İSMİNİ KOYAMADIĞIM ŞİİR

İSMİNİ KOYAMADIĞIM ŞİİR Ne çok severdim usanmadan saatlerce yazmayı Kalbimin sesi olurdu önümdeki kağıdım elimdeki kalemim Yüreğim akardı mürekkeple birlikte kağıda Şimdi olmuyor yazamıyorum çok sevdiğim şiirleri İçimde büyüyen boşluk izin vermiyor Beklide son bahar hazan ve hüzün mevsimi İçimdeki boşluğun sebebi Yaşanan yaprak dökümü sararan yapraklar Kanatır ya insanın yüreğini Ama benim yüreğim artık kanamıyor Hislerimi mi yitirdim ben Sanki ruhumu saran bir buz dağı var Mutluluktan yerinde duramayan kalbim Oda gitmiş beni bırakmış habersizce Sol tarafımda duygusuz bir kitle durmakta Umutlarım gizlenmiş karanlık dehlizlerde Karargah kurmuş beynimde bir kurt kemirmekte Bin bir soru işareti attığım her adımda Başım önümde gözlerim yerde Yüzüm yok ki dünyaya bakmaya Boğazımda iki el günahlarım sıkmakta Yaşamak hataydı yasakları karşı koyamadım Kapıldım gittim rüzgarına umarsızca Şimdi Bekliyorum idam sehpasında Hakkım olan cezayı ipimin çekili verilmesini Cehaletime yenik düşüp akıp gittim Şimdi ne kaldı bana Ne haldeyim Benliğimi yitirmişim habersizce Gururumu satmışım aşk denen yalana Ne farkım kaldı Başlayıp beğenmediğim buruşturup attığım şiirlerimden Bende buruşturulup atıldım bir kenara Sevgiyi dolu dolu yaşarken Ne değişti Anlamıyorum bana sulan sorumluluktan mı acımaktan mı Her zaman suçlu bendim Her şeyin sorumlusu yine benim Yok mu kader denen bir olgu hayatımızda Yasak kapıları o açmadı mı bana Yasak meyveyi bana o sunmadı mı Şimdi nerede niçin yalnızlık üşütüyor beni Anladım ki hayatım bir hamballıkmış Boşuna taşımışım bir çok duyguyu Nefes almak artık ağır gelir oldu Uykularımı esir aldı karabasanlar Mutlu olduğum rüyalarımı da çalmışlar Kalan geçmişe ait sahte gülüşler dudaklarımda Kapatmışlar tüm çıkış yollarımı Karşımda kocaman bir dağ aşamadığım Yenik düştüm yalanlara günahlara Zaman artık umutları gömüp Umutsuzluk denizinde boğulma zamanı Bende bırakıyorum kendimi Günahlarımla hatalarımla adlanılmışlığımla hiçliğe