NİYAZİ MISRİ'den ŞİİRLER

NİYAZİ MISRÎ

ŞİİR

Ey derde derman isteyen yetmez mi derd derman sana

Ey rahat-ı can isteyen kurban olandır can sana

 

Yağma edersin varlığın gider gönülden darlığın

Mahveyle sen ağyarlığın yar olısar mihman sana

 

Sermaye bu yolda heman teslim olur buna inan

 Sıdk ile Allah’a dayan etmez mi gör ihsan sana

 

Tevhide tapşur özünü kimseye açma razunı

Şeyh izine tut yüzünü şeyhin yeter burhan sana

 

İven kişi yol alamaz maksudu hergiz bulamaz

Bekle maarif kapusun yüz göstere irfan sana

 

Dünya ile ukbayı ko, ulâ ile uhrâyı ko

Var ol kuru sevdayı ko, matlab yeter Sübhan sana

 

Candan talep kıl yarini ver canı bul didarını

Yok eyle kendi varını kim var ola canan sana

 

Çürüklerin hep sağ olur zehrin kamu bal yağ olur

Dağlar yemişli bağ olur cümle cihan bostan sana

 

Güçtür kati Hakk’ın yolu dergahı hem gayet ulu

Sıdk ile olmazsan kulu etmez yolu âsân sana

 

Kulluğa bel bağlar isen şam ü seher ağlar isen

Sular gibi çağlar isen tiz bulunur umman sana

 

Bülbül oluben öte gör gül gibi açıl tüte gör

Aşk oduna can ata gör gülzar olur nirân sana

 

Yüzün Niyazi eyle hâk derd ile bağrın eyle çâk

Kalbin sarayın eyle pâk şayet gele Sultan sana.

 

Uyan gafletten ey gafil, seni aldatmasın dünya

Yakanı al elinden kim seni sonra kılar rüsva

 

Ne sandın sen bu gaddarı ki ta böyle anı sevdin

Anı her kim ki sevdiyse dinini eyledi yağma

 

Adavet kılma kimseyle sana nefsin yeter düşman

Ki asla senden ayrılmaz ömür ahir olunca ta..

 

İşittin Hak Rasulünden nice ayât-ü ahbârı

Veli nidem ki kar etmez bu öğütler sana asla

 

Bu zahir gözünü örtüp bana tut cânıla gönlün

Ki her bir sözün içinde duyasın cevher-i mana

 

Kelam-ı Mustafa zevkin dimağında bulagör kim

Muadil olmaz ol zevke hezarân “mennile selvâ”

 

Kemali devlet istersen oku ayât-ı Kur’anı

Ki her harfin içinde var Niyazi bin dürr-i yektâ.

 

Ey gönül gel ağlama zari zari inleme

Pirden aldum haberi ol bi-nişan sendedür

Sendedür dostun ili sende açılur gülli

Söyler bu can bülbüli gül-i handan sendedür

Gezme gel bahr u berri kendünde iste sırrı

Cism ü cana hükm iden gizli sultan sendedür

Anladunsa sen seni bildünse can u teni

Gayrı ne var ey gönül cana canan sendedür

Ten tahtıdur bu canun can tahtıdur cananun

Ey Niyazi şübhesiz ol bi-mekan sendedür 

2

Gelürse kesret-i nezzareden hicab sana

O demde surh-ı ruyun yeter nikab sana

 Nic’etsin ayine mihr-i ruhunla aksini fark

 Sen afıtaba müşahibsin afitab sana

Şerar-veş ederim düde-i cigerden red

Ger eylemezse eser ah-ı şu’le tab sana

O ab u tabuna var arızunda keşf eyler

Olursa kalb-i tabanda olur nikab sana

Mey-i tegafül nüş etme girme kanımıza

Siyah mesti-i çeşmün yeter sirab sana

Sad aferin gazel-i Rumiyanuna Saib

Ki verdi şehri dü- sad şevkiyle cevab sana

Aşıkım aşıkla kayd-ı masiva bilmem nedir

Siklet-i bigane hatt-ı aşina bilmem nedir

3

Barekallah gülüstan-ı bülbülandı Aspuzu
Cenneti tezkir eder ali mekandır Aspuzu

Mu’tedil abü heva hemmüctemi’enva-ı zevk
Mecma-ıbezm-isefa-yı arifandır Aspuzu

Âb-ıhayvanı beğenmez hasletinden Dir Mesih
Aktığınca sanki bir ruh-i revandır Aspuzu

Câme-i hadrasın ayyâm-ı rebi’de kim giyer
Şüphesiz menzilgeh-i Hızr-ı zamandır Aspuzu

Her taraf pür meyve-i şirin leb-i dilber misal
Yeşil atlasla donanmış nevcivandır Aspuzu

Bâ medad Elmasu üzre nakşolur ebyat-ı sürh
Lâcerem sun’-i hüda’ya bir beyandır Aspuzu

Ol sebepten ehl-i pür-akl ü zeka vü ma’rifet
Mahzen-i ehl-i ulûm-i Kamilandır Aspuzu

Cenneti min tahtihel enhâr-ı tecri dens hûb
Hazihi cennât-i adninden nişandır Aspuzu

Ey Niyâzi ger dokumayaydı hiç bad-ı fenâ
Kim demezdi ana firdevs-i cinandır Aspuzu

4

Dermân arardım derdime derdim bana derman imiş

Bürhân sorardım aslıma aslım bana bürhân imiş

Sağı solu gözler idim dost yüzünü görsem deyû

Ben taşrada arar idim ol cân içinde cân imiş

Öyle sanırdım ayrıyam dost gayrıdır ben gayrıyam

Benden görüp işideni bildim ki ol cânân imiş

Savm u salât u hacc ile sanma biter zâhid işin

İnsân-ı kâmil olmağa lâzım olan irfan imiş

Kanden gelir yolun senin ya kande varır menzilin

Nerden gelip gitdiğini anlamayan hayvân imiş

Mürşid gerekdir bildire Hakk'ı sana hakk'al yakîn

Mürşidi olmayanların bildikleri gümân imiş

Her mürşide dil verme kim yolunu sarpa uğradur

Mürşidi kâmil olanın gâyet yolu âsân imiş

Anla hemân bir söz dürür yokuş değildir düz dürür

Âlem kamu bir yüz dürür gören anı hayrân imiş

İşit Niyazi’nin sözün bir nesne örtmez Hak yüzün

Hakdan ayan bir nesne yok gözsüzlere pünhân imiş

 

 5

 

 Zuhûru kâinâtın ma’denîsin yâ Resûlallâh
Rumûzu (küntü kenz) in mahzenisin yâ Resûlallâh

Beşer denen bu âlem ki senin sûretle şahsındır
Hakîkatte hüviyyette değilsin yâ Resûlallâh

Vücûdun cümle mevcûdatı nice câmi olduysa
Dahi ilmin muhît oldu kamûsun yâ Resûlallâh

Dehânın menba-i esrâr ilmi men ledünnîdir
Hakâyik ilminin sen mahremisin yâ Resûlallâh

Ne kim geldi cihâna hem dahî her kim geliserdir
İçinde cümlenin ser’askerîsin yâ Resûlallâh

Cihân bağında insan bir şecerdir gayriler yaprak
Nebîler meyvedir sen zübdesisin yâ Resûlallâh

Şefâat kılmasan varlık Niyâzî’yi yoğ ederdi
Vücûdun zahmının sen merhemisin yâ Resûlallâh