Senden nefret derek, içimde kin besleyerek de büyüyebilirdim
O zaman kötülüğün o soğukkanlı erdemine
ulaşırdım ama benim toprağım iyi!
Ne yapsam kalbimde uzun zaman barınmıyor kötülük!
Seni severek girdiğim sevgi adasında, tek başıma
kaldığımın kaçıncı tekrarıydı, hatırlamıyorum; senden
nefret etmemeyi öğrendim
Yaşadıklarımıza, sevgime, kendime duyduğum saygıya hürmetten,
ben seni olduğun gibi kabul etmeyi seçtim
Bu daha zordu üstelik!
İnsanı insan yapan erdemlerin başında geliyorsa sabır
ve anlayış, ben bu basamağı çıkmak niyetindeydim
Belki de sadece bu yüzden hayatıma gönderildin!
En kolayı nefret etmek aslında!
"Allah belanı versin” diyerek
küfür etmekten daha kolay ne var, gidenin
ardından yapılacak?
Çok canın yandığında, kalbin kırıldığında isyan ediyorsun,
bunu kimse anlayamaz?
Ancak öfkelenmenin de sınırını ayarlamak gerekiyor
Onca yaşanmışlığa, emeğe isyan ediyorsun
Doğal bir tepki!
Sonra aklın devreye girmesi gerekiyor
Birini sevmek, sadece kalbinin seçimiyle olabiliyor
Kimse kimseyi silah zoruyla sevdiremez,
sadece yanında durmasını sağlayabilir
Sevdiysen, yüreğinin ve aklının tercihi budur;
kandırıldığını ve inandırıldığını düşünmek ise, ruhun kendini kandırmasıdır
Her seçimimizin sonu iyi olsaydı, nasıl büyürdük?
Hiç elimizi kesmeden, bıçağın tehlikesini öğrenebilir miyiz?
Hiç acı çekmemiş bir ruhun, geleceği yer neresidir?
Daha önemli soru, madem olgunlaşmayacak ve
öğrenmeyecek, o ruh neden buradadır?
Bu soruya farklı cevaplar verilebilir elbette!
Seninle birlikte, bu hayatta olup biteni merak etmeyi öğrendim
Neden yaşadığımı, neden bu yaşadıklarımın
başıma geldiğini ve daha birçok soruyu sormayı öğrendim
Bana yaşattıkların katlanması hiç kolay acılar değildi ama
hepsi için teşekkür ederim Kendime giden
yolda, rehberlerimden biri de sendin!
Allahtan benim toprağım iyiydi, kötülüğe doğru serpilmedim!
