BİR GÜN ANLARSIN

BIRGÜN ANLARSIN  Uykuların kaçar geceleri  Bir türlü sabah olmayı bilmez  Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya  Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında  Ne çarşaf halden anlar, ne yastık  Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık  Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın  Onun unutamadığın hayali  Sevmek neymiş birgün anlarsın  Birgün anlarsın aslında herşeyin boş olduğunu  Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin  Gün gelirde sesini bir kerecik duymak için  Vurursun başını soğuk taş duvarlara  Büyür gitgide incinmişliğin, kırılmışlığın  Duyarsın  Ta derinden acısını çaresiz kalmışlığın  Sevmek neymiş birgün anlarsın  Birgün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin  Niçin yaratıldığını  Bu igrenç dünyaya neden geldiğini  Uzun uzun seyredersinde aynalarda güzelliğini Boşuna geçip giden yıllarına yanarsın Dolar gözlerin için burkulur Sevmek neymiş birgün anlarsın Birgün anlarsın sevilen dudakların Sevilen gözlerin erişilmezliğini O hiç beklenmeyen saat geldi mi Düşer saçların önüne ama bembeyaz Uzanır gökyüzüne ellerin Ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin Bir zaman geçmiş günlerin uykusuna dalarsın  Sonra dizilir birbiri ardınca gerçekler acı  Sevmek neymiş birgün anlarsın  Birgün anlarsın hayal kurmayı  Beklemeyi  Ümit etmeyi  Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir  Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi  Lanet edersin yaşadığına  Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın  O zaman bir çiçek büyür kabrimde kendiliğinden SENI SEVDIĞIMI BIRGÜN ANLARSIN  Ümit Yaşar Oğuzcan