ÖLÜM ÜŞÜMESİ FLAŞ SESLİ ŞİİR

Ölüm Üşümesi dudakları çiy masalı zaman, öptürdü ağzını göçebe güncelere  hayat, sesini yitiren bir şarkı oldu dillerde dar vakitlerin geniş sancısıydı, hüzün yağıyordu kente gerçek acılarla, yalancı sevinçlerin dolaştığı sokaklarda yalnızlık kol geziyordu zaman satıyordu sevdaları kör gecelere  sevdalar parke parke çamurlara gömülüyordu zindanlara çivili prangalı bir mahkumdu huzur dinginsiz ağrı gibi duruyordu  saçak saçak bir çürümüşlükle, tahtaları kömürleşip döküldü söküldü menteşeleri umut penceresinin -hava zeytin karası, yürek yarası hava- dilimin basamaklarına indirebilseydim yaşam sözcüğünü saçlarıma yıldızlar takıp, kendi elimle yürüyebilirdim şafaklara kutsayıp kavgamı, ağaçlar dikebilirdim dağ-bayıra bir de türküler tutturup üstüne baharı döllendirebilirdim ölebilirdim el açasıya  bağırdım kanadım hırsla uzak taşra köylerinden bir avuç saflık aldım bandım ekmeğimi yüzümü yıkamak istedim nilüfer sesli sularda en hayta yanımla, vurup dibine gülmek istedim gül büyütmek istedim  -açamadım kapağını hayatın- dokunsam, gurbete doğrulurdum dokunmasam vurulurdum yarası kabuk tutmayan sevdalar gibi tükenerek bitirdi kendini yükledim kıyısız gemiye dümeninde sonsuzluğun elleri sağırlar  dilsizler kimsesizler mavisiz sularda  kaybolup gittiler sakladım ihtilalleri sandığımda, kimseye söylemedim koynumda bir keman ağlayışıyla, kuşanıp yangınlara gittim bir çocuk uçurum uçlarında asılmış dili sarkıyor gözlerinde yitik kent kalıntıları kaoslardan sabahlara çıkan çığlık vurdu şakağına gözyaşı damlası zorladı ve çatlattı tohumunu kimbilir hangi boşlukta, hangi hüzün açıyor Müsade Özdemir