İKİ DAMLA GÖZYAŞI AĞLAMAK

 AĞLAMAK    

İnsanı dünya ağlatır hep. 
Gözyaşları dünya için akar. 
Dünyanın hali insana ağır gelir. 
İnsan dünya da ne yaşarsa yaşasın ağlar, ağlar, hep ağlar…
Daha dünyaya ilk gelişiyle başlar ağlaması. 
Yoksa içerde daha mı mutluydu. 
Kurtuluşa erdiği için mi bu gözyaşları, yoksa oyunlarla dolu, 
yalanlarla dolu bir mekana geldiği için mi? 
Ailesine kavuştuğundan da ağlıyor olabilir aslında. 
Ama yinede dünyaya geldiğinde ilk yaptığı eylem ağlamak oldu.
 Bir süre derdini hep ağlayarak anlattı. 
Hasta oldu ağladı. 
Karnı acıktı ağladı. 
Arada gülsede insan genelde ağlar, ağlar, hep ağlar…
Sevdiklerinden ayrı koyar bazen insanı. 
Üzer çok üzer. Özletir deli gibi. Sıkar canını, mahfeder. 
Kızdırır ağlatır, sevindirir ağlatır. 
Acı gelir insana dünyanın havası. 
Yetmiyor mu yoksa bulutların ağlaması, ağlayıp sel olması? 
Yetmiyor mu denizler, okyanuslar. 
Koşarken düştüğünde ağlarsın, hayata sevdiklerin veda ettiğinde ağlarsın,
özlediğinde ağlarsın, sevdiğinde ağlarsın, sevindiğinde ağlarsın…

İnsanın galiba dünyadaki işi ağlamak.
 Yaşlanırsın, mazi gelir aklına ve yine ağlarsın. 
Yalnız kaldığında paran pulun çok olur, 
rahatın yerinde olur ama yine ağlarsın. 
Yalnızlık dokunur adama. 
Farkında olmazsın ama uykunda bile ağlarsın. 
Allahtan bir onu hatırlamazsın. 
Hep düşünürsün ‘’ Neden sürekli ben ağlıyorum? ‘’ diye. 
Sadece dünya kendinle uğraşır sanırsın. 
Sadece kendini ağlatıyor sanırsın ama kendini kandırırsın.
 Sen dünyaya gözlerini ilk açtığında senin için ağlamışlardı sevinçten, sen bilmezsin. 
Ve sen bu defa dünyaya gözlerini kapadığında yine ağlayacaklar sen yine bilmeyeceksin. 
Damla damla yaşlar akacak senin için sen görmeyeceksin.
 Ve o yaşlar toprağını besleyecek .
Ey insanoğlu !
Bu dünyaya ağlayarak geldin, ağlayarak devam ettin ve ağlatarak gittin. 

Hiç tutamadın kendini. 
Hemen herşeyde ağladın ve eline hiçbirşey geçmedi. 
Ve en sonunda ağlattın bu defa kimse seni geri getiremedi.
Ağlayınca süzülür yaşlar yanaklarından