA) 1999 yılının başından itibaren El-Kaide ile ilişkileri olduğu bilinen kişilerin telefon görüşmelerini dinlediği ancak elde edilen istihbarat bilgilerinin diğer istihbarat birimlerine aktarılmadığı söyleniyor. Raporda CIA ve FBI dahil bütün ABD istihbarat ağı “ABD topraklarındaki olası terör tehdidini yanlış değerlendirmek ve belirtileri görmemekle suçlanıyor. 000’de San Diego’da bulunan bir FBI muhbiri ilişki kurduğu El Mihdar ile El Hazmi’nin adlarını birimlerine bildiriyor. CIA bu iki kişinin bir kaç ay önce Malezya’da ElKaide toplantısına katıldığını biliyordu ancak bu bilgiyi FBI’ya göndermedi. Bu iki kişinin adlarının istihbarat birimlerine aktarılması aylar aldı. Bu kişilerin şüpheli listesine alınması ise saldırıdan bir kaç hafta önce gerçekleşti. Buna rağmen raporda bu çapta bir olayın istihbarat bilgilerinin diğer istihbarat birimlerine ulaştırılmaması sadece bir ihmal olarak değerlendiriliyor. Elbette bu rapor sonuçta Amerikan devleti tarafından hazılanmaktadır ve belli ipuçlarını yansıtmakla beraber bu ipuçlarından yola çıkarak 11 Eylül’ün ABD tarafından bilindiği hatta ABD derin devleti tarafından tezgâhlandığı gibi bir çıkarsamada bulunması mümkün değil. Ancak rapordaki bilgileri değerlendirerek bile olayın ABD derin devleti tarafından bilindiği görülebilir.20 Komisyon Raporundaki Önemli Ayrıntılar 11 Eylül Komisyonu’nun raporuna bütün olarak bakıldığında aslında ABD’nin bu saldırıları rahatlıkla önleyebileceği görülmektedir. Rapordaki önemli noktaları kısaca hatırlatmak gerekirse; 1998’de Usame Bin Ladin tarafından yayınlanan fetva niteliğindeki bir açıklamada “İslâmın kutsal yerlerindeki Amerikan işgalinden ve müslümanlara düzenlenen saldırılardan ötürü sivil, ya da asker, dünyanın neresinde olursa olsun, bir Amerikalıyı öldürmeye çalışmak bir müslümanın üzerine farzdır” denilerek ABD açıkça hedef gösterilmişti. Bu fetvanın hemen ardından Ağustos 1998’de El-Kaide Nairobi, Kenya ve Dar es Selam’daki Amerikan elçiliklerine eş zamanlı bir bombalı saldırı düzenledi. Saldırılar, 12 Amerikalı dahil 224 kişinin ölümüyle sonuçlandı. Aralık 1999’da, Ürdün Polisi, Amerikalı turistlerin bulunduğu otellerin ve diğer yerlerin bombalanması planlarına engel oldu. Ekim 2000’de Yemen’de bulunan bir El-Kaide ekibi, USS Cole destroyerinin bir tarafında bir delik açmak için patlayıcı dolu bir bot kullandı, gemi batırıldı ve 17 Amerikan denizci öldürüldü. Bu olaylar ABD yönetimine İslâmcı teröristlerin Amerikalıları kitleler halinde öldürecek eylemlere girişeceğini gösterebilecek kanıtlardı. ABD istihbaratı 11 Eylül eylemcilerine ilişkin ellerinde pek çok şüphe uyandıran kanıt bulunmasına karşın bu isimlerin hiçbirini izleme gereği duymamıştır. FBI ve CIA’nın yaptığı istihbarat hataları yüzünden eylemcilerden Hazmi ve Mihdhar izlenmemiş, iki eylemci Bangkok’a gittikten sonra takip edilmemiş, ayrıca ABD’de bu iki ismi bulmak için gereken adımlar atılmamıştır. Yine vize başvurularında yapılan sahtekârlıklar ve hileli yollarla alınan pasaportlar farkedilmemiştir. Bu ve benzeri pek çok hata sonuçta 11 Eylül eylemcilerinin deşifre edilmesini ve yakalanmasını engellemiştir. ABD yönetiminin de tıpkı istihbarat birimleri gibi büyük hataları olmuştur. Komisyon raporu ABD yönetimini de şu sözlerle eleştirmektedir: “Güvenli söyleyebileceğimiz şey, ABD hükümetinin 1998’den 2001’e kadar El-Kaide entrikasının gelişmesini geciktirecek veya rahatsız edecek ölçütlerden hiçbirini hayata geçirmediğidir. Hükümetin içinde hayal gücü, siyaset, kapasite ve yönetim zaafları vardır”21 “11 Eylül öncesi Savunma Bakanlığı’nın El-Kaide’ye karşı koyma misyonuyla tam olarak donandığı ve belki de ABD’yi tehdit eden en tehlikeli düşmanın El Kaide olduğu fikri üzerinde düşündüğü söylenemez” sözleri de komisyon raporunda ABD yönetiminin zaaflarına yönelik bir diğer değerlendirme. Raporun sonuç bölümleri ise daha çok çözüme yönelik yapılması gerekenler ve alınması gereken tedbirlere yönelik tavsiyeler içermekte. Bu tavsiyelerden en önemlisi “Ulusal bir kontr-terör merkezinin kurulması”. Elbette bu kontr-terör merkezinin ne tür çalışmalar yürüteceğini tahmin edebiliyoruz. ABD Savunma Bakanı Rumsfeld, Mayıs ayında Askeri Akademi West Point’te yaptığı bir konuşmada “küresel bir kalkışmaya” karşı savaştıklarını açıklamıştı. Rumsfeld’in küresel kalkışmaya karşı “sürekli savaşım” olarak ortaya koyduğu şey ABD veya müttefiklerinin isteklerine karşı çıkan bütün ülkelerin sürekli savaşın muhatabı olacağını gösteriyor. Sydney Morning Herald’da yer alan bir haber ise ABD’nin bu yeni “açılım”ını daha iyi görmemizi sağlıyor. Habere göre Pentagon, tüm dünyayı saran 1000’den fazla ABD üssünden ayrı olarak bir de küresel ordu kurmak için Kongre’ye 700 milyon dolarlık bir ek paket sunmuş. Savunma Bakan Yardımcısı Wolfowitz’in Kongre Silahlı Hizmetler Komisyonu’na yaptığı açıklamada, bu kaynağın terörizme ve kalkışmaya karşı yerel güçlerin (yalnızca ordu değil-işbirlikçi sivil güçlerin, gizli örgütlerin vb...) oluşturulması, silahlandırılması ve eğitilmesi için kullanılacağını açıklamış.22 Bu da gösteriyor ki 11 Eylül’ün ardıdan Ortadoğu’yu kana bulayan ABD dünya çapında daha kanlı terör faaliyetlerine girmekten çekinmeyecektir. ABD açısından yalnızca ABD’ye direnen ülkeler değil herkes artık birer hedeftir. Sansürlenen Bilgi: Bush-Suud İşbirliği 11 Eylül Komisyon Raporu’nun açıklanan 850 sayfalık kısmı zaten önemli ölçüde tezlerimizin haklılığını kanıtlamaktadır. Ancak bir de Beyaz Saray tarafından sansürlenen 28 sayfalık kısım var ki bu sayfalarda yer alan bilgilerin olayın perde arkasındaki ilişkilere yönelik önemli bilgiler içerdiği öne sürülüyor. Beyaz Saray tarafından rapordan çıkarılan bu sayfalarda neler yazılıydı? Sorular daha çok Suudi Arabistan’ın rolü üzerinde yoğunlaşmakta. Bush ailesi ile Suudi Ailesi arasındaki ticari ilişkiler düşünüldüğünde, rapordan Bush-Suudi işbirliğini deşifre edecek bilgilerin çıkartıldığını söyleyebiliriz. Bu tespiti doğrulayan bir değerlendirmeyi Komisyon Raporu’ndan aynen aktaralım: “...11 Eylül öncesi, Suudi ve ABD hükümetleri, istihbarat bilgilerini tam olarak paylaşamadılar ve El-Kaide örgütünün mali kaynaklarının izini sürmek ve dağıtmak için yeterli ortak çabayı geliştiremediler.” Bu tespitin ardından insan ister istemez bu çabanın niye gösterilmediğini merak ediyor. Ancak Bush-Suudi ilişkilerini bilenler için bu tespit hiç de şaşırtıcı değil. Bush ailesinin Suud’ların yanısıra Ladin ailesi ile de ticari ilişkiler içinde olduğu söylenmektedir. Baba Bush, Bin Ladin’lere de ticari ilişkileri olan “Carlyle Grubu” isimli Amerikan müteahhitlerinin başdanışmanlığını yapmaktadır. Oğul Bush’un da Teksas Valisi olmadan önce aynı gruba bağlı olan Caterair adlı şirkette hisse sahibi olduğu ve 75.000 dolar maaş aldığı söylenmektedir. u iddialar ışığında baktığımızda 11 Eylül raporundan Suudilerle Bush ailesi arasındaki ilişkilerden bahseden sayfaların kimler tarafından ve neden sansürlendiğini daha iyi anlayabiliyoruz.23 Craig Unger de “House of Bush-House of Saud” adlı kitabında Suudi Sarayı ve Bush ailesi arasındaki ilişkilere dair önemli bilgiler aktarmaktadır.24 Unger’e göre ABD’nin tarihindeki bu en büyük terör eylemi, Suudi Sarayı ve Bush Sarayı olarak adlandırdığı çevreler arasındaki otuz yıllık bir geçmişin ürünüdür. Suudi Sarayı çevresi: Suudi Kraliyet ailesi ve milyar dolarlık gelirleri olan Suudi ticari çevresinden oluşmaktadır. Prens Bandan Bin Sultan (Suudi Arabistan Büyükelçisi) Bush’ların yakın dostu ve Suudilerin ABD’deki çıkarlarının en yetkin temsilcisi olarak görülmektedir. Halid bin Mahfouz Suudi Arabistan’ın ilk ve en büyük bankası olan Suudi Arabistan Ulusal Ticaret Bankası’nın kurucusu, sahibi ve BCCI (Uluslararası Kredi ve Ticaret Bankası)’nın en büyük ortağıdır. Salem Bin Ladin ise Usame Bin Ladin’in kardeşi ve Suudi Bin Ladin grubunun yöneticisidir. Bu grup Suudi Arabistan’da kraliyet ailesi tarafından kollanmakta ve ülkenin tüm alt yapı antlaşmaları kendileriyle yapılmaktadır. 70’lerde ABD’ye James Baht adlı ikinci el uçak satıcısı tarafından getirilen Bin Ladin ve Bin Mahfouz, Houston’da siyasi ve ticari çevrelerle ilişki kurarak Suudi-ABD ilişkilerinin önemli figürleri haline gelmektedirler. Baht ise iki Suudi milyarderi ile kurduğu ilişkiler sonucu onların ABD’deki temsilcisi olmuştur. Baht, Teksas Ulusal Hava Savunması’nda Bush Sarayı mensuplarıyla çalışmış ve bu iki çevre arasındaki bağlantıyı sağlamıştır. Bush ailesi de üç nesildir petrol işleriyle uğraşmaktadır. George H. W. Bush, siyasete atılmadan önce Teksas’ta bağımsız petrolcüdür. Ayrıca CIA başkanlığı görevi de yapmıştır. Carlyle Grubu ile Bush ailesinin bağlantıları da son derece ilginçtir. Carlyle Grubu, Bush-Reagan döneminin önemli figürlerini bünyesine katarak savunma, teknoloji, enerji, silah gibi önemli sektörlerde faaliyet göstermeye başlamıştır. George W. Bush da babası gibi bağımsız bir petrolcü olarak işe başlamış ve Suudiler tarafından babasının siyasi kariyerinin etkisiyle batmakta olan şirketleri ederinin çok üstünde fiyatlarla satın almıştır.25 Bush ailesi bu ilişkiler ağıyla edindikleri ekonomik kaynağı siyasi faaliyetlerinin finansmanında kullanmaktadırlar. Bush 11 Eylül’den Sonra Ladinleri Neden Kaçırdı? Bush ve Ladin arasındaki ilişkiyle ilgili en son iddia ise ABD’li ünlü yönetmen Michael Moore’un “Dude, Where Is My Country” isimli kitabında dile getiriliyor. Moore’un iddiasına göre Bush, 11 Eylül saldırısının hemen ardından iş ilişkisi içinde olduğu Ladin ailesinin 24 üyesini apar topar bir uçağa bindirterek Fransa’ya gönderdi ve FBI tarafından sorgulanmalarını engelledi. Moore, Başkan Bush’a 11 Eylül’den sonra 24 saatliğine hava uçuşları yasaklanmasına rağmen Suudi hükümetine ait özel bir uçakla Ladin ailesine mensup 24 kişinin çıkıp gitmesine neden izin verildiği sorusunu yöneltiyor. Moore’un Suudi kraliyet ailesinin ABD ekonomisi içindeki yerine ilişkin tespitleri de son derece önemli. Amerika pazarının günlük 1.5 milyon varil Suudi petrolüne bağımlı olduğunu söyleyen Moore, Bush’a Amerikan ulusal güvenliğinin Suudi ailesinin insafına kalıp kalmadığını sorarak Suudi sermayesinin ABD’deki etkisini sorguluyor.26 ütün iddialar ışığında bu iki hanedan arasındaki ilişki inkar edilemeyecek bir gerçek olarak ortadadır. Ancak buna rağmen şimdiye kadar bu ilişkilere dair neredeyse hiç bir araştırma yapılmamıştır. Komisyon raporu örneğinde görüldüğü gibi bu kirli ilişkiler ağı bir şekilde hasır altı edilmiştir. ABD 11 Eylül’ü Neden Görmezden Geldi? CIA ve FBI’ın aylar öncesinden haberdar olduğu ve yine İsrail başta olmak üzere bir çok ülkenin istihbarat örgütlerinin Amerikan istihbaratını uyardığı böylesi büyük bir saldırı neden engellenmedi? Göz göre göre gelen saldırının istihbarat bilgileri kimler tarafından niçin hasır altı edildi? Bu soruların cevaplarını bulmak için ABD’nin 11 Eylül öncesinde ve sonrasındaki konumunu ve ABD derin devletinin üst düzey isimlerinin bu süreçteki rollerini değerlendirmek gerek. 11 Eylül öncesinde ABD dünyanın pek çok farklı ülkesinde askeri üsler bulunduruyordu. ABD emperyalizmi Gladio türü gizli örgütler vasıtasıyla hedef ülkeleri denetim altına almaya çalışıyordu. Darbe girişimleri, siyasi entrikalar, ayaklanmalar gibi ABD derin devletinin değişmeyen mekanizması çalışıyordu. Oysa, bugün 11 Eylül’ün ardından geçen üç yılda ABD Afganistan’dan Irak’a kadar pek çok bölgeye askeri olarak yerleşmiş durumda. ABD dünyaya hiçbir şekilde kabul ettiremeyeceği işgal planlarını 11 Eylül sayesinde meşrulaştırdı. ABD’nin “terörle savaş” doktrini, ABD karşıtı güçleri bile ABD’yle yanyana getirdi. ABD şimdi dünyanın istediği bölgesinde istediği gibi at koşturabiliyor, istediği ülkeleri terörist ilan edip Irak’ta olduğu gibi saldırı tehdidiyle korkutuyor.27 Kısacası 11 Eylül ABD’ye hiç beklemediği bir hareket alanı ve meşru saldırı hakkı yaratmış durumda. Gerçi işler hiç de ABD’nin istediği biçimde gelişmedi, ABD egemenlik kurmak istediği Ortadoğu’da büyük bir direnişle karşılaşıp Irak ve Afganistan’da hezimete uğradı, ama bu gerçekler ABD’nin hegemonyacı emellerini gerçekleştirmek için 11 Eylül’e göz yumduğu gerçeğini değiştirmiyor. Pearl Harbor’dan 11 Eylül’e Amerikan Tezgâhları “ABD niçin binlerce vatandaşının ölümüne yol açan 11 Eylül gibi büyük bir saldırıya göz yumsun” diye soranlara tarihten bir ders olarak Pearl Harbor’ı hatırlatmak faydalı olur. Pearl Harbor, ABD derin devletinin kendi çıkarları söz konusu olduğunda hiç bir sınır tanımadığını, hatta kendi vatandaşlarının bile bile ölmelerine göz yumacağına tarihten iyi bir kanıt. 11 Eylül’ün hemen ardından piyasaya çıkan Joseph E. Persico’nun “Roosevelt’s Secret War: FDR and World War II Espionage” adlı kitabında Pearl Harbor olayıyla ilgili çarpıcı açıklamalar bulunuyor. Persico’ya göre Amerikan yönetimi İkinci Dünya Savaşı’na karşı çıkan Amerikan halkının tepkisini azaltmak ve savaşı kamuoyuna kabul ettirmek için Pearl Harbor’u kullanmıştı. Japonların Pearl Harbor saldırısını önceden haber alan ABD yönetimi tıpkı 11 Eylül’de olduğu gibi gelen istihbarat bilgilerini hasır altı ederek saldırının engellenmesini önledi. Sonuçta 4’ü savaş gemisi olmak üzere 18 ABD gemisi Japonlar tarafından batırıldı. Saldırıda ölen ABD askerlerinin sayısı ise tamı tamına 2000’di. earl Harbor gibi binlerce askerin gözden çıkarıldığı bir örnek önümüzde dururken “ABD 11 Eylül’e neden göz yumsun?” gibi sorular anlamını yitirmektedir. Pearl Harbor bir yana Vietnam Savaşı’nın da bir Amerikan tezgâhı olduğu ve dünya tarihine damgasını vuran bu savaşın bile bir Amerikan komplosu sonucu çıkartıldığı söylenmektedir. 11 Eylül’ü Bilenler Borsada Nasıl Ortaya Çıktı? 11 Eylül’ün Amerikan derin devleti veya siyonist elit tarafından önceden bilindiğine dair bir işaret olarak da 11 Eylül’ün hemen öncesindeki borsa işlemlerini örnekleyebiliriz. Araştırmacı Michael C. Rupert’in yazdığına göre bu borsa işlemleri aynı zamanda CIA bağlantılı.28 Borsa işlemleri ile ilgili kuşkuları ilk gündeme getiren “Herzliyya International Policy Institute for Counterterrorism” adlı İsrail kurumu. Enstitünün verdiği bilgilere göre 6-7 Eylül günlerinde Chicago Borsası’nda United Airlines şirketine ait hisseler her zamankinden çok işlem görmüş. Bu “içerden bilgi” sayesinde birilerinin beş milyon dolar kazandığı tahmin ediliyor. Aynı olay bu sefer de 10 Eylül günü American Airlines için gerçekleşmiş ve biri 4 milyon dolar kazanmış. Diğer havayolları şirketlerinde herhangi bir değişiklik olmazken 11 Eylül’de adı çokça geçen bu iki şirketin hisselerinin 6 kat işlem görmesi bir rastlantı olabilir mi? Yine Enstitü’nün raporuna göre DTM’nde 22 kat işgal eden Morgan Stanley Dean Witter&Co. şirketinin hisseleri de 11 Eylül’den hemen önceki günler boyunca yoğun ilgi görmüş ve birileri 1.2 milyon dolar kazanmış. Aynı koşullar içindeki Merril Lynch & Co. şirketinin hisseleri sadece günde 252 işlem görürken 11 Eylül’ün hemen öncesinde 1200 kat artarak 12215 işleme yükselmiş. Bu sayede kazanılan tutar 5.5 milyon doları buluyor. İşin daha da ilginç tarafı United Airlines hisselerinde oynayan bankanın CIA’nın üç numaralı koltuğunda oturan A. B. Krongart tarafından yönetiliyor oluşu. CIA Başkanı George Tenet, aynı Krongart’ı yanına danışman olarak almış, 1998 yılında. Krongart’ı bugünkü koltuğuna oturtan ise George W. Bush.29 ABD’nin İslam Düşmanlığı Bilindiği gibi, “Soğuk Savaş”ın bitiminde 34 ülkenin katıldığı, 1990 Kasım ayının sonlarına don sonlarına doğru “Paris Şartı” imzalanmıştır; Baba Bush tarafından söylendiği öne sürülen söylemlerden ikisini yinelemek istiyorum: w Bugüne kadar savaşlar Doğu-Batı yönünde süregelmiştir. Artık, zengin Kuzey ile yoksul Güney arasında cereyan edecektir (Mealen). w Bundan sonra düşmanımız İslam’dır. 1990’lı yıllarda İslamı düşman ilan eden ABD’nin, CIA’nın yetiştirdiği Bin Ladin’in kendi hedeflerine saldırmasına göz yummasının anlamı tüm boyutlarıyla bugüne kadar değerlendirilmiş değildir. Bin Ladin dışında da dünyanın her yerinde “radikal İslamcı” grupları eyleme itip bir anlamda ABD’nın bugünkü saldırganlığını haklı çıkarmak için ortam hazırladığını söyleyebiliriz.30 Daha sonra da NATO Başkumandanı Orgeneral John Galvin aynı doğrultuda açıklama yapmıştır: Ana tehlike komünizm zayıfladı ancak şimdi yeni tehlikeler var. Bu tehlikelerin başında İslam köktenciliği geliyor.”31 2000 yılında bilindiği gibi Dünya Ticaret Merkezi’ni (DTM) Arap asıllı eylemciler bombalamış, 240 yıl hapse mahkum olan Muhammed Salameh, asıl baskının gelecekte yapılacağını ifade etmiştir. Bu kişinin 5 Eylül 1972 Münih olimpiyat baskınını düzenleyen Ali Hasan Selemeh’in akrabası olduğu ve Hasan Salameh’ın CIA ajanı olduğu açıklanmıştır. Bu kişilerin bir kaçının Yakın Doğu’yu karıştırmak için CIA ile ilişkiye geçtiği de basına yansımıştır. Oklohama Bombacısı Timothy Mc Veigh, eylemi nedeniyle elektrikli sandalyede öldürülmüştür. Bu kişinin, “bireysel terörist” olarak nitelenmesi, kanımca akla ve mantığa uygun düşmez. Çünkü, eylemde kullanılan bombanın Ordu malı olduğu belgelenmiş, yazılmıştır. ABD’nin Körfez Savaşı kahramanı olan bu kişinin ölürken söylediği savaş karşıtı sloganlar bir örgüte çağrışım yapmaktadır. Eğer Mc Veigh’in örgütsel bağlantısına inilebilinseydi ABD içinde ABD karşıtı radikal örgütler ortaya çıkabilir, 11 Eylül Baskını’nın iç boyutu saptanabilirdi. 11 Eylül Baskını’ndan yaklaşık 1 yıl önce maddi hiçbir gereksinimi bulunmamasına karşın ABD Derin Devleti’nin 1 No’lu temsilcisi David Rockefeller, aynı bölgede bulunan gökdelenini neden sattı? Acaba saldırıdan haberdar mıydı?32 Medyaya yansıdığına göre, İsrail İstihbarat Örgütü MOSSAD böyle bir “baskının” olacağından ABD yönetimini önceden haberdar etmiştir.33 ABD de olası bir baskına karşı Haziran 2001’den bu yana teyakkuz durumuna geçmişti.34 ABD olası bir baskından, önceden haberdar olduğu ve alarm durumuna geçtiği halde baskını önleyememiştir. Kanımca, bu olgu tek başına ABD’nin aczini ve güçsüzlüğünü kanıtlamak için yeterlidir... 11 Eylül Baskını ardında ABD Derin Devleti’nin parmağı uzun erimli bir süreçte aydınlığa kavuşacaktır diye düşünüyorum. ABD’den İslam Dünyasına Yeni Mesaj Komisyon Raporu’nda yeralan önemli bir nokta da İslam’a yönelik değerlendirmeler. Bilindiği gibi Bush 11 Eylül’ün hemen ardından ABD’nin bir Haçlı saldırısına girişeceğinden bahsetmiş ve İslam’ı düşman ilan etmişti. Haçlı Seferi’nden kastedilen de aslında müslüman coğrafyaya karşı girişilen bir Hristiyan saldırısından başka bir şey değildir. Oysa Komisyon Raporu’nda Bush’un açıklamalarından farklı yaklaşım sergilenmektedir. Raporda İslam-terörizm ilişkisi hakkında şu tespitler bulunmaktadır: “Düşman sadece terörizm değil. İslam içinde bir azınlığın, siyaseti dinden ayırmayan ve böylece ikisini birden çarpıtan höşgörüsüzlük geleneğinin ürünü Bin Ladin ve diğerlerinin yarattığı İslamcı terörizm tehdidi. Düşmanımız dünya çapında bir inanç sistemi olan İslamın kendisi değil, İslamdan sapanlardır” Bu tespit ABD Başkanı Bush’un genel olarak ABD’nin İslam hakkındaki görüşleri açısından bir farklılığa işaret etmektedir. Komisyon Raporu’nda farklı bir tanımlama getirilerek düşman İslam değil “İslam’dan sapanlar” olarak tanımlanmaktadır. Burada ABD’nin İslam dünyasna yönelik bir mesaj kaygısı olduğu görülmektedir. ABD, Afganistan ve Irak saldırılarının ardından yükselen tepkiyi bu şekilde dizginlemek istemektedir.35 aporda yeralan bir diğer önemli tespit ise ABD’nin muhtemel ve çok daha yakıcı sonuçlar doğuracak eylemlere karşı hazırlıklı olması çağrısıdır. Tedbir olarak da üç aşamalı bir strateji önerilmektedir: 1. Teröristlere ve örgütlenmelere saldırı. 2. İslamcı terörizmin sürekli gelişimini engelleme. 3. Terörist saldırılara karşı hazırlık ve savunma. Bu önlemlerin amacı da sürekli olarak gelişme gösteren İslamcı terörün önüne geçmek olarak belirtilmiş. Bunun yanısıra “İslam dünyasında Amerikan idealleri daha iyi açıklanmalı ve savunulmalıdır. Öğrenciler ve hükümet dışı liderler de dahil olmak üzere daha fazla insana ulaşmak için kamuoyu oluşturma amaçları daha güçlü kullanılmalıdır” sözleriyle de yeni stratejinin esasları belirtilmiş. Elbette bunlar ABD’nin kendi çözüm önerileri. Ancak bu önerilerin ne derece çözüm alıcı olacağını yaşayarak göreceğiz. ABD şimdiden bütün ezilen uluslara yönelik büyük bir cephe açmış durumda ve özellikle Ortadoğu’da ABD’nin işgalci şiddet yönetimi büyük bir Amerikan düşmanlığına yol açmış görünüyor. ABD kendi tetiklediği bu durumun sonuçlarına katlanmak zorunda kalacak.36 11 Eylül’ün de gösterdiği gibi tedbir alarak bu tip saldırıların önünü kesmek mümkün değil. Zira ABD’nin artık vurulabilir bir güç olduğu ortaya çıkmıştır ve dahası açılan gedik yeni denemelerle daha da büyütülecektir. Ortadoğu’nun dinamikleri ve El Kaide’nin genişlemesi ve güç kazanması düşünüldüğünde ABD için çanların çaldığını söylemek yerindedir.37 Komisyon raporunda da bu gerçek itiraf ediliyor: “11 Eylül’den beri ABD ve müttefikleri El-Kaide önderliğinin büyük kısmını öldürdü veya ele geçirdi; El-Kaide’ye Afganistan’da sığınma hakkı veren Taliban’ı başsız bıraktı ve örgüte zararlar verdi. Yine de teröristlerin saldırıları devam ediyor. Saldırıları engellemiş olsak da hemen hemen herkes geri geleceklerini düşünüyor. Bu nasıl olabilir? Sorun El-Kaide’nin sınırlı bir grup insanı değil, ideolojik bir hareketi temsil etmesi. Çok uzun süre yönetemese de başlatıyor ve ilham veriyor. Bu yolla kendisini merkezi bir yapı olmaktan kurtarıyor. Ladin kaçaklarla büyük saldırılar örgütlemek sorunuyla kısıtlanmış olabilir. Yine de onu öldürmek veya ele geçirmek çok önemli olsa da, terörü durdurmayacaktır. Onun mesajından esinlenen yeni bir teröristler kuşağı gelecektir.” Afganistan, UNOCAL, ABD ve 11 Eylül... 11 Eylül’den sonra ABD yönetimi bilindiği gibi hemen saldırıyı gerçekleştirenin Bin Ladin olduğunu ve Ladin’in de Afganistan’da olduğunu söyleyerek Afganistan operasyonunu başlatmıştı. Oysa ki Taliban yönetimi ABD’nin ilişki içinde olduğu, bir dönem desteklediği bir yönetimdi. ABD yönetiminde yer alan kişilerin neredeyse hepsinin petrol şirketleriyle ilişkisi vardı ve bunların bir kısmı da Taliban’la ilişkiliydi. 1996-98’li yıllarda ABD yönetiminin Taliban ile Afganistan’dan petrol ve gaz boru hattı geçirmek için yaptığı pazarlık girişimleri sonuçlanmadı. Afganistan operasyonu Amerikan petrol şirketlerinin istediklerini elde etmesinin önünü açacaktı. O yıllarda UNOCAL adlı petrol şirketi Afganistan’a yerleşmiş ve Hamit Karzai şirket danışmanlığına getirilmiştir.38 UNOCAL şirketinin bir diğer danışmanı ABD saldırganlığının bir numaralı temsilcisi dünya emekçi halklarının amansız düşmanı, ABD Derin Devleti’nin etkin üyesi ve siyonist Henry Kissinger’in Afganistan’a müdahalenin öncülüğünü yapması anlamlıdır. Yine aynı tarihlerde bir başka ABD petrol şirketi Çin’e uzanmış ve bu yapılanma içinde George W. Bush’un Güvenlik Danışmanı Condolezza Rice’ın yeralması sizce bir rastlantı mıdır? Şimdi bu ilişkilere biraz daha yakından bakalım. UNOCAL adlı petrol ve gaz üretim firmasının Dış İlişkiler Başkanı John J. Marresca, Amerikan Kongresi’ndeki bir alt komisyon toplantısında şöyle konuşuyordu: “Sonuç olarak Afganistan bizim düşündüğümüz petrol boru hattı için en az teknik engel içeren güzergahtır. Biz Hazar bölgesi petrollerini Asya pazarına ve Arap denizinden istediğimiz yerlere ulaştırabilmek için Afganistan üzerinden geçen yeni bir İpek Yolu açmayı öneriyoruz. Amerikan hükümetini gerçek ve büyük bir işin başarısına yardım etmeye çağırıyoruz.”39 Sonuçta Amerikan hükümeti UNOCAL’ın yardımına koşmuştur. Bu noktada kanıt beklemeden Afganistan’ı vurun diyen Kissinger’ın, ABD’nin Afganistan özel temsilcisi Zalmay Halilzad’ın ve Afganistan Devlet Başkanı Hamid Karzai’nin UNOCAL danışmanlığı yaptıklarını da hatırlayalım. UNOCAL firmasının “Yeni İpek Yolu” olarak adlandırdığı proje Asya’daki enerji kaynaklarının Amerikan şirketlerinin kontrolüne geçmesi gerektiğine ve ABD yönetimlerinin de bunun için gerekli siyasi çalışmayı yürütmesine dayanıyordu. UNOCAL ve Enron firmalarının bu amaçla pek çok farklı işbirliğine de girdikleri ve ortak hareket ettikleri de biliniyor. UNOCAL’ın Taliban’la arasının bozulması ise çıkar uyuşmazlığından kaynaklanmıştır. UNOCAL’la Taliban arasında 1996’da Houston’da varılan anlaşma 1998’te Taliban’ın yıllık 100 milyon dolardan fazla para ve hatta kendi ihtiyacı için bir kapak açmak istemesi üzerine bozuldu. Aynı yıl Marresca da bu konuşmayı yaptı. Afganistan operasyonunun tarihi ise üç yıl sonradır. Albion Monitor gazetesinin haberine göre de ABD yönetimi Enron’un Hindistan’daki santralına taşınacak gazın Afganistan geçişi için Taliban’la görüştü, 43 milyon dolar verdi. Görüşmeler kilitlenince bombalama tehdidinde bulundu.40 Enron’la ilgili bir ayrıntı daha. Beyaz Saray’ı zor durumda bırakan Enron skandalı hakkındaki soruşturmayı durduran da 11 Eylül oldu. Afgan işgalinden yaklaşık dört yıl önce bir ABD paraşüt tugayının 19 saat durmaksızın uçup Kazakistan’ın Çimkent bölgesine inmesi tatbikatını yöneten Orgeneral John Sheehan’ın “Eğer buralarda bir kriz çıkacak olursa ve ABD’nin yardımını isterseniz yanınızda olup sizinle savaşacağız”41 demesini, ABD’nin bölgedeki petrol ve gaz yataklarına egemen olmak politikası ve Afganistan’ı işgal provası diye nitelersek yanılmış olmayız. Amerikan Derin Devleti ve 11 Eylül Örnekleri sayısız şekilde çoğaltabiliriz. Ancak burada noktalayalım. ABD Derin Devleti’ni tüm boyutlarıyla algılamadan 11 Eylül Baskını’na ve bu olayı bahane ederek Afganistan ve öteki çıkar alanlarına müdahale etmesine doğru tanılar konulabileceğini sanmıyorum. BD emperyalizminin gündemini, Derin Devlet’in siyonist ve masonik bir yapılanmanın işleyişi içinde olduğunu görüyoruz. Bu yapılanma 1833’lü yıllara kadar inen gizli örgütlerden ve onların üyelerinden oluşmaktadır. Bu üyelerin büyük bir çoğunluğu Çok Uluslu Şirketler’in sahip ve yöneticilerinden oluşmaktadır. ABD Derin Devleti ve O’nun çıkarlarına göre dünyanın şekillenmesi Küreselleşme, Yeni Dünya Düzeni vb. gibi söylemlerle dünya kamuoyuna yutturuluyor.42 Çoğunluğu ÇUŞ yöneticilerinden oluşan Bush kabinesi kendi ulusal çıkarlarını öne çıkaran devletleri “Rouge State”43 diye tanımlayıp çeşitli yöntemlerle sindirme politikası gütmektedir. Görünen ABD devleti, görünmeyen devletin -Derin Devlet- taşeronluğunu yapmakta, zaman zaman da bu iki güç arasındaki çatışma, başkanların öldürülmesi, seçim hilesi ve 11 Eylül Baskını gibi olaylarla sonuçlanabilmektedir. Baba Bush’un Kuzey-Güney söylemine dönersek, ABD gizli örgüt yapılanmasını biraz daha somuta alabiliriz diye düşünüyorum. 1833’lü yıllarda “Skulls and Bones Society” ve 1870’li yıllarda “Illimunati” adıyla çok gizli ve çok seçilmiş kimselerden oluşan siyonist ve masonik örgütlenme ağı 1921 yılında Rockefeller ailesinin girişimiyle “Commission on Foreign Relation” (CFR=Dış İlişkiler Komisyonu) adlı gizli yapılanma Kuzey Amerika’da kapitalist enternasyonalizmin gerçekleşmesi için kurulmuş ve bu yapılanma 1954 yılında Avrupa’ya taşınarak “Bilderberg” örgütü kurulmuştur.44 Aynı yapılanma 1971 yılında Japonya’ya taşınmış ve Trilateral Commission (TC=Üçlü komisyon) kurulmuştur. Vurgulayıp yinelemek istiyorum ki, ABD istihbarat örgütlerini de denetime alan bu örgütlenme siyonist ve masonik karakterde olup masonluk ilkeleri temelinde aşağıya doğru (Rotary, Rotaract, Lions, Dinner, Propeller, vb...) yaygınlaştırılmış, uluslararası kapitalizmin hem coğrafyasını hem de işbirlikçileri oluşturulmuştur. O halde, ABD+Avrupa+Japonya’dan oluşan kuzey yarım küresi ülkelerinin örgütsel bir biçimde kapitalist enternasyonalin denetimine girmiş olduğunu söyleyebiliriz. Bu coğrafyadaki uluslar G-8’ler adıyla örgütlenmiş ABD önderliğinde, ABD çıkarları ön planda olmak koşulu ile kapitalist-emperyalist sömürüde anlaşmışlar ve kapitalizmi “Trilateralizm”e45 dönüştürmüşlerdir. Aralarında zaman zaman yaşanan çelişki ve sürtüşmeler görülse de özdeki yapılanma açıkladığım biçimdedir. 1833’lü yıllarda kurulan “Skulls and Bones Society” adlı örgüt şu anda en etkin bir konumda bulunmaktadır. Şöyle ki, baba ve oğul Bush, siyonist ve masonik örgütler ağının, bu en tehlikeli gizli örgütünün üyesidir. Örgütün mabedinde taş duvar üzerinde en azından iki metre yükseklikte war (savaş) yazmaktadır. “Şahinler” kelimesinin bu açıklama karşısında anlam kazandığını düşünüyorum. Özetlersek: - İngiliz Emperyalizmi’nden ABD emperyalizmi’ne geçiş küreselleşme söylemi altında, tek kutuplu dünyada ABD’nin egemenliğinde Küresel Faşizm’e dönüştürülmek istenmektedir. Yüzyılları kapsayan bu sürecin temel örgütü Masonluk’tur. Eğer Masonluk olmasaydı, Emperyalist-kapitalist sömürülerini gerçekleştiremezlerdi. Tüm dünyada “Küresel Seçkinler=Global Elite” diye örgütlenen işbirlikçiler bugün ABD ve yandaşlarının küresel ihanetine aracılık etmektedirler. - Temel felsefesi “Savaş” olan “Skulls and Bones Society” adlı masonik örgüte dede ve oğul Bush’un üye olmaları ve özellikle bu kişilerin döneminde Dünya’nın kana bulanması rastlantı sayılamaz.46 - ABD Derin Devleti üyeleri çoğunlukla masonüstü ve premasonik örgütlerin tümüne üye olan çokuluslu şirketlerin patron ve yöneticilerinden oluşmaktadır. Görünen ABD devleti ile işbirlikçi devletler ABD Derin Devleti’nin taşeronluğunu yapmak zorundadırlar. Yaşamları bu hıyanete katlanmalarıyla olanaklıdır. - Sanırım bugüne kadar ABD yönetimine bu boyutta çokuluslu şirket yöneticileri gelmemiştir. Bush seçimleri döneminde döndürülen dolaplar ve seçim hilelerinin bu amaçla yapıldığını düşünen ABD halkı 11 Eylül Baskını’nda önce çoğunlukta idi. - Bush kabinesinin üyeleri ÇUŞ’ların özellikle “petrol lobisi”nin temsilcilerinden oluştuğu için tüm dünyanın petrol ve enerji yataklarını ele geçirmek için ABD saldırganlığı doruktadır. Aslında petrol savaşı emperyalizm ve küreselleşmenin olmazsa olmaz koşuludur. Bush’ların Gizli Örgütü: Skulls and Bones Society 11 Eylül’ün perde arkasını anlayabilmek için 11 Eylül’ün aktörlerinin perde arkasındaki ilişkilerini de bilmek gerekir. Illuminati, Skulls and Bones Society, Bohemian Groove, Pilgrem Society, Atlantik Konsül, Round Table gibi gizli örgütlerin varlığı çok az kişi tarafından bilinmektedir. Öyle ki pek çok ülkenin istihbarat örgütlerinin bile bu örgütler hakkında bir bilgisi bulunmamaktadır. Oysa dünya bu gizli örgütlerin istemleri doğrultusunda yönetilmektedir. ABD’nin önde gelen isimlerin Brzezinski, Huntington, Kissinger, Wolfowitz, Richard Perle ve Abromowitz, CFR (Dış İlişkiler Konseyi), Bilderberg ve Trilateral Komisyon gibi gizli ve masonik karakterdeki örgütlerin de önde gelen isimleridir. Dede ve oğul Bush’un üyesi bulunduğu Skulls and Bones örgütünden ayrıca bahsetmekte yarar vardır. Kurukafa ve Kemikler Örgütü olarak da Türkçeleştirebileceğimiz bu örgütün beyin takımını Bush’lar oluşturmaktadır. Merkezi Yale Üniversitesi’nde olan örgüte her yıl sadece 15 erkek üye kabul edilmekte ve bu üyeler ABD’de üst düzey mevkilere getirilmektedir. Örgüt 1832 yılında Illuminati örgütünün bir uzantısı olarak William Russel ve Alphonso Taft tarafından ABD’de kurulmuştur. Gelinen noktada Yeni Dünya Düzeni’nin en önemli ideolojik ve politik merkezlerinden birisidir. Bush’ların yanısıra önemli diğer örgüt üyelerinden bazıları şunlardır: Morgan Stanley Bank’ın sahibi Morgan Stanley Zapata Petrol’ün başkanı Richard Gow Fortune dergisinin editörü Russel Davenport New York Times’ın Genel Yayın Yönetmeni Amory Howe Bradford New York Trust, Union Pasific, Boeing, Time gruplarının başkanı Artemus Gates. Amerikalı Şahinlerin Derin İlişkileri 1 Eylül’ün ardından ortaya atılan pek çok iddia biraraya getirildiğinde ABD’nin “terörle savaş” konseptinin mimarlarının neredeyse tamamının gizli birtakım çıkar ilişkileri içinde oldukları da ortaya çıkmaktadır. Ancak olayın asıl ilginç yanı bu ilişkiler ağının dönüp dolaşıp Ladin ve El-Kaide üzerinde yoğunlaşmasıdır. Fransa’da yayımlanan ve Jean Charles Brisard ve Guillaume Dasquie tarfından yazılan “Yasaklı Gerçek: Bin Ladin” isimli kitap bu konuda bilinmeyen pek çok soruya ışık tutan bir kaynak niteliğinde. Dünya politik ve finans çevrelerine bomba gibi düşen kitapta ABD ve müttefiklerinin El-Kaide örgütünün finans kaynakları hakkında gizlenen bütün bilgileri bir bir ortaya dökülüyor. Kitaptan birkaç ilginç not vermek gerekirse: FBI’ın ikinci adamı olan John O’Neil, Brisard’a “Usame Bin Ladin’in örgütünü dağıtabilecek tüm kilitler ve anahtarlar, Suudi Arabistan’da bulunuyor. Ancak Amerikan Dışişleri Bakanlığı, Kral Fahd’a karşı güçsüz ve çaresiz” diyor. O’Neil Amerikalı diplomatların bu hiç de inandırıcı olmayan sözde çaresizliğini ise petrol çıkarlarına bağlıyor. Kitapta, Bush’a en yakın isimlerden Condoleeza Rice’la ilgili de önemli idialar bulunmakta. Rice 1991’den 2000’e kadar dünyanın sayılı petrol şirketlerinden birisi olarak gösterilen Chevron Grubu’nun Kazakistan ve Pakistan açılımlarından sorumlu müdürü olarak görev yapmıştır. Chevron Grubu’nun denetimindeki Tengizchevroil Konsorsiyumu’nun bütün politikaları bizzat Rice tarafından çiziliyordu. Görüldüğü gibi ABD Derin Devleti’nin yöneticilerinin çıkarları söz konusu olduğunda her yol mubahtır. Örneğin ABD yönetimi 1995’te Afganistan’da iktidarı ele geçiren Taliban ile üç yıl süren bir pazarlık yürüttü. Bu pazarlıklar tam sonuçlanmak üzereyken gelen Ladin’in Kenya ve Tanzanya’daki ABD büyükelçiliklerini bombalaması olayı petrol ve doğalgaz alışverişini engelledi. Taliban yönetimi de esasen bu saldırılardan sonra ABD ile düşman konuma geldi. ABD ayrıca Türkmenistan’daki zengin petrol ve doğalgaz kaynaklarına uygun bir güzergâh arıyordu ve Taliban ABD çıkarları için bulunmaz fırsattı. Taliban’ın ABD desteğiyle iktidara taşınmasının ardına yatan gerçek budur. ABD’nin petrol devi Unocal Taliban liderlerini Houston’da ağırlamış ve petrol/doğalgaz ticaretinden komisyon bile önermişti. Yani ilişkiler bu derece ileri düzeydeydi. Ancak Ladin’in ardı ardına gelen bombalama eylemleri işin rengini değiştirdi. Zira Taliban, El Kaide’ye sığınma hakkı tanıyarak topraklarında barınmasına izin vermekteydi. Bunun üzerine ABD’nin Afganistan’a müdahalesi konuşulmaya başlandı. 11 Eylül bu müdahale planlarının tartışıldığı bir dönemde gerçekleşti ve kabul etmek gerekir ki ABD için iyi bir bahane oldu. Yalnızca bu bilgiler bile ABD içindeki istihbarat skandallarının ve çekişmelerin nedenlerini anlamak için yeterince ipucu vermektedir. Gerçekte El-Kaide ile ilgili bütün bilgiler ABD istihbaratında mevcuttur. Ancak ABD derin devletinin önde gelen şahinlerinin gizli çıkar bağlantıları nedeniyle bu ilişkiler ağı ortaya çıkartılamamaktadır. u çıkar şebekesi tam olarak deşifre edilmeden dünyada barışın tesisi mümkün olmayacaktır. ABD’nin Kuraldışı Savaşına Karşı Mazlum Ulusların Kural Dışı Savaşı w 11 Eylül terör olayı değil “Milenyum Savaşı”dır ve önümüzdeki yüzyıla damgasını vuracaktır. ABD “Soğuk Savaş” döneminde kuramlaştırdığı ve örgütleyip yaşama geçirdiği “Kural Dışı Savaş”ı dünya egemenliği hedefine ulaşmak için saldırganca kullandı. Trilateral coğrafya dışına itilmiş mazlum ulusları ezdi, sömürdü ve liderliğini ilan etti. Bu süreçte eriştiği teknolojik üstünlüğü insanlığın hayrından çok “Küresel Liderlik” adına kullanıp sindirme politikası uyguladı. Nükleer, Termonükleer silahlar yanında, uzay teknolojisi şöyle dursun casus uçaklar, pilotsuz uçaklar, füzeler, tanklar, toplar, uçak gemileri, vb. gibi silahlara hiç bir zaman sahip olmayan Küresel örgütlenme dışı bırakılmış “ulus devlet”ler kendi bağımsızlık, özgürlükleri ve onurları yanında “ulusal çıkar”larını nasıl koruyacaklardır? ABD’nin kural dışı haksız savaşına karşı yeni bir tür “Kural Dışı Savaş” geliştirmek şeklinde bu soru yanıtlanabilir. Nitekim 11 Eylül Baskını, ABD iç muhalefetinden ve yönetim karşıtı gizli örgütlerden destek alan mazlum ülke temsilcilerinin sahneye koydukları mazlum ulusların en büyük “Kural dışı savaş” yöntemidir. w Küresel sömürü var oldukça, işsizlik, açlık, yoksulluk, çaresizlik dünyada yaygınlaştıkça ve ABD hegomonyası hiçbir ahlâki ve vicdani değere itibar etmeksizin baskı, şiddet, müdahale politikasını sürdürdüğü sürece 11 Eylül Baskını’yla başlatılan bu süreç devam edecektir. Bu gerçeği ABD yetkilileri de açıkca dile getirmektedir. w IQ’sü 90 olan bir kişinin (Clinton’un IQ’sü 180 idi) ABD karar mekanizmasının başında bir gizli örgüt üyesi ve ABD Derin Devleti’nin temsilcisi olarak bulunması mazlum uluslar için potansiyel bir tehdit oluşturmaktadır. w “İyiler ve kötüler” ve de w “Ya bizden yana ya da terörizmden yanasın” sloganlarından başka kültürel derinliği bulunmayan ve kendisini peygamber sanan W. Bush, gerek ülkesinde gerek dünyada daha şimdiden alay konusu haline gelmiş bulunuyor. w Küreselleşme ve kirli savaş karşıtlarının çığ gibi büyümesi ve ABD hegemonyasına AB içinde bile karşı çıkanların varlığı bu kaostan çıkış için umut verici görülmektedir. w Kendi ülkesini korumak için İsrail tanklarına taş atan Filistinli çocukları çaresiz kalınca büyüdüklerinde bir “Canlı Bomba”ya dönüşmekten başka seçenekleri var mıydı? ABD’nin Yakın Doğu Politikası’nın temel dayanağı olan İsrail Devleti’nin saldırganlığı durdurulamamakta. Arap alemi dahil tüm dünya bu soykırıma seyirci kalmaktadır. Mazlum ulusların onur ve gururu paspas gibi çiğnenmektedir. w ABD, Afganistan’ı işgal etmeyi, Bin Ladin olayından çok daha önce karar vermiş ve belki de bir zamanlar kendi ajanı olan Bin Ladin’in eylemlerine göz yumarak Afganistan işgaline gerekçe hazırlamıştır. Nitekim, 1996’lı yıllardan bu yana UNOCAL petrol şirketiyle bölgeye girerek şirketin yönetim kurulu üyesi Hamid Karzai’nin devlet başkanlığına getirilmesinin açıklayıcı bir sebebi bulunmamaktadır. ABD Afganistan’ı ele geçirmekle Asya’daki stratejik zaafını üstünlüğe dönüştürmüş ve: w Gelecekteki en güçlü rakibi olarak gördüğü Çin’i denetim altına almayı düşlemektedir. w ABD, Pakistan ve Hindistan’ın bölgede nükleer güç oluşturmasını küresel çıkarlarına aykırı görmektedir. Bu iki ülkeyi en iyi Afganistan’dan kontrol edebilir. Nitekim Pervez Müşerref rejimi devrilirse Pakistan’daki nükleer tesislere ne şekilde el koyacağının provasını yapmıştır. w ABD, İran’daki rejimle er geç hesaplaşmak istemekte, elinden kaçırdığı İran Petrolü’ne yeniden egemen olmak istemektedir. w ABD, Türk Cumhuriyetlerindeki muazzam petrol ve doğal gaz rezervini Pakistan üzerinden Hint Okyanusu’na indirmek için Afganistan’dadır. Bu amacı gerçekleştiğinde dünya enerji alanındaki mutlak egemenliğini gerçekleştirecektir. ABD Hazar Havzası ve Türk Cumhuriyetlere egemen olup Rusya’nın bu bölgedeki nüfuzunu kırmayı hedeflemektedir. w Bugün gerek ABD’de ve gerekse dünyada çok kişi “11 Eylül Baskını”nın ABD Derin Devleti’nin bir komplosu olduğuna inanıyor. w Haziran 2001’de olası bir saldırıya karşı alarma geçen ABD eğer 11 Eylül Baskını’nı önleyememişse tüm yönetimin istifa etmesi gerekmez miydi? “Soğuk Savaş’ın bitimiyle “Komünizm Düşmanlığı” değerini yitirince ABD yeni bir düşman arayışına girmiştir. 1990’lı yıllarda Baba Bush tarafından düşman ilan edilen “İslam” yeterli gelmeyince İslâm’ı terörizmle özdeşleştirmek için 11 Eylül Baskını’na göz yumulmuş ve böylece ABD’nin saldırganlığının önü terör bahanesiyle açılmıştır. w Baba Bush’un ipleri “Skulls and Bones Society=Kafatası ve Kemikler Örgütü” başta olmak üzere ABD Derin Devleti’nin masonik ve siyonist diğer gizli örgütlerinin elindedir. Oğul Bush’un ipleri de Baba Bush ve ABD Derin Devleti’ni oluşturan çokuluslu şirketlerin denetimindedir. w Bu koşullarda mazlum uluslar ne yapmalıdır? Temel sorun bu... w 1989 yılında yazdığım bir kitapta,47 ABD’yi “terörist devlet” olarak nitelemiştim; o günlerden günümüze süregelen ABD müdahale ve saldırıları, her geçen gün bunu daha da doğrulamaktadır. Bu terörist devletin kural dışı savaşına karşı kural dışı bir savaş mazlum milletler için artık kaçınılmazdır. Türkiye Mazlum Milletler Cephesine 11 Eylül’ün ardından artık başka bir dünyada yaşadığımız ortadadır. Türkiye’nin dış politikası ve ulusal güvenlik stratejisi açısından yeni değerlendirme ihtiyacı da kaçınılmaz bir biçimde ortaya çıkmıştır. ABD 11 Eylül’ün yarattığı sözde meşrulukla bütün ezilen uluslara yönelik büyük bir terörist saldırının ilk adımlarını atmıştır. Afganistan ve Irak’ta yaşanan ABD terörü ABD’nin sözde terörle mücadele konseptinin ilk adımlarıdır. ABD, görülüyor ki Ortadoğu’da sömürgeci planlarına direnen bütün ülkeleri hedef tahtasına koymaktadır ve koyacaktır. Dolayısıyla Türkiye açısından artık bir durum muhasebesinin zamanı çoktan gelmiştir. ürkiye 11 Eylül’ün ardından önemli bir sorgulamaya girişmeli ve ABD ile ilişkilerini yeniden gözden geçirmelidir. Eğer bu yapılmazsa Türkiye’nin önümüzdeki süreçte ulusal bütünlüğünü ve rejimi büyük bir tehdide maruz kalacaktır. Zira ABD açısından Türkiye bir müttefik değil parçalanması ve sömürgeleştirilmesi düşünülen bir hedeftir. Kısaca Türkiye de ABD’nin şer ekseninin içindedir diyebiliriz. ABD’nin şer ekseni içinde ilan ettiği devletlerden Irak hesabının tutmaması, Irak’ın işgalciye karşı direnişi İran, Suriye, Kuzey Kore gibi ülkelerin ABD saldırısına maruz kalmasını geciktirmiştir. Fakat ABD bu ülkelere ilk fırsatta saldırmanın yollarını aramaktadır. Bu saldırı planında şer ekseninde bulunan Türkiye de payına düşeni alacaktır. ABD’yi hâlâ stratejik müttefik olarak gören ulusal güvenlik anlayışının çöktüğü artık görülmelidir. ABD müttefik değil düşmandır. Bu yolda atılacak ilk adım Türkiye’nin BM, NATO gibi emperyalist kuruluşlardan çekilmesidir. Dünya artık yeni bir sürece girmektedir ve Türkiye bu dünyadaki yerini almak zorundadır. Türkiye’nin yeri mazlum milletlerin yanıdır. Türkiye’ye ABD’nin yanında yer almasını öneren Amerikancı tezlerin Afganistan ve Irak saldırılarından sonra hiçbir geçerliliği kalmamıştır. ABD 11 Eylül’de kendi kazdığı çukura düşmüştür ve bu saatten sonra ABD için tek seçenek çöküştür. Atatürk’ün dediği gibi “Mazlumlar zalimleri bir gün mutlak mahv-u perişan edecektir.” Bu metin, “Devrimci Bir Kurmay Subayın Etkinlikleri-1, Sorun Yayınları, 2004” isimli kitapta yer alan Talat Turhan’ın “ABD Derin Devleti ve 11 Eylül” başlıklı makalesinin genişletilmiş ve güncelleştirilmiş halidir. Sözü edilen makale, çıkacak olan “Devrimci Bir Kurmay Subayın Etkinlikleri-2, Sorun Yayınları, 2004” kitabında da bulunacaktır. Dipnotlar ve Kaynakça: 1. “ABD’ye yönelik çok daha yıkıcı başka bir saldırı olabilir”, ABD Kongresi 11 Eylül Komisyonu Raporu’ndan, 22 Temmuz 2003. 2. Haluk Şahin, “11 Eylül Sürpriz miydi?”, Radikal, 28 Ekim 2001. 3. “Terörün Yeni Üssü Asya”, Cumhuriyet, 1 Mayıs 2000. 4. “İslamcı Terör Korkusu”, Cumhuriyet, 4 Şubat 2000. 5. Haluk Şahin, “11 Eylül Sürpriz miydi?”, Radikal, 28 Ekim 2001. 6. FAA: Federal Aviation Administration (Federal Havacılık Kurumu) 7. “Saldırı geliyorum demiş”, Cumhuriyet, 18 Mayıs 2002 8. “Global köyün kanlı teröristi: Usame Bin Ladin”, Milliyet, 1 Ocak 2001, Milliyet. 9. “Saldırının haberi 1993’te verilmişti”, Cumhuriyet, 2 Ekim 2001. 0. “Bin Ladin saldıracak”, Cumhuriyet, 25 Haziran 2001. 11. “ABD teröre karşı seferberlik başlattı”, Cumhuriyet, 24 Haziran 2001, 12. Yasemin Çongar, “Terörist Bin Ladin’e karşı operasyonun eli kulağında”, Milliyet, 21 Aralık 2000. 13. “Bin Ladin koca kulaktan kaçamadı”, Milliyet, 16 Şubat 2001. 14. “Amerikalılar Ladin tehdidine gülmüş”, Milliyet, 27 Eylül 2001. 15. Craig Unger, House of Bush, House of Saud, Scribner, 2004. 4 Nisan 2002 tarihinde yazdığım bu satırlar, iki yıl sonra bahsedilen yapıtla birlikte öngörüye dönüşmüştür. 16. Türkkaya Ataöv, “ABD 11 Eylül’ü biliyordu!”, Cumhuriyet, 26 Ekim 2002. 17. “11 Eylül kayıtlıymış”, Radikal, 9 Haziran 2002. 18. Fehmi Koru, Yeni Şafak, 6 Kasım 2000. 19. ABD Kongresi 11 Eylül Komisyonu Raporu, 22 Temmuz 2003. 20. “Beyaz Saray biliyordu”, Cumhuriyet, 20 Eylül 2002 “11 Eylül’de istihbarat hatalı”, Cumhuriyet, 25 Temmuz 2003. 21. ABD Kongresi 11 Eylül Komisyonu Raporu, 22 Temmuz 2003. Bundan sonra Rapor’dan alıntılar yazıda kalın karakterle gösterilecektir. 22. Ergin Yıldızoğlu, “1984-2004”, Cumhuriyet, 6 Eylül 2004. 23. Türkkaya Ataöv, “Bush-Bin Ladin ortaklığı”, Cumhuriyet, 16 Ekim 2002. 24. Craig Unger, House of Bush, House of Saud, Scribner, 2004. 25. 38.000 Dolarlık hisseye 1.000.000 Dolar verilerek Bush ailesine bir nevi gizli rüşvet verilmiştir. 26. Bugünlerde gösterime giren Moore’un Fahrenheit 9/11 isimli filminde bu kirli ilişkiler daha ayrıntılı olarak görülebilir. 27. Talat Turhan, Bomba Davası-Savunma-1; Sorun Yayınları, 2004. Talat Turhan, Emperyalizmin Bataklığında İstihbarat Örgütleri/Doruk Operasyonu, Sorun Yayınları, 2004. Talat Turhan, Özel Savaş, Terör ve Kontrgerilla; Tümzamanlar Yayıncılık, 1993 Talat Turhan, Kontrgerilla Cumhuriyeti; Tümzamanlar Yayıncılık, 1993 Talat Turhan, Çeteleşme/Kontrgerilla, Gladio, Susurluk, Telekulak...; Akyüz Yayıncılık, 1999 28. “11 Eylül saldırısını kim biliyordu?, Yeni Şafak, 23 Ekim 2001. 29. Taha Kıvanç, Yeni Şafak, 24 Ekim 2001. 0. Bush’un yeni tehlikeli İslam düşmanlığı stratejisi ilk kez tarafımızdan kamuoyuna açıklanmış: “Şimdi de İslam’ı seçtiler”, Zaman, 19 Kasım 1990. 31. Zaman, 29 Kasım 1990. 32. “Kapitalizmin simgesi satıldı”, Milliyet, 29 Aralık 2000. 33. “MOSSAD ABD’yi uyarmıştı”, Cumhuriyet, 17 Eylül 2001. 34. “Suudi Arabistanlı teröristin tehditleri Washington ve Tel Aviv’i alarma geçirdi-Bin Ladin saldıracak”, Cumhuriyet, 25 Haziran 2001. “ABD teröre karşı ‘seferberlik başlattı’”, Radikal, 24 Haziran 2001. 35. “Bush iftarla gönül aldı”, Radikal, 9 Kasım 2002. 36. Robert Fisk, “Bush terörizmi meşrulaştırdı”, Birgün, 20 Nisan 2004. 37. ABD ekonomik ve siyasi açıdan büyük bir çöküş içinde. Örneğin, ABD 2003’te tarihinin en büyük dış ticaret açığını verdi: 489 milyar Dolar. Yine 2004 ortası itibariyle devlet borcu miktarı 7.22 trilyon Dolar. Açlık sınırında yaşayan Amerikalıların sayısı: 35 milyon. 38. Burada ABD Morrison şirketiyle Süleyman Demirel işbirliği hatırlanmalıdır. Talat Turhan, Orhan Gökdemir; Mehmet Eymür/Ziverbey’den Susurluk’a Bir MİT’çinin Portresi, Sorun Yayınları, 2000, sf. 271-287: Talat Turhan’ın basın açıklaması-12 Ekim 1996. 39. Ece Temelkuran, “Küçük bir şirket işi: Kanlı İpek yolu”, Milliyet, 16 Ocak 2002. 40. “Enrongate’ten Taliban çıktı”, Milliyet, 3 Mart 2002. 41. Murat Yetkin, “Askerler boşuna uğraşmaz”, Radikal, 5 Ekim 2001. 42. Talat Turhan, Çeteleşme/Kontrgerilla, Gladio, Susurluk, Telekulak...; Akyüz Yayıncılık, 1999. 43. William Blum, Rouge State, 2000. Bu kitap “Haydut Devlet” adıyla Türkçe’ye de çevrilmiştir: William Blum, Haydut Devlet, Yeni Hayat Kütüphanesi, 2003. 44. Bizim küresel seçkinlerimiz(!) de bu örgüte üye yapılmıştır. Bilderberglerin listesi için bkz.: Talat Turhan, Çeteleşme/Kontrgerilla, Gladio, Susurluk, Telekulak...; Akyüz Yayıncılık, 1999, sf. 191-192. 45. Holly Sklar, Trilateralizm, South End Press, 1980. 46. Demokratların Başkan adayı Kerry de aynı gizli örgütün üyesi. 47. Talat Turhan, Emperyalizmin Bataklığında İstihbarat Örgütleri/Doruk Operasyonu, Sorun Yayınları, 2004. IIAçık İstihbarat IIIABD Kongresi 1 Eylül Komisyonu Raporu (Özet-22 Temmuz 2003) Bu raporun öyküsünü ve ortaya çıkan önerileri Birleşik Devletler Başkanı’na, Birleşik Devletler Kongresi’ne ve Amerikan halkının bilgisine sunuyoruz. On komisyon üyesi -büyük partizanca bölünmelerin olduğu bir dönemde, ulusumuzun bellli başlı liderlerinden seçilmiş beş cumhuriyetçi ve beş demokrat olmak üzere- görüş ayrılığı olmaksızın, bu raporu sunmak üzere toplandık. Ulusumuzun talebi üzerine amaç birliği ile biraraya geldik. 11 Eylül 2001, Birleşik Devletler tarihinde emsali görülmemiş bir şok ve ıstırap günüydü. Ulus hazırlıksızdı. Dönüşen Bİr Mİllet 11 Eylül 2001 sabahı 8:46’da, Birleşik Devletler dönüşmüş bir ulus haline geldi. Saatte yüzlerce kilometre hızla uçan ve 10.000 galon jet yakıtı taşıyan bir yolcu uçağı Aşağı Manhattan’daki Dünya Ticaret Merkezi’nin Kuzey Kulesine hızla çarptı. Saat 9:03’te, ikinci bir yolcu uçağı Güney Kule’ye çarptı. Alevler ve duman yukarı doğru dalgalandı. Çelik, camlar, küller ve insan vücutları yere yığıldı. Her gün 50.000 insanın çalıştığı İkiz Kuleler’in ikisi birden 90 dakikadan az bir zaman içinde çöktü. Aynı sabah 9:37de, üçüncü bir yolcu uçağı Pentagon’un Batı kanadına hızla vurdu. 10:03’te bir dördüncüsü, Güney Pensilvanya’da bir araziye çakıldı. Kongre Binası’na ya da Beyaz Saray’a vurması amaçlanmıştı ve Amerika’nın saldırı altında olduğu bilgisiyle donanmış kahraman yolcular tarafından mecburi inişe geçirildi. Dünya Ticaret Merkezi’nde 2600’den fazla, Pentagon’da 125 ve dört uçakta toplam 256 insan öldü. Ölü sayısı, Aralık 1941’deki Pearl Harbor’u aştı. Bu tarifi imkansız ıstırap, Afganistan’da üslenmiş aşırı İslâmcıların emriyle hareket eden 19 genç Arap’a yüklendi. İçlerinden bazıları bir yıldan fazla zamandır nüfusun geri kalanı ile karışmış bir biçimde Amerika’da bulunuyordu. Dört tanesinin pilotluk eğitimi almış olmasına rağmen, çoğu iyi eğitim almamıştı. Çoğu çok az İngilizce konuşuyordu, hatta bazıları neredeyse hiç. Dörtlü ve beşli gruplar halinde, yalnızca küçük bıçaklar, falçatalar, “Mace” (ç.n.: göz yaşartıcı bomba imalinde kullanılan bir sıvı) kutuları ve gözyaşartıcı spreyler taşıyarak dört uçağı kaçırdılar ve onları ölüm yüklü füzelere çevirdiler. Bunu neden yaptılar? Saldırı nasıl planlandı ve başarıldı? ABD hükümeti bunu anlamakta ve önlemekte nasıl başarısız kaldı? Gelecekte bunun gibi terörist saldırıları önlemek için ne yapabiliriz? Bir Şok, Bir Sürpriz Değil 11 Eylül saldırıları bir şoktu ancak sürpriz olarak nitelendirilemez. Radikal İslâmcılar, Amerikalıları ayırmaksızın, büyük kitleler halinde öldürmeye niyetli olduklarının bir kaç uyarısını yapmışlardı. Usame Bin Ladin’in, 1990’ların sonuna kadar göze çarpan bir tehdit olarak ortaya çıkmamasına karşın, İslâmi terörizm on yıldan uzun bir zaman içinde büyüdü. Şubat 1993’te, Remzi Yusuf’un yönettiği bir grup, Dünya Ticaret Merkezi’ni bir kamyon dolusu bomba ile yıkmayı denedi. 6 kişiyi öldürdüler ve bin kişiyi yaraladılar. Ömer Abdül Rahman’ın ve diğerlerinin Hollanda ve Lincoln tünellerini ve New York City’nin diğer önemli noktalarını yıkma planları, entrikacıların yakalanmasıyla hüsrana uğradı. Ekim 1993’te, Somalili kabile üyeleri, ‘Kara Şahin düştü’ olarak bilinen bir kazada 18 kişiyi öldürerek ve 73’ünü yaralayarak bir ABD helikopterini düşürdüler. Yıllar sonra öğrenildi ki, o Somali’li kabile üyeleri El Kaide’den yardım almışlardı. 1995’in başlarında, Manila polisi, Remzi Yusuf’un bir düzine yolcu uçağını, Pasifik’te uçarken havaya uçurma planlarını ortaya çıkardı. Kasım 1995’te, Riyad’daki Suudi karakolunun Birleşik Devletler program müdürünün ofisinin dışında bomba yüklü bir araba patladı, beş Amerikalı ve diğer iki kişiyi öldürerek... Haziran 1996’da, Suudi Arabistan Dahran’da, bomba yüklü bir kamyonet, 19 Amerikalı servis elemanını öldürerek ve yüzlercesini de yaralayarak, Khobar Kuleleri Kompleksi’ni yok etti. Saldırı öncelikle, İran hükümetinden yardım alan bir örgüt olan Suudi Hizbullah tarafından üstlenildi. 1997’ye kadar, Birleşik Devletler istihbarat camiası Usame Bin Ladin’i terörist bir lider olarak değil, terörizmin bir finansörü olarak gördü. Şubat 1998’de, Usame Bin Ladin ve diğer dördü, kendine özgü bir fetva yayınlayarak kamuya da açıkladılar: İslâm’ın kutsal yerlerindeki Amerikan işgalinden ve müslümanlara düzenlenen saldırdan ötürü, sivil ya da asker, dünyanın neresinde olursa olsun, bir Amerikalıyı öldürmeye çalışmak her müslümanın üzerine farzdır. Ağustos 1998’de, Bin Ladin’in örgütü El Kaide, Nairobi, Kenya ve Dar es Selam’daki Amerikan elçiliklerine eşzamanlı bir bombalı saldırı düzenledi. Saldırılar, 12 Amerikalı da dahil 224 kişinin ölümüyle ve binlercesinin yaralanmasıyla sonuçlandı. Aralık 1999’da, Ürdün polisi, Amerikalı turistlerin bulunduğu otelleri ve diğer yerleri bombalama planlarına engel oldu. Bir Amerikalı Gümrük ajanı, Los Angeles Uluslararası Havaalanı’na bir saldırı niyetinde olan Ahmet Rasim’i Birleşik Devletler-Kanada sınırında, patlayıcı madde kaçırmaya çalışırken tutukladı. Ekim 2000’de, Yemen Aden’de bir El Kaide ekibi, USS Cole destroyerinin bir tarafında bir delik açmak için patlayıcı dolu bir bot kullandı, gemi battı ve 17 Amerikan denizci öldü... Dünya Ticaret Merkezi ve Pentagon’daki 11 Eylül saldırıları, bu önceki suçlardan çok daha planlı, kesin ve zarar vericiydi. Ancak, Eylül 2001’den itibaren, ABD hükümetinin yönetim kanadı, Kongre, medya ve Amerikan halkı, İslâmcı teröristlerin Amerikalıları kitleler halinde öldürmeye niyetli olduklarına dair açıktan bir uyarı aldı. Düşman Kim? Amerika üzerinde böylesine korkunç bir hasar vermeye eğilimli bu örgütü yaratan düşman kim? Biliyoruz ki bu saldırılar çok çeşitli İslâmi gruplar tarafından düzenlendi. 11 Eylül saldırısı Usame Bin Ladin tarafından yönetildi. 1980’lerde, dünyanın her tarafındaki genç müslümanlar, Sovyetler Birliği’ne karşı, cihada gönüllü olarak katılmak için, Afganistan’a gitti. Zengin bir Suudi olan Usame Bin Ladin bunlardan bir tanesiydi. 1980’lerde Sovyetler’in çöküşünü takiben, Bin Ladin ve diğerleri cihadı seferber etmek için El Kaide’yi oluşturdular. Bin Ladin’in şekillendirdiği tarih, kültür ve inanç birliği pek çok Amerikalı için genellikle bir muamma. Ladin, İslâm’ın geçmişteki mükemmelliğini keşfederek, kendilerini yabancı efendilerinin kurbanları olarak gören insanlara onurlarını geri vermeye and içer. Kuran’a ve bazı yorumculara kültürel ve dini göndermeler yapma yöntemini kullanır. Yenileşme ve küreselleşme ile karşı karşıya kaldıkları için siklonik bir dönüşümle yollarını aybetmiş insanlara hitap ediyordu. Hitabeti çeşitli kaynaklardan özenle seçiliyordu: İslâm, tarih ve bölgenin siyasi ve ekonomik sıkıntıları. Bin Ladin ayrıca Amerika’ya karşı İslâm dünyasında sıklıkla paylaşılan sıkıntıyı vurgular. İslâm’ın kutsal yerlerinin merkezi olan Suudi Arabistan’da Amerikan ordusunun bulunuşunu ve Ortadoğu’daki diğer ABD politikalarını eleştirir. Bin Ladin, bu siyasi ve ideolojik kuruluşun üzerine, on yıllık bir birikimle dinamik ve öldürücü bir örgüt inşa etti. Afganistan’da, üyelerini daha büyük hedeflere yöneltecek, onları eğitecek ve kullanacak bir altyapı ve örgüt yarattı. El Kaide’nin becerisinin her bir gösterisi ile yeni fanatikler ve yeni paralar yarattı. El Kaide için rejim üreten bir sığınak olan Taliban’la yakın ilişkileri güçlendirdi. 11 Eylül 2001 itibariyle, El Kaide; -Belli başlı eylemleri değerlendirebilecek, geliştirebilecek, planlamasını ve yönünü denetleyebilecek liderlere, -Adayları üye yapabilecek, fikirleri aşılayabilecek, geçmişlerini araştırabilecek ve onlara gerekli eğitimi verebilecek bir personel sistemine, -eylemcilerin ve onlara yardım edecek olanların planlamasını yapmaya ve yönünü belirlemeye yetkin yeterli bir iletişim ağına, -bilgi toplamaya ve düşmanın gücünü ya da güçsüzlüğünü tayin etmeye yetecek bir istihbarat gücüne, - insanları uzak mesafelere yollama gücüne, -bir saldırıyı finanse edecek gerekli parayı bulma ve taşıma gücüne, sahipti. 1998’den 11 Eylül 2001’e Ağustos 1998’de, Kenya ve Tanzanya’daki ABD elçiliklerinin bombalanması, El Kaide’yi ABD’nin potansiyel düşmanı haline getirdi. Elçilik bombalamalarına misilleme olarak Afganistan ve Sudan’daki El Kaide hedeflerine ‘cruise’ füzelerini attıktan sonra, Clinton yönetimi, Afganistan’daki Taliban rejimine, Bin Ladin’i sınırdışı etmesi yönünde diplomatik baskı uyguladı. Yönetim ayrıca, Bin Ladin’i ve kurmaylarını yakalayacak ya da öldürecek, CIA’ya bağlı yabancı ajanları kullanmak için gizli planlar kurmaya başladı. Bunlar ne Bin Ladin’i durdurabildi ne de El Kaide’yi yerinden çıkarabildi. 1998 sonu ya da 1999 başı itibariyle, Bin Ladin ve danışmanları, Halid Şeyh Muhammed (HŞM) tarafından kendilerine getirilen ‘uçak harekatı’ denilen bir plan üzerinde karar kıldılar. Bu 11 Eylül saldırıları ile sonuçlanacaktı. Bin Ladin ve ve eylemlerinin başındaki adam, Muhammed Atıf, El Kaide’de liderlik pozisyonunu ele geçirdi. El Kaide içerisinde, ağırlıklı olarak, HŞM gibi inanmış komutanların fikir ve planlarına bel bağladılar. HŞM, orijinal planının, 11 Eylül’de gerçekleştirilenden çok daha büyük olduğunu iddia ediyor; on uçak, ABD’nin kuzey ve güney kıyılarındaki hedeflere saldıracaktı. HŞM’nin dediğine göre bu planı Bin Ladin şekillendirdi. Bin Ladin HŞM’ye ABD’deki intihar saldırıları için dört başlangıç eylemi şartı koştu ve 1999 sonbaharında, saldırı denemeleri başladı. Yeni üyeler, Almanya Hamburg’ta biraraya gelen aşırı İslâmcı göçmenlerin bir hücresindeki dörtlü takımdan oluşuyordu. Bunlardan bir tanesi ABD’deki eylemlerin taktik komutanı Muhammed Atta’ydı. BD istihbaratı, sıklıkla El Kaide’nin planladığı saldırılarla ilgili raporları topluyordu. CIA, yabancı gizli servislerle çalışarak, bazı El Kaide hücrelerini çözdü. Buna rağmen Bin Ladin’in örgütünün merkezine ulaşamadı. Aralık 1999’da, Ürdün’deki terörist hücresinin ve ABD-Kanada sınırındaki teröristin yakalanması ile ilgili haberler ‘milenyum alarmı’nın bir parçası oldu. Hükümet harekete geçti ve halk olası saldırılar karşısında alarmdaydı. Haziran 2000’de, yoğun istihbarat çalışmaları göze çarpıyordu ve ‘uçak harekatı’ına odaklanmış iki militan gözden kaçtı. Kuala Lumpur’da görülen ikili, Bangkok’tan geçerken kaybedildi. 15 Haziran 2000’de, Los Angeles’a vardılar. Batıda çok az kaldıkları ve eğer biliyorlarsa da çok az İngilizce bildikleri için, bu iki El Kaide ajanının, ABD’de HŞM ile sıkı bir ilişki kurmuş olmaları akla yatkın. Bu iki militanın ABD’deki suç ortaklarından kurulu bir destek ağına sahip olduklarına dair kuşkularımız var. Kanıtlar, bazı durumlarda bulunamıyor ve bazı durumlarda da can sıkıcı bir şey ama- zayıf. İkilinin, California’ya varır varmaz, kendilerine ideolojik olarak yakın Yemenli ve Suudi Arabistanlı bir grup müslümanı, (bunlar, genç bir Yemenli ve San Diego’daki bir camiye takılan diğerleriyle arkadaşlık eden kişiler) aradıklarını ve bulduklarını biliyoruz. Los Angeles’ta çok az bilgi edinebildiğimiz kısa bir ikametten sonra El Kaide militanları San Diego’da kendi isimleriyle yaşamaya başladılar. Çok dikkat çekmemeyi başardılar. 2000 yazı itibariyle, Hamburglu dört hücre üyesinin üçü, ABD’nin doğu kıyılarına ulaştılar ve pilotluk eğitimine başladılar. 2001’in başlarında, geleceğin korsan pilotu olan dördüncü militan, Hani Hanjour, diğer bir militan Nawaf al Hazmi ile birlikte Arizona’ya gitti ve pilotluk eğitimini idare etti. 1980 ve 1990’ların başlarında birkaç El Kaide militanı Arizona’da zaman geçirmişti. 2000 yılı boyunca, Başkan Bill Clinton ve danışmanları, Bin Ladin’in Afganistan’dan sınır dışı edilmesi için başlatılan diplomatik çabayı yineledi. Ayrıca Taliban’ın muhalifleriyle de -Kuzey İttifakı- Bin Ladin’i doğrudan basabileceği yeterli istihbaratı alabilmek için gizli bir çaba harcadılar. Diplomatik çabalar Pakistan’daki yeni askeri hükümet üzerinde yoğunlaştı ve başaramadılar. Kuzey İttifakı ile işbirliği, ABD’nin Afganistan iç savaşında taraf olup olmaması ve Taliban’ın düşmanlarının desteklenip desteklenmemesi ile ilgili sonuçsuz ve gizli tartışmalara neden oldu. CIA ayrıca, Predator olarak bilinen kameralı mürettebatsız küçük bir uçağın kullanımı da dahil olmak üzere, El Kaide ile ilgili istihbarat toplama planlarını geliştirdi. Ekim 2000’deki USS Cole destroyerine düzenlenen saldırıdan sonra, emri Bin Ladin’in verdiği kesin olmamasına rağmen, bunu El Kaide militanlarının yaptığına dair birtakım kanıtlar toplandı. Taliban, ABD’deki diğer bir Bin Ladin saldırısından sorumlu tutulacağına dair daha önceden uyarılmıştı. CIA bulguları ‘önyargı’ olarak tanımladı; Başkan Clinton ve baş danışmanları askeri saldırıya geçme kararı almadan önce, bizden bir sonuç beklediklerini söylediler. Askeri alternatifler onlara pek cazip gelmiyordu. 2000 sonu 2001 başında, yeni Bush yönetimine geçiş, destroyer meselesinin askıda kalmasına yol açtı. Başkan George W. Bush ve baş danışmanları El Kaide’nin destroyer saldırısından sorumlu olduğunu kabul ettiler; ancak karşılığındaki mevcut seçeneklerden hoşlanmadılar. Bin Ladin’in çıkarsamalarına göre, en azından destroyer seviyesindeki saldırılar risksizdi. ush yönetimi, El Kaide tehdidini 3-5 yıl içinde ortadan kaldırmak amacıyla yeni bir strateji geliştirmeye başladı. 2001’in bahar ve yaz aylarında, ABD istihbarat servisleri, El Kaide’nin, bir raporun ortaya koyduğu gibi ‘çok çok büyük bir şey’ planladığına dair uyarı mesajları aldı. Merkezi İstihbarat Başkanı George Tenet ‘sistemin kırmızı alarm verdiğini’ söyledi. Başkan Clinton’a söylendiği ve Ağustos 2001’de kendisine özetlenen bir Başkanlık brifinginde Başkan Bush’a hatırlatıldığı üzere, Bin Ladin’in ABD’de saldırıya kararlı olmasına rağmen, tehdit haberleri denizin ötesini gösteriyordu. Denizötesinde pek çok önlemler alındı. Yerel servisler yeterince harekete geçmedi. Milenyum alarmıyla karşılaştırıldığında tehdit ulusal basının ilgisini pek çekmedi. ABD, önleme çalışmalarını dünya çapında devam ettirmesine rağmen, El Kaide tehtidini ortadan kaldırmak için ortaya çıkan strateji, Afganistan ve Pakistan’la diplomatik ilişkiler olduğu kadar, Afganistan’da, genişletilmiş gizli bir hareket programını da içeriyordu. 2001 yazı, Başkanlık yönergesinin bir taslağı ve Predator uçağı (bu uçak kendi füzeleriyle konuşlandırılmıştı ki, Bin Ladin ve kurmaylarını öldürebilmek için kullanılabilsin) hakkındaki tartışmalarla sonuçlandı. 4 Eylül’de bir toplantıda, Başkan Bush’un başdanışmanları yönerge taslağını ve Predator’u silahlandırma fikrini onayladılar. El Kaide ile ilgili bu yönerge 11 Eylül 2001’de Başkan Bush’un imzasını bekliyordu. ‘Uçak harekatı’nın devam etmesine rağmen, 2001’de planı yapanların kendi sorunları vardı. Olası katılımcıların bir kısmı ayrıldı, diğerleri ABD’ye giriş hakkı alamadı (gerekçesinin terörizmle ilgisinin olmamasına rağmen bir kişi havaalanı girişinde geri çevrildi). En son pilotlardan bir tanesinin uçak harekatını feshettiği düşünüldü. Minnesota’da bir uçuş eğitiminde ortaya çıkan Zacarias Moussaoui, onun yerine geçen bir aday olmalıydı. Geçmişe bakınca planın zayıflıkları açıkça görülüyor. Moussaoui, büyük jet uçaklarının nasıl kullanılacağıyla ilgili düzgün saha eğitimini araştırırken kuşku uyandırdı. 16 Ağustos 2001’de göçmen kanunlarını ihlalden tutuklandı. Ağustos sonunda, istihbarat örgütündeki görevliler, Haziran 2000’de Güneydoğu Asya’da görülen teröristlerin ABD’ye vardıklarını ögrendi. Bu olaylar acil eyleme yol açmadı. 2001 yazında bu ipuçları üzerinde çalışan hiçkimse bunları, üst düzeydeki tehdit raporlarına bağlamadı. 2001 yazında son hazırlıklar yoldayken, Afganistan’daki El Kaide liderleri arasında devam edip etmemek konusunda bir görüş ayrılığı oluştu. Taliban’ın lideri Molla Ömer, ABD’ye saldırmaya karşı çıktı. Pek çok yetkin kurmayının itirazı ile karşılaşmasına rağmen, Bin Ladin, bu itirazları reddetti ve saldırılar başladı. 11 Eylül 2001 Gün, 19 hava korsanının bir güvenlik kontrol noktasına girmesiyle başladı; açıklıkla herşeyi tetkik ettiler ve nasıl kazanacaklarını biliyorlardı. Sistemin içine girmedeki başarı oranı 19 da 19’du. Hava mürettebatı ve intihar eylemi olasılığına hazırlanmamış pilot kabinlerinin avantajına sahip olarak, dört uçağı ele geçirdiler. 11 Eylül’de, ABD hava sahası savunması, iki federal servis arasındaki yakın ilişkiye bağlıydı: Federal Aviation Administration (FAA) ve North American Aerospace Defence Command (NORAD). 11 Eylül’de varolan protokoller, kaçırılan uçağın silah olarak kullanıldığı bir saldırı için pek uygun değildi. Sonradan ortaya çıkan, bunun, kaçırılmış bir uçağı hiç kullanmamış siviller ve ticari uçakları kitle imha silahlarına çevirme konusunda hazırlıksız bir ordu tarafından bir savunma uydurmak için hazırlanmış, aceleye gelen bir deneme metni olduğuydu. Silahla vurma izni, United 93 Pensilvanya’ya düştükten 28 dakika sonrasına kadar NORAD hava savunma bölümüne verilmedi. Uçaklar, nereye gittiklerini ve hangi hedeflerle karşılaşacaklarını bilmeden, sonuçsuzca ilerliyordu. ‘Vur’ emri verildiğinde, pilotlarla iletişim kurulamıyordu. Kısacası, Washington’daki liderler, üzerlerinde daire çizen saldırganların, düşman uçağını ‘götürme’ talimatı aldıklarını düşünürken, gerçekte pilotlara verilen tek emir: ‘Kimliğini tespit et ve takip et’. Milli Savunma gibi, 11 Eylül’le ilgili acil müdahale de doğaçlama oldu. New York’ta, New York İtfaiyesi, New York Polisi, New York ve New Jersey liman idaresi, bina çalışanları, binada kalanlar, neredeyse tahmin edilemeyecek, 102 dakikadan fazla süren bu şiddetli olayın etkisiyle başa çıkmak için ellerinden gelenin en iyisini yaptılar. Kazazedelerin tamamı, çarpmanın olduğu bölgede ve onun da yukarısındaki bölgede bulunuyordu ve hayatlarını kurtarmaya çalıştıkları için tehlikeye girenler arasında kazazede oranı oldukça yüksekti. Felaket hazırlıklarının zayıf olmasına, olayın bütünlüklü olarak kontrolü konusunda başarısız kalınmasına ve ilgili servisler arasındaki iletişim kopukluğuna rağmen, çarpma bölgesinin altında çalışan binlerce sivilin hepsi değil ama yaklaşık yüzde biri acil müdahale ekiplerinin yardımıyla kurtuldu. Pentagon’da, komuta ve kontrol problemlerine rağmen, acil müdahale çoğunlukla sonuç verici oldu. Olay Kontrol Sistemi, (National Capital Region’da acil müdahele için hazırlanan yönetim birimi) yerel, eyalet ve federal yargı yetkilerinin yarattığı doğal karışıklığın üstesinden geldi. Operasyonel Fırsatlar Çok da emin olmadan karar vermenin yararı ve handikapıyla yazıyoruz. Belirsizlik şartlarında ve çok az kontrol edebildikleri anlarda seçim yapmış olan insanlara haksızlık yapma riskini dikkate alıyoruz. Bununla birlikte, planın belli zayıflıkları ve onu bozma fırsatı vardı. Operasyonel hatalar, -örgütler ve o anın sistemleri tarafından sömürülmeyecek ya da sömürülemeyecek fırsatlar- şunları içeriyor: -Geleceğin uçak korsanları Hazmi ve Mihdhar’ı izlememek, Bangkok’a gittikten sonra onları takip etmemek, geleceğin korsanının ABD vizesi ya da yoldaşının ABD seyahati hakkında FBI’yı haberdar etmemek, -Destroyer saldırısında Mihdhar’la bağlantılı kişilerle ilgili bilgileri paylaşmamak, -Mihdhar ve Hazmi’yi ABD’de bulmak için zamanında adım atmamak, -Terörist bir eylem maksadı ile uçuş kursuna ilgi duyduğu belirlenen Zakarias Moussaoui’nin tutuklanmasını, artan saldırı işaretlerine bağlamamak, -Vize başvurularındaki sahtekârlığı anlamamak, -Hileli yollarla alınan pasaportları farketmemek, -Terörist takibinden gelen isimleri ekleyerek uçuş yasağı listesini genişletmemek, Bilgisayarlı CAPPS görüntüleme sistemiyle belirlenen uçak yolcularını araştırmamak, -Pilot kabini kapılarını sağlamlaştırmak ya da intihar eylemleri olasılığına hazırlanmak için gerekli diğer tedbirleri almamak. GENEL BULGULAR Plan yapanlar esnek ve becerikli olduğu sürece biz hangi adımın veya adımların onları yenilgiye uğratıp uğratmayacağını bilemeyiz. Güvenle söyleyebileceğimiz şey, ABD hükümetinin 1998’den 2001’e kadar El-Kaide entrikasının gelişmesini geciktirecek veya rahatsız edecek ölçütlerden hiçbirini hayata geçirmediğidir. Hükümetin içinde hayal gücü, siyaset, kapasite ve yönetim zaafları vardı. Hayal Gücü En önemli zaaflardan biri hayal gücüdür. Liderlerin tehdidin boyutunu anladığına inanmıyoruz. Bin Ladin ve El-Kaide’den kaynaklanan terörist tehlike, halkın, medyanın ve hatta Kongre’nin ana tartışma konularından biri değildi. Aslında, bu tehdit ancak 2000 yılı Başkanlık seçimlerinde gündeme geldi. El-Kaide’nin yeni terörizm faaliyetleri, hazır olmadıkları bir anda ABD hükümet kurumlarını mücadeleyle tanıştırdı. Üst düzey memurların bize söylediklerinden anlaşılan; tehlikeyi anlamışlardı fakat bunun ABD’nin daha önce karşılaşmadığı, radikal yeni bir terörist tehdit veya ABD’nin on yıllardır yaşadığı olağan bir terörist tehdit olup olmadığı hakkında şüpheleri vardı. 4 Eylül 2001’de, kontr-terörizm politikaları kordinasyonundan sorumlu Beyaz Saray yetkilisi Richard Clarke, hükümetin şu soruya henüz bir cevap bulmadığını iddia ediyordu: “El-Kaide büyük bir mesele mi?” Cevabı bir hafta sonra geldi. Politika Terörizm, Clinton yönetiminde veya 11 Eylül öncesi Bush yönetimindeki ABD hükümetinde umursanmayan bir ulusal güvenlik meselesi değildi. Politik karşı çıkışlar bu hayal gücü zaafına bağlandı. Hem Bush hem de Clinton yönetimindeki personel, 11 Eylül öncesi ABD’nin Afganistan’a düzenlediği saldırının pratik olarak olanaksız olduğunu düşünüyorlardı. Kapasite 11 Eylül öncesi, ABD El-Kaide problemini Soğuk Savaş’ın son aşamalarında kullandığı kapasiteyle ve hazır bulunan yan etkileriyle çözmeyi denedi. Bu yetenekleri genişletmek veya reforme etmek için çok az şey yapıldı. CIA’nın kendi personeliyle paramiliter operasyonları yönetme kapasitesi çok düşüktü ve 11 Eylül öncesi bu kapasiteyi genişletmek için çaba harcanmadı. CIA, aynı zamanda insan kaynaklarından istihbarat toplama yeteneğini de geliştirmeliydi. 1 Eylül öncesi Savunma Bakanlığı’nın El-Kaide’ye karşı koyma misyonuyla tam olarak donandığı ve belki de ABD’yi tehdit eden en tehlikeli dış düşmanın El-Kaide olduğu fikri üzerinde düşündüğü söylenemez. Amerika vatan koruyucuları yüzlerini dışarıya döndüler. NORAD’ın ancak kendisine yeten alarm üsleri vardı. Arada sırada Amerikan hedeflerine yönlendirilmiş uçak kaçırma tehlikeleri üzerine senaryolar planlıyordu fakat bunlar sadece denizaşırı ülkelerden gelen uçaklar üzerine planlardı. İstihbarat yeteneklerindeki en ciddi zayıflık, yerel alandaydı. FBI, ulusal öncelikler sahasında servislerin kolektif bilgileriyle bağlantı kurma yeteneğinden yoksundu. Diğer yerel servisler işleri FBI’ya bıraktılar. FAA kapasitesi zayıftı. Herhangi bir ciddi intihar uçağı olasılığı sınavında, uçuş listeleri de yoksa, aşağıda belirtilen değişiklikler, öfkeli bakışlarını size yönelten savunmasız insanların saptanmasını sağlayabilir; CAPPS görüntüleme sistemiyle yolcuların kimliklerinin araştırılması, federal eskortların yerel bölgelerde konuşlandırılması, pilot kabininin kapısının sağlamlaştırılması, hava mürettebatının beklediklerinin dışında, farklı türde bir uçak kaçırma olasılığına karşı alarma geçirilmesi... FAA, geçmişte yaşanan deneyimlerden farklı tehditlerin raporlarını almakta ne kendi çalışmasını düzenledi ne de NORAD’la uyumlu bir çalışma sergiledi. Yönetim 11 Eylül entrikasını engellemek için kaçırılan fırsatlar aynı zamanda, hükümetin 21. yy.’ın yeni mücadelelerinin problemlerini yönetmekte kullandığı yola uyum göstermekteki büyük yeteneksizliğin de bulgularıdır. Eylem personeli, hükümete El-Kaide’yle ilgili bütün bilgileri sunmalıydı. Yönetimin, servisler arasında, (yerel-yabancı servisler arasında da) istihbaratın paylaşıldığından ve görevlerin net bir şekilde saptandığından emin olması gerekirdi. Aynı zamanda, ayrılmış kaynaklar ve öncelikler oluşturan önemli liderlerin yaptığı gibi, daha geniş yönetim talimatları da vardır. Örnek olarak, 4 Aralık 1998’de Başkan Tenet’in bazı CIA personeli ve CIA Başkanlığı’nın Toplum Yönetimi için yayınladığı yönetmelik, şunu vurguluyor: “Savaştayız. Bu çabada ne CIA içinde ne de toplumda hiçbir insanın veya kaynağın boşa kullanılmasını istemiyorum.” Memorandumun CIA’yı veya istihbarat camiasını seferber etmekte çok az etkisi oldu. Bu olay, CIA Başkanı’nın Savunma Bakanlığı’nın içindeki servisler de dahil olmak üzere istihbarat camiasını yönlendirmekteki otoritesinin sınırlarını göstermektedir. ABD hükümeti, CIA, FBI, Devlet Bakanlığı, Ordu ve iç güvenlikte çalışan servisler kadar çeşitli bağımsız kurumları kapsayan operasyonlara katmak için sorumlulukları paylaştırma, istihbaratı bir yerde toplama ve planlamayı yönlendirmede kullanma yolunu bulmadı. ÖZEL BULGULAR Başarısız Diplomasi Şubat 1997’de başlayan ve 11 Eylül 2001’e kadar devam eden süreçte, ABD hükümeti, Afganistan’daki Taliban rejimini, El-Kaide için bir sığınak olmasını durdurması ve Bin Ladin’in adalet karşısına çıkarılacağı bir ülkeye gönderilmesi için ikna etmek amacıyla iplomatik baskı kurmayı denedi. Bu çabalar, uyarı ve yaptırımları da içeriyordu ama hepsi başarısız oldular. ABD hükümeti ayrıca, iki başarılı Pakistan hükümetinden de Taliban’dan Bin Ladin ve örgütüne sığınak sağlamayı durdurmasını istemesi ve Taliban’a desteğini kesmesi için baskı uyguladı. 11 Eylül öncesi ABD, Pakistan’ın Taliban’la olan köktendinci ilişkilerini yeniden düşünmesine ikna etmek için gereken dürtü ve baskı karışımını bir türlü bulamadı. 1999’dan 2001’in başlarına kadar ABD, Taliban’ın sadece dış dünyaya seyahat ve mali çıkış yerlerinden biri olan Birleşik Arap Emirlikleri’ne, bağlarını koparması ve özellikle de Afganistan’la olan hava ulaşımı üzerinde uygulaması gereken yaptırımlar için baskı uyguladı. Bu çabalar 11 Eylül öncesi çok az başarı sağladı. Suudi Arabistan, İslâmi aşırılıkla mücadele etmekte problemli bir müttefik oldu. 11 Eylül öncesi, Suudi Arabistan ve ABD hükümetleri, istihbarat bilgilerini tam olarak paylaşmadılar ve El-Kaide örgütünün mali kaynaklarının izini sürmek ve dağıtmak için yeterli ortak çabayı geliştiremediler. Diğer yandan, en üst düzeydeki Suudi Arabistan hükümet yetkilileri, Bin Ladin problemini diplomasiyle çözmek için temel başlangıçlar konusunda ABD’li yetkililerle yakın bir çalışma sürdürdüler. Askeri Seçeneksizlik Siyasetçilerin taleplerine yanıt olarak, Mayıs 1998’den bu yana ordu, Bin Ladin ve örgütüne saldırmak için sınırlı vuruş seçenekleri düzeninde hazırlandı. Ordu, siyasetçilere brifing verdiğinde, bu vuruş seçeneğinin artı ve eksilerini, düşünülen risklerini de sundular. Siyasetçiler, sunulan bu seçenekler karşısında hayal kırıklıklarını ifade ettiler. 20 Ağustos 1998’i müteakiben, Afganistan ve Sudan’daki El-Kaide hedeflerine düzenlenen füze saldırıları, hem kıdemli askeri personelin hem de siyasetçilerin, Bin Ladin ve örgütüne karşı askeri harekatı başlatmaya karar vermek veya tavsiyede bulunmak için kilit rol oynayan etkili istihbarat üzerinde önemle durmalarını sağladı. Kaydadeğer paralel hasarları riske atmak istemediler ve Bin Ladin’in güçlü görünmesini sağlayıp ABD’yi güçsüz gösterecek olan Bin Ladin’i ıskalamak seçeneğini istemediler. 1998-1999’da üç spesifik olayda istihbarat, Bin Ladin’i öldürmek için olası vuruşlar üzerine plan yapma yetkisi için yeterince güvenilir zannedildi. Fakat her olayda, vuruşlar daha ileri gidemedi, çünkü kıdemli siyasetçiler, risklerinin değerlendirmesini dengelemek için yeterince etkili bir şey olarak istihbaratı önemsemediler. Merkezi İstihbarat’ın Başkanı, siyasetçiler ve askeri yetkililer, etkili istihbarat eksikliğinden dolayı yaşadıkları hayal kırıklığını ifade ettiler. Pentagon’un içindeki, özel kuvvetler ve kontr-terör politikaları bürosundakiler de dahil olmak üzere kimi yetkililer de askeri harekat eksikliğinden dolayı yaşadıkları hayal kırıklığını ifade ettiler. Bush yönetimi, 2001’de El-Kaide üzerine yeni politikalar geliştirmeye başladı fakat askeri planlar 11 Eylül’e kadar değişmedi. İstihbarat Camiası İçindeki Problemler İstihbarat camiası, uluslararası terörizm olgusu hakkında bilgi toplamak ve bunu çözümlemek için 1990’lardan 11 Eylül’e kadar bir mücadele yürüttüler. Ezici çoğunluktaki öncelikler kombinasyonu, değişmez bütçeler, modası geçmiş bir yapı ve bürokratik rekabet, bu yeni mücadeleye yetersiz bir yanıt olarak sonuç verdi. Kendini işine adayan pek çok görevli, El-Kaide’ye ait gittikçe gelişen kanıtları biraraya getirmek ve tehditleri anlayabilmek için gece gündüz çalıştı. Bin Ladin ve gittikçe büyüyen örgütü El-Kaide hakkında pek çok rapor olmasına rağmen, istihbarat camiasının ne bildiği ve bunun ne anlama geldiği hakkında anlaşılabilir bir görünüş yok. 1995 ve 11 Eylül arasında terörizm üzerine bir Ulusal İstihbarat Değerlendirmesi yoktu. 11 Eylül öncesi hiçbir servis El-Kaide’ye saldırmak için CIA’dan daha fazla bir şey yapmadı. Fakat, CIA’nın dışarıdaki terörist faaliyetleri dağıtmayı başaracak ve Bin Ladin ve Afganistan’daki kurmaylarını yakalamayı deneyecek vekiller kullanmasının sınırları var. CIA yetkilileri bu sınırlamaların farkındalar. Basitçe ortaya koymak gerekirse, gizli faaliyet gümüş bir kurşun değildir. Bu faaliyet, Afganistan’daki vekilleri çalıştırmak, çeşitli yetenekleri yaratabilmek ve eğer kendine bir fırsat yaratabilirse CIA’nın bunu kullanabilmesi için önem taşıyordu. Fakat üç yıldan uzun bir süredir, hem Clinton’un son dönemleri hem de Bush’un ilk günlerinde, CIA bu vekil güçlere bel bağladı ve bir sonuç alınamayınca CIA’nın içindeki Kontr-Terörist Merkezi ve Ulusal Güvenlik Konseyi yetkililerinde gittikçe büyüyen bir hayal kırıklığı ortaya çıktı. Predator’un geliştirilmesi ve Kuzey İttifakı’na verilen destek bu hayal kırıklığının ürünüdür. FBI’daki Problemler 1993’teki Dünya Ticaret Merkezi’ne düzenlenen ilk saldırıdan bu yana Washington ve New York’taki FBI ve Adalet Bakanlığı yöneticileri, hem içerde hem de dışardaki ABD çıkarlarını terörizm tehdidi altında tutan İslâmcı aşırı uçlar hakkında daha çok endişelenmeye başladılar. 1990’larda FBI’nın uluslararası terör örgütlerine karşı yürüttüğü kontr-terör çabaları, hem istihbaratı hem de suçlu araştırmalarını içeriyordu. FBI’nın bu araştırmalara yaklaşımı; duruma özel, merkezileşmemiş ve kovuşturma yönünde idi. Kaydadeğer FBI kaynakları, farklı kovuşturmalarla sonuçlanan başlıca terörist saldırıların olay sonrası araştırmasına adandı. FBI, bu tip saldırıları engellemek için kapasitesini güçlendirmeyi amaçlayan çeşitli reform çabalarına girişti fakat bu reform çabaları örgüt çapında yapısal değişimi tamamlamakta başarısız oldu. 11 Eylül 2001’de FBI, etkili bir koruyucu kontr-terör stratejisi için bazı alanlarda kritik bir şekilde kısıtlandı. O işe yarayan kontr-terör maddeleri, sınırlı istihbarat bilgisine, stratejik analiz yeteneğine, hem iç hem dış bilgileri paylaşmaktaki sınırlı kapasitesine, yetersiz eğitime, bilgileri paylaşmanın önünde görünen yasal engellere ve yetersiz kaynaklara rağmen yine işe yaradı. Geçişli Sınırlar ve Göç Kontrolleri İstihbarat ve yasal yaptırımların El-Kaide’nin seyahat zaaflarını kullanması için fırsatlar mevcuttu. 11 Eylül uçak korsanları toplu bir şekilde ele alınırsa; *Hepsi gözlem altında tutulabilecek, tanınan El-Kaide militanlarıdır; *Sundukları pasaportlar hileli yollarla elde edilmiştir; *Sundukları pasaportlar aşırılık için şüphe uyandıran bir göstergedir; *Vize başvurularında farkedilebilecek yanlış ifadelerde bulundular; *ABD’ye giriş hakkı için sınır yetkililerine yanlış ifadelerde bulundular; *ABD’deyken göçmenlik yasalarını ihlal ettiler. e Devlet Bakanlığı konsolosluk yetkileri ne de Göçmenlik ve Etkisizleştirme Servisi müfettişleri ve ajanları, ulusal kontr-terör çabalarında tam bir ortaklık olduğunu düşündüler. 11 Eylül’den önce sınırları korumak bir ulusal güvenlik problemi değildi. Geçişli Hava Güvenliği Hava korsanları, hava güvenlik sisteminde herkes tarafından bulunabilecek materyallerle çalıştılar ve bir silahtan daha az metal içeren ve izin verilebilir aletler kullandılar. Hava korsanlarının ikisinin ABD TIPOFF terörist arananlar listesinde olmasına rağmen, FAA TIPOFF verilerini kullanmadı. Hava korsanları sadece bir güvenlik alanını aşmak zorundaydılar; güvenlik kontrol noktası gidişi. Bazı hava korsanlarının CAPPS sistemiyle daha fazla görüntülenmek için seçilmesine rağmen, bu, sadece kontrol edilen bagajlarının daha fazla incelenmesine sebep oldu. Uçağa bindikleri zaman da, uçak kaçırma olaylarına karşı eğitilmemiş bir uçak personeliyle karşılaştılar. Maliye 11 Eylül saldırılarını gerçekleştirmek $400.000 ila $500.000 arasında bir fiyata mal oldu. Eylemciler ABD’de $270.000’den fazla para harcadılar. Pasaport ve vize almak için yapılan yolculuklar, ABD’ye yolculuk, eylem lideri ve ABD dışındaki destekçilerin harcamaları ve en sonunda eyleme katılmayan, hava korsanı olması için seçilen insanların harcamaları gibi ek masraflar da vardı. Entrika, büyük oranda ABD’deki bankaları kullandı. Hava korsanları, pasaportlarını ve kimlik dökümanlarını kullanarak kendi isimleriylenı ve kimlik dökümanlarını kullanarak kendi isimleriyle hesap açtılar. Dünyada her gün milyarlarca dolarlık akış yaşanırken onların işlemleri aslında dikkate değer işlemler değildi. 11 Eylül saldırıları için kullanılan paranın kaynağının belirlenmediğini belirtmek lazım. El-Kaide’nin pek çok fon kaynağı var ve 11 Eylül öncesi yıllık bütçesi 30 milyon dolar olarak tahmin ediliyor. Eğer fon kaynaklarından bir kısmı kurursa, El-Kaide saldırıları finanse etmek için yeterli parayı herhangi bir yerden kolaylıkla bulabilir. Alelacele Yurt Savunması Ulusal hava sahasının sivil ve askeri koruyucuları -FAA ve NORAD- kendilerine yönelik saldırılara karşı hazırlıksızdılar. Bu hazırlıksızlıkla, eşi görülmemiş bir mücadeleye karşı etkili bir vatan savunması yapmaya çalıştılar ve başarısız oldular. O sabah yaşanan olaylar, operasyonel personelin gözden düşmesi gibi bir sonuç yaratmadı. NORAD’ın Kuzeydoğu Hava Savunma Bölgesi personeli bilgiye ulaşamadı ve ulaşabildikleri bilgiye dayanarak verebilecekleri en iyi kararları verdiler. Tek tek FAA kontrolcüleri, kapasite yöneticileri, kumanda merkezi yöneticileri ulusal çapta bir alarm vermekte, yerel trafiği durdurmakta, ulusal çapta tüm uçaklara yere inin talimatını vermekte ve benzeri görülmemiş düzeni kusursuz bir şekilde idare etmekte oldukça çevik ve yaratıcı davrandılar. Daha kıdemli düzeylerde, iletişim zayıftı. Kıdemli askeri ve FAA yöneticileri birbirleriyle etkili bir iletişim kuramadılar. Kumanda zinciri iyi işlemedi. Başkan kimi kıdemli görevlilere ulaşamadı. Savunma Bakanı, sabah yaşanan kilit olaylar sona ermeden kumanda zincirine dahil olamadı. Ulusal Hava Muhafızı birlikleri, Başkan’ın, NORAD’ın ve Ulusal Askeri Kumanda Merkezi’nin bilgisi dışında, farklı kurallarla sınırlandıkları için aralarında çekişmeler yaşandı.