Vefatı
Peygamberimizin hastalanması
Bu emri verişinden bir gün sonra âniden hastalandı.
Fakat, cihad için yola çıkacak ordunun hazırlığından vazgeçmedi.
Bir gün sonra,
Perşembe günü, hasta olduğu halde bizzat kendi eliyle sancağı Hz. Üsâme’ye verdi:
“Ey Üsâme! Allah yolunda, Allah’ın ismiyle muharebeye çık! Allah’ı inkâr edenlerle çarpış!” buyurdu.
Mücahidlere hitaben de şöyle dedi:
“Ahde vefasızlık etmeyiniz! Küçük çocukları ve kadınları öldürmeyiniz!
“Düşmanla karşılaşmayı arzu etmeyiniz! Zira, ne olacağını bilemezsiniz.
Belki, onlar yüzünden belâ ve musibete uğrayabilirsiniz.
“Fakat, ‘Allah’ım! İmdadımıza yetiş! Düşmanımızın hakkından gel! Bizi onların zararından koru!’ diye dua ediniz.
Şunu da unutmayınız ki, Cennet kılıçların parıltısı altındadır.”1
Hz. Üsâme sancağı Büreyde bin Husayb’a teslim ettikten sonra, aldığı emir gereğince karargâhını Cürüf’te kurdu.
Hazırlığını bitiren Müslüman oraya koşuyordu.
Hz. Üsâme, ordusunu hazırlamakla meşguldü.
Müslümanlar da harbe katılmak üzere hazırlıklarını tamamlamaya çalışıyorlardı.
İslâm ordusunda Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Sa’d bin Ebî Vakkas, Ebû Ubeyde bin Cerrah gibi Ashab-ı Kiramın ileri gelenlerinden bir çok kimse vardı.
Bunların üzerine henüz yirmi yaşına basmamış Hz. Üsâme kumandan tayin edilmişti.
Bu durum, hoşa gitmeyen bazı sözlerin söylenmesine sebep oldu:
“Henüz yirmisine ayak basmamış bir delikanlı kumandan tayin ediliyor.
Ashabın ileri gelenlerinden bir çok kimse emri altına veriliyor.
Bu nasıl olur?”
Ayyaş bin Ebî Rebîa ise,
“İlk Muhacirlerin başına bu genç nasıl kumandan tayin ediliyor?”2 diyordu.
Sanki bir anda Hz. Üsâme’nin Resûl-i Kibriyâ Efendimiz tarafından tayin edildiği unutuluvermiş gibi bir sürü söz ve dedikodu çıkmıştı.
Duruma Hz. Ömer (r.a.) muttali oldu.
Bu tarz sözleri sarf edenlere gereken cevabı verdikten sonra,
meseleyi gidip Hz. Resûlullaha (a.s.m.) intikal ettirdi.
Peygamberimiz yakalandığı hastalığın şiddetinden yatağında yatmaktaydı.
Haberi alır almaz, kızgınlığının ifâdesi yüzünde belli oldu.
Sargılı başı ile yatağından kalktı. Ashabın yardımıyla mescide giderek minbere çıktı.
Allah’a hamd ve senâda bulunduktan sonra,
“Ey insanlar!” dedi.
“Üsâme’yi kumandan tayin ettiğim için bazılarınızın ileri geri konuştuğunu duydum.
Benim Üsâme’yi kumandan tayin etmeme itiraz ediyor gibisiniz!
Daha önce Üsâme’nin babasını kumandan tayin ettiğim zaman da aynı şeyi yapmıştınız.
Vallahi, nasıl babası kumandanlığa lâyık olduğunu göstermişse,
Üsâme de babasından sonra kumandanlığa lâyık bir kimsedir.
“Babası nasıl en sevdiğim biri idiyse, Üsâme de en sevdiğim kimselerden biridir.
O da, babası da her türlü hayrı işleyebilecek yaratılışa sahip kimselerdir.
Onlardan hayırlı işler bekleyiniz.
Muhakkak ki Üsâme sizin hayırlı olanlarınızdandır ve bu işe ehliyetli birisidir.”1
Bu hitabesinden sonra minberden inip Hâne-i Saadetine girdi.
İslâm ordusuna katılacak Müslümanlar birer ikişer gelip kendisiyle vedâlaştılar.
Efendimiz onlara, “Üsâme’yi gönderme işini ihmal etmeyiniz”2 diyordu.
Hattâ bir ara dadısı ve Hz. Üsâme’nin annesi Hz. Ümmü Eymen Hâne-i Saadete gelip,
“Yâ Resûlallah! Üsâme’yi bir süre karargâhında bıraksan olmaz mı?” deyince,
Efendimiz aynı sözleri tekrarladı:
“Üsâme’yi gönderme işini ihmal etmeyiniz. Onu gönderiniz!”
Bu kesin emir üzerine Müslümanlar karargâha gittiler.
* * *
Resulullahın Son Ziyaretleri
Baki’ mezarlığını ziyaret
Fahr-i Âlem Efendimizin, bu fani dünyayı terk edeceği gün, saat besaat yaklaşıyordu.
Bir gece yarısı, ansızın Hâne-i Saadetinden çıktı.
Hz. Âişe Vâlidemiz, “Yâ Resûlallah, nereye gidiyorsunuz?” diye sordu.
Resûl-i Ekrem,
“Baki’ mezarlığında medfûn bulunan ehlim için istiğfar etmek üzere emir aldım.
Oraya gidiyorum”1 diye cevap verdi.
Yanında azâdlı kölelerinden Ebû Rafi’ ve Ebû Müveyhib vardı.
Baki’ mezarlığında kabirler arasında uzun bir müddet durarak duâ ve istiğfarda bulundu.
Sonra Ebû Müveyhib’e dönerek yakında ebedî âleme gideceğini,
Bakî-i Hakîkînin cemâliyle müşerref olacağını şöylece ifâde buyurdu:
“Ey Ebû Müveyhib! Dünya hazinelerinin anahtarları ile
âhiret nimetlerini seçme hususunda serbest bırakıldım.
Ben de âhiret nimetlerini tercih ettim.”2
Bu sözleri duyan Ebû Müveyhib’in birden nutku tutuldu.
Yalnız gözü değil, bütün duyguları, ruhu, kalbi bir anda ağlamaya başladı.
Bu mânâlı ziyaretten sonra Resûl-i Kibriyâ, Hâne-i Saadetine geri döndü.
Uhud şehidlerini ziyaret
Uhud şehidleri için de duâ ve istiğfarda bulunması, Efendimize emredilmişti.
Bu sebeple bir gün Uhud’a gitti.
Orada şehid olan en güzîde Sahabîleri için uzun uzun duâ etti.
Oradan döner dönmez, Mescid-i Saadete vardı.
Minbere çıktı. Müslümanlara hitaben,
“Ben, sizin Kevser Havuzuna ilk kavuşanınız ve sizi ilk karşılayanınız olacağım”
buyurduktan sonra sözlerine şöyle devam etti:
“Ben, sizin hakkınızda benden sonraki müşrikliğe dönersiniz diye korkmuyorum.
Fakat ben, sizin hakkınızda, dünyaya kapılır, onun için birbirinizi kıskanır,
birbirinizi öldürürsünüz ve bunun neticesi olarak sizden öncekilerin yok olup gittikleri gibi,
siz de yok olup gidersiniz, diye korkuyorum.”1
Hz. Meymûne’nin evinde
Resûl-i Ekrem Efendimiz âdetleri gereği Hz. Meymûne’nin evinde bulunuyorlardı.
Hasta olmasına rağmen âilelerinin hakkına son derece riâyet ediyordu.
Burada Efendimizin ateşi birden yükseldi.
Dâvet ettiği bütün hanımları etrafında mahzun ve kederli duruyorlardı.
“Yarın hanginizin evine gideyim?” diye sordu.
Bu sualini bir kaç kere tekrarladı.
Hiç bir hanımından cevap gelmedi.
Bunu sormasındaki maksad, hastalık günlerini
Hz. Âişe Vâlidemizin evinde geçirmeyi arzu etmiş olmasındandı.
Peygamber Efendimizin bu arzusunu
Ezvâc-ı Tâhirat ferasetleriyle anlamada gecikmediler.
İttifakla Hz. Âişe Vâlidemizin evinde kalmasını uygun buldular.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz
Hz. Meymûne’nin evinden çıkarak,
bir eli Hz. Ali’nin, diğer bir eli Hz. Abbas’ın omuzunda,
onların yardımı ile Hz. Âişe Vâlidemizin evine geldi.2
* * *
En Yakınlarının Lisanından Resulullahın Son Günleri
Hz. Âişe, Efendimizin hastalığını anlatıyor
Hz. Âişe Vâlidemiz, Efendimizin hastalığı esnasındaki bir hatırasını şöyle anlatır:
“Resûlullah (a.s.m.) eve geldiği sırada başımda bir ağrı belirmişti.
Ağrının şiddetinden ‘Vay başım, vay başım’ diye söylendim.
Resûlullah bunu duyunca, ‘Ne ehemmiyeti var?
Neden üzülüyorsun?
Eğer benden evvel dünyadan göçüp gidersen
seni teçhiz ve tekfin eder namazını da kılarım’
diye konuştu.
Ben de, ‘Benim ölümümü mü istiyorsunuz?’ dedim.”
Hz. Âişe, Peygamberimizin latife yaptığını birden anlayamayıp böyle konuşmuştu.
Resûl-i Ekrem latifesinin sonunu şu ciddi sözlerle bağladı:
“Ey Âişe Senin başının ağrısı geçer gider. Asıl baş ağrısı benim başımın ağrısıdır.
Artık ondan kurtulmak çok zor.
”1Peygamberimiz ve Sıddık-ı Ekber
Her yerde her zaman Allah ve Resûlüne sadakâtın zirvesinde bulunan Sıddık-ı Ekber,
Resûl-i Ekremin huzuruna çıkarak kendisine hizmet etmekten şeref duyacağını şöylece dile getirdi:
“Yâ Resûlallah, müsâade buyurursanız, hastalığınızda size hizmet etmek isterim!”
Resûl-i Ekrem, Sıddık-ı Ekberin arzusuna müsâade etmedi,
ama cevabı gönlünü fethedici idi.
“Ey Ebû Bekir! Bu niyetinle bile yapacağın hizmetin sevap ve mükâfatına şimdiden nâil oldun.
Ancak ben, hastalığım esnasında hizmetlerimi kızımla,
zevcelerimden başkasına gördürecek olursam, onları üzmüş olurum!
En ağır hastalık, en fazla ıztırap
Hastalığın şiddeti, ateşin yüksekliği sebebiyle
Peygamber Efendimiz yatağında bile rahat edemiyordu.
Bir o tarafa, bir bu tarafa dönüyordu.
Başucunda bulunanlar, bu durum sebebiyle,
“Yâ Resûlallah! Eğer bizden birisi bu derece ıztırap çektiğini izhar etseydi,
muhakkak bizi tekdir ederdin” dediler.
Resûl-i Ekrem cevabıyla durumunu şöylece izah etti:
“Benim hastalığım bildiğiniz gibi değil, oldukça zordur.
Allah Taâlâ, salih ve mü’min kullarını belânın,
hastalığın ve musibetin en şiddetlilerine mübtelâ eder.
Fakat o belâ, o musîbet ve o hastalık vasıtasıyla
o mü’min salih kulunun derecesini yükseltir,
günahlarını yok eder.”
Ve Hz. Âişe Vâlidemiz şöyle der:
“Hakikaten Resûlullahın hastalığından daha zor,
daha şiddetli bir hastalık görmedik.”
İbn-i Mes’ud anlatıyor
Abdullah ibni Mes’ud (r.a.) ise Peygamberimizin hastalığının şiddetini şöyle dile getirir:
“Nebînin (a.s.m.) hastalığında vücudu hummanın hararetinden şiddetli sarsıldığı sırada huzuruna varmıştım.
“Yâ Resûlallah! Humma hararetinden çok ıztırap çekiyorsunuz!
“Yâ Resûlallah! Bu hummanın iki kat ıztırabı var,
elbette sizin için iki kat ecri ve mükâfatı vardır, dedim.
“Resûlullah, ‘Evet’ diyerek beni tasdik etti. Sonra da şöyle buyurdu:
‘Hastalığa tutulan hiç bir Müslüman yoktur ki;
Allah Taâlâ onun hata ve günahlarını, ağacın yapraklarını döktüğü gibi dökmesin.”1
Ümmü Bişr anlatıyor
Hastalığı sırasında Resûl-i Ekremin ziyaretine giden
Bişr bin Bera’nın annesi Ümmü Bişr de gördüklerini şöyle anlatır:
“Resûlullahı ziyarete gitmiştim.
Vücudundaki şiddetli harareti görünce sormadan edemedim:
‘Yâ Resûlallah! Ben böyle sıtma hiç görmedim.’
“Resûlullah (a.s.m.) bana cevaben şöyle buyurdu:
‘Bizim hastalığımız herkesten daha şiddetli ve daha ziyâde olur.
Fakat bunun mukabilinde kazandığımız sevap ve mükâfat da o nisbette fazla olur!’”2
Resûl-i Ekrem yazı yazdırmak için kâğıt kalem istiyor
Rebiülevvel ayının sekizi, Perşembe günü.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hastalığının en şiddetli anları.
Etrafında Hz. Ömer gibi bazı zâtlar bulunuyordu.
Bu sırada, “Bana kâğıt kalem getiriniz, size bir yazı yazayım.
Tâ ki bundan sonra hiçbir zaman yolunuzu şaşırmayasınız” buyurdu.3
Hz. Ömer, “Resûlullaha (a.s.m.) hastalığı baskın gelmiştir.
Yanınızda Kur’an var. Allah’ın Kitabı bize yeter” dedi.
Kâğıt kalem getirip getirmemekte tereddüt ettiler.
Bazıları Hz. Ömer’in sözlerini doğruladı.
Kimisi de kâğıt kalemin getirilmesini istiyordu.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, onların anlaşmazlığa düştüklerini fark edince,
“Yanımdan kalkınız, yanımda münakaşa, gürültü etmeyiniz.
Beni kendi halime bırakınız”1 buyurdu.
Böylece Resûl-i Kibriyâ Efendimizin yazdırmasını arzu ettiği şey, yazılmamış oluyordu.
Hastalığının hafiflediği gün
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hastalığı gün gün, saat saat şiddetini arttırıyordu.
Bir ara soğuk su getirilmesini emretti.
Getirilen suyu mübârek vücudlarına döktürdü.
Bundan sonra biraz hafifleyip rahatlık hissetti.
Bunun farkına varır varmaz Hz. Ali ve Hz. Fazl bin Abbas’a dayanarak
Hâne-i Saadetinden Mescid-i Şerife gitti.
Minbere çıkıp oturdu. Ashab-ı Kirama şu hitabede bulundu:
“Ey insanlar! Duydum ki, vefât edeceğimi düşünüp telâş ediyormuşsunuz.
Hangi Peygamber ümmeti içinde ebedî kaldı ki, ben de kalayım?
Bilesiniz ki, ben yakında Rabbime kavuşacağım.
Ona siz de kavuşacaksınız.
“Ey Ensar! İlk Muhacirlere iyilik etmenizi tavsiye ederim.
“Ey Muhacirler! Size de Ensara iyilikte bulunmanızı tavsiye ederim.
Onlar size yardımda bulundular.
Sizi memleketlerine getirdiler.
Sizi evlerinde ağırladılar, barındırdılar.
Geçimde sıkıntı içinde oldukları halde sizi kendilerine tercih ettiler.
Her kim onların üzerine hâkim durumuna geçerse onlara iyilikte bulunsun.
“Ey İnsanlar!
“Her şey Cenab-ı Hakkın ezelî idaresi dairesinde cereyan eder.
Allahu Taâlânın kaza ve kaderine galebe etmek sevdasına kapılmayınız,
çünkü mağlûp olursunuz.
Cenab-ı Hakka hile yapmaya kalkışmayınız, zira zarar ve ziyana siz uğrarsınız.
“Ben size, şefkatli ve merhametliyim.
Sizler yine bana kavuşacaksınız.
Buluşacağımız yer, Kevser Havuzu kenarıdır.
Her kim Kevser Havuzu kenarında buluşmak isterse
elini ve dilini lüzumsuz şeylerden sakınsın.
“Ey İnsanlar!
“Bilmelisiniz ki, günah işlemek, nimet ve kısmetlerin değişmesine sebep olur.
İnsanların ekserisi salih olursa, onların âmirleri,
idarecileri de adl ve insafla muamele ederler.
Halk, isyan ve günaha meylederse onların idarecileri,
hâkimleri de zulm ve adaletsiz iş görmeye yönelirler.”1
Bu hitabesinden sonra tekrar Hz. Âişe Vâlidemizin evine gitti ve yatağına yattı.
* * *
Kâinatın Efendisi Müslümanlarla Helâlleşiyor
Resûl-i Ekrem Efendimiz hastalığının en şiddetli olduğu bir günde
Ashabıyla helâlleşmeyi arzu etti.
Yine bir taraftan Hz. Ali’ye diğer taraftan da
Fazl bin Abbas Hazretlerine dayanarak güçlükle ayağa kalktı ve mescide gitti.
Minber’e çıkıp oturdu.
Hz. Bilal’e de (r.a.) şu emri verdi:
“Halka ilân et. Mescid’de toplansınlar. Onlara vasiyet etmek isterim.
Bu benim son vasiyetim olacaktır.”
Hz. Bilâl, emri yerine getirdi.
Bir anda toplanan halkı mescid almaz oldu.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz,
Allah’a hamd ve senâdan sonra Ashab-ı Kirâma şöyle hitap etti:
“Ey insanlar! Sizden ayrılma vaktim oldukça yaklaşmıştır.
Sizden birine vurmuşssam, işte sırtım gelsin vursun.
“Birinizin malını almışsam, gelsin hakkını alsın.
“Sakın hak sahibi, ‘Şayet kısas talebinde bulunursam,
Resûlullah bana darılır’ diye düşünmesin!
Bilmelisiniz ki, benden hakkını isteyene darılmak benim fıtratımda yoktur.
“Benim yanımda en sevimliniz, hakkı varsa, gelip benden onu isteyen kimsedir.
Veyâhut helâl edendir.
Ben Rabbimin huzuruna üzerimde kul hakkı olmadan varmak istiyorum.”1
Bir anda ortalığa hazin bir sükût çöktü.
Resûl-i Ekrem Efendimiz sözlerini tekrarladı:
“Ey insanlar! Kime vurmuşsam, işte sırtım, gelsin vursun.
Her kimin benden alacağı varsa işte malım gelsin alsın.”1
Cemaat içinden biri ayağa kalktı.
“Yâ Resûlallah! Sizden üç dirhem alacağım var” dedi.
Peygamber Efendimiz,
“Ben bu hususta hiç kimseyi yalanlamam ve hiç kimseye ‘yemin et’ diye teklif de etmem.
Ancak bu üç dirhemin zimmetime nasıl geçtiğini öğrenmek isterim!” buyurdu.
Ayağa kalkan zât, “Yâ Resûlallah! Bir defasında huzurunuza bir fakir gelmişti.
Bana fakire üç dirhem vermemi emretmiştiniz.
Ben de verdim. İşte istediğim bu üç dirhemdir” dedi.
Peygamber Efendimiz,
“Doğru söylüyorsun” dedikten sonra,
“Ey Fadl! Buna üç dirhem ver”2 buyurdu.
Bundan sonra Resûl-i Kibriyâ Efendimiz,
“Mescide açılan kapıları kapatınız! Sadece,
Ebû Bekir’in kapısı açık kalsın”3 buyurdu.
Emir gereği Mescid-i Şerifin çevresindeki evlerin kapısı,
Hz. Ebû Bekir’inki hariç hepsi kapatıldı.4
Hz. Ebû Bekir namaz kıldırmaya memur ediliyor
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, hastalığı sebebiyle ezan okununca daima
Mescid-i Şerife çıkar ve cemaata namaz kıldırırdı.
Vefâtına üç gün kala hastalığı birden ağırlaştı.
Bu sebeple artık Mescid-i Şerife de çıkamaz oldu.
O zaman, “Ebû Bekir’e söyleyiniz,
mü’minlere namaz kıldırsın”5 diye emir vererek
imamlığı Hz. Ebû Bekir’e bıraktı.6
Peygamberimizin son namaz kıldırışı
Hz. Ebû Bekir, Müslümanlara öğle namazını kıldırıyordu.
Bu sırada Resûl-i Kibriyâ Efendimiz bedeninde bir hafiflik hissetti.
Hz. Abbas ile Hz. Ali’nin yardımıyla yavaş yavaş Mescid-i Şerife çıktı.
Hz. Ebû Bekir, Resûl-i Kibriyâ Efendimiz gelmekte olduğunu anlayınca,
geri çekilmek istedi. Efendimiz, yerinde durması için işaret etti.
Sonra Hz. Ebû Bekir’in yanına oturtulmasını emir buyurdu.
Hz. Ebû Bekir’in sol tarafına götürüp oturttular.
Hz. Ebû Bekir ayakta, oturmuş olan Efendimize tabi oldu.1
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin Mescid-i Şerifte Müslümanlara kıldırdığı son namaz budur.
Hz. Cebrâil’in, hatırını sormak için gelişi
Rebiülevvel ayının onu, Cumartesi günü idi.
Cenab-ı Hak tarafından Cebrail (a.s.) geldi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hal ve hatırını sordu:
“Ey Ahmed,” dedi. “Yüce Allah, sana ikram olarak beni gönderdi.
Sana soracağı şeyi senden çok daha iyi bildiği halde sana;
‘Kendini nasıl buluyorsun?’ diye soruyor”
Rabb-i Rahimine kavuşmanın hasretini yüreğinde duyan
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz şu cevabı verdi:
“Ey Cebrâil! Kendimi baygın ve sıkıntılı bir halde görüyorum!”2
Vefâtından bir gün evvel
Rebiülevvel ayının on biri, Pazar günü.
Cin ve insin peygamberi Hz. Muhammed (a.s.m.) yatağında,
şiddetli ateşler içinde idi. Etrafında Ezvac-ı Tahirat vardı.
Başucunda Hz. Aişe Vâlidemiz oturuyordu.
Bu sırada, Hz. Üsâme ordugâhtan gelip huzur-ı saadetlerine girdi.
Efendimiz dalgın yatıyordu. Yerinden kımıldayacak hali yoktu.
Hz. Üsâme, mübârek ellerini ve başlarını öptü.
İçi hüzün ve keder doluydu.
Azami hürmet içinde Kâinatın Efendisinin karşısında ayakta durdu.
Efendimiz ona bir şey söylemedi.
Sadece ellerini göğe kaldırdı ve onun üzerine sürdü.
Ona duâ ettiği anlaşıldı.1
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin duâsını alan Hz. Üsâme doğruca ordunun başına döndü.
Hz. Cebrâil’in ikinci gelişi
Rebiülevvel ayının on biri, Pazar günü.
Hz. Cebrâil yine hatırlarını sormak üzere geldi.
Bu esnada Yemen’de peygamberlik dava eden
yalancı Esved-i Ansî’nin idam edildiğini haber verdi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz de bu haberi Ashab-ı Kirama bildirdi.2
Pazartesi günü…
Hayatında mühim hadiselerin meydana geldiği Pazartesi günü.
Rebiülevvel ayının on ikisi.
Böyle bir Pazartesi gününde mübârek gözlerini dünyaya açmıştı.
Bu gün de, Resûl-i Kibriyâ Efendimizin (a.s.m.)
bir ara hastalığı hafifleyip kendine geldi.
Bu hafifliği hisseder etmez, yatağından kalktı.
Hazırlıklarını yaparak Mescid-i Şerife teşrif etti.
O sırada Ashab-ı Kiram saf bağlayıp Hz.
Ebû Bekir’in arkasında sabah namazını kılıyorlardı.
Kâinatın Efendisi bu nurânî manzarayı görmekle son derece sevindi,
hatta tebessüm buyurdu.
Kendileri de Hz. Ebû Bekir’e uyarak namazını edâ etti.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizi,
aralarında mütebessim bir sîma ile gören
Sahabîler bütün bütün sıhhat buldu düşüncesiyle son derece sevindiler.1
Peygamber Efendimiz hücre-i saadetlerinde
Son günün sabah namazını
Hz. Ebû Bekir’e uyup Ashabının arasında kılarak
onları sevince garkeden Fahr-i Kâinat Efendimiz,
namazın edâsından sonra yine Hücre-i Saadetine döndü.
Yataklarına yattılar.
Bu arada kumandan
Hz. Üsâme son defa kendisiyle vedâlaşmak üzere geldi.
Resûl-i Ekrem, “Allah’ın bereketi ile artık hareket et!” buyurdu.2
Emri alan kumandan
Hz. Üsâme bin Zeyd doğruca ordugâha gidip mücahidlere hareket emrini verdi.
Hz. Ebû Bekir’in izin isteyip, Sünh’taki evine gidişi
Pazartesi günü, Hz. Ebû Bekir de,
Fahr-i Kâinat Efendimizin durumunun bir ara iyileştiğini fark etmişti.
Bunun için huzura girip,
! Müsâade buyurursanız, Sünh’taki evime gideyim” dedi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, “Olur” buyurdu.
Bunun üzerine Hz. Ebû Bekir, Sünh’taki evine gitti.
Müslümanlara ve ev halkına son seslenişi
Son gün Pazartesi.
Peygamber Efendimizin (a.s.m.) mübârek dillerinden şu cümleler dökülüyordu:
“Ey insanlar!
Karanlık gece kıtaları gibi fitneler geliyor!
Ey insanlar!
Siz bana karşı hiç bir şeyle delil bulamazsınız!
Zira ben, ancak Allah’ın Kitabı Kur’an’ın helâl kıldığını helâl,
haram kıldığını da haram kıldım!
“Ey kızım Fâtıma! Ey halam Safiyye!
“Allah katında makbul olacak ameller işleyiniz.
Bana güvenmeyiniz.
Çünkü ben, sizi Allah’ın gazabından kurtaramam!”1
Peygamberimizin Hz. Fâtıma’ya söyledikleri
Hz. Fâtıma, Resûl-i Ekremin hayatta kalmış olan biricik kızı idi.
Kâinatın Efendisinin evlâd sevgisini kendisiyle tatmin ettiği tek evlâdı.
Hz. Fâtımatü’z-Zehrâ, güzel ahlâkta, yürüyüşte, oturuşta,
kalkışta Peygamber Efendimize en çok benzeyen evlâdı idi.
Resûl-i Ekrem hastalığının son gününde bir ara biricik kızı,
güzel ahlâk ve zerâfet timsali Hz. Fâtıma’yı yanına çağırdı.
Hz. Fâtıma gelince, onu sol tarafına oturttu.
Ona gizlice bir şey söyledi.
Hz. Fâtıma’yı birden bir hüzün ve keder havası kapladı.
Arkasından gözyaşları boşanmaya başladı.
Peygamber Efendimiz, sonra bu güzîde kızına gizlice bir şey daha söyledi.
Bu sefer, biraz evvel gözyaşı döken Hz. Fâtıma birden gülümseyip sevinmeye başladı.
O sırada orada bulunan Hz. Âişe, daha sonra bunun sebebini sorunca Hz. Fâtıma şu cevabı verir:
“Önce bana pek yakında dünyadan ve benden ayrılacağını söyledi.
Bunun için ağladım.
“Sonra da ‘Âilem içinde en evvel bana sen kavuşacaksın’ deyince de sevindim.”2
Ve artık son anlar
Rebiülevvel ayının on ikisi, Pazartesi günü.
Güneş, batıya doğru kayıyordu.
Peygamber Efendimizin mübârek başları, Hz. Âişe’nin kucağında, göğsüne dayalı idi.
Artık nefes alıp vermekte güçlük çekiyordu.
Dili Allah’ı zikretmekle meşguldü:
“Allah’ım! Beni, Refîk-i A’lâ’ya1 ulaştır” duâsını tekrarlıyordu.
Bu esnada bile ümmetine irşadda bulunmaktan geri durmuyordu:
“Ellerinizdeki kölelerinize iyi davranınız!
Namaza dikkat ve devam ediniz!”2 diyordu.
Bu hazin manzara orada bulunan Hz. Fâtıma’nın yüreğini âdeta dağlıyordu.
Bir ara Resûl-i Kibriyâ Efendimizi bağrına bastı:
“Vay! Babamın çektiği ıztıraba” diyerek gözlerinden yaşlar boşanmaya başladı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz,
“Bugünden sonra baban hiç bir zaman ızdırap çekmeyecektir”
buyurdu ve ilâve etti:
“Kızım! Sakın ağlama! Ben vefât ettiğim zaman ‘İnnâ lillahi ve innâ ileyhi Raciûn’ de.”3
Hz. Cebrâil ile Hz. Azrail’in birlikte gelişleri
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, bu fâni dünyada artık son dakikalarını yaşıyordu.
Bu esnada, Hz. Cebrâil Hz. Azrail ile birlikte geldi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hal ve hatırını sordu.
Sonra, “Ölüm meleği Azrail içeri girmek için izin ister” dedi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz müsâade edince,
Hz. Azrail içeri girdi. Efendimizin önünde oturdu,
“Yâ Resûlallah!” dedi,
“Yüce Allah, senin her emrine itaat etmemi bana emretti.
İstersen ruhunu alacağım.
İstersen sana bırakacağım.”
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz Hz. Cebrâil’e baktı.
O da, “Yâ Resûlallah, Mele-i A’lâ seni beklemektedir” dedi.
Bunun üzerine Hâtemü’l-Enbiya Efendimiz,
“Yâ Azrail! Gel, memuriyetini yerine getir”1 buyurdu.
Peygamberimizin Rabbine kavuşması
Mübârek başları Hz. Âişe’nin kucağında, göğsüne dayalı idi.
Yanında su kabı vardı.
İki elini suya batırıp ıslak ellerini mübârek yüzlerine sürdü.
Mübârek dudaklarından
“Lâ ilâhe İllallah” cümlesi döküldü.
Sonra ellerini yüzünden kaldırdı.
Gözlerini evin tavanına dikti.
“Allah’ım! Refîk-i Alâ” cümlesini tekrarlaya tekrarlaya
altmış üç yaşında iken mübarek ruhu
Refîk-i Alâ’ya yükseldi.2
Tarih:Hicretin 11. senesi,
Rebiülevvel ayının on ikisi,
Pazartesi günü.
Milâdî 8 Haziran 632.
Resulullahın Vefatından Sonrası
Hâtemü’l-Enbiyâ Efendimizin (a.s.m.) pâk ruhları artık a’lâ-yı illiyyine (en yüksek makama) yükselmişti. Ezvâc-ı Tahirat üzerine bir örtü örttüler ve feryada başladılar.
O sırada annesi tarafından Hz. Resûlullahın son anlarını yaşadığını haber alan Hz. Üsâme hareket etmeyip ordusuyla Mescid-i Şerife gitmişti. Hâne-i Saadette feryad ve figanın yükseldiğini duyan Ashab, kalblerinden vurulmuşa döndüler. Sanki gök kubbe bir anda yıkılmış gibiydi. Herkesin nutku tutulmuş, gözler damla damla keder ve hüzün akıtıyordu.
Cesaret ve adalet timsali Hz. Ömer bile kendisini bu dehşetli ânın tesirinden kurtaramadı; hattâ herkesten daha çok dehşete kapılarak şöyle bağırdı:
“Resûlullah ölmemiştir ve sağdır. Ona sadece Hz. Musa’ya ârız olan saika gibi bir saika arız olmuştur. Kim Muhammed öldü derse onu kılıcımla iki parça ederim.”1
Halkı teskin eden Sıddık-ı Ekber
Hz. Ebû Bekir o sırada Sünh Mahallesindeki evinde bulunuyordu. Yürekleri dağlayan haberi kendisine ulaştırdılar. Gönlünün bir parçasının âdeta koptuğunu fark eden Hz. Ebû Bekir sür’atle Hâne-i Saadete girdi.
Dehşet ve hayret içinde Fahr-i Kâinatın mübârek yüzlerini örten örtüyü kaldırdı. Yüzü tecessüm etmiş bir nurdu. Eğildi, tazim ve hürmetle pâk ve nurlu alınlarından üç kere öptü. Akan gözyaşları arasında dilinden dökülen kelimeler şunlar oldu:
“Ölümün de hayatın gibi temiz ve lâtif, yâ Resûlallah!”1
Sonra da Ehl-i Beyte teselli verdi.
Hz. Ebû Bekir ile Hz. Ömer
Hz. Ebû Bekir, Hâne-i Saadetten çıktıktan sonra Mescid-i Şerife vardı.
Hz. Ömer’in “Resûlullah vefât etmedi” sözlerini duymuştu. Bunun üzerine şöyle konuştu:
“Kim ki Muhammed’e (a.s.m.) tapıyorsa, bilsin ki, Muhammed (a.s.m.) ölmüştür. Kim ki Allah’a ibadet ve kulluk ediyorsa bilsin ki, Allah Hayy’dır, ölümsüzdür.”2
Sonra da şu âyet-i kerimeyi okudu:
“Muhammed ancak bir peygamberdir. Ondan önce de nice peygamberler gelip geçti. O ölür veya öldürülürse gerisin geri mi döneceksiniz? Kim geri dönerse Allah’a en küçük bir zarar vermiş olmaz. Fakat şükredenlere Allah mükâfatını verecektir.”3
Bu âyet-i kerime, Uhud Muharebesinde, “Muhammed öldürüldü” şâyiası üzerine nazil olmuştu. Ashab; onu belki yüzlerce, binlerce defa okumuş oldukları halde, o andaki teessür sebebiyle bir anda unutuvermişlerdi sanki!
İşte, yalnız metanetini muhafaza eden Hz. Ebû Bekir bunu unutmamış ve Ashaba hatırlatmakla en büyük hizmeti ve vazifeyi ifâ etmiş oluyordu.
Bu hitabe ve bu âyet-i kerimeyi hatırlamaları üzerine Sahabîler kendilerine geldiler. Bir anda toparlandılar ve şaşkınlıklarını üzerlerinden attılar.
Daha sonra Hz. Ebû Bekir şu meâldeki âyet-i kerimeyi okudu.
“Muhakkak ki sen de öleceksin onlar da ölecekler.”1
Metanetini yitirmeyen Hz. Ebû Bekir bu hitabesiyle o zamanki İslâm cemaatına büyük bir hizmet ifâ etmiş oluyordu.
Ashab-ı Güzîn artık Kâinatın Efendisinin bu dünyadan göçmüş olduğunu anlayıp kabul ettikleri gibi, Hz. Ömer de; “Resûlullah ölmemiştir” sözünü söylemekten vazgeçerek kendine geldi.
Evet, Medine, Medine olalı beri, Kâinatın Efendisinin kendisine teşrifi ile duyduğu sevinç kadar hiç bir sevinç duymamıştı. Şimdi ise aynı Medine en büyük hüzün ve keder ânını yaşıyordu. Âdeta semâlarını hüzün ve kederden bir kara bulut kaplamıştı.
Hz. Ebû Bekir’in halife seçilmesi
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin vefâtıyla Medine mateme bürünmüştü. Gözlerden gözyaşı, gönüllerden tahassür, keder ve elem akıyordu.
Ancak, bununla hiç bir iş hallolmazdı. Müslümanların işlerini görecek, İslâmın hükümlerini tatbik edecek, Resûl-i Ekrem Efendimize halife olacak bir devlet başkanının seçilmesi gerekliydi.
Bunun için derhal teşebbüse geçildi. O sırada, bu yüksek makama herkesten en lâyık ve ehliyetli olan Sıddık-ı Ekber Hz. Ebû Bekir’di. Zira, Ashab-ı Kiramın en yüksek tabakası en evvel Mekke’de îmân eden seçkin Sahabilerdi. Onların da en efdali Hz. Ebû Bekir idi. Gerçi, Hz. Abbas ve Hz. Ali, akrabalık cihetiyle herkesten ziyade Resûl-i Ekrem Efendimize yakın idiler. Fakat, Nebiyy-i Muhterem Efendimiz, yâr-ı gârı olan Hz. Ebû Bekir’i Ashabının hepsinden üstün tutardı. Vefâtını netice veren hastalığında da bunu göstermişti. Mescid-i Şerife açılan kapıların hepsini kapattırdığı halde, Hz. Ebû Bekir’inkini açık bıraktırmıştı. Ebediyyet âlemine göç etmesine üç gün kala imamlık vazifesini yine ona devretmiş, İslâmın temel şartlarının en mühimi olan namazda onu bütün Müslümanların önüne geçirmişti.
Bu sebeple Hz. Resûlullahtan sonra, halifeliğe en lâyık o idi.
Nitekim netice de öyle oldu. Resûl-i Ekrem Efendimizin ebediyyet âlemine irtihal buyurdukları Pazartesi günü öğleden sonra akşama kadar yapılan uzun konuşma, görüşme ve müzakerelerden sonra Hz. Ebû Bekir Hz. Resûlullahın halifesi seçildi ve ona bîat edildi.
Hz. Ebû Bekir’e umumî biât
Rebiülevvel ayının on üçü, Salı günü. Hz. Ebû Bekir, Mescid-i Nebevîye geldi. Minbere çıkıp oturdu.
Henüz konuşmaya başlamadan önce, Hz. Ömer ayağa kalktı. Allah’a hamd ve şükürde bulunduktan sonra, Müslümanlara, “Allah, halifeliği sizin hayırlınız, Resûlullahın (a.s.m.) yâr-ı gârı olan zâta nasip etti. Kalkınız, ona bîat ediniz!”
Mescid-i Şerifte bulunan Müslümanlar kalkıp Hz. Ebû Bekir’e umumî bîat yaptılar.1
Bîat işi bitince Hz. Ebû Bekir, Allah’a hamd ve şükür ettikten sonra şöyle konuştu:
“Ey insanlar! Ben, üzerinize vâli ve emir oldum. Halbuki, sizin en hayırlınız değilim. Eğer iyilik edersem bana yardım ediniz. Fenalık yaparsam bana doğru yolu gösteriniz!
“Doğruluk emânettir. Yalancılık hiyânettir. İnşaallah, içinizdeki en zayıfınız kendisinin hakkını alıncaya kadar, yanımda en güçlünüz olacaktır! İnşallah, içinizde en güçlünüz de, üzerine geçirdiği hakkı kendisinden alıncaya kadar benim yanımda en zayıfınız olacaktır.
“Ey insanlar! Allah yolunda cihadı terk etmeyin! Bilin ki, cihadı terk eden kavim zelîl olur.
Ben, Allah ve Resûlüne itâat ettikçe, siz de bana itâat ediniz. Ben, Allah ve Resûlüne âsi olursam, sizin de bana itâatınız lâzım gelmez.
“Kendim ve sizin için Allah’tan af ve mağfiret dilerim!”1
Peygamber Efendimizin yıkanması ve kefene sarılması
Rebiülevvel ayının on ikisi Pazartesi günü, Müslümanlar öğleden sonra akşama kadar işlerini yürütecek bir halifenin seçimi ile meşgul olduklarından, Peygamberimizin yıkanması, techiz ve defni Salı gününe kaldı. O gün, Hz. Ebû Bekir’e Mescid-i Nebevîden umumî bîat yapıldıktan sonra bu işlere başlandı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin Hücre-i Saadetlerinde yıkama işiyle meşgul olmak için Hz. Ali, Hz. Abbas, Fadl bin Abbas, Kusem bin Abbas, Üsâme bin Zeyd ve Peygamberimizin azaldlısı Şükrân (Salih) bulunuyordu.2
Bu arada Ensar-ı Kiram da bu ulvî hizmette bulunmak istiyordu. Bu husustaki arzularını izhar ettiler. Onları temsilen de Hz. Ali, Evs bin Havlî’yi içeri aldı.3
Yıkama işini Hz. Ali yaptı. Zirâ, Resûl-i Kibriyâ Efendimiz sağlığında ona, “Vefât ettiğim zaman beni, sen yıka” diye vasiyyet etmişlerdi.4
Evs bin Havlî testi ile su taşıyor, Hz. Abbas ile Üsâme ve Şükrân, Peygamberimizin üzerine su döküyorlardı. Hz. Ali de eline sarmış olduğu bez ile gömlek üzerinden oğuşturarak Peygamberimizi yıkıyordu. Mübarek cesedleri son derece temizdi, mis gibi kokuyordu. Hücre-i Saadetin içini, o âna kadar görülmemiş bir güzel koku kaplamıştı. Peygamber Efendimizde, ölülerde görüle gelen şeylerden hiç birinden eser yoktu. Hz. Ali yıkarken, “Anam babam sana fedâ olsun! Hayatında da, vefâtında da temizsin, güzelsin, yâ Resûlallah!”1 diyordu.
Yıkama işi bittikten sonra Hâtemü’l-Enbiyâ Efendimiz, yine Hz. Ali, Hz. Abbas, Fadl bin Abbas ve Şükran tarafından kefene sarıldı.2
Peygamberimizin üzerine namaz kılınması
Rebiülevvel ayının on üçü, Salı günü öğleye doğru Resûl-i Kibriyâ Efendimizin yıkanma ve kefene sarılma işi tamamlandı. Hücre-i Saadetinde seririnin üzerine konuldu. Bundan sonra Hâne-i Saadetlerinin kapısını açtılar. Önce melekler, sonra erkekler, sonra kadınlar, daha sonra da çocuklar Fahr-i Alem Efendimize karşı bu son vazifelerini huşû ve hüzün içinde ifâ ettiler.
Resûl-i Ekrem’in defni
Resûl-i Ekremin nereye defnedileceği hususu görüşüldü. Bir kısmı, Mekke’ye götürülmesini, diğer bir kısmı Medine’de ve Bakî mezarlığına, bazıları ise Mescidin içine defnedilmesini teklif etti.3
Fakat, Hz. Ebû Bekir imdada yetişerek şöyle dedi:
“Ben, Resûlullahtan şu sözü işitmiştim ve hâlâ unutmamışımdır: ‘Cenab-ı Hak, her peygamberin ruhunu o peygamberin defnolunmak istediği yerde alır. Dolayısıyla, Resûlullahı istirahat döşeğinin bulunduğu yere defnetmeliyiz!”4
Bu teklif Ashab-ı Kiram tarafından benimsendi. Böylece Resûl-i Kibriyâ Efendimizin, Hz. Âişe’nin evinde yattığı döşeğin altının kabir olarak kazılması kararlaştırıldı. Bundan sonra döşek kaldırılarak altı lahd tarzında kazıldı.
Hz. Bilâl’in Müslümanları ağlatması
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz henüz defnedilmemişti. Bu sırada Hz. Bilâl, hüzün ve hasret akıtan yanık sesiyle ezan okudu. “Eşhedü Enne Muhammede’r-Resûlullah” dediği zaman, Ashab-ı Kiram hüngür hüngür ağlamaya başladı. Mescid-i Nebevî, ağlama sesleriyle çalkalandı.
Bu, Hz. Bilâl’in son ezânı oldu. Resûl-i Kibriyâ Hazretleri defnedildikten sonra artık ezan okumadı.
Peygamberimizin kabre konması
Çarşamba gecesinin geç vakitleri idi. Nihâyet, gönül ve göz yaşları arasında Server-i Kâinatın mübarek na’şını kabrine tevdi ettiler.
Bu büyük, eşsiz ve benzersiz hayatın safhalarını gücümüzün yettiği kadar anlatmaya çalışıp burada bitirirken şöyle duâ ediyoruz:
Allah’ım! Bizi dünyada Resûlünün sünnetinden ayırma! Âhirette ise şefâatından mahrum kılma! Âmin… Âmin… Âmin…
Kaynak
Salih Suruç'un Kitabından alınmıştır.
Peygamberimizin hastalanması
Bu emri verişinden bir gün sonra âniden hastalandı.
Fakat, cihad için yola çıkacak ordunun hazırlığından vazgeçmedi.
Bir gün sonra,
Perşembe günü, hasta olduğu halde bizzat kendi eliyle sancağı Hz. Üsâme’ye verdi:
“Ey Üsâme! Allah yolunda, Allah’ın ismiyle muharebeye çık! Allah’ı inkâr edenlerle çarpış!” buyurdu.
Mücahidlere hitaben de şöyle dedi:
“Ahde vefasızlık etmeyiniz! Küçük çocukları ve kadınları öldürmeyiniz!
“Düşmanla karşılaşmayı arzu etmeyiniz! Zira, ne olacağını bilemezsiniz.
Belki, onlar yüzünden belâ ve musibete uğrayabilirsiniz.
“Fakat, ‘Allah’ım! İmdadımıza yetiş! Düşmanımızın hakkından gel! Bizi onların zararından koru!’ diye dua ediniz.
Şunu da unutmayınız ki, Cennet kılıçların parıltısı altındadır.”1
Hz. Üsâme sancağı Büreyde bin Husayb’a teslim ettikten sonra, aldığı emir gereğince karargâhını Cürüf’te kurdu.
Hazırlığını bitiren Müslüman oraya koşuyordu.
Hz. Üsâme, ordusunu hazırlamakla meşguldü.
Müslümanlar da harbe katılmak üzere hazırlıklarını tamamlamaya çalışıyorlardı.
İslâm ordusunda Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Sa’d bin Ebî Vakkas, Ebû Ubeyde bin Cerrah gibi Ashab-ı Kiramın ileri gelenlerinden bir çok kimse vardı.
Bunların üzerine henüz yirmi yaşına basmamış Hz. Üsâme kumandan tayin edilmişti.
Bu durum, hoşa gitmeyen bazı sözlerin söylenmesine sebep oldu:
“Henüz yirmisine ayak basmamış bir delikanlı kumandan tayin ediliyor.
Ashabın ileri gelenlerinden bir çok kimse emri altına veriliyor.
Bu nasıl olur?”
Ayyaş bin Ebî Rebîa ise,
“İlk Muhacirlerin başına bu genç nasıl kumandan tayin ediliyor?”2 diyordu.
Sanki bir anda Hz. Üsâme’nin Resûl-i Kibriyâ Efendimiz tarafından tayin edildiği unutuluvermiş gibi bir sürü söz ve dedikodu çıkmıştı.
Duruma Hz. Ömer (r.a.) muttali oldu.
Bu tarz sözleri sarf edenlere gereken cevabı verdikten sonra,
meseleyi gidip Hz. Resûlullaha (a.s.m.) intikal ettirdi.
Peygamberimiz yakalandığı hastalığın şiddetinden yatağında yatmaktaydı.
Haberi alır almaz, kızgınlığının ifâdesi yüzünde belli oldu.
Sargılı başı ile yatağından kalktı. Ashabın yardımıyla mescide giderek minbere çıktı.
Allah’a hamd ve senâda bulunduktan sonra,
“Ey insanlar!” dedi.
“Üsâme’yi kumandan tayin ettiğim için bazılarınızın ileri geri konuştuğunu duydum.
Benim Üsâme’yi kumandan tayin etmeme itiraz ediyor gibisiniz!
Daha önce Üsâme’nin babasını kumandan tayin ettiğim zaman da aynı şeyi yapmıştınız.
Vallahi, nasıl babası kumandanlığa lâyık olduğunu göstermişse,
Üsâme de babasından sonra kumandanlığa lâyık bir kimsedir.
“Babası nasıl en sevdiğim biri idiyse, Üsâme de en sevdiğim kimselerden biridir.
O da, babası da her türlü hayrı işleyebilecek yaratılışa sahip kimselerdir.
Onlardan hayırlı işler bekleyiniz.
Muhakkak ki Üsâme sizin hayırlı olanlarınızdandır ve bu işe ehliyetli birisidir.”1
Bu hitabesinden sonra minberden inip Hâne-i Saadetine girdi.
İslâm ordusuna katılacak Müslümanlar birer ikişer gelip kendisiyle vedâlaştılar.
Efendimiz onlara, “Üsâme’yi gönderme işini ihmal etmeyiniz”2 diyordu.
Hattâ bir ara dadısı ve Hz. Üsâme’nin annesi Hz. Ümmü Eymen Hâne-i Saadete gelip,
“Yâ Resûlallah! Üsâme’yi bir süre karargâhında bıraksan olmaz mı?” deyince,
Efendimiz aynı sözleri tekrarladı:
“Üsâme’yi gönderme işini ihmal etmeyiniz. Onu gönderiniz!”
Bu kesin emir üzerine Müslümanlar karargâha gittiler.
* * *
Resulullahın Son Ziyaretleri
Baki’ mezarlığını ziyaret
Fahr-i Âlem Efendimizin, bu fani dünyayı terk edeceği gün, saat besaat yaklaşıyordu.
Bir gece yarısı, ansızın Hâne-i Saadetinden çıktı.
Hz. Âişe Vâlidemiz, “Yâ Resûlallah, nereye gidiyorsunuz?” diye sordu.
Resûl-i Ekrem,
“Baki’ mezarlığında medfûn bulunan ehlim için istiğfar etmek üzere emir aldım.
Oraya gidiyorum”1 diye cevap verdi.
Yanında azâdlı kölelerinden Ebû Rafi’ ve Ebû Müveyhib vardı.
Baki’ mezarlığında kabirler arasında uzun bir müddet durarak duâ ve istiğfarda bulundu.
Sonra Ebû Müveyhib’e dönerek yakında ebedî âleme gideceğini,
Bakî-i Hakîkînin cemâliyle müşerref olacağını şöylece ifâde buyurdu:
“Ey Ebû Müveyhib! Dünya hazinelerinin anahtarları ile
âhiret nimetlerini seçme hususunda serbest bırakıldım.
Ben de âhiret nimetlerini tercih ettim.”2
Bu sözleri duyan Ebû Müveyhib’in birden nutku tutuldu.
Yalnız gözü değil, bütün duyguları, ruhu, kalbi bir anda ağlamaya başladı.
Bu mânâlı ziyaretten sonra Resûl-i Kibriyâ, Hâne-i Saadetine geri döndü.
Uhud şehidlerini ziyaret
Uhud şehidleri için de duâ ve istiğfarda bulunması, Efendimize emredilmişti.
Bu sebeple bir gün Uhud’a gitti.
Orada şehid olan en güzîde Sahabîleri için uzun uzun duâ etti.
Oradan döner dönmez, Mescid-i Saadete vardı.
Minbere çıktı. Müslümanlara hitaben,
“Ben, sizin Kevser Havuzuna ilk kavuşanınız ve sizi ilk karşılayanınız olacağım”
buyurduktan sonra sözlerine şöyle devam etti:
“Ben, sizin hakkınızda benden sonraki müşrikliğe dönersiniz diye korkmuyorum.
Fakat ben, sizin hakkınızda, dünyaya kapılır, onun için birbirinizi kıskanır,
birbirinizi öldürürsünüz ve bunun neticesi olarak sizden öncekilerin yok olup gittikleri gibi,
siz de yok olup gidersiniz, diye korkuyorum.”1
Hz. Meymûne’nin evinde
Resûl-i Ekrem Efendimiz âdetleri gereği Hz. Meymûne’nin evinde bulunuyorlardı.
Hasta olmasına rağmen âilelerinin hakkına son derece riâyet ediyordu.
Burada Efendimizin ateşi birden yükseldi.
Dâvet ettiği bütün hanımları etrafında mahzun ve kederli duruyorlardı.
“Yarın hanginizin evine gideyim?” diye sordu.
Bu sualini bir kaç kere tekrarladı.
Hiç bir hanımından cevap gelmedi.
Bunu sormasındaki maksad, hastalık günlerini
Hz. Âişe Vâlidemizin evinde geçirmeyi arzu etmiş olmasındandı.
Peygamber Efendimizin bu arzusunu
Ezvâc-ı Tâhirat ferasetleriyle anlamada gecikmediler.
İttifakla Hz. Âişe Vâlidemizin evinde kalmasını uygun buldular.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz
Hz. Meymûne’nin evinden çıkarak,
bir eli Hz. Ali’nin, diğer bir eli Hz. Abbas’ın omuzunda,
onların yardımı ile Hz. Âişe Vâlidemizin evine geldi.2
* * *
En Yakınlarının Lisanından Resulullahın Son Günleri
Hz. Âişe, Efendimizin hastalığını anlatıyor
Hz. Âişe Vâlidemiz, Efendimizin hastalığı esnasındaki bir hatırasını şöyle anlatır:
“Resûlullah (a.s.m.) eve geldiği sırada başımda bir ağrı belirmişti.
Ağrının şiddetinden ‘Vay başım, vay başım’ diye söylendim.
Resûlullah bunu duyunca, ‘Ne ehemmiyeti var?
Neden üzülüyorsun?
Eğer benden evvel dünyadan göçüp gidersen
seni teçhiz ve tekfin eder namazını da kılarım’
diye konuştu.
Ben de, ‘Benim ölümümü mü istiyorsunuz?’ dedim.”
Hz. Âişe, Peygamberimizin latife yaptığını birden anlayamayıp böyle konuşmuştu.
Resûl-i Ekrem latifesinin sonunu şu ciddi sözlerle bağladı:
“Ey Âişe Senin başının ağrısı geçer gider. Asıl baş ağrısı benim başımın ağrısıdır.
Artık ondan kurtulmak çok zor.
”1Peygamberimiz ve Sıddık-ı Ekber
Her yerde her zaman Allah ve Resûlüne sadakâtın zirvesinde bulunan Sıddık-ı Ekber,
Resûl-i Ekremin huzuruna çıkarak kendisine hizmet etmekten şeref duyacağını şöylece dile getirdi:
“Yâ Resûlallah, müsâade buyurursanız, hastalığınızda size hizmet etmek isterim!”
Resûl-i Ekrem, Sıddık-ı Ekberin arzusuna müsâade etmedi,
ama cevabı gönlünü fethedici idi.
“Ey Ebû Bekir! Bu niyetinle bile yapacağın hizmetin sevap ve mükâfatına şimdiden nâil oldun.
Ancak ben, hastalığım esnasında hizmetlerimi kızımla,
zevcelerimden başkasına gördürecek olursam, onları üzmüş olurum!
En ağır hastalık, en fazla ıztırap
Hastalığın şiddeti, ateşin yüksekliği sebebiyle
Peygamber Efendimiz yatağında bile rahat edemiyordu.
Bir o tarafa, bir bu tarafa dönüyordu.
Başucunda bulunanlar, bu durum sebebiyle,
“Yâ Resûlallah! Eğer bizden birisi bu derece ıztırap çektiğini izhar etseydi,
muhakkak bizi tekdir ederdin” dediler.
Resûl-i Ekrem cevabıyla durumunu şöylece izah etti:
“Benim hastalığım bildiğiniz gibi değil, oldukça zordur.
Allah Taâlâ, salih ve mü’min kullarını belânın,
hastalığın ve musibetin en şiddetlilerine mübtelâ eder.
Fakat o belâ, o musîbet ve o hastalık vasıtasıyla
o mü’min salih kulunun derecesini yükseltir,
günahlarını yok eder.”
Ve Hz. Âişe Vâlidemiz şöyle der:
“Hakikaten Resûlullahın hastalığından daha zor,
daha şiddetli bir hastalık görmedik.”
İbn-i Mes’ud anlatıyor
Abdullah ibni Mes’ud (r.a.) ise Peygamberimizin hastalığının şiddetini şöyle dile getirir:
“Nebînin (a.s.m.) hastalığında vücudu hummanın hararetinden şiddetli sarsıldığı sırada huzuruna varmıştım.
“Yâ Resûlallah! Humma hararetinden çok ıztırap çekiyorsunuz!
“Yâ Resûlallah! Bu hummanın iki kat ıztırabı var,
elbette sizin için iki kat ecri ve mükâfatı vardır, dedim.
“Resûlullah, ‘Evet’ diyerek beni tasdik etti. Sonra da şöyle buyurdu:
‘Hastalığa tutulan hiç bir Müslüman yoktur ki;
Allah Taâlâ onun hata ve günahlarını, ağacın yapraklarını döktüğü gibi dökmesin.”1
Ümmü Bişr anlatıyor
Hastalığı sırasında Resûl-i Ekremin ziyaretine giden
Bişr bin Bera’nın annesi Ümmü Bişr de gördüklerini şöyle anlatır:
“Resûlullahı ziyarete gitmiştim.
Vücudundaki şiddetli harareti görünce sormadan edemedim:
‘Yâ Resûlallah! Ben böyle sıtma hiç görmedim.’
“Resûlullah (a.s.m.) bana cevaben şöyle buyurdu:
‘Bizim hastalığımız herkesten daha şiddetli ve daha ziyâde olur.
Fakat bunun mukabilinde kazandığımız sevap ve mükâfat da o nisbette fazla olur!’”2
Resûl-i Ekrem yazı yazdırmak için kâğıt kalem istiyor
Rebiülevvel ayının sekizi, Perşembe günü.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hastalığının en şiddetli anları.
Etrafında Hz. Ömer gibi bazı zâtlar bulunuyordu.
Bu sırada, “Bana kâğıt kalem getiriniz, size bir yazı yazayım.
Tâ ki bundan sonra hiçbir zaman yolunuzu şaşırmayasınız” buyurdu.3
Hz. Ömer, “Resûlullaha (a.s.m.) hastalığı baskın gelmiştir.
Yanınızda Kur’an var. Allah’ın Kitabı bize yeter” dedi.
Kâğıt kalem getirip getirmemekte tereddüt ettiler.
Bazıları Hz. Ömer’in sözlerini doğruladı.
Kimisi de kâğıt kalemin getirilmesini istiyordu.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, onların anlaşmazlığa düştüklerini fark edince,
“Yanımdan kalkınız, yanımda münakaşa, gürültü etmeyiniz.
Beni kendi halime bırakınız”1 buyurdu.
Böylece Resûl-i Kibriyâ Efendimizin yazdırmasını arzu ettiği şey, yazılmamış oluyordu.
Hastalığının hafiflediği gün
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hastalığı gün gün, saat saat şiddetini arttırıyordu.
Bir ara soğuk su getirilmesini emretti.
Getirilen suyu mübârek vücudlarına döktürdü.
Bundan sonra biraz hafifleyip rahatlık hissetti.
Bunun farkına varır varmaz Hz. Ali ve Hz. Fazl bin Abbas’a dayanarak
Hâne-i Saadetinden Mescid-i Şerife gitti.
Minbere çıkıp oturdu. Ashab-ı Kirama şu hitabede bulundu:
“Ey insanlar! Duydum ki, vefât edeceğimi düşünüp telâş ediyormuşsunuz.
Hangi Peygamber ümmeti içinde ebedî kaldı ki, ben de kalayım?
Bilesiniz ki, ben yakında Rabbime kavuşacağım.
Ona siz de kavuşacaksınız.
“Ey Ensar! İlk Muhacirlere iyilik etmenizi tavsiye ederim.
“Ey Muhacirler! Size de Ensara iyilikte bulunmanızı tavsiye ederim.
Onlar size yardımda bulundular.
Sizi memleketlerine getirdiler.
Sizi evlerinde ağırladılar, barındırdılar.
Geçimde sıkıntı içinde oldukları halde sizi kendilerine tercih ettiler.
Her kim onların üzerine hâkim durumuna geçerse onlara iyilikte bulunsun.
“Ey İnsanlar!
“Her şey Cenab-ı Hakkın ezelî idaresi dairesinde cereyan eder.
Allahu Taâlânın kaza ve kaderine galebe etmek sevdasına kapılmayınız,
çünkü mağlûp olursunuz.
Cenab-ı Hakka hile yapmaya kalkışmayınız, zira zarar ve ziyana siz uğrarsınız.
“Ben size, şefkatli ve merhametliyim.
Sizler yine bana kavuşacaksınız.
Buluşacağımız yer, Kevser Havuzu kenarıdır.
Her kim Kevser Havuzu kenarında buluşmak isterse
elini ve dilini lüzumsuz şeylerden sakınsın.
“Ey İnsanlar!
“Bilmelisiniz ki, günah işlemek, nimet ve kısmetlerin değişmesine sebep olur.
İnsanların ekserisi salih olursa, onların âmirleri,
idarecileri de adl ve insafla muamele ederler.
Halk, isyan ve günaha meylederse onların idarecileri,
hâkimleri de zulm ve adaletsiz iş görmeye yönelirler.”1
Bu hitabesinden sonra tekrar Hz. Âişe Vâlidemizin evine gitti ve yatağına yattı.
* * *
Kâinatın Efendisi Müslümanlarla Helâlleşiyor
Resûl-i Ekrem Efendimiz hastalığının en şiddetli olduğu bir günde
Ashabıyla helâlleşmeyi arzu etti.
Yine bir taraftan Hz. Ali’ye diğer taraftan da
Fazl bin Abbas Hazretlerine dayanarak güçlükle ayağa kalktı ve mescide gitti.
Minber’e çıkıp oturdu.
Hz. Bilal’e de (r.a.) şu emri verdi:
“Halka ilân et. Mescid’de toplansınlar. Onlara vasiyet etmek isterim.
Bu benim son vasiyetim olacaktır.”
Hz. Bilâl, emri yerine getirdi.
Bir anda toplanan halkı mescid almaz oldu.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz,
Allah’a hamd ve senâdan sonra Ashab-ı Kirâma şöyle hitap etti:
“Ey insanlar! Sizden ayrılma vaktim oldukça yaklaşmıştır.
Sizden birine vurmuşssam, işte sırtım gelsin vursun.
“Birinizin malını almışsam, gelsin hakkını alsın.
“Sakın hak sahibi, ‘Şayet kısas talebinde bulunursam,
Resûlullah bana darılır’ diye düşünmesin!
Bilmelisiniz ki, benden hakkını isteyene darılmak benim fıtratımda yoktur.
“Benim yanımda en sevimliniz, hakkı varsa, gelip benden onu isteyen kimsedir.
Veyâhut helâl edendir.
Ben Rabbimin huzuruna üzerimde kul hakkı olmadan varmak istiyorum.”1
Bir anda ortalığa hazin bir sükût çöktü.
Resûl-i Ekrem Efendimiz sözlerini tekrarladı:
“Ey insanlar! Kime vurmuşsam, işte sırtım, gelsin vursun.
Her kimin benden alacağı varsa işte malım gelsin alsın.”1
Cemaat içinden biri ayağa kalktı.
“Yâ Resûlallah! Sizden üç dirhem alacağım var” dedi.
Peygamber Efendimiz,
“Ben bu hususta hiç kimseyi yalanlamam ve hiç kimseye ‘yemin et’ diye teklif de etmem.
Ancak bu üç dirhemin zimmetime nasıl geçtiğini öğrenmek isterim!” buyurdu.
Ayağa kalkan zât, “Yâ Resûlallah! Bir defasında huzurunuza bir fakir gelmişti.
Bana fakire üç dirhem vermemi emretmiştiniz.
Ben de verdim. İşte istediğim bu üç dirhemdir” dedi.
Peygamber Efendimiz,
“Doğru söylüyorsun” dedikten sonra,
“Ey Fadl! Buna üç dirhem ver”2 buyurdu.
Bundan sonra Resûl-i Kibriyâ Efendimiz,
“Mescide açılan kapıları kapatınız! Sadece,
Ebû Bekir’in kapısı açık kalsın”3 buyurdu.
Emir gereği Mescid-i Şerifin çevresindeki evlerin kapısı,
Hz. Ebû Bekir’inki hariç hepsi kapatıldı.4
Hz. Ebû Bekir namaz kıldırmaya memur ediliyor
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, hastalığı sebebiyle ezan okununca daima
Mescid-i Şerife çıkar ve cemaata namaz kıldırırdı.
Vefâtına üç gün kala hastalığı birden ağırlaştı.
Bu sebeple artık Mescid-i Şerife de çıkamaz oldu.
O zaman, “Ebû Bekir’e söyleyiniz,
mü’minlere namaz kıldırsın”5 diye emir vererek
imamlığı Hz. Ebû Bekir’e bıraktı.6
Peygamberimizin son namaz kıldırışı
Hz. Ebû Bekir, Müslümanlara öğle namazını kıldırıyordu.
Bu sırada Resûl-i Kibriyâ Efendimiz bedeninde bir hafiflik hissetti.
Hz. Abbas ile Hz. Ali’nin yardımıyla yavaş yavaş Mescid-i Şerife çıktı.
Hz. Ebû Bekir, Resûl-i Kibriyâ Efendimiz gelmekte olduğunu anlayınca,
geri çekilmek istedi. Efendimiz, yerinde durması için işaret etti.
Sonra Hz. Ebû Bekir’in yanına oturtulmasını emir buyurdu.
Hz. Ebû Bekir’in sol tarafına götürüp oturttular.
Hz. Ebû Bekir ayakta, oturmuş olan Efendimize tabi oldu.1
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin Mescid-i Şerifte Müslümanlara kıldırdığı son namaz budur.
Hz. Cebrâil’in, hatırını sormak için gelişi
Rebiülevvel ayının onu, Cumartesi günü idi.
Cenab-ı Hak tarafından Cebrail (a.s.) geldi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hal ve hatırını sordu:
“Ey Ahmed,” dedi. “Yüce Allah, sana ikram olarak beni gönderdi.
Sana soracağı şeyi senden çok daha iyi bildiği halde sana;
‘Kendini nasıl buluyorsun?’ diye soruyor”
Rabb-i Rahimine kavuşmanın hasretini yüreğinde duyan
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz şu cevabı verdi:
“Ey Cebrâil! Kendimi baygın ve sıkıntılı bir halde görüyorum!”2
Vefâtından bir gün evvel
Rebiülevvel ayının on biri, Pazar günü.
Cin ve insin peygamberi Hz. Muhammed (a.s.m.) yatağında,
şiddetli ateşler içinde idi. Etrafında Ezvac-ı Tahirat vardı.
Başucunda Hz. Aişe Vâlidemiz oturuyordu.
Bu sırada, Hz. Üsâme ordugâhtan gelip huzur-ı saadetlerine girdi.
Efendimiz dalgın yatıyordu. Yerinden kımıldayacak hali yoktu.
Hz. Üsâme, mübârek ellerini ve başlarını öptü.
İçi hüzün ve keder doluydu.
Azami hürmet içinde Kâinatın Efendisinin karşısında ayakta durdu.
Efendimiz ona bir şey söylemedi.
Sadece ellerini göğe kaldırdı ve onun üzerine sürdü.
Ona duâ ettiği anlaşıldı.1
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin duâsını alan Hz. Üsâme doğruca ordunun başına döndü.
Hz. Cebrâil’in ikinci gelişi
Rebiülevvel ayının on biri, Pazar günü.
Hz. Cebrâil yine hatırlarını sormak üzere geldi.
Bu esnada Yemen’de peygamberlik dava eden
yalancı Esved-i Ansî’nin idam edildiğini haber verdi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz de bu haberi Ashab-ı Kirama bildirdi.2
Pazartesi günü…
Hayatında mühim hadiselerin meydana geldiği Pazartesi günü.
Rebiülevvel ayının on ikisi.
Böyle bir Pazartesi gününde mübârek gözlerini dünyaya açmıştı.
Bu gün de, Resûl-i Kibriyâ Efendimizin (a.s.m.)
bir ara hastalığı hafifleyip kendine geldi.
Bu hafifliği hisseder etmez, yatağından kalktı.
Hazırlıklarını yaparak Mescid-i Şerife teşrif etti.
O sırada Ashab-ı Kiram saf bağlayıp Hz.
Ebû Bekir’in arkasında sabah namazını kılıyorlardı.
Kâinatın Efendisi bu nurânî manzarayı görmekle son derece sevindi,
hatta tebessüm buyurdu.
Kendileri de Hz. Ebû Bekir’e uyarak namazını edâ etti.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizi,
aralarında mütebessim bir sîma ile gören
Sahabîler bütün bütün sıhhat buldu düşüncesiyle son derece sevindiler.1
Peygamber Efendimiz hücre-i saadetlerinde
Son günün sabah namazını
Hz. Ebû Bekir’e uyup Ashabının arasında kılarak
onları sevince garkeden Fahr-i Kâinat Efendimiz,
namazın edâsından sonra yine Hücre-i Saadetine döndü.
Yataklarına yattılar.
Bu arada kumandan
Hz. Üsâme son defa kendisiyle vedâlaşmak üzere geldi.
Resûl-i Ekrem, “Allah’ın bereketi ile artık hareket et!” buyurdu.2
Emri alan kumandan
Hz. Üsâme bin Zeyd doğruca ordugâha gidip mücahidlere hareket emrini verdi.
Hz. Ebû Bekir’in izin isteyip, Sünh’taki evine gidişi
Pazartesi günü, Hz. Ebû Bekir de,
Fahr-i Kâinat Efendimizin durumunun bir ara iyileştiğini fark etmişti.
Bunun için huzura girip,
! Müsâade buyurursanız, Sünh’taki evime gideyim” dedi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, “Olur” buyurdu.
Bunun üzerine Hz. Ebû Bekir, Sünh’taki evine gitti.
Müslümanlara ve ev halkına son seslenişi
Son gün Pazartesi.
Peygamber Efendimizin (a.s.m.) mübârek dillerinden şu cümleler dökülüyordu:
“Ey insanlar!
Karanlık gece kıtaları gibi fitneler geliyor!
Ey insanlar!
Siz bana karşı hiç bir şeyle delil bulamazsınız!
Zira ben, ancak Allah’ın Kitabı Kur’an’ın helâl kıldığını helâl,
haram kıldığını da haram kıldım!
“Ey kızım Fâtıma! Ey halam Safiyye!
“Allah katında makbul olacak ameller işleyiniz.
Bana güvenmeyiniz.
Çünkü ben, sizi Allah’ın gazabından kurtaramam!”1
Peygamberimizin Hz. Fâtıma’ya söyledikleri
Hz. Fâtıma, Resûl-i Ekremin hayatta kalmış olan biricik kızı idi.
Kâinatın Efendisinin evlâd sevgisini kendisiyle tatmin ettiği tek evlâdı.
Hz. Fâtımatü’z-Zehrâ, güzel ahlâkta, yürüyüşte, oturuşta,
kalkışta Peygamber Efendimize en çok benzeyen evlâdı idi.
Resûl-i Ekrem hastalığının son gününde bir ara biricik kızı,
güzel ahlâk ve zerâfet timsali Hz. Fâtıma’yı yanına çağırdı.
Hz. Fâtıma gelince, onu sol tarafına oturttu.
Ona gizlice bir şey söyledi.
Hz. Fâtıma’yı birden bir hüzün ve keder havası kapladı.
Arkasından gözyaşları boşanmaya başladı.
Peygamber Efendimiz, sonra bu güzîde kızına gizlice bir şey daha söyledi.
Bu sefer, biraz evvel gözyaşı döken Hz. Fâtıma birden gülümseyip sevinmeye başladı.
O sırada orada bulunan Hz. Âişe, daha sonra bunun sebebini sorunca Hz. Fâtıma şu cevabı verir:
“Önce bana pek yakında dünyadan ve benden ayrılacağını söyledi.
Bunun için ağladım.
“Sonra da ‘Âilem içinde en evvel bana sen kavuşacaksın’ deyince de sevindim.”2
Ve artık son anlar
Rebiülevvel ayının on ikisi, Pazartesi günü.
Güneş, batıya doğru kayıyordu.
Peygamber Efendimizin mübârek başları, Hz. Âişe’nin kucağında, göğsüne dayalı idi.
Artık nefes alıp vermekte güçlük çekiyordu.
Dili Allah’ı zikretmekle meşguldü:
“Allah’ım! Beni, Refîk-i A’lâ’ya1 ulaştır” duâsını tekrarlıyordu.
Bu esnada bile ümmetine irşadda bulunmaktan geri durmuyordu:
“Ellerinizdeki kölelerinize iyi davranınız!
Namaza dikkat ve devam ediniz!”2 diyordu.
Bu hazin manzara orada bulunan Hz. Fâtıma’nın yüreğini âdeta dağlıyordu.
Bir ara Resûl-i Kibriyâ Efendimizi bağrına bastı:
“Vay! Babamın çektiği ıztıraba” diyerek gözlerinden yaşlar boşanmaya başladı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz,
“Bugünden sonra baban hiç bir zaman ızdırap çekmeyecektir”
buyurdu ve ilâve etti:
“Kızım! Sakın ağlama! Ben vefât ettiğim zaman ‘İnnâ lillahi ve innâ ileyhi Raciûn’ de.”3
Hz. Cebrâil ile Hz. Azrail’in birlikte gelişleri
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, bu fâni dünyada artık son dakikalarını yaşıyordu.
Bu esnada, Hz. Cebrâil Hz. Azrail ile birlikte geldi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin hal ve hatırını sordu.
Sonra, “Ölüm meleği Azrail içeri girmek için izin ister” dedi.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz müsâade edince,
Hz. Azrail içeri girdi. Efendimizin önünde oturdu,
“Yâ Resûlallah!” dedi,
“Yüce Allah, senin her emrine itaat etmemi bana emretti.
İstersen ruhunu alacağım.
İstersen sana bırakacağım.”
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz Hz. Cebrâil’e baktı.
O da, “Yâ Resûlallah, Mele-i A’lâ seni beklemektedir” dedi.
Bunun üzerine Hâtemü’l-Enbiya Efendimiz,
“Yâ Azrail! Gel, memuriyetini yerine getir”1 buyurdu.
Peygamberimizin Rabbine kavuşması
Mübârek başları Hz. Âişe’nin kucağında, göğsüne dayalı idi.
Yanında su kabı vardı.
İki elini suya batırıp ıslak ellerini mübârek yüzlerine sürdü.
Mübârek dudaklarından
“Lâ ilâhe İllallah” cümlesi döküldü.
Sonra ellerini yüzünden kaldırdı.
Gözlerini evin tavanına dikti.
“Allah’ım! Refîk-i Alâ” cümlesini tekrarlaya tekrarlaya
altmış üç yaşında iken mübarek ruhu
Refîk-i Alâ’ya yükseldi.2
Tarih:Hicretin 11. senesi,
Rebiülevvel ayının on ikisi,
Pazartesi günü.
Milâdî 8 Haziran 632.
Resulullahın Vefatından Sonrası
Hâtemü’l-Enbiyâ Efendimizin (a.s.m.) pâk ruhları artık a’lâ-yı illiyyine (en yüksek makama) yükselmişti. Ezvâc-ı Tahirat üzerine bir örtü örttüler ve feryada başladılar.
O sırada annesi tarafından Hz. Resûlullahın son anlarını yaşadığını haber alan Hz. Üsâme hareket etmeyip ordusuyla Mescid-i Şerife gitmişti. Hâne-i Saadette feryad ve figanın yükseldiğini duyan Ashab, kalblerinden vurulmuşa döndüler. Sanki gök kubbe bir anda yıkılmış gibiydi. Herkesin nutku tutulmuş, gözler damla damla keder ve hüzün akıtıyordu.
Cesaret ve adalet timsali Hz. Ömer bile kendisini bu dehşetli ânın tesirinden kurtaramadı; hattâ herkesten daha çok dehşete kapılarak şöyle bağırdı:
“Resûlullah ölmemiştir ve sağdır. Ona sadece Hz. Musa’ya ârız olan saika gibi bir saika arız olmuştur. Kim Muhammed öldü derse onu kılıcımla iki parça ederim.”1
Halkı teskin eden Sıddık-ı Ekber
Hz. Ebû Bekir o sırada Sünh Mahallesindeki evinde bulunuyordu. Yürekleri dağlayan haberi kendisine ulaştırdılar. Gönlünün bir parçasının âdeta koptuğunu fark eden Hz. Ebû Bekir sür’atle Hâne-i Saadete girdi.
Dehşet ve hayret içinde Fahr-i Kâinatın mübârek yüzlerini örten örtüyü kaldırdı. Yüzü tecessüm etmiş bir nurdu. Eğildi, tazim ve hürmetle pâk ve nurlu alınlarından üç kere öptü. Akan gözyaşları arasında dilinden dökülen kelimeler şunlar oldu:
“Ölümün de hayatın gibi temiz ve lâtif, yâ Resûlallah!”1
Sonra da Ehl-i Beyte teselli verdi.
Hz. Ebû Bekir ile Hz. Ömer
Hz. Ebû Bekir, Hâne-i Saadetten çıktıktan sonra Mescid-i Şerife vardı.
Hz. Ömer’in “Resûlullah vefât etmedi” sözlerini duymuştu. Bunun üzerine şöyle konuştu:
“Kim ki Muhammed’e (a.s.m.) tapıyorsa, bilsin ki, Muhammed (a.s.m.) ölmüştür. Kim ki Allah’a ibadet ve kulluk ediyorsa bilsin ki, Allah Hayy’dır, ölümsüzdür.”2
Sonra da şu âyet-i kerimeyi okudu:
“Muhammed ancak bir peygamberdir. Ondan önce de nice peygamberler gelip geçti. O ölür veya öldürülürse gerisin geri mi döneceksiniz? Kim geri dönerse Allah’a en küçük bir zarar vermiş olmaz. Fakat şükredenlere Allah mükâfatını verecektir.”3
Bu âyet-i kerime, Uhud Muharebesinde, “Muhammed öldürüldü” şâyiası üzerine nazil olmuştu. Ashab; onu belki yüzlerce, binlerce defa okumuş oldukları halde, o andaki teessür sebebiyle bir anda unutuvermişlerdi sanki!
İşte, yalnız metanetini muhafaza eden Hz. Ebû Bekir bunu unutmamış ve Ashaba hatırlatmakla en büyük hizmeti ve vazifeyi ifâ etmiş oluyordu.
Bu hitabe ve bu âyet-i kerimeyi hatırlamaları üzerine Sahabîler kendilerine geldiler. Bir anda toparlandılar ve şaşkınlıklarını üzerlerinden attılar.
Daha sonra Hz. Ebû Bekir şu meâldeki âyet-i kerimeyi okudu.
“Muhakkak ki sen de öleceksin onlar da ölecekler.”1
Metanetini yitirmeyen Hz. Ebû Bekir bu hitabesiyle o zamanki İslâm cemaatına büyük bir hizmet ifâ etmiş oluyordu.
Ashab-ı Güzîn artık Kâinatın Efendisinin bu dünyadan göçmüş olduğunu anlayıp kabul ettikleri gibi, Hz. Ömer de; “Resûlullah ölmemiştir” sözünü söylemekten vazgeçerek kendine geldi.
Evet, Medine, Medine olalı beri, Kâinatın Efendisinin kendisine teşrifi ile duyduğu sevinç kadar hiç bir sevinç duymamıştı. Şimdi ise aynı Medine en büyük hüzün ve keder ânını yaşıyordu. Âdeta semâlarını hüzün ve kederden bir kara bulut kaplamıştı.
Hz. Ebû Bekir’in halife seçilmesi
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin vefâtıyla Medine mateme bürünmüştü. Gözlerden gözyaşı, gönüllerden tahassür, keder ve elem akıyordu.
Ancak, bununla hiç bir iş hallolmazdı. Müslümanların işlerini görecek, İslâmın hükümlerini tatbik edecek, Resûl-i Ekrem Efendimize halife olacak bir devlet başkanının seçilmesi gerekliydi.
Bunun için derhal teşebbüse geçildi. O sırada, bu yüksek makama herkesten en lâyık ve ehliyetli olan Sıddık-ı Ekber Hz. Ebû Bekir’di. Zira, Ashab-ı Kiramın en yüksek tabakası en evvel Mekke’de îmân eden seçkin Sahabilerdi. Onların da en efdali Hz. Ebû Bekir idi. Gerçi, Hz. Abbas ve Hz. Ali, akrabalık cihetiyle herkesten ziyade Resûl-i Ekrem Efendimize yakın idiler. Fakat, Nebiyy-i Muhterem Efendimiz, yâr-ı gârı olan Hz. Ebû Bekir’i Ashabının hepsinden üstün tutardı. Vefâtını netice veren hastalığında da bunu göstermişti. Mescid-i Şerife açılan kapıların hepsini kapattırdığı halde, Hz. Ebû Bekir’inkini açık bıraktırmıştı. Ebediyyet âlemine göç etmesine üç gün kala imamlık vazifesini yine ona devretmiş, İslâmın temel şartlarının en mühimi olan namazda onu bütün Müslümanların önüne geçirmişti.
Bu sebeple Hz. Resûlullahtan sonra, halifeliğe en lâyık o idi.
Nitekim netice de öyle oldu. Resûl-i Ekrem Efendimizin ebediyyet âlemine irtihal buyurdukları Pazartesi günü öğleden sonra akşama kadar yapılan uzun konuşma, görüşme ve müzakerelerden sonra Hz. Ebû Bekir Hz. Resûlullahın halifesi seçildi ve ona bîat edildi.
Hz. Ebû Bekir’e umumî biât
Rebiülevvel ayının on üçü, Salı günü. Hz. Ebû Bekir, Mescid-i Nebevîye geldi. Minbere çıkıp oturdu.
Henüz konuşmaya başlamadan önce, Hz. Ömer ayağa kalktı. Allah’a hamd ve şükürde bulunduktan sonra, Müslümanlara, “Allah, halifeliği sizin hayırlınız, Resûlullahın (a.s.m.) yâr-ı gârı olan zâta nasip etti. Kalkınız, ona bîat ediniz!”
Mescid-i Şerifte bulunan Müslümanlar kalkıp Hz. Ebû Bekir’e umumî bîat yaptılar.1
Bîat işi bitince Hz. Ebû Bekir, Allah’a hamd ve şükür ettikten sonra şöyle konuştu:
“Ey insanlar! Ben, üzerinize vâli ve emir oldum. Halbuki, sizin en hayırlınız değilim. Eğer iyilik edersem bana yardım ediniz. Fenalık yaparsam bana doğru yolu gösteriniz!
“Doğruluk emânettir. Yalancılık hiyânettir. İnşaallah, içinizdeki en zayıfınız kendisinin hakkını alıncaya kadar, yanımda en güçlünüz olacaktır! İnşallah, içinizde en güçlünüz de, üzerine geçirdiği hakkı kendisinden alıncaya kadar benim yanımda en zayıfınız olacaktır.
“Ey insanlar! Allah yolunda cihadı terk etmeyin! Bilin ki, cihadı terk eden kavim zelîl olur.
Ben, Allah ve Resûlüne itâat ettikçe, siz de bana itâat ediniz. Ben, Allah ve Resûlüne âsi olursam, sizin de bana itâatınız lâzım gelmez.
“Kendim ve sizin için Allah’tan af ve mağfiret dilerim!”1
Peygamber Efendimizin yıkanması ve kefene sarılması
Rebiülevvel ayının on ikisi Pazartesi günü, Müslümanlar öğleden sonra akşama kadar işlerini yürütecek bir halifenin seçimi ile meşgul olduklarından, Peygamberimizin yıkanması, techiz ve defni Salı gününe kaldı. O gün, Hz. Ebû Bekir’e Mescid-i Nebevîden umumî bîat yapıldıktan sonra bu işlere başlandı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizin Hücre-i Saadetlerinde yıkama işiyle meşgul olmak için Hz. Ali, Hz. Abbas, Fadl bin Abbas, Kusem bin Abbas, Üsâme bin Zeyd ve Peygamberimizin azaldlısı Şükrân (Salih) bulunuyordu.2
Bu arada Ensar-ı Kiram da bu ulvî hizmette bulunmak istiyordu. Bu husustaki arzularını izhar ettiler. Onları temsilen de Hz. Ali, Evs bin Havlî’yi içeri aldı.3
Yıkama işini Hz. Ali yaptı. Zirâ, Resûl-i Kibriyâ Efendimiz sağlığında ona, “Vefât ettiğim zaman beni, sen yıka” diye vasiyyet etmişlerdi.4
Evs bin Havlî testi ile su taşıyor, Hz. Abbas ile Üsâme ve Şükrân, Peygamberimizin üzerine su döküyorlardı. Hz. Ali de eline sarmış olduğu bez ile gömlek üzerinden oğuşturarak Peygamberimizi yıkıyordu. Mübarek cesedleri son derece temizdi, mis gibi kokuyordu. Hücre-i Saadetin içini, o âna kadar görülmemiş bir güzel koku kaplamıştı. Peygamber Efendimizde, ölülerde görüle gelen şeylerden hiç birinden eser yoktu. Hz. Ali yıkarken, “Anam babam sana fedâ olsun! Hayatında da, vefâtında da temizsin, güzelsin, yâ Resûlallah!”1 diyordu.
Yıkama işi bittikten sonra Hâtemü’l-Enbiyâ Efendimiz, yine Hz. Ali, Hz. Abbas, Fadl bin Abbas ve Şükran tarafından kefene sarıldı.2
Peygamberimizin üzerine namaz kılınması
Rebiülevvel ayının on üçü, Salı günü öğleye doğru Resûl-i Kibriyâ Efendimizin yıkanma ve kefene sarılma işi tamamlandı. Hücre-i Saadetinde seririnin üzerine konuldu. Bundan sonra Hâne-i Saadetlerinin kapısını açtılar. Önce melekler, sonra erkekler, sonra kadınlar, daha sonra da çocuklar Fahr-i Alem Efendimize karşı bu son vazifelerini huşû ve hüzün içinde ifâ ettiler.
Resûl-i Ekrem’in defni
Resûl-i Ekremin nereye defnedileceği hususu görüşüldü. Bir kısmı, Mekke’ye götürülmesini, diğer bir kısmı Medine’de ve Bakî mezarlığına, bazıları ise Mescidin içine defnedilmesini teklif etti.3
Fakat, Hz. Ebû Bekir imdada yetişerek şöyle dedi:
“Ben, Resûlullahtan şu sözü işitmiştim ve hâlâ unutmamışımdır: ‘Cenab-ı Hak, her peygamberin ruhunu o peygamberin defnolunmak istediği yerde alır. Dolayısıyla, Resûlullahı istirahat döşeğinin bulunduğu yere defnetmeliyiz!”4
Bu teklif Ashab-ı Kiram tarafından benimsendi. Böylece Resûl-i Kibriyâ Efendimizin, Hz. Âişe’nin evinde yattığı döşeğin altının kabir olarak kazılması kararlaştırıldı. Bundan sonra döşek kaldırılarak altı lahd tarzında kazıldı.
Hz. Bilâl’in Müslümanları ağlatması
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz henüz defnedilmemişti. Bu sırada Hz. Bilâl, hüzün ve hasret akıtan yanık sesiyle ezan okudu. “Eşhedü Enne Muhammede’r-Resûlullah” dediği zaman, Ashab-ı Kiram hüngür hüngür ağlamaya başladı. Mescid-i Nebevî, ağlama sesleriyle çalkalandı.
Bu, Hz. Bilâl’in son ezânı oldu. Resûl-i Kibriyâ Hazretleri defnedildikten sonra artık ezan okumadı.
Peygamberimizin kabre konması
Çarşamba gecesinin geç vakitleri idi. Nihâyet, gönül ve göz yaşları arasında Server-i Kâinatın mübarek na’şını kabrine tevdi ettiler.
Bu büyük, eşsiz ve benzersiz hayatın safhalarını gücümüzün yettiği kadar anlatmaya çalışıp burada bitirirken şöyle duâ ediyoruz:
Allah’ım! Bizi dünyada Resûlünün sünnetinden ayırma! Âhirette ise şefâatından mahrum kılma! Âmin… Âmin… Âmin…
Kaynak
Salih Suruç'un Kitabından alınmıştır.
