YAŞAM YOLUNDA ÇEKİLEN ÇİLELER.

Miniciktim… ele avuca sığmayan, tarifi zor; masum, tertemiz, günahsız bir bebektim…Dünyadan habersiz.. Bazen ağlamaklı, bazen oyun oynayarak geçerdi zaman… Bazen de uyuyarak ! ama miniciktim, yaşadığım her anı, göz kapaklarım kapandığı zaman unuturdum.. Dış dünyada kalırdı her şey… Onu satardım, başkalarına yüklerdim… Benim olmazdı hiçbir zaman !! çocuktum ya, uyuyordum mışıl mışıl… Kocaman oldum…o, ele avuca sığmayan, tarif edilmesi zor, masum, saf bebek bozdu büyüsünü…! Artık ele avuca değil, hiçbir yere sığmıyorum, büyüdüm, kocaman oldum ! Ben eski ben değilim artık! Hani ağaca tırmanan, korkusuzca, bağıra bağıra şarkılar söyleyen.. Vurdum duymaz, göz kapakları kapanınca her şeyi dış dünyada bırakan, mışıl mışıl uyuyan çocuk, bebek yok… ßüyüdü(m)…$imdi satamam gözyaşlarımı hatalarımı, bağırışlarımı, susmalarımı bir başkasına.. anneme, babama! Onlar benimdi ! Ama kocaman oldum.. ßüyüdüm ! Eski ben değilim artık, eski, masum, saf bebek yok o aynanın karşısında ! aynalar defalarca düştü, kırıldı, paramparça oldu ! aynada asılı duran ‘bebek yüzüm’de ! Eser kalmadı artık hiçbirinden ! hepsi kırıntılar halinde ! büyüdüm artık, masumda değilim, safta değilim… aşk girdi bir kere bu gönle, gözyaşları aktı bu gözlerden durmaksızın… Ninniler yetmedi uyumama, avutulmama, derdimi tasamı, kederimi, çaresizliğimi kimseye satamadım… Bende kaldılar, benim oldular, beni sevdiler ! Biliyorum kocaman oldum artık… Kabuğumdan çıkmalıyım artık, sıyrılmalıyım masum maskelerden…! O, ele avuca sığmayan, mini minnacık, ufacık tefecik, masum, bazı düşlerin ana kahramanı, saf, temiz bebek değilim artık ! ‘eli kanayınca, ‘uff oldu’ diyen, bi haber zavallı bebek yok artık aynalarda ! Karnı acıkınca ‘mamma’ diyecek yaşı çoktan geçtim ! Uff ‘lar bitti, mamalar bitti…. Lanet olsun, kahretsin… Cıtırtılar…..parcalanmalar….. basladı…