ANADOLU BEYLİKLERİ VE ATABEYLİKLER
İNANÇOĞULLARI BEYLİĞİ
On üçüncü ve on dördüncü asırlarda, Lâdik’te (Denizli) hüküm süren Türk beyliklerinden birisidir. Moğol istilâsı önünden kaçarak Denizli ve Honaz bölgesine gelen Türkmenler tarafından kurulmuş olan bu beyliğe Lâdik Beyliği de denilmektedir. XIV. yüzyılın il yarısında Denizli’den başka 400 kadar köye ve 10 bin askere sahiptiler.
Beyliğin kurulduğu dönemde, bölgeye gelen Türkmenlerin başında uç gazisi sıfatlarını taşıyan Mehmed Bey, kardeşi İlyas ve damadı Ali Bey gibi emirler bulunuyordu. Mehmed Bey, Türkiye Selçuklu Sultanlığı’na karşı 1261 yılında ayaklanmış ve neticede İlhanlı sultanı Hülâgu’ya bağlı olarak Ladik (Denizli) beyliğini kurmuştur. İlhanlı Sultanı Hülâgu, beyliğin kuruluşundan bir yıl sonra Mehmed Bey’e haber göndererek kendi huzuruna gelip itaatini bildirmesini istedi. Ancak Mehmed Bey bunu kabul etmedi. Bunun üzerine Hülâgu, Mehmed Bey’in damadı Ali’yi, beyliği vermek vaadiyle kendi tarafına çekmesini bildi. Onun ihanetiyle de Mehmed Bey mağlup edilerek yakalandı ve öldürüldü. Yerine Ali bey geçti (1262).
Mehmed Bey’in öldürülmesinden sonra Ladik (Denizli) beyliğinin başına geçen Ali Bey, bir süre Selçuklular’a tabi oldu ise de daha sonra yine Germiyan oğullarının hakimiyeti altına girdi (1276). Ancak kısa bir süre sonra tekrar Selçuklular’a tabi oldu. Ali Bey, 1277 tarihinde meydana gelen Cimri olayı sırasında Karaman oğullarının isyan ederek Konya’yı ele geçirmeleri ve Cimri’yi Selçuklu tahtına çıkarmaları üzerine bu fırsattan yararlanarak bağımsızlığını kazandı. Fakat çok geçmeden Selçuklu-Moğol ordusu Karamanlıları ve diğer Türkmenleri itaat altına almak için Uluborlu ovasına geldiği sırada Denizli ve Honaz bölgesinin ileri gelenleri, karşı koymanın imkânsızlığını anlayarak Selçuklular’a sadakatlerini bildirdiler. Bu sırada Ladik Beyi olan Ali Bey de yakalanarak Karahisar-i Devle kalesine hapsedildi ve bir süre sonra da burada öldü (1286). Ali Bey’in tevkif edilmesinden sonra Ladik (Denizli) bölgesi Selçuklu Sultanı III. Gıyaseddin Keyhüsrev tarafından tekrar Sahib Ata ailesine verildi (1277). Ancak aynı yıl Germiyanlılar burasını tekrar ele geçirdiler ve beyliğin başına da Germiyan beyinin kız kardeşinin oğlu Bedreddin Murad’ı getirdiler.
Germiyanlılar’a tabi olan Bedreddin Murad, 1288 yılında Selçuklular’la sulh yapmak için Germiyan Türkleri ile beraber Konya’ya geldi. Bunun üzerine II. Gıyaseddin Mesud’un emirlerinden olan Has Balaban onları karşılamaya çıktı. Onlarla görüşerek gönüllerini almak sureti ile iki taraf arasında bir yakınlaşma hasıl oldu. Böylece Selçuklular’la Germiyan oğulları arasında kısa bir sükûnet devresi başladı. Ancak 1289 yılında Germiyanlılar’la Selçuklular arasındaki mücadelenin tekrar başladığı görülmektedir. Bu sırada II. Mesud’un emirlerinden olan İzzeddin Bey Germiyanlılar ile Denizli beyi Bedreddin Mahmud üzerine yürüdü. Denizli’de Günler (muhtemelen Günarlar köyü) mevkiinde yapılan savaşta Germiyanlılar bozguna uğradı ve Bedreddin Murad öldürüldü (1289). Ordusunun büyük bir kısmı da kılıçtan geçirildi. Bedreddin Murad’ın öldürülmesinden sonra Ladik ve çevresi tekrar Sahib Ata-oğullarının eline geçti. Ancak Sahib Ata-oğulları da kuvvetleriyle birlikte Karamanoğlu Güneri Bey üzerine gidince bu bölgedeki Türkmenler bağımsızlık yolunda daha rahat hareket ettiler.
Sahibata oğullarının Denizli bölgesinden ayrılmasından sonraki dönemde, bölgeye tekrar hakim olan Germiyan oğulları, beyliğin başına Afyon’da hapis iken ölen Ali Bey’in oğlu İnanç Bey’i (1319’dan önce) getirdiler. Ancak İnanç Bey’in beyliğin başına babasının ölümünden hemen sonra da geçmiş olabileceği tahmin edilmektedir. Böyle olmakla birlikte kaynaklar onun adından fazla bahsetmemektedirler. İlhanlılar’ın Anadolu valisi Emir Çoban 1314 yılında Anadolu’ya geldiği zaman, ona tabi olan beyler arasında İnanç Bey’in de bulunduğu bilinmektedir. İnanç Bey, Germiyanlılar’a tabi olarak uzun bir müddet beylik yaptı. Nisan 1335 tarihli bir kitabede onun adı Şücaüddin İnanç bin Ali Bey olarak geçmektedir. 1332 yılında Denizli’ye gelen İbn Batuta burada İnanç Bey ile görüşmüş ve onun hakkında bilgi vermiştir. İbn Batuta’ya göre bu şehrin yedi camisi, çarşısı, bağ ve bahçeleri ile akarsuları vardı. Kumaş dokumacılığı da gelişmiş olan bu şehirde Ahi zaviyeleri de mevcuttu. El-Ömerî de Denizli’den bahsederken XIV. yüzyıl başlarında İnanç-oğullarının dört yüz kadar köyü ve onbin askeri bulunduğunu yazmaktadır. İnanç Bey’in hangi tarihte öldüğü kesin olarak bilinmemektedir. Onun, Germiyanoğlu I. Yakub Bey’in 1340′da ölümünden sonra vefat etmiş olduğu sanılmaktadır. Ölümünden sonra beyliğin başına oğlu Murad Arslan geçmiştir. İnanç Bey’in Doğan Paşa isimli bir kardeşinin olduğu bilinmekte ise de hayatı hakkında bilgimiz yoktur.
İnanç Bey’den sonra Denizli beyi olan Murad Arslan hakkındaki bilgimiz çok azdır. Onun alimleri teşvik ettiği ve ilmî çalışmaları desteklediği bilinmektedir. Murad Arslan Bey adına kesilmiş bir sikke ve Türkçe olarak Fatiha ve İhlâs tefsirleri vardir. Murad Arslan’ın emriyle yazılan tefsirde “Murad Arslan bin İnanç Bey” olarak yazılmaktadır. Murad Arslan’ın vefat tarihi belli değildir. Ancak yerine geçen oğlu İshak Bey’in 1360 tarihli bir sikkesi bulunduğuna göre Murad Arslan bu tarihten önce ölmüş olmalıdır. Mezarı Denizli’de bir türbede olup, bugün Murad Baba ismiyle anılmaktadır.
Murad Arslan’dan sonra beyliğin başına İshak Bey geçti. İshak Bey de babası gibi bilim adamlarını korurdu. Tarihî Takvimler’de unvanı “Hüdâvendigâr-i muazzam”, “Sahibü’s –seyf ve’l kalem”…. Celâlü’d-devle ve’d-dîn İshak Bek bin Murad Arslan” olarak geçmektedir. İshak Bey devrinde Germiyan oğulları Denizli ve çevresini tamamen ellerine geçirdiler (1368). Böylece Ladik Beyliği de sona erdi. Ancak İshak Bey, beyliğin sona ermesinden sonra uzun bir süre daha yaşadı ve 1391 yılında vefat etti.
NOT: Bu bilgiler Kamil Eron ve Gültekin Teoman’ın hazırlamış olduğu “İnançoğlu Murad Arslan Bey’in Sikkeleri” çalışmasından alınmıştır.
