SANA VEDA ETMEK SON SAHNE

Sana Veda Etmek son sahne yüzünde ılık bir rüzgar. saçında son bir kıpırtı. sarı bir gök... gözlerde yaş yok. sana veda etmek bir atın yelelerini okşayıp günbatımına gitmek gibi. ellerinde büyüyen bir özlem denemez kalbinde küçülen bir benek sana veda etmek üşüdükçe giydiğin bir hırkayı sökmek gibi sana veda etmek bir ülkeden çık...mak gibiher şey yavaşlıyor bir şarkı boyunca yüzünün yere baktığı oluyor bir susmak boyunca konuşmak istediğin gözlerini üstüne sermek üşümüş bir bedenin sana veda etmek tutulmamışlığını hatırlamak gibi bir elin kurumuş bir yaprağı kırıyorken sonunda ellerinin duruşundan söz açmak yersiz artık yüzünde bir rüyadan arta kalan güzellik duruşunda güzelliğin gördüğü rüya gülüşünün o bende yer etmişliği ağır bir göz kırpışı gibi giriyor konuşulmayacaklar arasına sana veda etmek umudun ölüsünü bırakmak gibi durgun bir suya kopan herşeyin resmi bize benziyor şimdi harften bölünmüş bir kelime, kırık bir dal parçalanmaya hazır gül kurusu ikiye ayrılan kitap -ki bir yarısını anlatır hep diğer yarısı- sana veda etmek bir yaprağın düşerkenki türküsü anlatmakla tükenmez bir sen vardı bende.. bir damlanın koptuğu buluttan aldıkları gibi bir cümleye sığabilirse herşey yine de içimde birikenleri al şimdi bildiğim en güzel şiir gözlerindi sana veda etmek bir şiiri unutmak gibi